Demi-God รักเลือดผสม

บทที่ 5 :ใจถึงใจ

     “เรียล .. เรียล .. แอเรียลล !!!” เสียงของอิงรานปลุกฉันให้ตื่ยจากภวังค์ ตอนนี้ฉันอยู่ที่หอประชุมของค่าย เหล่าเดมิก็อดมากมายมารวมตัวกันเพราะวันที่จะมีการปรากฏของเหล่าเทพประจำบ้าน เอาเป็นว่าวันนี้ลูกผสมทุกคนจะได้พบกับเหล่าพ่อแม่เทพยังไงล่ะ

     “อ้าวพี่ชาย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย น้องตกใจหมด“ ฉันบ่นอุบแก้ตัวไปพลางๆ ที่ฉันเหม่อน่ะ ฉันแค่เครียดเรื่องในบ้านพักเท่านั้นล่ะ เอ่อ... ความจริงมีมากกว่านั้น  -.- ก็นายเซนนั่นชอบมายิ้มให้ฉันบ่อยๆน่ะสิ ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ว่าฉันแพ้รอยยิ้มแบบนั้นน่ะ ยังจะมายิ้มให้อีกนะ น่าเจ็บใจ !

     “พี่เรียกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ วันนี้เธอต้องเป็นตัวแทนค่ายอัญเชิญเหล่าเทพนะ ตื่นเต้นหรอน้องพี่ ?” อิงราลถามด้วยถามเป็นห่วง จริงด้วยสิฉันคงจะตื่นเต้นเรื่องนี้สินะ คงไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก

     “ก็นิดหน่อยน่ะ แล้วพี่ไม่ไปนั่งหรอ ? พิธีก็จะเริ่มแล้วด้วย ไปได้แล้วพี่น่ะ เดี๋ยวเลิกพิธีแล้วค่อยว่ากันนะ “ ฉันตัดบทแล้วเดินลิ่วออกมา โดยที่ปล่อยให้อิงรานยืนงงอยู่ตรงนั้น ฉันเดินมาหลังแท่นพิธีการ ใช่ .. ผู้อัญเชิญเทพในปีนี้คือฉัน ตัวแทนเดมิก็อดจากบ้านพักโพไซดอน ฉันรู้สึกประหม่านิดๆ ฉันพูดกับคนมากสุดก็แค่ในบ้านพัก แต่นี่ทั้งค่ายเชียวนะ !

     “นี่เรียล ตื่นเต้นหรอเธอ “  เสียงนี่มันคุ้นหูเอาซะมากเลย  ฉันหมุนตัวกลับไป

     “เห้ยย ! นี่นายมาได้ยังไงเนี่ย “ รอยยิ้มจริงใจที่ฉันแพ้มันทุกครั้งปรากฏขี้นบนหน้าของบุคคลที่มีกายบริสุทธิ์ ใส่เสื้อผ้าสีขาวที่ดูน่าเกรงขามเอาซะมากๆ จะเป็นใครไปได้นอกจากเซนน่ะ - - นี่กลางวันแสกๆยังจะมาทำให้ฉันปวดหัวอีกหรอเนี่ย -.-

     “ตกใจอะไรขนาดนั้นเรียล -.- วันนี้ที่ผมมาได้น่ะ ก็เพราะจะมีการเชิญเทพลงมาใช่มั้ยล่ะ ด้วยความที่ผมเป็นฑูตประจำเทพโพไซดอน ผมเลยสามารถลงมานั่งมองคุณได้ตลอดพิธีการเลยล่ะ คุณว่าดีมั้ย ? เผื่อว่าคุณไม่มีกำลังใจ ผมจะได้เป็นกำลังใจให้คุณยังไงล่ะ“ นี่บนสวรรค์มีร้านขายขนมครกหรือไง - - หยอดจริงๆเลย รู้มั้ยว่าฉันเขินน่ะ แต่ฉันเขินก็ไม่มีใครรู้หรอก ฉันมองหน้าเซนแล้วก็ต้องรีบหลบตา ไม่ได้ๆ แววตาของเขาจะทำให้ฉันไม่มีสมาธิ

‘ใจเย็นๆ เรียล เซนจะไม่ทำให้เธอหวั่นไหวหรอก’

     ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ

“เรียล ..“ ฉันได้ยินเสียงของเซนเรียกอย่างอ่อนโยน และยังไม่ทันที่สมองจะได้สั่งการ หน้าของฉันก็หันกลับ จมูกของฉันแตะกับจมูกของเซนอย่างแผ่วเบา แววตาที่จ้องมองฉันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

     “นี่เรียล ผมเคยบอกคุณมั้ย ว่าผมอ่านใจคุณได้ ใจเราถึงกัน ผมกับคุณอยู่ไม่ห่างกันหรอก“ รอยยิ้มแบบเดิมโผล่ขึ้นบนหน้าของเขา แล้วก็ค่อยๆหายไป

‘ไม่ห่างกัน’

     นี่นายหมายความว่ายังไงกัน ..? ฉันยืนอยู่ที่เดิม

‘แล้วฉันเคยบอกนายมั้ยว่า ตัวนายนี่ก็หอมดีเหมือนกัน’

     ฉันยิ้มเบาๆ

     “เอ้า .. มายืนยิ้มอะไรตรงนี้เนี่ยยัยเรียล อามิลกำลังมาแล้วนะ เธอไปเตรียมตัวได้แล้ว -.- “ อีริกเดินมาพร้อมกับอะคามี่ด้วยความสงสัย จริงสิฉันมายืนอะไรตรงนี้เนี่ย

     “เอ่อ .. เดี๋ยวฉันก็ไปแล้วล่ะ ไปล่ะนะ “ ฉันเดินไปยังมุมๆหนึ่งของแท่นพิธีการเพื่อสวมชุดอัญเชิญ ฉันได้ยินเสียงแตรเป่าดังมาแต่ไกล พิธีคงเริ่มในไม่ช้าฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระบายความตื่นเต้นนั้น

     “วันนี้เป็นโอกาศดีที่จะได้เชิญทวยเทพลงมายังบ้านพักเพื่อปกปักรักษา เหล่าเดมิก็อดของแต่ละบ้าน” เสียงอามีลประกาศปราศรัยดังกึกก้องไปทั่วหอประชุมของค่าย  ฉันหลับตาทำสมาธิ เสียงขึ้นดังขึ้นมาในหัวของฉัน

'สู้ๆนะเรียล' 

     อื้ม .. ให้มันได้อย่างงี้สิ ฉันลืมตาขึ้น พร้อมกับเดินไปข้างแท่นพิธีการ

     “และในปีนี้ตัวแทนผู้อัญเชิญเทพมาจากบ้านพักโพไซดอน .. แอเรียล อิซาคอล ..” ฉันเดินขึ้นไปยังแท่นพิธี สายตาทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ฉัน รวมถึงสายตาของเซนเช่นกัน ไม่มีใครเห็นเขานอกจากฉัน...

     “ในฐานะที่ข้า แอเรียล อิซาคอล  เดมิก็อดโพไซดอน เป็นตัวแทนของเหล่าเดมิก็อด ขออัญเชิญเหล่าทวยเทพลงมาเพื่อปกป้องรักษาค่ายฮาล์ฟบลัดและเหล่าเดมิก็อดด้วย .. อาชิมาอารา โอเรอินิอาโซ ..” เมื่อสิ้นเสียงท่องคาถาอัญเชิญเทพของค่ายนี้จบลง ฟ้าก็เปิดเป็นวงกว้าง น้ำสั่นสะเทือน เงาลางของเหล่าทวยเทพโผล่มาจากทุกทิศทุกทาง ใช้พลังหรืออาวุธที่มีอยู่เสกให้แต่บ้านพักมีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่ง และอวยพรให้เหล่าเดมิก็อดที่มีเชื้อสายในเทพ และฉันเองก็ใช้จิตสื่อถึงพ่อของฉันว่าทำไมก็ต้องส่งนายเซนนี่มาดูแล

‘เพราะลูกของพ่อยังไม่แข็งแกร่งพอ ถ้ามีคนไปดูแลลูกจะแข็งแกร่งขึ้นมาด้วยตัวเอง’

     นี่น่ะหรอเหตุผลที่พ่อจะต้องส่งนายนี่มาดูแลน่ะ ฉันพยักหน้ารับและท้องฟ้าค่อยๆปิดลง น้ำค่อยๆนิ่งเช่นเดิม...

     “เธอเก่งมากเลยนะ รู้แล้วใช่มั้ยว่าทำไมเทพโพไซดอนถึงต้องส่งผมมาน่ะ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณอย่างดี ถ้าแลกกัชีวิตของผมได้ผมก็จะทำ” นายพูดแล้วนะ นายเซน .. คำพูดของนายมันทำให้ฉันหวั่นไหวนะ ..