อาธาน เฌอมาลย์ ตอน ภารกิจสำรวจดินแดนมรณะ

     อาธาน เฌอมาลย์ ชายหนุ่มที่เดินเพียงลำพังในป่าที่มืดมิด อาธานมองไปเบื้องหน้า เขาพบว่าตัวเองอยู่ในป่าไม้ตายซากที่กว้างใหญ่เอาการ แต่เขากลับรู้สึกว่าป่านี้มันแสนที่จะคับแคบและน่าอึดอัด ด้วยความมืดมิดและความเงียบสะงัด


     แสงสว่างที่มีเพียงน้อยนิดถ้าไม่นับรวมแสงจันทร์แล้ว ก็มีเพียงไฟดวงเล็กจากไฟฉายที่อาธานถืออยู่ในมือ เขาชูไฟฉายในมือขึ้นและพยายามส่องแสงสว่างจากไฟฉายไปรอบๆ แม้จะไม่มีอะไรให้ดูมากนัก โดยมากคือ บรรยากาศที่ชวนขนลุก หมอกควันที่ปกคลุมไปทั่วป่า


     เขารู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากต้นไม้ตายซากที่คล้ายกับว่ามีชีวิต เขาได้แต่เดินย่ำไปในป่า เพียงเพื่อตามหาอะไรบางอย่าง


     “อยู่ที่ไหนกันนะ ป้าวิเวียร” อาธานตะโกนเรียกชื่อแม่บ้านสูงวัยผู้ดูแลรับใช้ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่ที่พ่อของเขาเสียไป แต่ก็ไร้วี่แววของเสียงตอบรับจากหญิงแก่ผู้ซื่อสัตย์ ป้าวิเวียรเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ หลังจากอุบัติเหตุที่ทำให้พ่อของเขาเสียชีวิตไปเมื่อ 20 ปีก่อน


     อาธานกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เขาติดอยู่ในป่าที่เหมือนจะไม่มีอาณาเขตสิ้นสุดนี้มานานพอสมควร จนเขารู้สึกตัวแล้วว่าป่าแห่งนี้มีความประหลาด สิ่งที่ปรากฏอยู่รอบๆตัวเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยไม่ว่าเขาจะเดินมาไกลแค่ไหน บรรยากาศยังคงน่าพิศวงเหมือนเดิม


     เหมือนว่าอาธานจะได้ยินเสียงร้องของอะไรบางอย่าง คับคล้ายคับคราว่าเป็นเสียงของนกสักชนิดดังขึ้นแล้วก็เงียบลงเป็นระยะ อาธานหันมองซ้ายขวา แต่ก็พบเพียงสภาพป่าร้างและหมอกควัน ไม่พบต้นตอของเสียงแต่อย่างใด ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นฟ้าปรายตาตามแสงของ        พระจันทร์ นั่นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่เขาเห็น นอกจากตัวของเขาเอง


ปีกขนาดใหญ่สีดำขลับกระพือรับกับแสงจันทร์ ดวงตากลมโตสีแดง จ้องมองลงมาที่อาธานราวกับผู้ล่ากำลังมองเหยื่อ สัญชาตญาณของเขาได้สั่งขาทั้งสองออกวิ่งอย่างเร็วที่สุด เขารู้สึกได้ถึงสิ่งที่กำลังไล่ตามเขามาติดๆ


     อาธานวิ่งหนีไปตามทางเท่าที่สามารถวิ่งได้ในขณะที่มือข้างหนึ่งพยายามใช้ไฟฉายส่องเส้นทาง เขาไม่ได้รู้สึกถึงความเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย อาจด้วยเพราะความหวาดกลัวกับสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ พื้นที่สูงต่ำไม่เท่ากันในเส้นทางที่เขากำลังวิ่ง และกิ่งไม้แห้งที่หักขวางบ้างตามทาง ทำให้การวิ่งของเขาค่อนข้างลำบาก เสียงที่ตามหลังมา จากที่กำลังบินตอนนี้เปลี่ยนเป็นเสียงวิ่งด้วยฝีเท้า แต่ดูเหมือนว่าความเร็วของมันจะไม่ได้ลดลงเลย


     อาธานไม่รู้ว่าเขากำลังเจออยู่กับตัวอะไร แต่เสียงกรีดร้องของมันทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลัง และเย็นยะเยือกบริเวณท้ายทอย เป็นสิ่งยืนยันว่าเขากำลังหวาดกลัว


     ปัง! เสียงปืนปริศนาดังสนั่นขึ้นกลางป่า เป็นช่วงจังหวะที่สิ่งมีชีวิตประหลาดนั่นเกือบจะคว้าตัวอาธานอย่างเฉียดฉิว เหมือนเสียงปืนที่ว่าจะยิงโดนมันเข้าอย่างจังและมันล้มลงเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นแลดูเจ็บปวด


     อาธานหันกลับไปมองสิ่งมีชีวิตตาแดงที่พยายามจะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลด้วยความตกใจ เขาหันมองไปรอบๆ พร้อมกับส่องไฟฉายในมือขึ้น เพื่อหาต้นตอของเสียงปืน


     “นั่นป้าเป็นคนทำเหรอ?”เขาได้แต่คิดว่าคงจะป้าวิเวียรที่ช่วยชีวิตของเขาไว้ แต่ไม่ว่าเขาจะมองหาอย่างไรก็พบแต่กับความว่างเปล่า สุดท้ายในป่าแห่งนี้ก็มีเพียงเขาและอีกชีวิตที่ล้มกองอยู่ข้างๆ


     “ช่วยด้วย…” น้ำเสียงแหบสั่นกำลังร้องขอความช่วยเหลือ ต้นตอของเสียงมาจากสิ่งมีชีวิตประหลาดที่กำลังนอนบาดเจ็บ


     อาธานตกใจกับเสียงนั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหามัน เขาส่องไฟและชะโงกหน้าเอียงคอเข้าไปดูใกล้ๆ เขาพบว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา คือสิ่งมีชีวิตประหลาด ลักษณะคล้ายคนตัวใหญ่มีขนสีดำเงา แต่สิ่งที่แปลกไปคือมันมีปีกและยิ่งไปกว่าใบหน้าของมันไม่ต่างอะไรจากนกฮูก


     ตากลมโตสีแดงเลือดของมันทำให้อาธานไม่อยากเข้าใกล้มันไปมากกว่านี้


     “แกพูดได้หรอ?”อาธานถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นมันนอนแน่นิ่งไปแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากนกฮูกสีดำ


     เขาวางไฟฉายในมือไว้ข้างๆ หลังจากที่เริ่มแน่ใจแล้วว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาไล่ฆ่าเขาอีกรอบ ก่อนที่เขาจะแปลกใจกับสิ่งที่เห็นอีกครั้ง ด้วยร่างกายและใบหน้าของนกฮูกสีดำที่เปลี่ยนไป กลายเป็นใบของผู้ชายที่เขาคุ้นตา แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมาหลายปีแล้ว


     “ตาแก่”อาธานรีบโผเข้าหารูปลักษณ์ของชายผู้เป็นพ่อ


     “อาธาน นั่นใช่แกหรือเปล่า” อาธานถูกถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า


     “แน่นอน นี่ผมเอง”อาธานตอบพร้อมกับนั่งลงและใช้แขนข้างหนึ่งช้อนร่างพ่อของตนขึ้นมาพยุงไว้เหนือหน้าตัก ตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังสับสนอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาสังเกตเห็นรอยบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดตรงกลางอก ราวกับว่าโดนกรงเล็บของสัตว์เฉกเช่น หมี เสือ หรือสิงโตแทนที่จะเป็นรอยของกระสุนปืน


     “แกฆ่าฉันทำไม อาธาน” จู่ๆเสียงแหบพร่าก็ถามเขาด้วยแววตาที่หวาดกลัว “แกเป็นตัวอะไรกันแน่” ผู้เป็นพ่อที่มีสภาพปางตายพยายามที่จะผลักเขาและขยับตัวหนี


     อาธานรู้สึกงุนงง ก่อนจะเริ่มสังเกตเห็นร่างกายของตนมีการเปลี่ยนแปลง เส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้นตามแขน ไรขนสีขาวงอกยาวทั่วร่าง อุ้งมือค่อยๆขยายใหญ่โตพร้อมกับเล็บสีดำที่แหลมคม นัยน์ตาที่แต่ก่อนเป็นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสนิทกลายเป็นสีเหลืองและเขี้ยวงอกยาวราวกับสัตว์ป่า ในขณะที่เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้


     “ไม่นะ ไม่!” อาธานรู้สึกหวาดกลัวกับรูปลักษณ์ตัวเอง เขาไม่สามารถทนกับสภาพร่างกายแบบนี้ได้ เขาตะโกนร้องจนสุดเสียงทำให้เกิดเสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังกระหึ่มไปทั่วผืนป่า


     “ไม่!” สิ้นเสียงร้อง อาธานสะดุ้งตื่นขึ้น เขามองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า


     ตอนนี้ทุกอย่างเป็นปกติ เขาอยู่บนเตียงนอนของเขา ภายในห้องที่อยู่เหนือสุดบนคฤหาสน์ของเขา ในบรรยากาศที่ภายนอกมีฝนตกหนักและฟ้าร้องคำราม เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากชายหนุ่ม


     เขารู้สึกโล่งใจที่ทั้งหมดมันเป็นเพียงความฝัน...