แพทริเซีย

    เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันจึงรีบกลับมาที่บ้านแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณแพทริเซียฟัง
   "เก่งมาจ้ะ เด็กดีของฉัน"คุณแพทริเซีย ลูบหัวฉันแล้วยิ้มออกมา
"แต่ว่า เพียงแค่นั้นมันไม่มากพอหรอกนะ"
"ทำไมเหรอคะ?"
"ก็เพราะ ถ้ามันมีโอกาศมันก็จะกลับมาทำร้ายเธออีกใช่ไหมล่ะ เพราะ งั้นจึงต้องตัดไฟแต่ต้นลม"
"ยังไงคะ?"
"ฆ่ามันไงไม่เห็นยากเลย"คุณแพทริเซียมองมาทางฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
"ตะ....แต่.... ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะคะ"
"ก็อย่าให้เขาจับได้สิ แค่นี้คนพวกนั้นก็ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก"
"จริงด้วย แค่นั้นก็จบแล้วนี่นา แค่ฆ่าก็จบ ฆ่า......"
   เช้าวันต่อมา 
"แม่คะ ตื่นได้แล้วคะเช้าแล้วนะคะ!" แล้วแม่ของฉันก็ตื่นขึ้นด้วยท่าทางแปลกใจ เพราะปกติ แม่ต่างหากที่เป็นคนปลุกฉัน
"อาหารเช้าพร้อมแล้วคะ"ฉันเสริฟจานที่มีไข่ดาวกับขนมปังให้แม่
"มีแค่นี้เองเหรอ?"
"โธ่ แม่คะ แม่ก็รู้นี่นาว่าหนูทำอาหารไม่เป็น ได้แค่นี้ก็หรูแล้วคะ"ฉันรีบรินน้ำให้แม่ ก่อนจะส่งขวดพริกไทยให้แม่ แม่ก็ยิ้มและรับขวดพริกไทยไป
"จริงด้วยสินะ ว่าแต่วันนี้ทำไมแกดูอารมดี ทำใจได้แล้วรึไง"
"ก็นิดหน่อยคะ"ฉันยิ้มให้แม่
"งั้นก็ดี ตอนนี้เธอก็อยู่ตั้งม.5แล้วนี่ ทนๆไปอีกหน่อยแล้วกันนะ"แม่รีบกินแล้วรีบเดินออกไป ส่วนฉันก็รีบกินแล้วรีบเดินไปโรงเรียน ทุกอย่สงก็ยังเป็นเหมือนปกติ ฉันก็ยังคงโดนแกล้งเหมือนเดิม และยังคงทำเหมือนเดิม คือ ไม่โต้ตอบอะไร เพราะ ขืนไปโต้ตอบแล้วมันรู้ว่าฉันคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว พวกมันอาจจะหนีไปสะก่อน ถ้าเป็นอย่างงั้นล่ะก็แผนการของฉันต้องพังแน่ๆ ฉันเรียนไปเรื่อยๆจนพักเที่ยง เพราะวันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษฉันจึงสามารถทำข้าวกลางวันมาเพื่อพี่แชมป์รุ่นพี่ที่ฉันคบอยู่ได้ปกติพี่แกจะซอมบอลจนบ่าย ฉันก็เลยต้องเดินเอาไปให้ที่สนามบอล แล้วก็ได้มาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นจนได้ เพราะภาพที่ฉันเห็นคือ มีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง กำลังอยู่กับรุ่นพี่ แถมยังคุยกันอย่างสนิดสนมอีก
"นั้นมันยัยแนนนี่ เด็กม.3/5นี่นา แล้วมาทำอะไรที่นี่เนีย"ฉันแอบอยู่หลังต้นไม้ เพื่อแอบฟัง2คนนั้น
"พี่คะ พี่เรียกหนูมามีอะไรคะ"แนนนี่นั้งลงพร้อมกับยิ้มให้รุ่นพี่
"พี่แค่อยากบอกว่าพี่ชอบน้องนะ คบกับพี่ได้ไหม"พี่แซมพูดขึ้น
"หมายความว่าไง พี่เขายังไม่ได้บอกเลิกฉันเลยนะ"ฉันพูดขึ้นเบาๆ
"พี่คะ แต่พี่ยังคบกับยัยพี่ชิองม.5อยู่เลยนะ"
"แล้วไงล่ะ ยัยนั้นสวยสู้เธอได้ที่ไหนล่ะ นมก็แบน แถมพอจะขอมีอะไรด้วยก็บ่ายเบี่ยงตลอด บอกว่าจะขอรอเรียนให้จบมหาลัยก่อน มีก็เหมือนไม่มี" พี่แชมป์พูดออกมาพรางกอดคอยัยนั้น ส่วนยัยนั้นก็ถือโอกาศซบอกของอีพี่แชมป์
"งั้นพี่ก็คิดถูกแล้วละ ที่ทิ้งมันแล้วมาคบกับหนูน่ะ ยัยนั้นน่ะต้องรอเรียนจบ แต่ของหนูน่ะได้ทุกที่ ทุกเวลา ตรงนี้เลยก็ได้นะคะ"
"ดูท่าทางมันสิ โธ่ อีแรด"ฉันแอบพึมพำเบาๆ เอาไงดีออกไปตบมันเลยดีไหม แต่....ขอลองเคลียสด้วยคำพูดดีๆก่อนแล้วกัน
"พี่คะ!"ฉันวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ ทั้ง2คนก็หันมามองหน้าฉัน 
"พี่ทำอย่างงี้ได้ยังไง พี่ยังไม่ได้บอกเลิกกับหนูเลยนะ"
"ฉันไม่รู้จักเธอ"พี่แชมป์พูดขึ้น
"เป็นไปได้ไง เมื่ออาทิตที่แล้วเรายังถ่ายรูปด้วยกันอยู่เลยนะ แถมเมื่อเดือนก่อนพี่ยังขอมีอะไรกับหนูอีกด้วยแต่.....หนูก็ปฎิเสธไป"
"อ่อ จำได้ล่ะ เธอที่ชื่อ เออ..... ชิสุใช้ไหม"พี่แชมป์พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะแล้วยัยนั้นก็หัวเราะด้วย
"ทำใจสะเถอะพี่ พี่เขาลืมพี่หมดแล้วล่ะ ยัยพี่ชิสุ5555"ยัยนั้นหัวเราะอย่างสะใจ
"ถ้ารู้แล้วก็ไปไกลๆสะ คนอะไร ยิ่งดูยิ่งขี้เหร่ หน้าตาอย่างกะลิงเห็นแล้วอยากจะอ้วก"ยัยแน่นนี่ยังคงพูดต่อไป โดยมีพี่แชมป์นั้งหัวเราะอยู่ข้างๆ
"ถูกต้งยัยขี้เหร่รีบๆไปสะไป เกะกะลูกตา"พี่แชมพูดขึ้นพร้อมกับโบกมือไล่ น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ก็เริ่มไหลออก ฉันจึงรีบวิ่งหนีไปถึงตายยังไงก็จะไม่ยอมให้2คนนั้นได้เห็นน้ำตาของฉันเด็ดขาดแต่....นี้ไม่ได้หมายความว่าฉันยอมหรอกนะ เพราะ ฉันต้องรีบ รรบกลับไปคิดแผนการที่จะจัดการกับ2คนนั้นต่างหากล่ะ