แพทริเซีย
-
เขียนโดย yamiji
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2561 เวลา 19.37 น.
10 chapter
0 วิจารณ์
10.09K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2562 10.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) happy brithday
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ฮาว.....ฉันตื่นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่ และสิ่งที่ปลุกฉันขึ้นมาคือ ข้อความในไลจากแม่
"สุขสันวันเกิดนะลูก เดี่ยวเย็นนี่เรามาฉลองวันเกิดกัน"นั้นคือข้อความที่แม่ทิ้งไว้ให้
"น่าดีใจจัง งั้นขอภาวนาให้แม่ไม่ติดงานสะก่อนแล้วกันนะ..."ฉันพูดออกมา แผนที่คิดไว้คงต้องไว้ที่หลังแล้วละ
ณ เวลา18.00 น. งานวันเกิดเริ่มขึ้น โดยมีแขกในงานคือแม่และป้าข้างบ้านอีก2-3คน
"สุขสันวันเกิดจ้ะ"ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น
"happy brithday นะ"เสียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้น
"ม่ะ...มินนี่....."
"อ้าวเพื่อนเหรอจ้ะ"แม่พูดขึ้นก่อนจะเชิญยัยมินนี่เข้าบ้าน
"มาจนได้สินะมันคงหวังจะฆ่าเธอในงานน่ะสิ"เสียงคุณแพททีเซียดังขึ้น ฉันจึงต้องเฝ้าระวังยัยมินนี่เป็นพิเศษจนกระทั่งงานเลิก
"นี่ไปส่งฉันหน่อยสิ"ยัยมินนี่พูดขึ้น
"ไปลูกไป นี่ก็มืดแล้วไปส่งเพื่อนเขาหน่อยสิ"
"ให้เดานะยัยนั้นมันต้องคิดจะฆ่าเธอระหว่างทางแน่ๆทำงดี"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่ปล่อยให้มันมาฆ่าหนูหรอก"
และแล้วฉันก็ตัดสินใจเดินมาส่งยัยมินนี่ในระหว่างทางมันก็พูดขึ้นมา
"ขอบใจนะที่ออกมาส่ง แล้วก็...ขอโทษนะ"ยัยมินนี่พูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆพร้อมกับมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นอาวุธที่ยัยนั้นพกมา
"ฉันมาคิดๆดูแล้ว ที่พวกฉันโดนมามันก็สมควรจริงๆละนะ ที่จริงฉันไม่น่าไปแกล้งเธอแบบนั้นเลย แต่รู้ไหมว่าทำไม"
"ทำไม....."
"เพราะฉันชอบเธอ! ชอบที่เธอเป็นที่รักของทุกคน ชอบที่เธอมีครอบครัวที่รักเธอไม่เหมือนกับฉัน ถ้าเธอยังอยากจะฆ่าฉันล่ะก็ฆ่าเลย ฉันยอมให้เธอฆ่าแล้ว"ยัยนั้นร้องไห้พร้อมกับกอดฉันไว้ นี่มันบ้าอะไรกันเนีย
"อย่าไปหลงกลมัน มันแค่...."
"เอาสิฉันยกโทษให้เธอก็ได้..."
"จริงเหรอขอบใจนะ"ยัยมินนี่ยิ้มออกมาก่อนฉันจะสังเกตุเห็นนายแอนดี้กำลังวิ่งเข้ามาพร้อมกับมีด
"อันตราย!"ฉันพลักยัยมินนี่ออกไปทำให้มีดของนายแอนดี้แทงมาที่เอวขวาของฉัน
"แกยัยทรยศ ฉันให้แก่ไปฆ่ามันแต่แกกลับ...."นายแอนดี้ท่าทางโกรธแค้น
"ก็ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าฉันไม่ยากทำ"
"แล้วที่มันฆ่าพวกเราล่ะ เธอไม่แค้นมั้งหรือไง!"
"มันก็สมควรแล้วนี่!"
"นี่แก....ตายสะเหอะ"นายแอนนี่วิ่งเข้ามาอีกครั้งฉันใช้มีดครรเตอร์กันไว้
"มินนี่รีบไปสะ ไปตามคนมาช่วย"
"จ้ะ...."ยัยมินนี่วิ่งออกไป
"เหอะนึกว่าจะแน่...."
"เปล่าหรอกที่ฉันให้ยัยนั้นไปก็เพราะฉันจะต้องรีบฆ่าแกไง"ฉันถือมีดครรเตอร์พุ่งเข้าไปหานายแอนดี้ พร้อมกัยฟันเข้าไปที่แขนข้างที่ถือมีดไว้ ก่อนที่ฉันจะแทงมีดไปที่หัวใจของมัน จนตาย
"ในที่สุดก็จบสินะ...."ฉันนั้งพิงกำแพงมองดูเลือดของตัวเองที่ไหลออกมา พร้อมกับความคิดหลายๆอย่างในหัว
"ที่แท้....ยัยแพททีเซียอะไรนั้นมันก็ฉันเองสินะ....."ฉันพึมพำออกมาด้วยความเหนื่อยล้า
"ฉันเนียนะ....มันช่างบาปหนาสะจริงๆ"ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหยิบมีดของตายแอนดี้ขึ้นมา
"เอาล่ะ.....มาจบชีวิตอันโสมมนี่กัน"
ฉึก!
2 ปีต่อมา
"ลูกแม่ แม่มาแล้วสุขสันวันเกิดนะ"หญิงคนหนึ่งรำไห้ต่อหน้าหลุมศพที่ตนเรียกว่าลูก
"คุณน้าค่ะ สวัตดีค่ะ"หญิงสาวคนหนึ่งมาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งในมือ
"อ้าวหนูมินนี่ มาเยี่ยมชิองเหรอ?"
"คะ... จริงๆมันก็เป็นเพราะพวกหนูนี่ล่ะยัยนี่ถึงต้องตาย"เธอวางดอกไม้ลงข้างๆหลุมศพ
"ไม่หรอก เพราะแม่ด้วยน่ะล่ะ ถ้าแม่ฟังเขาอีกนิดล่ะก็เขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก"ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินจากไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวอีกคนอยู่กับหลุมศพนั้นตามลำพัง
"ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน......แต่ทั้งหมดมันพังทลายเพราะความเลวของฉันเอง happy brithday อีกครั้งนะ เพื่อนรัก..."
"สุขสันวันเกิดนะลูก เดี่ยวเย็นนี่เรามาฉลองวันเกิดกัน"นั้นคือข้อความที่แม่ทิ้งไว้ให้
"น่าดีใจจัง งั้นขอภาวนาให้แม่ไม่ติดงานสะก่อนแล้วกันนะ..."ฉันพูดออกมา แผนที่คิดไว้คงต้องไว้ที่หลังแล้วละ
ณ เวลา18.00 น. งานวันเกิดเริ่มขึ้น โดยมีแขกในงานคือแม่และป้าข้างบ้านอีก2-3คน
"สุขสันวันเกิดจ้ะ"ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น
"happy brithday นะ"เสียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้น
"ม่ะ...มินนี่....."
"อ้าวเพื่อนเหรอจ้ะ"แม่พูดขึ้นก่อนจะเชิญยัยมินนี่เข้าบ้าน
"มาจนได้สินะมันคงหวังจะฆ่าเธอในงานน่ะสิ"เสียงคุณแพททีเซียดังขึ้น ฉันจึงต้องเฝ้าระวังยัยมินนี่เป็นพิเศษจนกระทั่งงานเลิก
"นี่ไปส่งฉันหน่อยสิ"ยัยมินนี่พูดขึ้น
"ไปลูกไป นี่ก็มืดแล้วไปส่งเพื่อนเขาหน่อยสิ"
"ให้เดานะยัยนั้นมันต้องคิดจะฆ่าเธอระหว่างทางแน่ๆทำงดี"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่ปล่อยให้มันมาฆ่าหนูหรอก"
และแล้วฉันก็ตัดสินใจเดินมาส่งยัยมินนี่ในระหว่างทางมันก็พูดขึ้นมา
"ขอบใจนะที่ออกมาส่ง แล้วก็...ขอโทษนะ"ยัยมินนี่พูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆพร้อมกับมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นอาวุธที่ยัยนั้นพกมา
"ฉันมาคิดๆดูแล้ว ที่พวกฉันโดนมามันก็สมควรจริงๆละนะ ที่จริงฉันไม่น่าไปแกล้งเธอแบบนั้นเลย แต่รู้ไหมว่าทำไม"
"ทำไม....."
"เพราะฉันชอบเธอ! ชอบที่เธอเป็นที่รักของทุกคน ชอบที่เธอมีครอบครัวที่รักเธอไม่เหมือนกับฉัน ถ้าเธอยังอยากจะฆ่าฉันล่ะก็ฆ่าเลย ฉันยอมให้เธอฆ่าแล้ว"ยัยนั้นร้องไห้พร้อมกับกอดฉันไว้ นี่มันบ้าอะไรกันเนีย
"อย่าไปหลงกลมัน มันแค่...."
"เอาสิฉันยกโทษให้เธอก็ได้..."
"จริงเหรอขอบใจนะ"ยัยมินนี่ยิ้มออกมาก่อนฉันจะสังเกตุเห็นนายแอนดี้กำลังวิ่งเข้ามาพร้อมกับมีด
"อันตราย!"ฉันพลักยัยมินนี่ออกไปทำให้มีดของนายแอนดี้แทงมาที่เอวขวาของฉัน
"แกยัยทรยศ ฉันให้แก่ไปฆ่ามันแต่แกกลับ...."นายแอนดี้ท่าทางโกรธแค้น
"ก็ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าฉันไม่ยากทำ"
"แล้วที่มันฆ่าพวกเราล่ะ เธอไม่แค้นมั้งหรือไง!"
"มันก็สมควรแล้วนี่!"
"นี่แก....ตายสะเหอะ"นายแอนนี่วิ่งเข้ามาอีกครั้งฉันใช้มีดครรเตอร์กันไว้
"มินนี่รีบไปสะ ไปตามคนมาช่วย"
"จ้ะ...."ยัยมินนี่วิ่งออกไป
"เหอะนึกว่าจะแน่...."
"เปล่าหรอกที่ฉันให้ยัยนั้นไปก็เพราะฉันจะต้องรีบฆ่าแกไง"ฉันถือมีดครรเตอร์พุ่งเข้าไปหานายแอนดี้ พร้อมกัยฟันเข้าไปที่แขนข้างที่ถือมีดไว้ ก่อนที่ฉันจะแทงมีดไปที่หัวใจของมัน จนตาย
"ในที่สุดก็จบสินะ...."ฉันนั้งพิงกำแพงมองดูเลือดของตัวเองที่ไหลออกมา พร้อมกับความคิดหลายๆอย่างในหัว
"ที่แท้....ยัยแพททีเซียอะไรนั้นมันก็ฉันเองสินะ....."ฉันพึมพำออกมาด้วยความเหนื่อยล้า
"ฉันเนียนะ....มันช่างบาปหนาสะจริงๆ"ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหยิบมีดของตายแอนดี้ขึ้นมา
"เอาล่ะ.....มาจบชีวิตอันโสมมนี่กัน"
ฉึก!
2 ปีต่อมา
"ลูกแม่ แม่มาแล้วสุขสันวันเกิดนะ"หญิงคนหนึ่งรำไห้ต่อหน้าหลุมศพที่ตนเรียกว่าลูก
"คุณน้าค่ะ สวัตดีค่ะ"หญิงสาวคนหนึ่งมาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งในมือ
"อ้าวหนูมินนี่ มาเยี่ยมชิองเหรอ?"
"คะ... จริงๆมันก็เป็นเพราะพวกหนูนี่ล่ะยัยนี่ถึงต้องตาย"เธอวางดอกไม้ลงข้างๆหลุมศพ
"ไม่หรอก เพราะแม่ด้วยน่ะล่ะ ถ้าแม่ฟังเขาอีกนิดล่ะก็เขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก"ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินจากไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวอีกคนอยู่กับหลุมศพนั้นตามลำพัง
"ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน......แต่ทั้งหมดมันพังทลายเพราะความเลวของฉันเอง happy brithday อีกครั้งนะ เพื่อนรัก..."
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ