แค่ตื่นขึ้นมาก็ไปโผล่ที่ต่างโลกแล้วหรอ!?

             หลังจากที่เบสโล่งอกจากการเอาชนะชายในชุดคลุมมาได้ไม่นานนัก เค้าก็ต้องมาปวดหัวกับการตอบคำถามให้ลูซี่ฟังอีก เพราะว่าลูซี่ที่เขาอยู่ด้วยในตอนนี้นั้นไม่ใช่ลูซี่ คนที่เค้าพบเมื่อครั้งแรก หรือไม่ใช่ลูซี่คนก่อนนั่นเองง

            “นี่! นายน่ะรู้จักชื่อชั้นได้ยังไง ปกติชั้นก็ไม่ใช่คนที่จะเที่ยวบอกชื่อของตัวเองไปทั่วนะ”

            “เอ่ออ คือว่าเอาเป็นฉันรู้จักเธอมาก่อนละกันน่า”

            “รู้จักมาก่อนหรอ ???  จะเป็นไปได้ยังไง ก็ฉันน่ะพึ่งเจอนายครั้งแรกนี่นา ... เอ๊ะ ....”

            “หืม นึกอะไรออกแล้วหรอลูซี่”

            “เปล่าน่ะๆ ไม่มีอะไรหรอก”

            ลูซี่รู้สึกคุ้นเคยกับเบสมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยพบกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า เป็นความรู้สึกลางๆ ที่พอจะจำได้เท่านั้นเอง

            “เอาเถอะๆ ยังไงเราก็มาสนิทๆ กันไว้ที่กว่า ฉันชื่อ “เบส” ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

            “เบส งั้นหรอ ?  เป็นชื่อที่แปลกดีนะ ฮ่าๆ ส่วนชั้นชื่อลูซี่ เป็นเผ่าเอลฟ์น่ะ

            “ไม่ต้องบอกว่าเป็นเอลฟ์ฉันก็รู้แล้วน่า”

            “ก็ชั้นแนะนำเผื่อนายไม่รู้จักไง หน้าตานายยิ่งเหมือนคนซื่อบื้ออยู่  ว่าแต่เบสนายน่ะ มาจากที่ไหนหรอ ? เสื้อผ้า ชุดที่นายใส่ก็ไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนใส่มาก่อนเลย นายมาจากอาณาจักรที่ห่างไกลอย่างงั้นหรอ ??”

            เบสต้องชะงักไปกับคำถามนี้ของลูซี่เลยทีเดียว เพราะว่าเขานั้นไม่ได้เตรียมตัวที่จะตอบคำถามนี้มาก่อนเลย

            “เอ่ออ คือ ฉันมาจากก ... เอ่ออ.. หมู่บ้านเล็กๆ ทางตะวันตกน่ะ ไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอก แล้วก็เรื่องเสื้อผ้าพวกนี้ ฉันใช้เวทมนต์ถักทอขึ้นมาน่ะ มันเลยดูแตกต่างจากที่อื่นเป็นพิเศษ ฮ่าๆ”

            “เอ..  ท่าทางของนายนี่มีพิรุธนะเนี่ย แล้วแบบนี้ยังจะไปมีหน้าสอบสวนคนอื่นเค้าอีกหรอ ชั้นว่านายนี่แหละ น่าโดนสอบสวนมากที่สุดแล้ว เป็นสายลับหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า”

            “ครืน. ...”

            เบสและลูซี่รีบเห็นไปมองชายในชุดคลุมที่โดนมัดไว้อยู่ ร่างกายของชายคนนั้นค่อยๆ ขยับไปพื้นโดยที่ชายคนนั้นยังไม่ได้สติ

            “เกิดอะไรขึ้นน ก็ฉันมัดเขาไว้แล้วนี่ ยังมีแรงเหลือที่จะขยับอยู่อีกหรอ?”

            “เบส ดูตรงนั้น !!”

            ลูซี่ชี้นิ้วไปยังพื้นที่โล่งๆ ที่ซึ่งมองไปแล้วเห็นภาพที่บิดเบี้ยว และร่างกายของชายในชุดคลุมกำลังเคลื่อนที่ไปยังพื้นที่ตรงนั้น

            “มันเกิดอะไรขึ้น ลูซี่ เธอบอกชั้นที”

            “ชะ ชะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

            “แว๊บบบ !!”

            รอบตัวของเบสและลูซี่สว่างวาบขึ้นมา เหมือนมีคนเปิดไฟแฟลช

            “ขย .. ขยับบตัวไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้น”

            เบสได้แต่เพียงคิดในใจไม่สามารถออกเสียงไปได้ ราวกับว่า เวลาในรอบตัวเขาได้หยุดนิ่งไป

            “ลูซี่ละ”“ไม่ขยับเลย.. ฝีมือของใครกัน”

            “กรึบ....”

            “กรึบ......”

            “กรึบ..........”

            เสียงฝึมือเท้าค่อยๆ เข้ามาใกล้เบสเรื่อยๆ แต่ทว่าร่างกายของเขานั้นก็ยังไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย

            “ยินดีที่ได้รู้จักพ่อหนุ่ม”

            เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังกระซิบที่ข้างๆ หูของเบส

            แต่ว่าเขาพยายามที่จะขยับลูกตามองเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าต้นเสียงเป็นใครกัน แต่ก็ไม่สำเร็จร่างกายของเขามันไม่ยอมขยับหรือทำตามเลยแม้แต่น้อย แต่จู่ๆ เขาก็นึกอะไรออกได้ ใช่แล้ว! เขายังมีพลังนั้นอยู่ เขาพยายามเพ่งสมาธิแล้วคิดว่าตัวเขาสามารถได้อย่างอิสระ

            “ใจเย็นๆ สิ ยังไม่ถึงเวลาที่เราจะคุยกันหรอก”

            สิ้นเสียงนั้น ทุกอย่างรอบตัวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม วิวทิวทัศน์สีขาว รอบๆ ได้จางหายไปกลายเป็นแบบของลานที่หมู่บ้านตามปกติ

            “เหม่ออะไรอยู่หรอ ?  เบส”

            “ก็เมื่อกี้เราทั้งคู่ขยับตัวไม่ได้น่ะสิ .... เอ๊ะ คนที่ฉันมัดไว้ตรงนี้ เขาหายไปไหนแล้วว”

            “นายพูดเรื่องอะไรน่ะ ตรงนั้นมันไม่มีคนแต่แรกแล้วนะ ?”

            “เธอพูดอะไรน่ะ ลูซี่ หลังจากที่เราแนะนำตัวกันได้สักพัก จู่ๆเราก็ขยับตัวกันไม่ได้ แล้วก็ใครไม่รู้เดินมากระซิบที่ข้างๆ หู ฉันอีก”

            “พูดอะไรน่ะเบส ก็นายน่ะ แนะนำตัวหลังจากที่เลิกร้องไห้ตอนพบฉันไม่ใช่หรอ นายพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ หรือว่าอากาศมันร้อนไปอย่างงั้น”

            “เดี๋ยวนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย”

            เบสรู้สึกได้ว่าลูซี่เปลี่ยนไป เขาพยายามนึกอยู่นานจนในที่สุดก็ได้คำตอบออกมา ใช่แล้ว ความทรงจำของลูซี่เรื่องชายในชุดคลุมได้หายไปนั่นเอง แล้วยังรวมถึงเรื่องที่โดนหยุดเวลาเมื่อสักครู่ด้วย นั่นทำให้ลูซี่ไม่เข้าใจในคำถามของเบสนั่นเอง ...