แค่ตื่นขึ้นมาก็ไปโผล่ที่ต่างโลกแล้วหรอ!?

หลังจากแนะนำตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เริ่มทำความรู้จักกัน ทีละเล็ก ทีละน้อยแต่ลูซี่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเท่าไรกับการแต่งตัวของเบส

“ชื่อของนายก็ไม่ค่อยประหลาดเท่าไรหรอกนะ แต่ว่าชุดของนายนี่ ไปเอามาจากไหนงั้นหรอ ?คือว่าฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของนายสักเท่าไรหรอกแต่ว่าชุดนี้นะ คงราคาแพงน่าดูเลยละสิ น่าจะทำจากผ้าดีๆแน่เลย พวกมนุษย์เนี่ยลึกลับซับซ้อนจังเลยนะ ” ลูซี่รู้สึกสงสัยในชุดที่เบสใส เพราะท่อนบนของเบสใส่เสื้อยืดสีขาวอยู่ มีตัวอักษรสีดำเขียนตรงกลางเสื้อว่า “B E S T” ส่วนท่อนล่างใส่บ๊อกเซอร์ลายสก๊อตขาวน้ำเงิน ซึ่งเสื้อผ้าแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่พบทั่วไปอย่างแน่นอน บนโลกใบนี้

“นี่นะหรอ ก็ชุดนอนยังไงละ นี่เธอไม่รู้จักชุดนอนรึไงกัน”“จะว่าไปโลกนี้นะ อยู่ยุคสมัยไหนแล้วหรอ ?” ณ จุดๆ นี้เบสก็เริ่มยอมรับแล้วว่าตัวเขาไม่ได้ฝันอยู่ แล้วตอนนี้เขานั้น ได้มาอยู่ในโลกอีกใบนึงแล้ว

“ชุดนอนงั้นหรอ แปลกดีแหะ ถึงฉันจะพบเจอมนุษย์มาบ้าง แต่ก็ไม่เคยเห็นใครใส่ชุดนอนแบบนี้เลย แล้วอีกอย่างนายนี่... เหมือนสติไม่ค่อยดีเท่าไรเลยนะ ฮ่าๆ  เอาแต่พูดโลกนี้ๆ  นายจะบอกว่านอกจากโลกที่พวกเราอาศัยนี่นะ มันมีโลกอื่นอีกรึไงกัน หืม ? “ ลูซี่เริ่มสงสัยในคำพูดของเบสเรื่อยๆ

“เปล่าหรอก ฉันก็แค่นอนไม่พอน่ะ ฮ่าๆ” “ว่าแต่เมื่อกี้มันอะไรกัน อยู่ดีๆบาดแผลก็หายไปอย่างรวดเร็วเลย ตอนนี้ฉันก็ยังไม่ตกใจเรื่องนั้นไม่หายเลย ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะมาโลกใบใหม่ด้วยพลังอันสุดยอดขนาดนั้น”  เบสรู้สึกตื่นเต้นกับพลังใหม่ที่เค้าครอบครองอยู่

“ นั่นสิฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติแล้วคนที่จะรักษาบาดแผลได้น่ะ ต้องเป็นจอมเวท ซึ่งหมายถึงเป็นผู้ใช้เวทมนต์จนเชี่ยวชาญมากๆ ถ้าไม่มีพรสวรรค์แต่เกิด ก็น้อยคนที่จะทำแบบนายได้น่ะ” “ว่าแต่นายอยากจะไปในหมู่บ้านกับฉันต่อรึเปล่า แผลนายก็หายดีแล้วหนิ”  

“เอาสิไปกัน ฉันมีอะไรต้องเรียนรู้เกี่ยวกับที่นี่อีกเยอะเลยแหละ” เบสพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับว่าเขาจะได้เจออะไรสนุกๆ ในอีกไม่ช้า

               แล้วทั้งคู่ก็เดินผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ก่อนจะถึงหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง เมื่อเดินเกือบจะถึงทางเข้าหมู่บ้านทั้งคู่ก็ต้องเจอกับปัญหากับทหารเฝ้าหมู่บ้าน เมื่อทหารคนหนึ่งขอดูบัตรประจำตัวของเบสแต่ว่าเขาไม่มีให้ ลูซี่จึงพยายามพูดเกลี่ยงกล่อมทหารคนนั้นว่า เบสถูกก็อบลินทำร้ายทำให้บัตรประจำตัวของเขาตกหล่นไปตอนนั้น ทั้งคู่เจรจากับทหารคนนั้น ซึ่งใช้เวลาสักพักนึงกว่าที่ทั้งสองจะผ่านประตูนั้นมาได้ ภายในหมู่บ้านนั้น มีบ้านอยู่ 10 – 20 หลัง ทุกๆหลังก็มีรูปทรงคล้ายๆ กันแบบบ้านยุโรปในยุคกลาง บรรยากาศของหมู่บ้านและธรรมชาติที่รายล้อมนั้นทำให้เบสนึกถึงบรรยากาศของเกมออนไลน์หลายๆ เกมเลยทีเดียว

            “อย่างกับเมืองผู้เล่นใหม่เลยแหะ หรือว่าเราจะมาเกิดในเกมละเนี่ย”

            “นายบ่นพึมพัมๆ อะไรของนายอยู่น่ะ” ลูซี่เริ่มสงสัยในตัวเบสมากขึ้นทุกที

               “เปล่าหรอก ฉันก็แค่คิดอะไรเสียงดังไปหน่อยน่ะ ขอโทษที นี่ลูกซี่เธอว่าที่นี่น่ะ จะมีร้านหนังสือมั้ยน่ะ ฉันอยากลองศึกษาอะไรนิดหน่อย”

               “ฉันคิดว่ามีนะ เดี๋ยวลองถามคนๆนั้นดูละกัน ดูละกัน”

ลูซี่ชี้ไปที่ชายที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลที่คลุมทั้งตัวของชายคนนั้น ซึ่งปกปิดแม้กระทั่งดวงตา เห็นเพียงแต่จมูกกับปากของเขาเท่านั้น”

“ทั้งสองคนมีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า ?”

               “คือพวกเราอยากจะไปร้านหนังสือนะค่ะ”

               “งั้นก็เลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมนั้นก็ถึงแล้วละ” ชายคนนั้นชี้ทางที่จะไปร้านหนังสือให้กับลูซี่และเบส

               “ขอบคุณมากค่ะ” “ขอบคุณครับ”

               “เป็นคนดีแหะ ถึงจะแต่งตัวน่ากลัวๆ หน่อยก็เถอะ”

               “นี่นายยังมีหน้าไปว่าคนอื่นว่าแต่งตัวน่ากลัวด้วยหรอ ทั้งๆที่นายแต่งตัวประหลาดแบบนั้นแท้ๆ”

               “ชั่งฉันเถอะน่า .. “

            แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในร้านหนังสือ ทั้งคู่ก็แยกกันหาหนังสือที่ตัวเองสนใจ             เบสได้หยิบหนังสือมาเล่นนึง เป็นหนังสือที่ปกสีเขียวแก่ มีชื่อเขียนไว้แต่เขาก็อ่านไม่ออก แล้วเขาก็เปิดอ่านมันทีละหน้า ทีละหน้า

            “อ่านไม่ออกสักตัวเลยแหะ ก็แหงละนี่มันต่างโลกนี่หว่าจะว่าไปถึงเราจะคุยกับลูซี่ แล้วก็ฟังคนในโลกนี้พูดรู้เรื่องก็เถอะ แต่อ่านตัวหนังสือของโลกคงจะเป็นไปไม่ได้สินะ”

            “อยากอ่านตัวหนังสือพวกนี้ออกจัง” .... “ เอ๊ะ ..... เดี๋ยวสิ ‘หมู่บ้านเนบิล เป็นหมู่บ้านเล็กๆใกล้เนินเขา....’ เห้ยทำไมฉันอ่านตัวหนังสือพวกนี้ออกได้ละเนี่ย”

               “ไม่สิ เดี๋ยวนะแค่คิดแล้วพูดออกมาทุกอย่างก็เป็นไปตามนั้นหรอ”

               “ถ้างั้นออกขอลองอะไรสนุกๆ หน่อยละกัน.. ”