แค่ตื่นขึ้นมาก็ไปโผล่ที่ต่างโลกแล้วหรอ!?

 ในทุกๆคืน ก่อนนอนเขามักจะคิดมากอยู่เสมอกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตอนเช้าที่มาแล้วไม่รู้จะทำอะไร ตอนบ่ายก็ได้แต่นอนดูทีวี พร้อมเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ของเขาเพื่อเช็คความเคลื่อนไหวของเพื่อนๆในสังคมออนไลน์ ตกเย็นมาก็ได้แต่ลุกไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินเป็นอาหารเย็น ใช้ชีวิตแบบนี้วันแล้ววันเล่า ไม่แปลกหรอกที่เขาจะคิดมากก่อนนอน ว่าชีวิตของเขาช่างน่าเบื่อเสียเหลือเกิน "ถ้าสมมติว่าไปอยู่ในโลกที่มีการผจญภัย มีมอนสเตอร์เหมือนในเกม มีเวทมนต์ มีเผ่าแปลกๆ อะไรแบบนี้ก็คงจะดี" ความคิดของเขานั้นทำให้เขาฝันเห็นสิ่งเหล่านี้ แทบจะทุกๆคืน ในช่วง 2 3 วันที่ผ่านมา แต่แล้วคืนนี้มันแตกต่างออกไป 

     ความฝันในคืนนี้ก็แทบไม่ได้ต่างอะไรกับวันที่แล้ว แต่ว่าความรู้สึกมันชัดเจนขึ้น เขาตื่นขึ้นท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เนินเขาแห่งนึง เขารู้สึกแปลกๆ ทำไมสัมผัสของหญ้ามันใกล้เคียงกับหญ้าที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ทำไมสายลมที่มาปะทะกับใบหน้ามันถึงได้รู้สึกสดชื่นแบบนี้ อีกทั้งยังมีกลิ่นของใบไม้ ของลมเข้ามาแทรกเต็มไป

"มันชักแปลกๆแล้ว นี่มันฝันสมจริงไปแล้วนะ.. " เขาพูดกับตัวเองทั้งที่ยังงัวเงียอยู่ พร้อมกับมองไปรอบๆ ตัวรอบๆเนินเขานั้น ซึ่งตัวเขาพบว่าธรรมชาติรอบตัวมันช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก พืชพรรณ นานาชนิดที่ไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน 

"นี่ดูการ์ตูนมากไปจนเก็บมาฝันได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ไหนๆก็ไหนๆแล้วเดินสักหน่อยดีกว่า ก็นะ .. ชีวิตจริง แทบไม่ค่อยได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้เลยนี่นา" เมื่อพูดจบแล้วเขาก็เดินลงจากเนินเขาลงไป 

"ฉึบ !!" เสียงดังมาจากหลังของเขา ทันทีที่เสียงดังขึ้นเขาก็หันหลังไปมอง แต่ก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่ข้างหลังเหมือนมีอะไรมาทิ่ม 

"โอ๊ยยย นี่มันเกิด***ไรขึ้นเนี่ย นั่นมันตัวอะไร .... เดี๋ยวนี้ก็อบลินไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมความฝันนี้มันถึงเจ็บได้ละ" ข้างหลังของเขามีก็อบลินตัวนึงได้เสียบมีดเข้าไปที่หลังเขาแต่โชคยังดีที่นั้นยังไม่ลึกมาก เขาจึงวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต  แต่ทว่าความเจ็บปวดก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ จนทำให้เขาล้มลงตะเกียกตะกายไปกับพื้น พร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลออกมา

"ช่วยด้วยๆๆๆ !!" เขาร้องตะโกนอย่างไม่คิดชีวิตในขณะที่สติกำลังจะเลือนลาง เพื่อหวังว่ามีใครสักคนผ่านมาทางนี้

"ฟ้าววววว... ฉึบบบบ" เสียงลูกธนูที่ลอยมาจากไหนไม่รู้แทงเข้าที่หน้าผากของก็อบลินตัวนั้นพร้อมปริดชีพมันไปเต็มๆ 

"นี่นายน่ะ ยังลุกไหวหรือเปล่า ? " เขาเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของหญิงสาวที่ช่วยเขาเอาไว้ 

"นี่มันแฟนตาซีสุดๆ ไปเลยนี่หว่า มีเอลฟ์สาวสวยมายืนตรงหน้าชั้นขนาดนี้ นี่สงสัยพักนี้จะคิดมากไปหน่อยถึงขนาดเก็บมาฝันได้ขนาดนี้" เขาพูดในขณะที่สติค่อยๆ จะหายไป

"ขอบคุณที่ชมกันนะ แต่ว่าฉันน่ะไม่ดีใจหรอกนะ! ว่าแต่นายน่ะยังลุกไหวหรือเปล่า ถ้าไปต่ออีกนิดก็จะถึงหมู่บ้านแล้ว ที่นั่นคงจะมีหมอแล้วช่วยเหลือนายได้อยู่นะ"  เอลฟ์สาวพูดขึ้นพร้อมกับพยุงเขาขึ้นมา

"ฉันคงไปไม่ถึง หมู่บ้านหรอกน่าจะไม่รอดแล้วแหละ ปล่อยฉันตายตรงนี้ดีกว่า สักพักก็คงจะขึ้นจากฝันประหลาดๆนี่สักที ... "

"เห้ออ.... ไหนๆ ก็เป็นฝันแล้วน่าจะคิดอะไรทำอะไรก็น่าจะทำได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ขอให้แผลหายไปที "  

"ตุบ .." เสียงมีดที่ถูกเสียบไว้ที่หลังหล่นลงมา พร้อมกับแผลที่ค่อยๆ รักษาตัวเองอย่างช้าๆ 

"หว่าาา !! นี่มันอะไรกันเนี่ยย ฉันควบคุมฝันได้ด้วยหรอ" เขาพูดอย่างดีใจ พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวด และความอ่อนล้าจากบาดแผลได้หายไป

"นี่นายยย! เป็นผู้ใช้เวทมนต์อย่างงั้นหรอออ สุดยอดขนาดนี้ทำไมถึงโดนก็อบลินตัวนั้นเสียบเอาได้ละ ?  "   เอลฟ์สาวถามด้วยความตกใจ 

"นั่นสิ ฉะ ฉะ ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันทั้งๆ ที่ผ่านมานานๆครั้งจะสามารถควบคุมฝันได้ขนาดนี้แต่ว่าตอนนี้ฉันกลับควบคุมมันได้ อย่างสบายๆเลย อีกทั้งถ้าเป็นปกติตอนนี้ก็น่าจะตื่นแล้วแท้ๆ แต่ทำไมยังอยู่ในฝันอีกนะ " เขาพูดพลางสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ว่าแต่ นายน่ะ .. ไหวรึเปล่า พูดว่าฝันๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนอนไม่พอรึไง ?  นายนี่เป็นผู้ใชเวทมนต์ที่แปลกจริงๆ ตั้งแต่ฉันเจอมาเลย  อืมม.. ว่าแต่นายน่ะชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อ ลูซี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ฉันชื่อ เบส ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ ...."