Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

เหตุผลที่ 3 สงสัย

​

- [บ้านขนมเทียน] -

​

ผมกลับมาถึงบ้านในเช้าของอีกวัน เมื่อคืนผมร้องไห้จนหลับไปเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา เช้านี้ตาผมบวมช้ำ เพราะร้องไห้ติดต่อกันมาหลายวัน

“เทียนร้องไห้อีกแล้วหรอลูก” แม่เดินเข้ามาถามผมในระยะประชิด ทำให้ผมหลบหน้าไม่ทัน

“ครับแม่ แต่ผมไม่เป็นไรแล้วครับ” ผมยิ้มฝืนอีกครั้ง

“อืม..ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมากินข้าว วันนี้ต้องเข้าร้าน” อ่า..ใช่วันนี้วันอาทิตย์ร้านเปิดนี้หว่า

ถึงผมจะคิดถึงตาลมากแค่ไหน แต่ผมก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ ขาซ้ายกำลังก้าวขึ้นบันได หยุดชะงักเอี้ยวตัวหันมาตามเสียงเรียกของแม่

“เทียน อาบน้ำเสร็จก็เอาผ้าห่อน้ำแข็งประคบเย็นหน่อยนะลูก ตาช้ำไปหมดแล้ว”

“ครับแม่” เฮ้อ.. นี้ผมร้องไห้หนักไปรึเปล่า

ถอนหายใจทิ้งยาวๆ ก้าวขามาถึงหน้าห้องของผม มีโพสต์อิทสีเหลืองอ่อนๆ แปะไว้หน้าประตู ของใครวะ

“พี่เทียน

         ตาลมาหาที่บ้านแต่พี่ไม่อยู่

         ตาลฝากมาบอกว่า คิดถึงพี่

         ให้พี่ดูแลตัวเองด้วย

                                          ขนมชั้น”

ใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ตาลมาหาผมงั้นหรอ มาตอนไหน มายังไง มากับใคร ตาลคิดถึงผมงั้นหรอ แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นคือตาล วันนั้นที่ร้านทำไมตาลไม่ทักผมละ? ก่อนจะฟุ้งซ่านไปกว่านี้ ผมต่อสายตรงไปถึงน้องชาย

“ขนมชั้น เจอตาลหรอ แล้วตาลเป็นไงบ้าง ตาลมากับใคร ตาล...” ผมกระหน่ำรัวคำถามหลังจากที่ถือรอสายอยู่ไม่นาน

[เดี๋ยว! ใจเย็นพี่] ขนมชั้นสวนขึ้น ดักคำถามที่ผมกำลังรัวถามไปมากกว่านี้

[ตาลมาหาพี่ที่บ้านแต่พี่ไม่อยู่ เนื้อความตามโพสต์อิท ตาลมากับผู้ชายคนหนึ่งผมก็ไม่รู้จัก แต่ดูเขาเป็นห่วงตาลมากๆ เลยนะพี่ ตาลกลับเยี่ยมพ่อกับแม่เขา แต่ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ผมรู้แค่นี้อ่ะ] ผมทำได้แค่เงียบฟัง ทรุดตัวนั่งลงข้างเตียง น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงเงียบๆ อีกครั้ง

ผมปาดน้ำตาออก ตั้งสติอยู่ชั่วขณะ เพราะวันนี้ต้องไปทำงานอีกจะมามัวร้องไห้อยู่ไม่ได้

“ขอบใจมากขนมชั้น ไว้เจอกัน” น้องตอบรับคำสั้น ก่อนวางสายไป

ตาลกับขนมชั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เราห่างกันแค่ 2 ปี แต่ผมไม่ให้ตาลเรียกผมว่าพี่ ผมชอบเสียงตาลที่เรียกชื่อผมเฉยๆ มากกว่า

หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จผมก็ลากสังขารอิดโรยลงไปกินข้าว ประคบเย็นอยู่พักใหญ่ และออกไปทำงานกับแม่

“ไม่ไหวก็ไม่ต้องไปก็ได้นะเทียน” แต่ให้ผมจะทิ้งหน้าที่ตัวเองได้ไงกัน ผมรู้สึกล้าไปหมดทั้งตัวทั้งหัวใจ แต่ก็ต้องฝืนไปทำงาน ค่อยกลับมานอนทีเดียวเลยละกัน

- [ร้านขนมไทยคุณนาย] -

“เทียนลูกไหวมั้ย เหม่ออีกแล้ว” มือบางของแม่วางบนบ่าผมเบาๆ เหมือนปลอบประโลมจิตใจผม ตามมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ครับ..แม่เจอตาลมั้ยครับ” ยิ้มฝืนน้อยๆ ถามต่อด้วยสิ่งที่สงสัย ถ้าตาลมาที่บ้านเจอขนมชั้น แล้วแม่เจอตาลมั้ย ก่อนความคิดผมจะไปไกลแม่ก็ตอบขึ้นมาก่อน

“ไม่เจอนะ แต่ขนมชั้นกลับมาเจอพอดี ตอนนั้นแม่กับพ่อขึ้นชั้นบนกันหมดแล้ว คุณยายก็พักผ่อนแล้วด้วย”

“...ครับ” ผมอยากรู้ว่าตาลมากับใคร นั้นคือสิ่งที่ผมคาใจมากที่สุดตอนนี้

“ตาลมากับใครวะ” ใจที่ลอยไปไกล เผลอพูดสิ่งที่คิดออกมา

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันเทียน”

“เอ่อ...ครับ”

กริ๊ง กริ๊ง.. เสียงกระดิ่งห้อยประตูกระจกดังขึ้น เผยให้เห็นชายร่างสูงคนเมื่อวันก่อนเดินแทรกตัวเข้ามาในร้าน แต่วันนี้เหมือนเขาจะมาแค่คนเดียว

“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงของพนักงานต้อนรับทักทายขึ้นอย่างสดใส

“ขนมเทียนไส้หวาน 2 ชิ้นครับ แล้วก็...เอา..” ชายร่างสูงสั่งขนมอีกหลายอย่าง

ผมยืนมองเขาเงียบๆ อยู่ที่ประจำของผมหลังเคาน์เตอร์ เขาเป็นอะไรกับตาลวะ สงสัยแต่ไม่กล้าถามเว้ย หงุดหงิดตัวเองชิบ- สีหน้าผมตอนนี้คงเต็มไปด้วยความสงสัย เหมือนชายร่างสูงจะรู้สึกตัวว่าผมจ้องเขาไม่วางตา

“ใช่ขนมเทียนรึเปล่าครับ” ชายร่างสูงเอ่ยทักผม รู้จักชื่อผมได้ไง

“เอ่อ..ครับ” เสียงผมอึกอัก คิ้วขมวด ทั้งสงสัย ทั้งกลัวคำถามและคำตอบ

“อ่าาา เจอตัวสักที” เจอตัว? เจอผม? เจอทำไมวะครับ

“มีธุระอะไรกับผมหรอครับ”

“ผมไม่มีหรอกครับ แต่อีกคนมี ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ จะเข้างานสายแล้ว” ก่อนออกจากร้านชายร่างสูงทิ้งระเบิดความสงสัยใส่ผมชุดใหญ่

ก่อนหน้านี้ที่ผมยังดูแลตาล ผมไปกลับบ้าน แทนที่จะนอนหอ แต่พอตาลหายไป ผมก็เอาแต่คลุกตัวอยู่ ม. ไม่ค่อยกลับบ้านอีกเลย

……………….

- [โรงพยาบาล] -

» ลูกตาล «

“เฮ้อ...เทียน...ตาลคิดถึงเทียน” เหมือนต่อมน้ำตาจะรู้หน้าที่ ปล่อยหยดน้ำเม็ดใส อาบลงสองแก้มอีกครั้ง

“พี่หมอ เจอเทียนยัง” ฉันเอ่ยถามพี่หมอที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพักของฉัน

“เจอแล้ว เหมือนจะกลับเข้าทำงานที่ร้านขนมแล้ว” พี่หมอตอบเสียงเรียบ

“จริงหรอ จริงนะพี่หมอ แล้วพี่เห็นเขามีใครยัง” ฉันรีบถามคำถามด้วยเสียงสั่นๆ พี่หมอเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย ใช้สองมือหนาปาดน้ำตาออกจากแก้มของฉันอย่างเคยๆ

“เท่าที่เห็นไม่มีนะ แต่ที่ไม่เห็นไม่รู้” ฉันยู่ปากใส่ ไอพี่หมอบ้า อย่ามาทำให้เขวได้มั้ยเนี่ย~

“โอ้ยยยไอพี่บ้า” มือหนาของพี่หมอขยี้หัวฉันแรงๆ สองสามที

ใช่แล้ว พี่หมอ เป็นพี่ชายของฉันเอง เขาไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่แปลกที่บ้านเทียนจะไม่รู้จัก เห็นเป็นหมออย่างนี้แต่ไม่ได้ใจดีเลยสักนิด กับฉันที่เป็นน้องสาวยังไม่ค่อยจะอ่อนโยนสักเท่าไหร่เลย

พี่หมออายุห่างจากฉัน 7 ปี ตอนนี้แก่แล้ว ฮ่าๆ ๆ ฉันเป็นลูกหลงก็ว่าได้ แถมเกิดมาก็ร่างกายอ่อนแออีก

“พี่... ตาลจะหายมั้ย” เป็นคำถามที่ฉันถามพี่บ่อยมาก ตลอด 2 ปี ที่รักษาตัวอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้

“พี่จะพยายาม ตัวเล็กเองก็ต้องสู้ ถ้าอยากกลับไปหาไอหน้าละอ่อนนั้น ผู้ชายไรวะ ผอมแห้งขนาดนั้น หึ” พี่หมอหัวเราะในลำคอ

“อย่าว่าเทียนนะ ไอพี่บ้า” ฉันแว๊ดเสียใส่พี่หมอ

“คร๊าบๆ คุณน้องสาวนอนพักได้แล้ว อาทิตย์หน้าผ่าตัดนะ” ฉันพยักหน้ารับนิด ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

โรงพยาบาลมันน่าเบื่อรู้มั้ยเทียน.. ฉันอยากกลับไปหาเทียน อยากเจอเทียน แต่ร่างกายบ้าบอนี้ไม่ให้ฉันได้ทำแบบนั้น

“เทียน...เป็นกำลังใจให้ตาลด้วยนะ” สร้อยข้อมือเส้นเล็ก ยังคงอยู่ที่ข้อมือข้างซ้ายเช่นเดิมตั้งแต่วันที่เทียนใส่ให้ ฉันไม่เคยถอดมันอีกเลย เป็นสิ่งเดียวที่ฉันขอร้องพี่หมอไม่ให้เอาไป

อยากรู้จังว่าตอนนี้เทียนจะเป็นไงบ้าง ผอมแห้งอย่างที่ไอพี่หมอบ้าบอกจริงรึเปล่า จะมีใครใหม่ไปหรือยัง จะยังคิดถึงฉันอยู่มั้ย แหวนยังอยู่มั้ยนะ อยากขอโทษเทียนที่หายไปไม่ได้บอกอะไร

ในคืนนั้นอยู่ๆ อาการก็ทรุดตัวหนัก พ่อกับแม่โทรตามพี่หมอมารับฉันที่บ้านช่วงสี่ทุ่มกว่าๆ ฉันที่นอนหอบหายใจรวยริน ถูกหามส่งโรงพยาบาล เข้าห้องฉุกเฉินทันที

ก่อนหน้านั้นแค่ 2 ชั่วโมง ฉันเขียนจดหมายที่คาดว่าจะได้ใช้สักวันหนึ่ง ฝากกับแม่ไว้และขอร้องไม่ให้บอกอาการป่วยของฉันให้เทียนรู้ ถึงแม้ฉันรู้ดี...สักวันอาการมันต้องทรุด แต่ไม่คิดว่าเวลามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้

ฉันเริ่มง่วงจากยาที่กินเมื่อตอนเย็น คงต้องถึงเวลาต้องนอนอีกแล้ว..

“ฝันดีนะเทียน”

- ความฝันลูกตาล -

คืนนี้ท้องฟ้ามืดมิดเต็มไปด้วยเมฆฝนเป็นวงกว้าง ฉันเห็นตัวเองนั่งอยู่บนชิงช้าใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ในสวนสาธารณะที่ไหนสักแห่ง เหมือนรอใครบางคนมาหา แต่ฝนตั้งเค้ากำลังจะตกแล้ว

“เทียน!” ฉันตะโกนเรียกเขาคนนั้นสุดเสียง

“...คุณเป็นใครครับ” เทียนตอบกลับมาหน้านิ่ง ทำไมละ!? เทียนไม่รักฉันแล้วหรอ ฉันขอโทษ ฉันอยากกลับไปหาเทียน แต่ร่างกายฉันไม่พร้อม ฉันได้แต่ตัดพ้อในใจ ไม่มีเสียงจะเอ่ยตอบ

“...เทียน” ฉันพยายามเค้นเสียงที่เหลืออยู่เรียกเขาอีกครั้ง

“ขอโทษครับ ผมไม่แน่ใจเราว่ารู้จักกัน ขอตัวนะครับ แฟนผมมาแล้ว” เทียนตอบกลับอย่างไร้เยื่อใยเหมือนคนไม่รู้จักกัน

ฝนเทกระหน่ำตอกย้ำความเจ็บปวด น้ำตาไหลไปพร้อมกับสายฝน ตอนนี้ใจฉันเหมือนถูกอะไรสักอย่างเสียดแทงกระหน่ำลงซ้ำๆ อยู่ที่เดิม รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายในไม่ช้า

-------------------------------------------------------------------

Talk

กราบสวัสดีผู้อ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านถึงตอนนี้ ^^'

จริงๆ เขียนไปถึงตอนที่ 12 แล้ว แต่ยังไม่มีเวลาลงให้ครบ 

ไว้เค้าจะมาทยอยลงให้น้าาา~

ติชมกันได้เต็มที่นะ พร้อมรับคำติไปปรับแก้ไขในโอกาสต่อไปค่ะ 

^______^ คืนนี้ขอหนีไปนอนก่อนแล้วววว ไม่สบายนิดหน่อยง๊าบ><