Heart Project : ปริศนาความทรงจำ

ตอนที่ 16
วันที่ 31 ธันวาคม
                “ไงเอมรู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม”
                นิสานั่งจ่องหน้าฉันขณะที่ฉันนั่งอยู่บนเตียง
                “นิสา จ่องแบบนี้ฉันกลัวนะ แล้วรู้เรื่องอะไรหรอ”
                “ก็เล่นละเมอพูดออกมาทั้งหมดเลยนิ ได้ยินชัดเจนทุกอย่างเลย”
                “เออะ.......เอออออออ” ฉันอ้ำอึ้ง “ก็...พึ่งรู้นะว่าพลังที่นิสาใช้เป็นโซล อีกอย่างเธอใช้โซลแบบอื่นได้ด้วยหรอนอกจากสร้างกำแพงแสง แบบปรกติคนที่ใช้พลังถึงระดับโซลมักใช้ได้อย่างเดียว”
                “ก็ฉันมันเป็นแบบไม่ปรกติไง”
                “สมกับเป็นนิสาดีนะ” ฉันหัวเราะ “แบบนี้แสดงว่าไวท์กับนาเดียก็ใช้พลังระดับโซลเหมือนกันสิ”
                “ใช่แล้ว”
                “งั้นที่ตัวนั้นถูกเผาเป็นขี้เถ้า กับอีกสองตัวที่กลายเป็นของเหลวกับกลายเป็นอากาศก้เป็นพลังโซลด้วยงั้นหรอ”
                “ใช่แล้ว
“แต่ว่านิสาทำยังไงให้หลุดการหยุดเวลาได้ละ ถึงจะเป็นโซลเหมือนกันถ้าพลังไม่ใช้แบบเดียวกันก็ไม่น่าจะทำได้”
                “ก็ระดับมันไม่เหมือนกันยังไง” นิสายิ้ม แล้วก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน “สงสัยอะไรอีกไหม”
                “มีสิ...อันนี้สงสัย นิสาใช้ชื่อท่าตามการ์ตูนด้วยหรอ ฮิฮิ” ฉันยิ้ม นิสานิ่งไปสักพักเธอหันหน้าหนี เหมือนว่านิสากำลังอายอยู่ ฉันแทบจะไม่ได้เห็นโมเม้นนี้จากนิสาเลย
                “ลุกจากที่นอนได้แล้ววันนี้พวกไวท์จะมากินข้าวเช้าบ้านนี้” นิสาเดินออกไป
                ฉันลุกจากที่นอนไปล้างหน้าที่ห้องน้ำแล้วก็ตามนิสาลงไปข้างล่าง
                กลิ่นหอมๆนี่มัน...หูวว อาหารฝีมือนิสานี่นาไม่ค่อยได้เห็นเลย จริงๆมันก็ไม่แปลกอะไรก็ไวท์จะมากินนั่นสินะ
เอาตรงๆฉันคิดว่านิสาเองเหมือนกำลังจะเอาชนะใจไวท์มาตลอด ถึงจะเห็นว่านิสาชอบเอาอกเอาใจไวท์มาตลอดเพียงเพราะมันเป็นกิจวัตรของนิสาเท่านั้น ทุกครั้งที่นิสาทำลงไปฉันรู้สึกได้ก็คงเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันมั้ง จนเมื่อวานมานี้ตอนที่เวลาถูกหยุดฉันกลับรู้สึกได้ความรู้สึกของนิสาที่แผ่ออกมาจากตอนที่นิสาใช้พลังหยุดเวลา ฉันรับรู้ได้ความรู้สึกของนิสานั้นมันมาพร้อมกับความเศร้าบางอย่าง เหมือนกับว่านิสาเค้าเศร้าอยู่ตลอดเวลา
ฉันมาที่โต๊ะกินข้าว
“ไงจ๊ะหนูเอม หลับสบายดีไหม” แม่ของนิสาทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเบลล่า วันนี้นิสาทำอาหารเองเลยหรอคะ”
“ก็นานๆทีนะหนูเอม วันนี่คงเป็นวันพิเศษ ใช่ไหมจ๊ะลูกจ๋า” แม่ของนิสาพูดเสียงดัง จงใจให้นิสาได้ยิน
“หนูได้ยินนะ!!!” นิสาตะโกนออกมาจากในครัว
ไวท์กับนาเดียได้เข้ามาบ้านของนิสา
“กลิ่นแบบนี้ ข้าวหมูสับทอด” เสียงของไวท์พูดขึ้นขณะนั่งลงที่เก้าอี้ เขานั่งอยู่ตรงข้ามเยื้องไปทางซ้ายของฉัน
แม่ของนิสานั่งหัวโต๊ะทางขวาของฉัน นาเดียเข้าไปช่วยยกข้าวกับนิสา(ฉันหวังว่าครัวคงไม่ระเบิด)
เพียงไม่นานนาเดียก็เดินออกมาพร้อมอาหารเช้า
หมูทอดชินพอดีคำวางบนข้าวร้อนๆ ราดด้วยซอสเข้มข้นที่แลดูไม่มีอะไร
จากนั้นนิสาก็ยกจานที่เหลือออกมา แล้วก็ไปนั่นที่เก้าอี้ แต่...เอ๊ะ!! ทำไมนิสาถึงไปนั่งข้างไวท์ละ ส่วนนาเดียก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ข้าวหมูสับทอด ยังเหมือนเดิมเลยนะ” ไวท์พูด “ของแบบนี้มันต้องกินตอนเช้าเท่านั่น”
“แล้ว นายอยากให้ฉันทำให้ทุกวันไหมละ” นิสาตอบ
ไวท์เงียบ
“เอ๋ๆๆ เกลประโยคเมื่อกี้มันแปลกๆอยู่นะ” นาเดียหันไปหานิสา (ความสงบสุขในอาหารเช้าเริ่มลดลงแล้ว)
“แหม่น้องเดีย พี่เกลก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนิ” นิสาหันไปมองนาเดีย (ขอทานข้าวอย่างสงบๆหน่อยน้า)
“ใครเป็นน้องของเธอกันหะ!!”
“ก็ฉันมีความสัมพันธ์กับคนนี้ แบบนั้นไปแล้ว จะเรียกเธอว่าน้องก็จะไม่แปลก”
“กะอิแค่ 5-6 เดือน เรื่องนั่นฉันไม่นับหรอก อีกอย่างเธอเองก็ใช้ช่วงที่พี่อ่อนแอเข้าหาพี่”
“จะให้ฉันบอกอีกกี่รอบหะว่าใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุเมื่อตอนนั้น”
“แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรตามใจชอบ”
ฉันก็ทำได้แค่ทานข้าวเช้าไปฟังนิสากับนาเดียทะเลาะกันไป เฮ่ออ!!! ตั้งแต่เมื่อกี้ละฉันว่าเนื้อหาที่สองคนนั้นพูดกันมันดูทะแม่งๆยังไงอยู่นะ ฉันเลยต้องหันไปถามคุณเบลล่า
                “คุณเบลล่าคะ หนูตงิดๆตรง ความสัมพันธ์ของนิสากับไวท์แล้วก็ตรง4เดือน น่ะค่ะ”
                “อ้อ สองคนนั้นเคยคบกันมาก่อนนะ เป็นแค่ช่วงสั้นๆ เองส่วนสาเหตุที่เลิกกันนั้นฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
                อะไรนะ ไวท์กับนิสาถึงขั้นคบกันมาแล้วหรอ...ฉันชักจะสงสัยแล้วสิว่าสองคนนั้นเป็นยังไงกันแน่
บ่ายวันนั้น
                เราตกลงกันว่าจะไปเดินเล่นงานเทศกาลวันปีใหม่ที่ทางเขตนี้จัดขึ้นที่บริเวณศาลากลางของเขตนี้-ก็ที่ฉันได้พบกับMask girlสีขาวคนนั้นนั่นละ แต่ก็นะอยากเจอMask girlคนนั้นอีกสักครั้งจังเลย
                “มาเดินงานคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยพี่ไปไหนอีกหรอกนะ” นาเดียควงแขนของไวท์แน่น ปล่อยให้นิสาทำหน้าเหวี่ยง
                “เอาเถอะๆปล่อยๆให้อีกวันนึงก็แล้วกัน หุหุ” นิสาทำท่าทางหันไปทางอื่น “งั้นเอมเราไปเดินตรงนั้นกันเถอะ” นิสาชี้ไปอีกทางแล้วลากฉันไปทันที
                “แปลกจังนะ ทำไมเมื่อกี้เธอถึงยอมอ่อนข้อเรื่องไวท์ให้นาเดียง่ายๆนะ” ฉันถาม
                “นั่นสิพอถึงช่วงนี้ของปีทีไรมันก็นึกถึงตัวเองทุกที บางทีก็ทำอยากให้ใครมีความหวังบ้างก็เท่านั้นเอง บางทีครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายของยัยนั่นที่จะได้ทำแบบนี้แล้วก็ได้” นิสาทำหน้าเศร้า
                “ทำไมหรอ”
                “ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะเอม”
เราสองคนเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงที่อนุสาวรีย์Mask man ที่ซ่อมเสร็จแล้วหลังจากที่ตอนนั้นฉันกับชิตเกือบพังไป
                 ได้มาเห็นที่แห่งนี้ตอนกลางวันมันดีแบบนี้นี่เอง ของแบบนี้ต้องถ่ายรูปเอาไปอวดชิตสักหน่อยแล้ว ทางนั้นคงอิจฉาตาร้อนแน่เลย อิอิ
                เราเดินไปต่อไปยังด้านหลังของอาคารศาลาว่าการ ซึ่งเป็นสวนสาธารณะมีสระน้ำอยู่ตรงกลาง
                ลมเย็นเบาๆของฤดูกับการเดินมาที่สวนสาธารณะนี่ช่างได้บรรยากาศดี
                “นี่เอมที่นี่น่าจะมีหิมะตกเนอะ”
                “นั่นสิคงได้ บรรยากาศดีๆไปอีกแบบ แต่ว่าถ้าให้หิมะตกตอนนี้ฉันไม่เอาด้วยหรอก เมื่อวานก็จะแย่อยู่แล้ว”
                “ฮาๆๆ ว่าไปนั่น”
                “นี่นิสา ที่นั่นคืออะไรหรอเห็นคนเยอะจัง ไปดูกันหน่อยได้ไหม” ฉันชี้ไปทางศาลาที่ทำจากไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้สระน้ำ
                เราเดินไปที่ศาลาแห่งนั้น
                “ที่นี่คือ ‘ศาลาผูกกัน’ ว่ากันว่าในอดีตก่อนจะเข้ายุคสมัยแห่งพลัง เคยมีคู่รักมาสาบานกันที่นี่ และด้วยพลังแห่งความรักและปาฏิหาริย์ทำให้เกิดพลังบางอย่างขึ้นเราเรียกพลังนั้นว่า HEART ลองสัมผัสที่ไม้ดูสิจะก็จะรู้สึกได้”
                ฉันสัมผัสไปที่เสาต้นหนึ่งของศาลา
                ความรู้สึกนี้มัน....ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกผ่อนคลาย สบายอะไรเช่นนี้ แล้วยังรู้สึกคุ้นเคยยังไงไม่รู้
                “รู้สึกดีใช่ไหมเอม”
                หลังจากนั้นเราก็เดินรอบศาลาที่นั่นสักพัก แล้วเราก็เดินออกมารับลมเย็นๆที่ท่าน้ำซึ่งยื่นออกมาในสระน้ำ
                “นิสา ฉันอยากคุยเรื่องนึงหน่อยได้ไหม”
                “เรื่องที่ว่าฉันเคยคบกับไวท์นะหรอ” นิสายิ้ม (สมกับเป็นนิสาจริงๆ เดาใจฉันได้ตลอดเลย)
                “อื้ม” ฉันพยักหน้า “ไปคบกันตอนไหน”
                “วันนี้ของ 3 ปีที่แล้วฉันเริ่มคบไวท์ ส่วนวันที่เราเลิกกันก็ก่อนวันเปิดเทอม ม.6 2วัน”
                “หะ” ฉันตกใจ ไม่คิดว่านิสาจะกล้าพูดออกมา
                “ตอนที่เราเลิกกันตอนนั้นฉันแทบเป็นคนบ้าไปเลยละ ฉันทำอะไรแปลกๆเยอะมากเพื่อหวังว่าจะทำให้ไวท์กลับมาคบฉันเหมือนเดิมตรงนี้ฉันไม่เล่านะว่าทำอะไรลงไปบ้าง มันน่าอายน่ะ” นิสายิ้ม
                “ฉันก็เข้าใจนะ ตอน ม.ปลายฉันก็มีเพื่อนที่อกหักก็เยอะ ทำอะไรบ้าๆก็มี”
                “มันไม่เหมือนกันหรอก เพราะการที่ฉันคบกับไวท์ฉันต้องทรยศกับใครหลายคนเลยล่ะ นาเดีย เพื่อน แฝดฉัน ตัวฉันเองด้วย ตอนนั้นฉันเป็นคนฝืนมันเองทั้งนั้น กว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ก่อนจบ ม.6แต่มันก็ไม่เหมือนเดิม”
                 “แต่นิสาก็ผ่านมาได้นะ น้อยคนนักที่พอเลิกคบกันแล้วมาเป็นเพื่อนกันได้”
                “นั่นสิเรื่องของฉันเหมือนเรื่องตลกไปเลย”
                ใช่นิสามันแทบจะเป็นเรื่องตลกไปเลย
                “นี่เอม” นิสาจ้องมาที่หน้าของฉัน
                “อะไรหรอ”
                “เธอชอบไวท์...อย่างนั้นหรอ”
                นี่คือคำพูดที่ฉันไม่อยากได้ยินจากนิสามากที่สุด ตั้งแต่วันที่ฉันไปเดินซื้อของกับไวท์แล้วต้องมาเจอโหมดจริงจังของนิสาตอนนั้นฉันรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่โถมเข้ามาใส่ตัวฉันและตอนนี้ก็เหมือนกัน
                “เออ.........นิสามันน่ากลัวนะ” ฉันแทบพูดอะไรไม่ออก
                “บอกมาเถอะ ฉันอยากรู้” นิสาจ้องมาที่ตาฉัน ฉันรู้ถึงแรงกดดันบางอย่าง
                “ใช่แล้ว ฉันชอบไวท์” ฉันพูดออกไปแล้ว
                “งั้นหรอ ก็นะเอมดูง่ายจะตายไปนิ ฮาๆๆ” นิสาหัวเราะ
                จากนั้นนิสาก็พุ่งเข้ามากอดฉัน หน้าเราใกล้กันมากจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของนิสา (หรือว่านิสาจะยูริ)
                นิสาลูบหัวของฉันแล้วก็กระซิบที่ข้างหูของฉัน
                “ฉันขอบอกอะไรบางอย่างนะเอม ฉันไม่ว่าหรือโทษอะไรที่เธอชอบไวท์ แต่ฉันก็ยังไม่คิดตัดใจจากไวท์เช่นกัน สักวันฉันกับไวท์จะกลับมาคบกันได้อีกครั้ง ที่ฉันบอกนะเพราะฉันไม่อยากทรยศเธอไปด้วยอีกคน”
                นิสายื่นหน้าออกมา เธอกุมมือทั้งสองข้างของฉันแล้วก็จ้องมาที่หน้าของฉัน ฉันสัมผัสได้นิสารู้สึกเศร้า
                “ฉันบอกแค่นี่หละ”
                “นิสา...เมื่อกี้เหมือนคำเตือนของคู่แข่งเลยนะ”
                “นั่นสิ แล้วเอมอยากจะเป็นคู่แข่งกับฉันไหม”
ตอบง่ายๆฉันไม่มีทางเป็นศัตรูกับเพื่อนที่ฉันเชื่อใจอย่างนิสาหรอก
“ยังไงก็มันก็อยู่ที่ตัวของเอม แต่ก็นะตอนนี้ฉันจะเธอเที่ยวงานเทศกาลนี้เอง”
จากนั้นนิสาก็ลากฉันไปที่ต่างๆ จนถึงเวลาเย็น
ฉันกับนิสาก็ได้เจอกับไวท์และนาเดียที่เดินแยกไป และก็คงเดาไม่ยากว่าระหว่างนั้นก็ต้องฟังนิสากับนาเดียทะเลาะกันระหว่างทาง
ในตอนกลางคืนคุณแม่ของนิสาแนะนำว่าถ้าอยากดูพลุให้นั่งดูที่สวนหลังบ้านนี้ละ เพราะด้านหลังบ้านเป็นที่โล่งกว้าง บ้านแถบนี้จะอยู่บนเนินสูงทำให้มองเห็นวิวตัวเมืองโดยรอบได้รวมถึงยังเห็นพลุที่จุดจากศาลากลางเมืองได้อีกด้วย
วันนี้เป็นวันสิ้นปี ขอให้ปีหน้าเจอแต่เรื่องดีๆแล้วกัน
********************
                พวกเรากลับมาที่ศูนย์วิจัยในวันที่ 2 แต่ยังไงมหาลัยก็เปิดวันที่ 5 ดังนั้นฉัน ชิตและดรีมจึงคิดว่าใช้วันหยุดที่เหลือมาซ้อมกันอีกสักหน่อยสำหรับงานจัดอันดับในปีนี้ แล้วก็ให้ไวท์ นิสา นาเดียมาช่วยฝึก
                ก่อนหน้านี้ฉันก็ชวนให้ไวท์ นิสา นาเดีย ลงสมัครไว้เหมือนกันแต่ทั้งสามบอกว่ามีมาสำคัญในช่วงวันงานจริงเลยทำให้ไม่สามารถร่วมลงได้รวมถึงนาเดียที่จะอยู่ถึงแค่อาทิตย์แรกของงานจริงเท่านั้น
                งานจัดอันดับประเภททีมจะแบ่งเป็น 2 ช่วงใหญ่คือช่วงแรกจะเป็นรอบคัดเลือกซึ่งจะจัดในเดือนมกราคมนี้เลยและใช้เวลาประมาณ 1 เดือนเพื่อคัดให้เหลือประมาณ 300 ทีมเพื่อให้เข้าสู่รอบวันจริงต่อไป และช่วงที่สองจะเป็นงานของวันจริงซึ่งจะเริ่มตั้งแต่สัปดาห์แรกของเดือนกุมภาพันธ์เลย
                ถึงพวกเราจะมีประสบการณ์ในการรับมือสิ่งรุกรานของจริงมาแล้วแต่งานใหญ่ระดับนี้มันก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดาเพราะงานนี้จะส่งผลต่อการเข้าทำงานสายนี้อย่างมากรวมถึงจะมีคนใหญ่คนโตจากหน่วยงานต่างๆมารับชมและใช้ผลการจัดอันดับในงานนี้เพื่อเข้าทำงานด้วย
ว่ากันว่าในทุกๆปีคนที่จบระดับAขึ้นไปมักจะได้ที่ทำงานก่อนเรียนจบด้วยซ้ำรวมถึงคนที่ทำงานมาแล้วก็อาจได้เลือนขั้นไประดับสูงทันที
                หลังจากที่พวกเราซ้อมกันเสร็จจึงมานั่งคุยกันในเรื่องทั่วไปซึ่งในวงสนทนามีฉัน ชิต ดรีม ส่วนที่เหลือเห็นว่าโดนคุณซิลเวอร์เรียกตัวไปช่วยงานบ่างอย่าง
                “เห้...เห็นงานจัดอันดับปีนี้ จะมีการสอบเลื่อนยศของพวกระดับสูงให้ดูด้วย” ดรีมเริ่มเปิดการสนทนา
                “จริงดิ” ฉันกับชิตพูดพร้อมกัน
                “จำทีม CODE ของปีที่แล้วได้ปะที่จบระดับเมื่อปีที่แล้วได้ระดับSSไปจนมีหน่วยงานของส่วนกลางเข้ามาทาบทามทันที เห็นว่าทีมนั้นได้มีโอกาสเข้าหน่วย Grand zero ถ้าผ่านการสอบครั้งนี้ไปได้”
                “Grand zero หรอ ว้าววว” ชิตพูด “หน่วย Grand zero เป็นหนึ่งในหน่วยที่รวมคนที่มีฝีมือชั้นยอดไว้ด้วยกัน แสดงว่าทีมนั้นก็ฝีมือโหดใช่ย่อยเลยละ”
                “ว่ากันว่าหน่วย Grand zero จะขึ้นตรงต่อนายกคนเดียวเท่านั้น” ฉันเสริม
                ระหว่างที่เราคุยกันไวท์ นิสา นาเดียก็เดินเข้ามาพอดี
                “คุยเรื่องหน่วยผู้ใช้พลังกันอยู่หรอ” ไวท์พูด
                “ถ้าเป็นหน่วยระดับสูงก็นึกถึง 3 หน่วยขั้นเทพ” นิสาพูดต่อ
                “3 หน่วยขั้นเทพที่ว่าเก่งที่สุดในประเทศนี้ ก็มี Grand zero เป็นหนึ่งในนั้น อีกสองหน่อยก็คือ หน่วยมังกร กับหน่วย The wall ใช่ไหม” ฉันพูด
                “แต่ระยะหลังมานี้ผลงานก็ต้องยกให้ Grand zero เลยละ” ชิตพูด
                และในที่สุดก็ถึงวันที่ที่ของฉัน ชิต ดรีม ต้องลงสู้แล้ว
                กติกาของรอบคัดเลือกจะแบ่งเป็นบล็อก สู้กันทีม 5 ครั้ง และจะมีการให้คะแนนในด้านต่างๆจากกรรมการด้วยเป็นต้นว่าถ้าชนะกัน 5 ครั้งติดแต่ก็ยังต้องลุ้นจากผลคะแนนจากกรรมการอยู่ดี
                เอาตรงๆ ฉันค่อนข้างตื่นเต้นแต่อย่างน้อยนาเดียกับนิสาก็จะมาเป็นผู้ช่วยที่ข้างสนามโดยกติกากำหนดให้แต่ละทีมสามารถมีผู้ช่วยประจำอยู่ข้างลานประลองได้ไม่เกินทีมละ 2 คน ซึ่งจะมาช่วยชี้แนะพวกเราระหว่างการแข่งได้
                สู้ครั่งที่ 1-4 ซึ่ง.....แน่นอนละ....ชนะสบายๆๆๆ
                แต่พอมาถึงครั้งที่ 5 ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายเราจำเป็นต้องเก็นชัยชนะให้ได้เพื่อการันตีว่าพวกเราจะได้เข้ารอบวันจริงแน่นอนจากคะแนนสี่ครั้งที่ผ่านมาพวกเราก็ทำไว้สูงอยู่
แต่......จะว่า.....มาถึงคราวซวยก็ว่าได้
                “เอม ดรีม มีข่าวมาบอก” ชิตคุยกับฉันและดรีมที่ห้องประชุมในศูนย์วิจัย 2 วันก่อนการสู้ครั่งสุดท้าย
                “ว่าไงชิต” ดรีมพูด
                “จะว่าไงดีละ นี่คือทีมที่เราจะต้องสู้ด้วยในอีก 2 วัน” ชิตหยิบเอกสารส่งมาให้ฉันกับดรีมดู
                “เอาจริงดิ” ฉันอุทาน เพราะทีมที่พวกเราจะต้องสู้ด้วยนั้นเป็นทีมของรุ่นพี่ปี 4 ซึ่งจากงานจัดอันดับปีที่แล้วพวกเขาจบที่อันดับ A บอกตรงๆงานช้างเข้ามาแล้ว แถมยังได้ยินมาอีกว่าทีมนี้เคยรับมือสิ่งรุกรานระดับSมาแล้ว
                “ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ทีมเรามีเทพนิสาเทพนาเดียอยู่ก็น่าจะช่วยได้” ดรีมพูด
                “เกรงว่าปัญหามันอยู่ตรงนั้นนะสิ” ฉันตอบดรีม
                “จะว่าไวดี 3 คนนั้นหายไปได้ก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วแถมยังทิ้งข้อความนี้ไว้” ชิต
ฉันยื่นกระดาษที่มีข้อความเขียนอยู่ให้ดรีมอ่าน
‘พวกเรา 3 คน ขอไปทำงานสำคัญหน่อยนะ สู้ครั้งที่5นี้คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก (มั้ง) ยังไงก็สู้ๆนะ จากนิสา’
“ผมว่าตอนนี้พวกเรามีปัญหาแล้วละ”