SOMEONE ฉันรักเธอ^^

ตอนที่ 26

ฉันที่ตอนนี้จิตหลุดออกจากร่างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นยืนนิ่งสนิทแม้ความคิดฉันตอนนี้จะสั่งให้รีบกระโดดหนีซะแต่ร่างกายก็ไม่ทำตามแต่อย่างใด แต่ทว่า...

“ ดรีม ดรีม!! เป็นอะไรรึเปล่าเจ็บตรงไหนมั้ย!! ” ฉันรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนเรียกชื่อฉันให้ตื่นจากภวัง ใครกันนะ ใครกันที่เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยฉัน

“ เอ่ออ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ” ฉันได้สติก็รีบลุกขึ้นขอบคุณเค้าทันทีแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เห็นหน้าเค้าก็มีเสียงที่คุ้นเลยเรียกความสนใจจากพวกเราไป

“ อี่ดรีมม!! ” ฉันหันไปมองคนที่เรียกชื่อฉันแบบงงๆ

“ เห้ยย มาได้ไงวะ ” เป็นอิมนั่นเอง นางมากับพี่มังกรเดี๋ยวนี้ตัวติดกันอย่างกับปลิงแหนะ

“ มึงเป็นไรป่าววะ ทำใมขาถลอกแบบนี้อะ ” อิมก้มมองขาของฉันอย่างเป็นห่วง แต่มันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากนักหรอกนะ

“ อ้อ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยอะ แต่ยังดีที่มีคนช่วยฉันไว้ทัน ” ฉันหันไปทางที่คุณคนนั้นอยู่ แต่ตอนนี้เค้ากลับหายไปไหนก็ไม่รู้ซะแล้ว

“ ไหนใครที่ช่วยมึง ” อิมชะเง้อคอมองตามฉันแต่ก็เห็นแต่ผู้คนมากมายที่กำลังเดินผ่านกันไปมาเท่านั้น

“ หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้หว่ะ แต่ช่างเถอะยังไงฉันก็ขอบคุณเค้าไปแล้ว ” ฉันหันมาตอบอิมเสียงเรียบแต่ก็ยังขาสั่นอยู่พอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ถ้าฉันโดนชนขึ้นมาจริงๆ จะตายเลยมั้ยนะหึ้ยยย แต่ฉันยังไม่อยากตายนะโว้ยย ฉันยังสาวฉันยังสวยย

“ มึงแน่ใจนะว่าไม่เป็นไรอะ ” อิมถามฉันสีหน้าดูกังวลมาก

“ นั่นดิ สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะให้พาไปหาหมอมั้ยคับ ” พี่กรถามย้ำอีกครั้ง ฉันเองจริงๆก็ไม่ได้เป็นไรแล้วนะ

“ อ้อไม่เป็นไรค่ะ พอดีคิดว่าถ้าเกิดตายขึ้นมาต้องแย่แน่ๆ เลย ” ฉันตอบปัดพี่กรแล้วหันไปตอบอิมแบบเซงๆ

“ ทำใมพูดงั้นอะมึงง ไม่เป็นไรนะตอนนี้มึงปลอดภัยแล้วว ” อิมทำท่าจะเดิมเข้ามากอดฉันแต่ฉันดันนางออกแล้วตอบตามที่ฉันคิดไว้

“ โอ้ยยย กูยังโสดไงมึงจะมาตายเอาตอนอายุเท่านี้มันก็ไม่ได้ป่าววะ ” ฉันเดินไปคุยไปยัยอิมที่พยูงฉันอยู่ๆก็ปล่อยมือออกซะงั้น ดีนะฐานล่างดีมากไม่งั้นได้แผลเพิ่มแน่นวลล

“ มึงนี่ก็ติดตลกเกินเบอร์ไปนะ ห่วงตัวเองบ้างเหอะกูขอออ ” มันบ่นเสร็จก็ดึงตัวฉันไปพยูงตามเดิม

“ ว่าแต่มาเดทกันเหรอ อะไรยังไงคะ ” ฉันเอ่ยถามอิมหลังจากที่เข้ามานั่งรอที่รถของพี่กรซึ่งตอนนี้เจ้าของรถวิ่งไปซื้อกล่องปฐมพยาบาลอยู่ พวกฉันเลยต้องมานั่งหน้าสะหลอนกันในรถแทน

“ เดทอะไรของมึง พอออกมาจากสวนน้ำฉันก็ไปทำธุระกับพี่ฉันต่อ พี่กรแค่อาสาไปส่งเท่านั้นแหละ แล้วก็กะว่าจะมาหาไรกินก่อนกลับหอแต่ก็มาเจอแกสภาพนี้ซะก่อนไง ” ร่ายซะยาวเลยแต่ว่านะ

“ มันไม่ต่างอะไรกับการมาเดทเท่าไหร่เลยนะ แค่มีเรื่องธุระกับพี่มึงมาคั่น โอ้เพื่อนรักกก นี่กูทำลายการเดทของมึง กูขอโทษนะเพื่อนน ไว้คราวหน้ากูจะแก้มือให้มึงเองง ” ฉันทำท่ายกมือทาบอกแบบสลดใจที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วปลอบเพื่อนตัวเอง

“ ปลอมมากมึงง กูขอโหมดปกติค่ะ ” ฉันทำหน้าปกติตามที่อิมมันบอกยังไม่ทันจะได้แซวมันต่อพี่กรก็กลับมาพอดิบพอดี

“ มาๆเลิกคุยเรื่องของกูแล้วนั่งเงียบๆให้กูทำแผลซะ ” ฉันนั่งเงียบๆปล่อยให้อิมมันทำแผลให้ฉันจนเสร็จเรียบร้อยเราก็แวะซื้อของกินนิดหน่อยแล้วก็กลับหอทันที

ณ หอพัก

“ ไงมึงง ไหนว่าจะรีบกละ...เห้ยยมึงไปโดนไรมาวะ ” นิลที่เดินออกมาจากครัวกำลังจะสวดฉันแต่ก็มาสะดุดตากับขาฉันซะก่อนนางจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ เห้ยย แค่นี้เองสบายย ” ฉันว่าพลางรีบเดินเข้าห้องไป ขี้เกียจฟังนิลบ่น ซักพักอิมก็เดิยเข้ามาพร้อมยากับน้ำแก้วนึง

“ อะยา แดกซะเดี๋ยวได้ปวดขาลากแน่หละ ” 5555555555 มันบ่นฉันเสร็จก็เดินขึ้นเตียงไปนอนเล่นโทรศัพท์เงียบๆ

“ มึง กูสงสัยหวะ ” ฉันที่พึ่งกินยาเสร็จก็ชวนอิมคุยทันทีแก้เหงาเพราะในห้องเราสองคนตอนนี้คือเงียบมากกกก

“ สงสัยไรวะ ” มันหันมาพร้อมกับถามฉันกลับด้วยสีหน้าชะหงน

“ ก็คนที่มาช่วยกูไง เค้ารู้จักชื่อกูด้วยนะมึง ” ฉันหันหน้าไปคุยกับมันแบบเต็มตัว มันเองก็ลุกขึ้นมานั่งคุยกับฉันเหมือนกัน

“ แล้วมึงทันได้เห็นหน้าเค้าป้ะ อยู่ใกล้ขนาดนั้นมันก็ต้องเห็นหน้าคร่าตากันบ้างแหละ ” ที่มันพูดก็ถูกแหละ แต่คือนี่ก็ไม่ทันได้มองไงมัวแต่ตกใจอยู่เลยไม่ทันจะได้มองอะ

“ อี่ห่า มึงคิดว่าตอนนั้นกูจะมีเวลาไปนั่งมองหน้าใครม้ะ ” มันยิ้มออกมาหน่อยๆแล้วเดินมานั่งข้างฉัน

“ นี่มึง ถ้าคิดแล้วมันรกหัวก็ลืมๆมันไปซะเถอะ จะได้ไม่ปวดหัวไง ” มันพูดแล้วตบหลังฉันเบา จากนั้นก็เดินไปนอนที่เตียงตัวเองฉันเองก็เอนตัวลงนอนแล้วคิดอะไรไม่รู้เรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน

ณ วิทยาลัย

“ เห้อออ น่าเบื่อชะมัด ” เกลที่พึ่งฟื้นจากความตายเริ่มโอดครวญขึ้นมาทันทีหลังจากที่อาจารย์เดินออกจากห้องไป

“ มึงนี่ก็นะ ขี้เกียจเป็นนิสัยเดี๋ยววันนี้เวรมึงล้างห้องน้ำด้วย ” อิมพูดพลางหยิบโทรศัพท์มาดูตารางเวรทำความสะอาดห้อง

“ อะไรวะ ไหงกูได้ทำคนเดียวอะ ” มันถามพร้อมกับหันมามองพวกฉันแบบเต็มตัว

“ มึงดูสภาพกู ยังจะใช้แรงงานกูอีกเหรอออ ” ฉันพูดตัดพ้อแล้วทำหน้าอ้อนๆใส่มัน

“ แหมม น้อยๆหน่อยเถอะค่ะ มึงแค่ขาถลอกนะไม่ได้เป็นง่อยย ” มันพูดแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผากฉันหลายๆครั้งก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป

“ มึงเดินไหวมั้ยเนี้ยย ให้กูซื้อข้าวขึ้นมาให้ป้ะ ” อิมลุกขึ้นแล้วสะกิดถามฉัน

“ ไม่อะ กูง่วงยาหวะขอนอนก่อนละกัน ” ฉันว่าพลางก้มหน้าลงกับโต๊ะแล้วหลับไป

ก๊อก    ก๊อก    ก๊อก

“ เห้ย! เคาะโต๊ะทำใมวะ..... ” ฉันที่หลับไปตอนไหนไม่รู้งัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะน่ารำคาญ ตอนแรกกะจะด่าซักหน่อยแต่พอเห็นหน้าคนเคาะเท่านั้นแหละ

“ พี่เม่น มาทำไรเนี้ย ” ใช่ค่ะ อี่ที่มาเคาะโต๊ะสร้างความรำคาญให้ฉันคืออี่พี่เม่นนั่นเอง ในหัวฉันตอนนี้มีแต่คำถามมากมายที่อยากจะถามแต่ก็เลือกคำถามที่เบสิกที่สุดเท่าที่จะคิดออกได้

“ ไงง พอดีพี่เจออิมที่โรงอาหารหนะ เลยได้คุยอะไรกันนิดหน่อย ” อ้อออ ฉันพอจะเดาได้แล้วแหละว่าเค้าคุยอะไรกัน

“ แล้วยังไงอะคะ ” ฉันยืดตัวนั่งคุยกับพี่แกตรงๆ

“ ก็ไม่แล้วไงหรอกค้าบบ พี่ก็แค่มาดูว่าเราเป็นยังไงบ้างเห็นอิมบอกว่าไม่ยอมกินข้าว ” ร่ายยยยยซะ อี่อิมนี่ก็เวอร์เกินนน

“ ไม่ได้ไม่ยอมกิน แต่ง่วงงงเข้าใจม้ะ ” ฉันตอบพี่เม่นกวนๆแต่ก็เรื่องจริงนะ

“ พี่รู้ พี่เลยซื้อนี่มาให้ อะ ” พี่แกยื่นกล่องใสๆที่ดูเหมือนจะเป็นกล่องข้าว แล้วก็อีกถุงนึงน่าจะเป็นถุงยา พอเห็นว่าฉันไม่ยอมรับของไปนางเลยเอาของวางไว้ที่โต๊ะฉันแล้วถือวิสาสะนั่งลงข้างๆฉันซะงั้น

“ เอาข้าวมาให้แล้วก็ไปได้แล้วดรีมจะนอนต่อแล้ว ” ฉันว่าพลางทำท่าจะนอนแต่พี่แกก็ไม่ยอมให้ฉันได้นอนตามที่ใจคิด

“ อย่าพึ่งนอนนน กินข้าวกินยาก่อนแล้วพี่ถึงจะให้เรานอน ” โอ้ยยยย เซ้าซี้จังวะ

“ เห้ออ อ่าๆก็ได้ ” ฉันเริ่มแกะกล่องข้าวกินจนหมดแถมกินยาโชว์นางด้วยพอกินเสร็จพี่แกก็เอากล่องข้าวไปทิ้งหลังห้องแล้วกลับมานั่งข้างฉันต่อ

“ อ่าว กินหมดแล้วไง ยังไม่ไปอีกเหรอ ” ฉันถามไปด้วยความสงสัยพี่แกก็ไม่วายกวนฉันอีก

“ อะไรกัน เอะอะก็ไล่ๆ พี่น้อยใจนะ ” แหมๆดูทำหน้าเข้า

“ น้อยจงน้อยใจอะไรก่อนน นี่ก็กินข้าวกินยาตามที่พี่ต้องการแล้วไง ” ฉันเท้าคางถามพี่เม่น

“ ก็ไม่อะไรหรอก จะนอนก็นอนไปสิ ” จะให้นอนต่อยังไงวะ เล่นมานั่งจ้องแบบนี้ใครเค้าจะกล้านอนต่อวะ

“ ไม่อะ พี่เล่นมานั่งจ้องแบบนี้ใครจะนอนลง ” ฉันว่าพลางหยิบหนังสือนิยายขึ้นมานั่งอ่านคั่นเวลา

“ ดรีม ” จู่ๆพี่เม่นก็เรียกฉันแล้วจับตัวให้หันไปหานางพลางจับมือฉันแน่น

“ อะ อะไรของพี่เนี้ยย ” ฉันถามเสียงสั่น ไม่ได้ตกใจหรืออะไรนะ มันเขินๆแปลกๆอะ

“ คราวหลังอะถ้าจะไปไหนทำอะไร ต้องให้พี่ไปส่งนะเข้าใจมั้ย ” พี่เม่นพูดพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนหน้าผากของเราแตะกัน ฉันไม่ได้ยอมนะแต่กำลังตกใจกับการกระทำของพี่แกอยู่ไงเลยนั่งแข็งทื่ออยู่แบบนี้

“ ทำใมอะ เราไม่ได้เป็นไรกันนะ ” ฉันว่าพลางจะขยับหนีแต่พี่แกก็ยื้อหัวฉันไว้

“ ก็พี่เป็นห่วงไง เหตุผลแค่นี้ มันยังไม่พอเหรอ ” เชี่ยยยย หยุดพูดแบบนี้ซักทีได้มั้ยย มันเขินนะโว้ยยยยยยยยย

..................................................................................................................................