ดินแดนที่ไร้ตัวตน

    
1
 
       ณ ดินแดนแห่งหนึ่งที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนของโลก เป็นโลกที่มีแต่ตอนกลางคืน ทั้งหนาวเย็นและไร้ความอบอุ่น ที่แห่งนั้นมีความเงียบสงบ แต่มีเสียงฟ้าร้องดังไปทั่ว จนร่างของทั้งสองคนที่นอนอยู่บนน้ำทะเลแห่งนั้น ก็พัดมาถึงที่นี่ ทั้งสองมีเวทมนตร์สามารถยืนเดินบนน้ำได้ ออสต้า ชายคนดังกล่าว ลืมตาขึ้นมาก็เห็นวิวรอบๆที่แปลกไป จนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
       “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเรามาอยู่ที่นี่ได้”
ออสต้า เริ่มกระวนกระวายปลุก เรนเดียร์ ที่นอนอยู่ข้างๆออสต้า ให้ตื่นขึ้นมา
       “เรนเดียร์... เรนเดียร์...”
เมื่อเรนเดียร์ได้สติจึงตื่นขึ้นมา และพบว่าตนเองและออสต้ามาอยู่ในที่ไหนไม่รู้ เรนเดียร์ตกใจเหมือนกัน และเริ่มบีบน้ำตามากขึ้น
       “ที่นี่ที่ไหน น่ากลัวเหลือเกิน”
       “เราไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆเราสองคนก็มาอยู่ที่ไหนไม่รู้”
       “เราอยากกลับบ้านเหลือเกิน ได้ยินไหม ออสต้า เรากลัว ฮือๆ...”
ออสต้าพยายามกอดเรนเดียร์ไม่ให้กลัวไปมากกว่านี้ ก่อนจะลุกขึ้นมามองไปรอบๆก็มีแต่เส้นขอบฟ้า แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเจอเกาะเลย พยายามตั้งสติและจับมือเรนเดียร์ขึ้นมา
       “ยังไงเราก็ต้องหาเกาะก่อน แต่ถ้าเราอยู่แต่ตรงนี้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก”
       “งั้นเราจะไปไหนได้ ไม่มีอะไรเลยนอกจาก น้ำทะเลกับท้องฟ้าที่ว่างเปล่าเท่านั้น”
       “ยิ่งถ้าเราหาเกาะเจอ โอกาสกลับบ้านก็จะยิ่งเร็วขึ้นนะ”
ออสต้า จับมือ เรนเดียร์ ก่อนจะพูดให้กำลังใจสักคำ
       “ในแง่ดีเราก็เหมือนได้มาผจญภัยด้วยกันนะ เราจะทุกข์สุขไปด้วยกัน ถ้าเรากลับไปได้ เราจะมีเรื่องราวมากมายที่เราสองคนได้มาที่นี่ด้วยกัน”
เรนเดียร์ รู้สึกดีมาก ก่อนที่ออสต้าจะจูงมือเธอเดินไปด้วยกัน ไปในที่แสนไกลและไร้จุดหมายปลายทาง ออสต้าและเรนเดียร์ เดินไปสักพักก็ได้ยินฟ้าร้องที่ดังมาก
เปรี๊ยง!!!
เรนเดียร์ตกใจจนกอดตัวออสต้าไว้ไม่ปล่อย ออสต้าตกใจและเริ่มเขินที่ เรนเดียร์กอดไว้ ออสต้าจึงเขินจนหยุดไม่ไหว และพาเรนเดียร์เดินไปด้วยกัน อย่างไร้จุดหมาย แต่เมื่อเดินไป อยู่ดีๆก็ตกน้ำไปทั้งสองคน แต่มีเวทมนตร์ที่ตัวเขาทั้งสองไม่เปียกแต่คลื่นน้ำเริ่มถาโถม มากขึ้น
ตู้ม!!!
ทั้งสองตกลงไปในน้ำ เรนเดียร์สำลักน้ำ เพราะ ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ดีที่ออสต้าช่วยเธอไว้
       “อ๊อก... ช่วยด้วย...”
       “อดทนไว้เรนเดียร์ กอดเราไว้อย่าปล่อยไปนะ เรนเดียร์...”
คลื่นน้ำเริ่มถาโถมมากขึ้นและมีฝนตกลงมา บวกกับเสียงฟ้าร้องที่ดังมากขึ้น เมื่อฝนตกลงมาอย่างหนัก คลื่นน้ำยิ่งซัดเข้าหาทั้งสอง จนเรนเดียร์เริ่มหมดสติ
       “เรนเดียร์ ไม่... นายอย่าเป็นอะไรสิ เรา...”
คลื่นน้ำซัดเข้าหาออสต้าอย่างหนัก จนออสต้าและเรนเดียร์จมหายไปกับทะเล ภาพที่เห็นคือ ออสต้าและเรนเดียร์กอดกับและจมลงไปในทะเล แต่คลื่นน้ำซัดเข้าไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย
 
ณ เกาะแห่งหนึ่ง ที่ไม่มีเวลาใดบอกได้เลยว่า ตอนนี้เวลาใดแล้ว ท้องฟ้าเริ่มสงบลง แต่กลับเป็นเวลากลางคืนและไม่มีกลางวันเลย ออสต้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองกับเรนเดียร์ มาอยู่บนเกาะแล้ว
       “เรนเดียร์ แกหลับไปอีกแล้ว ฟื้นสิ”
ออสต้าพยายามให้เรนเดียร์ตื่น แต่เรนเดียร์ยังไม่ตื่นสักที ออสต้าเริ่มหมดหวังที่จะไปต่อ ถ้าไม่มีเรนเดียร์ไปด้วย   ออสต้านอนบนตัวเรนเดียร์และเริ่มร้องไห้
       “เราทำอะไรลงไป เราถึงช่วยเรนเดียร์ไว้ไม่ได้”
แต่ปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้น หยดน้ำตาของออสต้าหยดลงบนใบหน้าของเรนเดียร์ เขาจึงตื่นขึ้นมาและเห็นออสต้าร้องไห้
       “เราไม่ได้เป็นอะไรแล้ว อย่าร้องไห้สิ”
       “เราอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว ทำไมพระเจ้าถึงส่งเรามาที่แบบนี้ได้”
ออสต้าเริ่มกลัวและถอดใจมากขึ้น หวังอยากจะกลับบ้านแต่ก็ไม่มีทางไหนที่จะกลับไปได้ จึงได้แต่หวังอย่างเดียว มองไปทางไหนก็มีแต่น้ำทะเลและเส้นขอบฟ้าที่ว่างเปล่า ออสต้าเริ่มกลัวมากขึ้น แต่ทันใดนั้น แสงสว่างนั้นก็ปรากฎขึ้นมา ออสต้าและเรนเดียร์มองไปที่แสงนั้น ก็เห็นเทพเจ้าปรากฎขึ้นมา
       “ท่านเป็นใครน่ะ” ออสต้า
       “ไม่ต้องตกใจกลัวไป ข้าคือเทพเจ้าประจำเกาะนี้ ที่นี่เป็นเกาะร้าง ไม่มีใครอาศัยอยู่ นานๆจะมีคนหลงมาสักที”
       “พวกเราอยากกลับบ้านเหรอเกิน” ออสต้า
       “ข้าไม่รู้ว่าคำขอของข้าจะเป็นจริงหรือเปล่า แต่เจ้าทั้งสองคน จะต้องแก้คำสาปหนึ่งพวกเจ้าถึงจะได้กลับบ้าน”
ออสต้าและเรนเดียร์เริ่มคิดหนัก เพราะ ไม่รู้ว่าจะต้องมาเจอแบบนี้ แต่มันไม่มีทางเลือกเพราะ ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านไปหรือเปล่า ถ้าไม่ทำตามที่เทพเจ้าท่านนี้ได้พูดไว้
       “ถ้างั้นพวกเราจะต้องทำอะไรบ้าง” ออสต้า
       “พวกเจ้าทั้งสอง จะต้องไปที่เกาะ โลวิต(ชื่อสมมุติ) ที่อยู่ทางทิศตะวันตกของเกาะแห่งนี้ เมืองแห่งนั้นเป็นเมืองที่ขาดมีความสุข แต่ไม่มีความรักระหว่างคนสองคน เพราะ คำสาป”
       “ทำไมต้องเป็นพวกเราล่ะ” เรนเดียร์
       “พวกเจ้าทั้งสองคนเป็นคนที่สามารถให้ความรักแก่ทุกๆคนได้ เทพเจ้าเขาเห็นแล้วว่าพวกเจ้าสองคน จะสามารถให้ความรักแก่ทุกคนได้ รีบไปที่นั่นก่อนที่เวลาทั้งหมดจะกลายเป็นกลางคืนตลอดไป”
เทพเจ้าตนนั้นก็หายไปทันที ทำเอาออสต้าและเรนเดียร์ต้องเลือกอะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี ออสต้าจึงตัดสินใจจะไปที่นั่นทันที ออสต้าจับมือเรนเดียร์เดินลงทะเลไปทันที
แต่เวทมนตร์นั้นมันกลับหายไป ออสต้าไม่สามรถยืนบนน้ำได้ แต่ตัวของเขายังไม่เปียก นั้นเป็นเพราะเวทมนตร์ที่หลงเหลืออยู่ จึงตัดสินใจว่ายน้ำไป
       “เกาะหลังเราไว้ เรนเดียร์”
ออสต้าพยายามว่ายน้ำข้ามไปแต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่มันก็ไปไม่ถึงสักที และเมื่อว่ายออกไปก็ไม่เห็นเกาะที่เพิ่งไปติดเมื่อกี้ มันรู้สึกแปลกๆกับเขาทั้งสอง แต่ถึงกระนั้น ออสต้าก็เริ่มหมดแรง
       “ออสต้า นายหมดแรงแล้วเหรอ”
เรนเดียร์เริ่มหมดหนทางที่จะไปต่อ เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่น้ำทะเลและเส้นขอบฟ้าที่ว่างเปล่า เรนเดียร์และออสต้าเริ่มถอดใจมากขึ้น ก่อนที่ออสต้าจะหยุดและกอดเขาทันที
       “เราขอโทษนะ เรนเดียร์ที่ทำให้ลำบากแบบนี้ เราหมดหนทางที่จะไปต่อแล้ว”
       “ไม่สิ เราต้องไปต่อให้ได้ เชื่อฉันสิ”
ถึงแม้ว่าจะพูดว่าได้ แต่มันก็ยังไม่เห็นหนทางอะไรเลย และสักพักก็มีหมอกปกคลุมรอบตัวทั้งสองคนทำให้ทั้งสองมองไม่เห็นไปสักพัก ก่อนที่หมอกนั้นจะเลือนหายไป เรนเดียร์กอดออสต้าอยู่ เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็ต้องประหลาดใจมาก
       “ออสต้า”
เสียงเรียกของเขาทำให้ออสต้าลืมตาขึ้นมา และมองเรนเดียร์อย่างห่วงใย เมื่อสิ้นเสียงของเรนเดียร์ ออสต้าหันไปตามที่เรนเดียร์มองก็เห็นเกาะที่อยู่ห่างไปจากเราอีกหลายไมล์
       “เราว่าเรามีหวังแล้ว เราจะได้กลับบ้านแล้ว”
       “ถ้าเราร่วมมือกัน มันก็จะผ่านไปได้”
ออสต้าจับมือเรนเดียร์ให้มั่น ก่อนที่เรนเดียร์จะขึ้นหลังออสต้าแล้วว่ายน้ำไปทันที และนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นก่อนที่จะพบเจอเรื่องราวต่างๆรวมถึงรักสามเศร้าอีกด้วย