The witch

“เลือกของที่ชอบมาสี่ชิ้น จากทั้งหมดในเนี้ย” ผมมองไปไปที่สิ่งของเก่าๆในสถานที่แคบๆรกๆ ก่อนจะเจอของทั้งหมดสี่ชิ้นที่ต้องการและเลือกหยิบออกมา

“ในสี่ชิ้นนี้น้องชอบอันไหนมากที่สุด”

“เลือกอันนี้ก็แล้วกัน” จากของทั้งหมด ผมเลือกหยิบนาฬิกาทรายที่อยู่ตรงข้างหน้าผมขึ้นมา

“น้องใช้ใจเลือกของชิ้นนี้หรือเปล่า”

“เปล่าอ่ะพี่ ก็เห็นพี่บอกให้เลือกมา ผมก็เลือกมาสักอัน”

“พี่ให้โอกาสเลือกใหม่แต่รอบนี้น้องต้องใช้ใจสัมผัสมัน ของที่ใช่มันจะดลใจน้องให้เลือกมัน”

พูดอะไรแปลกๆอีกแล้ว แต่ช่างเถอะเพราะความแปลกถึงดึงดูดให้ผมมาที่นี่ในวันนี้ แล้วผมก็ได้ของที่ผมเลือกมันคือขวดแก้วเล็กๆคล้ายๆหลอดแก้วที่ใช้ทดลองทางวิทยาศาสตร์ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเลือกมันมาทำไม แถมข้างในมันมีน้ำที่ไม่รู้ว่ามันคือน้ำอะไร ทำไมมันดูกิ๊กก้อกจังวะ ไอ่ของที่เลือกมีตั้งสี่ชิ้น ชิ้นที่ดีที่สุดก็ไม่เอา เอาอะไรมาก็ไม่รู้ พอผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าพี่เค้ายิ้มแบบแปลกๆให้ผม เหมือนจะยิ้มเยาะเย้ยก็ไม่ใช่ จะดีใจด้วยก็ไม่เชิง ก่อนกลับพี่เค้าทิ้งท้ายให้ผมว่า

“ของที่น้องได้ไป น้องน่าจะรู้นะว่าควรใช้ยังไง”

แล้วผมควรจะใช้มันยังไง จะเอาไปวางไว้ที่ไหนผมยังไม่รู้เลย น้ำข้างในนี่กินเข้าไปแล้วจะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอ๊ะ เดี่ยวนะ ‘กิน’งั้นหรอ สีหน้าผมตอนนี้คงจะยิ้มไม่หุบแน่ๆเลยก็ในเมื่อผมเลือกแล้ว... วันนี้รู้สึกอารมณ์ดีจัง แม้กระทั่ง...หมา สัตว์ที่ผมเกลียดก็เหมือนจะอยากคุยกับผมถึงได้เห่ากันไม่หยุด

‘ถึงหน้าบ้านสักที’

‘ทำไมเย็นนี้ถึงไม่มีเสียงเรียกชื่อของผมกันนะ มันดูแปลกผิดปกติ’

“แม่...” ผมเรียกแม่ แล้วจู่ๆเดินผ่านกันซะงั้น แต่ไม่เป็นไรวันนี้ผมอารมณ์ดี ผมฮัมเพลงอย่างสนุกปากพร้อมกับเตรียมอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในแผนนี้ คือเหยือกน้ำดื่มในตู้เย็น และพระเอกสำคัญที่ขาดไม่ได้คือ ของที่เพิ่งได้มา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเดินเพ่นพ่าน ก็ได้เวลาลงมือให้แผนสำเร็จแล้วก็รอเวลาจนถึงวันพรุ่งนี้เป็นอันใช้ได้

1:10น.

“รู้สึกคอแห้งจังวะ” เงาร่างของใครบางคนเดินตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำดับความกระหายและรู้สึกไม่สบายคอ ด้วยความขี้เกียจร่างนั้นจึงยกดื่มทั้งเหยือก ก่อนจะเก็บมันเข้าที่เดิมแล้วเดินขึ้นบันไดไป

วาบบบบบ

แสงสว่างที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างกระทบเข้าที่ดวงตาเป็นสัญชาตญาณเตือนร่างกายให้รู้ว่าควรจะตื่นได้แล้ว

ผมบิดขี้เกียจก่อนจะลุกจากเตียง วันนี้ตื่นเช้าอยู่นะเนี่ย เอ้อ เกือบลืมไปว่ามีเรื่องต้องจัดการ เมื่อนึกถึงก็อดยิ้มไม่ได้ จู่ๆก็รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก วันนี้คงเป็นวันของผม

‘ต้องเตรียมอาหารเช้าให้แม่!!’

เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีดังตามสายลม คนที่ทำก็ไม่ใช่ใครผมเองแหละ

“สงสัยแม่ยังไม่ตื่น ดีเหมือนกันจะได้ทำอาหารเช้ารอ” ผมเริ่มเตรียมวัตถุดิบเพื่อปรุงอาหารมื้อพิเศษสำหรับคนพิเศษ ช่างมีความสุขจริงๆ

เสียงฝีเท้าที่กำลังลงบันไดมา ทำให้ผมต้องชะงักในสิ่งที่กำลังทำ ดีนะที่ทำเสร็จไปบ้างแล้ว

“กั๊มป์... ทำไมวันนี้ตื่นเช้า” แม่พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆใส่ผม สงสัยจะยังโกรธผมอยู่ อาหารก็เสร็จแล้วถึงเวลาต้องง้อแม่สักหน่อย

ผมจัดทุกอย่างไว้บนโต๊ะเสร็จหมดแล้วจะเหลือก็แต่น้ำ ที่เป็นหัวใจสำคัญเท่านั้น

“แม่ครับ ผมขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผมเคยทำให้เสียต้องเสียใจเพราะผม ผมขอโทษนะครับแม่” ผมกราบขอโทษแม่ที่ตักของท่าน ที่อาจจะเป็นแม่ผมครั้งสุดท้าย ผมรักแม่นะครับ ก่อนจะกอดปิดท้าย

ไมแม่ไม่เห็นพูดอะไรบ้างเลย กอดผมแต่ใบหน้าไม่ดีใจเลยสักนิด แต่ไม่เป็นไรเรามีแผนต่อไป คือการกิน แม่และผมลงมือทานอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ผมจะทำเป็นนึกขึ้นได้ว่าลืมรินน้ำให้แม่ดื่ม น้ำที่ผมผสมไว้อย่างดี

“เหมือนน้ำมันจะปริมาณลดลงไปนะ ช่างเถอะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าน้ำหายไปไหน เมื่อคืนผมรินผสมไว้เต็มเหยือกแต่ตอนนี้มันหายไปหนึ่งส่วนสามของเหยือก หรือว่าแม่อาจจะดื่มไปบ้างแล้ว สงสัยจะน้อยเกินเลยยังไม่ออกฤทธิ์

“น้ำมาแล้วคร้าบ” ผมรินน้ำในเหยือกนั่นใส่แก้วของแม่ ส่วนผมนั้นดื่มน้ำอัดลมแทน

วันนี้แม่เงียบๆไปนะ ขอโทษก็แล้ว ทำดีด้วยก็แล้ว แต่ไม่เห็นว่าแม่จะแสดงอาการดีใจหรืออะไรเลย คำถามที่ต้องถามผมก็ไม่มี หรือจะโกรธมากจนไม่อยากพูดกับผมอีกแล้วก็ไม่รู้

“วันนี้อาหารอร่อยไหมครับแม่ ฝีมือกั๊มป์ลูกแม่ทำเองเลยนะเนี่ย” ผมยิ้มให้แม่ และแล้วผมก็ค่อยใจชื้นขึ้นมา เพราะแม่ยิ้มให้ผมแล้วถึงการยิ้มของแม่จะดูแปลกตาไปก็ตาม แม่ยิ้มกว้างแทบจะเห็นฟันหมดทุกซี่ สงสัยแม่จะดีใจที่ผมทำตัวดีขึ้น ผมมองไปที่แก้วน้ำของแม่ที่แม่แทบจะไม่ได้แตะ แต่ผมนั้นซัดน้ำอัดลมจนหมดกระป๋องแล้ว เหมือนแม่จะรู้ว่าผมคิดอะไร แม่ยังคงยิ้มอยู่โดยไม่รู้สึกเมื่อยปาก ก่อนจะดื่มน้ำจนหมดแก้ว ขณะนั้นก็ยังคงรอยยิ้มนั้นเอาไว้

หลังจากที่แม่ดื่มน้ำแก้วนั้นจนหมด แม่ก็เริ่มแปลกไป เริ่มมีอาการเหมือนคนง่วงนอน

‘หรือว่ายาที่ได้มาจะเป็นยานอนหลับวะ โดนหลอกจนได้ ไม่น่าไปเชื่อคนแบบนั้นเลย’

“เมื่อกี้เห็นอะไรแวบๆ”

ผมพูดออกมาเบาๆหลังจากที่ผมกำลังเก็บจานให้เรียบร้อยและแม่ยังคงนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้เช่นเดิม หางตาของผมเห็นอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวมาทางผม ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำอีกครั้งแต่คราวนี้ผมหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะดูว่ามันคืออะไรกันแน่

“Shit!”

ผมสาบานได้เลยว่าตอนนี้แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง แม่ผมจ้องมาทางผมด้วยสายตาที่น่ากลัวพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสยอง แม่เอียงคอมองผมแล้วกระโดดขึ้นยืนบนโต๊ะ ก่อนที่แม่จะอ้าปากหาวอย่างเต็มที่ ริมฝีปากของแม่ปริขาดออกจากกัน ใบหน้าส่วนบนถูกหักพับไปด้านหลัง ทำให้ปากนั้นกว้างมากขึ้นไปอีก จนเผยฟันอันเล็กแหลมคมหลายซี่และมีของเหลวเหนียวยืดไหลออกมาจากปากตลอดเวลา

‘มัน’ หรือสิ่งอื่นใดก็ตามที่เคยเป็นแม่ผมตอนนี้ ส่งเสียงคำรามอย่างโหยหวน และพยายามที่จะเข้ามาทำร้ายผม ผมอยากให้ฝันเลวร้ายนี้สิ้นสุดลงสักที แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ความฝันเมื่อสิ่งนั้นกระโจนเข้ามาหาผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ล้มลงไป น้ำข้นเหนียวจากปากของมันหยดเต็มหน้าผมไปหมด ผมพยายามสู้มันกลับ แต่ร่างกายของมันแข็งแรงกว่ามาก มันอ้าปากเหมือนกันจะกินผม ผมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือและดิ้นจนสุดแรงเกิดเพื่อให้ไม่ตกเป็น ‘อาหาร’ ของมัน

“ปล่อยกู!!! อ้าก!”

******************************