Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

เหตุผลที่ 4 อุบัติเหตุ

​

= 3 เดือนผ่านไป =

​

คืนนี้ผมมีนัดไปท่องราตรีกับฝาแฝดสองแมงเช่นเคย ผมไม่อยากขี่มอฯไซด์เท่าไหร่ เลยเอา BMW รถสปอร์ตลูกรักออกมาแทน ผมกะไม่ค้างคืนคอนโด แต่จะตรงกลับบ้านแทน เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานที่ร้าน

ตั้งแต่วันนั้น ผมเฝ้ารอวันที่ตาลจะมาหาผมอีกครั้ง นี้ก็ผ่านมา 3 เดือนเต็ม ไม่มีวี่แววของตาลเลย ผมไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเบาะแส ไม่รู้อะไรเลย ทำไมตาลถึงไม่บอกอะไรผมเลย

ผมเป็นห่วงเธอ ร่างกายตาลเปราะบาง ถึงตาลจะมีผู้ชายร่างสูงคนนั้นดูแล แต่ผมอยากเป็นคนดูแลเธอเองมากกว่า ตอนนี้ผมทำได้แค่คิดถึงเท่านั้น

รถแล่นออกสู่ถนนใหญ่สายหลักตรงไปยังผับเดิมที่สองแฝดเล่นดนตรี ค่ำคืนแบบนี้รถยังเยอะเหมือนเดิมเลย ผมรู้สึกเบื่อกับการรอคอยบนท้องถนนเสียจริง

ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่ารถผมจะหลุดพ้นออกมาจากการจราจรวุ่นวาย กว่าจะถึงผับไอสองแฝดสลับกันโทรมาตามอยู่หลายรอบ ผมก็รับบ้างไม่รับบ้าง คนกำลังขับรถอยู่จะโทรจิกทำไมนักหนาว่ะครับ

“เมียจำเป็นว้อยครับ” ไอแมงพี่โทรมา ตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว

[อยู่ไหนแล้วอิผัวจำลอง] เสียแว๊ดๆ ตามสายอย่างอารมณ์ดี

“ลานจอดรถผับไง ละอยู่ไหนกัน โต๊ะเดิมปะ”

[อยู่ที่เวที กำลังจะขึ้นเล่น โต๊ะเดิม เที่ยงคืนเจอกันอิผัวจำลอง บัย~]

ไอแมงพี่พูดเสร็จตัดสายอย่างว่อง เพราะนางต้องขึ้นเล่นแล้ว ผับแห่งนี้มีดนตรีสดแค่ช่วงสามทุ่มถึงเที่ยงคืนเท่านั้น

คืนนี้ผมไม่ได้ขอเพลงอะไรเป็นพิเศษ ไม่ใช่อะไรหรอก มัวแต่คิดถึงตาล เลยลืมขอเพลง ฮ่าๆ ๆ แต่คนแน่นกว่าทุกครั้งที่มา ผับแห่งนี้เป็นแหล่งรวมคนเศร้า เหงา อกหัก รักคุด ทั้งหลาย ตอนนี้ก็สามทุ่มได้เวลาดนตรีสดแล้ว บางคนร้องไห้เงียบๆ บางคนแหกปากร้องเพลงไปร้องไห้ไป แต่ทุกคนล้วนกำแก้วใบเหมาะมือ กรอกน้ำเมาเข้าปากกันไม่ขาดสาย

“วันนี้มันวันแห่งความเศร้ารึไงวะ” ผมพึมพำกับตัวเอง เพราะนั่งอยู่คนเดียว

สามชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนเหล้าที่เพิ่งยกซดได้แค่ 3 ขวด คืนนี้ไม่อยากเมาเดี๋ยวต้องขับรถกลับบ้านอีก

ช่วงนี้ผมทำงานหนัก เพราะไม่อยากจมอยู่กับตัวเอง ร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่กับเรื่องของตาล อีกอย่างผมไม่อยากให้ที่บ้านต้องเครียดตามผมไปด้วย เลยเอางานมาทับถมพื้นที่ความว่างในความคิดแทน เผื่อจะคิดถึงตาลได้น้อยลงบ้าง

“ไง สองแมง” ผมทักทายสองแฝด

“ไง ไมถึงมาได้ละคืนนี้” <ไอแมงพี่

“ทุกทีชวนปากจะฉีกกว่าจะมา” <ไอแมงน้อง

ก็แค่ไม่อยากติดอยู่ในภวังค์น้ำตา ร้องไห้บ่อยๆ มันก็เหนื่อยนะเว้ย แต่ถึงอย่างนั้น ลูกตาลก็ไม่ค่อยหลุดออกไปจากความคิดผมได้นานนัก

“พักบ้างสิวะ งานเยอะจะตายห่า”

“เออ แล้วคืนนี้จะกลับคอนโดกับพวกกูมั้ย” <ไอแมงน้อง

“ม้าย~ กูจะกลับบ้าน พรุ่งนี้มีงานต้องทำต่อ” ยกซดเพลิน ตอนนี้หน้าผมเริ่มตึง

“มึงไหวหรอว่ะ หน้ามึงล้าขนาดนี้” <ไอแมงพี่

“เออน่า กูไหว ไม่ต้องห่วงหรอก” ผมตอบปัดๆ ไป แต่ผมก็รู้ตัวดี ตลอดเดือนที่ผ่านมา ผมใช้งานกล่อมผมให้หลับคาโต๊ะทำงานแทบทุกวัน

“เออ ยังไงก็ขับรถกลับดีๆ นะมึง” ไอสองแมงเพื่อนรัก ช่างเป็นห่วงเป็นใยผมกันจริงๆ

“ขอบใจ กูไปนะ เจอกันเมื่อร่างต้องการเหล้า ฮ่าๆ ๆ”

ผมบอกลาเพื่อนรักทั้งสอง ราวตี 2 ขอตัวลากสังขารอิดโรยกลับบ้านก่อน หลังจากดื่มอีกนิดหน่อย ส่วนมากจะคุยเล่นกันมากกว่า ผมแค่อยากผ่อนคลายบ้าง แต่เหมือนตาผมจะไม่ค่อยเป็นใจให้ขับรถกลับเท่าไหร่

…………………………..

- [โรงพยาบาล] -

» ฝั่งลูกตาล «

“ที่ถนนใหญ่สาย 2 จ. N เกิดอุบัติเหตุรถสปอร์ต BMW สีขาว พุ่งชนต้นไม้ข้างทาง นี้เป็นภาพจากกล้องหน้านะคะ จะเห็นได้ว่า รถมีอาการสายไปมาเล็กน้อย นี้นะคะมีรถสวนมา ไฟหน้ารถจากรถฝั่งตรงข้ามสาดเข้ามาจังๆ ทำให้คนขับเกิดอาการตกใจ หักหลบพุ่งชนเข้าต้นไม้ใหญ่ข้างถนน สาเหตุคาดว่าหลับใน พบผู้ได้รับบาดเจ็บอาการสาหัส คือ นายศดิธร โยธาการณ์ อายุราว 25 ปี ผู้บาดเจ็บได้รับการช่วยเหลือจากมูลนิธิปอปอ ญาติให้นำตัวส่งโรงพยาบาลเอกชน L ตอนนี้อาการยังคงน่าเป็นห่วงอยู่ค่ะ ใช้รถใช้ถนน…….”

‘แกร็ก แกร็ก แกรก...’ รีโมททีวีร่วงโรยลงพื้น โดยมือบางที่หมายจะเปิดดูข่าวสารในช่วงเช้านี้

“เทียน...ฮึก...ฮรืออออออออ...ฮึก” ....

﹀

﹀

﹀

“ตาล! ตาล! ตาลตื่นสิ ตาลเป็นอะไร” มือหนาโอบอุ้ม เขย่าตัวน้องสาว ที่ตอนนี้สลบไสลกองร่างบางอยู่กับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบในห้องพักผู้ป่วย แก้มสองข้างเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“ตาล! ชีพจรยังปกติ” มือหนาอุ้มร่างน้องสาวไร้สติกลับขึ้นมานอนบนเตียงห่มผ้าให้เรียบร้อย

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ พยาบาลสาวเคาะเรียกตามมารยาท ก่อนพุ่งพรวดเข้ามาในห้อง

“หมอคะ คนไข้รายเมื่อคืน เกิดอาการเลือดคั่งในสมองค่ะ” พยาบาลสาวรีบแจ้งอาการอย่างเร่งด่วน

“ไปกัน!” มือหนาของพี่ชายผละออกจากใบหน้าน้องสาวอย่างจำใจ

﹀

﹀

﹀

» ฝั่งบ้านขนมเทียน «

เวลาผ่านไปเนิ่นนานสำหรับการผ่าตัดฉุกเฉินของขนมเทียน หน้าห้องฉุกเฉินพบผู้เป็นแม่ร้องไห้น้ำตาไม่ขาดสาย พ่อที่คอยปลอบ และคุณยายกะละแมทีนั่งสวดภาวนา ทุกคนคอยด้วยความหวังว่าลูกชาย หลานชายจะปลอดภัย ส่วนขนมชั้นจะตามมาทีหลังเพราะมีเรียน

‘ตึ้ง’ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทุกคนกรูกันเข้าไปหาคุณหมอที่เดินออกมาหลังจากที่หายไปนานหลายชั่วโมง

“เป็นไงบ้างคะหมอ ลูกดิฉัน!?” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นพร้อมน้ำตาที่ยังคงไหล

"คนไข้เสียเลือดมากครับ ต้องการเลือดกรุ๊ป A ด่วนครับ”

“ผมครับ” ผู้เป็นพ่อเสนอตัวบริจาคเลือดทันที

“งั้นเชิญทางนี้ครับ” หมอเชิญผู้เป็นพ่อไปทางยังห้องบริจาคเลือด

“ที่รักอยู่กับคุณแม่ก่อนนะ ไปครับคุณหมอ” ผู้เป็นแม่ตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว พยักหน้ารับเล็กน้อย หันไปกอดกับคุณยาย และพากันมานั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินตามเดิม

﹀

﹀

﹀

เวลาร่วงโรยไปนานแสนนานในความคิดของคนที่รอ ความกลัว ความเสียใจ ความห่วงหา ความหวัง ถูกตีรวมผสมกันกลั่นเป็นน้ำตาหยดใสไหลรินอีกครั้ง หลังจากห้องฉุกเฉินเปิดออก

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” คุณหมอแจ้งข่าวดีแก่ผู้ที่รอคอย

“เทียนลูกแม่ เฮ้ออออ...” ผู้เป็นแม่ทิ้งร่างทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง และโล่งอก

“เดี๋ยวบุตรพยาบาลจะพาทั้งผู้ป่วย และญาติผู้ป่วยไปห้องพักพิเศษนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ผู้เป็นแม่ตอบรับ

ไม่นานนักบุตรพยาบาลเข็นเตียงขนมเทียนออกจากห้องฉุกเฉิน และตรงไปยังห้องพักพิเศษชั้นบน หลังจากถึงห้องพักผู้ป่วยสักพัก คุณหมอเจ้าของไข้ เข้ามาชี้แจงอาการ และแนะวิธีการดูแลผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด

“หมอคะ อีกนานมั้ยคะ กว่าเขาจะฟื้น” ผู้เป็นแม่ถามขึ้น

“ไม่แน่นอนครับ อาจต้องใช้เวลา เนื่องจากได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะค่อนข้างรุนแรง มีโอกาสเป็นเจ้าชายนิทราครับ”

“จริงหรอครับหมอ!!?” ผู้เป็นพ่อถามย้ำกับหมออีกครั้ง

“ครับ ยังไงมีอะไรกดปุ่มเรียกพยาบาลได้ตลอดนะครับ จะมีพยาบาลเข้ามาดูอาการทุก 1 ชั่วโมงนะครับ หมอขอตัวก่อนครับ”

“ครับ” ผู้เป็นพ่อตอบรับ

“เทียน… ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะลูกแม่” ผู้เป็นแม่ลูบหน้าลูกชายอย่างเบามือ

ทางบ้านขนมเทียนตกลงกันได้ว่าให้ขนมชั้น น้องชายของขนมเทียนมาเฝ้าพี่ชายในช่วงวันหยุด ส่วนวันธรรมดาจะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแล และใครว่างก็จะมาก็เฝ้า

…………………….

» ลูกตาล «

ฉันค่อยๆ ลืมตาด้วยอาการหนักอึ้งของหนังตา และความเจ็บปวดของศีรษะ กลอกตามองห้องสี่เหลี่ยม ใช่แล้ว มันคือห้องพักผู้ป่วยประจำของฉันเอง

“เทียน!!” ฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างไว จนทำให้มึนหัวจากอาการเจ็บศีรษะที่เป็นลมกระแทกพื้นเย็นๆ ในห้องพักแห่งนี้

‘แอดดด~’ เสียงห้องพักถูกเปิดอย่างเบามือ ทำให้เห็นผู้มาเยือน จะเป็นไรไปไม่ได้นั้นคือ พี่ชายฉันเอง พี่หมอ

“พี่หมอ พี่หมอ” ฉันเรียกพี่ชายย้ำๆ เขย่าแขนเขาแรงๆ เท่าที่แรงจะมี

“อะไร แล้วทำไมเมื่อเช้าไปนอนบนพื้นหื้มมม!? คุณน้องสาว”

“พี่หมอ...ฮึก..เทียน เทียน...ฮึก...อยู่โรง พะ พยาบาล...ฮึก...นิ นี้ เทียนขับรถ ชะ ชนต้นไม้” อาการติดอ่างก็มา แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันอยากไปหาเทียน อยากไปเจอเทียน

“เดี๋ยวๆ เทียน? ใช่ นายศดิธร โยธาการณ์?”

“ใช่...ฮึก...ใช่ๆ” ตอบไปก็ร้องไห้ไป ฉันเริ่มสะอื้นแรงขึ้นเรื่อย รู้สึกตัวเองกำลังจะหายใจไม่ทัน

“ฮรืออ...ฮึก...ฮรืออ...ฮึก...ฮึก...ฮืดดด!!” ฉันสูดลมหายใจเข้าแรงๆ รู้สึกแน่นหน้าอก ตัวเริ่มชักเกร็ง หายใจเข้าซ้ำๆ สั้นๆ แขนขาชา นิ้วมือเริ่มจีบเข้าหากัน ตัวกระตุกถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงอย่างนั้นน้ำตายังคงไหลนองแก้ม

“ตาล! ตาล! ใจเย็นๆ มันปลอดภัยแล้ว ตาล!” พี่หมอล้วงกระเป๋าหยิบก้านสำลีชุบแอมโมเนียยัดเยียดกลิ่นแอมโมเนียเข้าจมูกฉันอย่างทุลักทุเล

ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเบาลงหายเข้าออกได้ ค่อยๆ ทิ้งตัวหลับลงนิทราอีกครั้ง ทั้งที่ยังสะอื้นอยู่เบาๆ อย่างต่อเนื่อง มีมือหนาของพี่ชายลูบผมคอยปลอบประโลมอยู่ไม่ห่าง