ติดรักทำลายพันธนาการ
9.4
เขียนโดย 
แวมไพร์กระต่าย
วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2561 เวลา 19.53 น.
2 ตอน
1 วิจารณ์
3,681 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2561 20.29 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
2) หรือจะจ่ายด้วยร่างกายดีล่ะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"มาร์ชิน" เสียงทุ่มเอ่ยออกมาเสียงเบา จ้องมองมาที่ฉันจ้องแบบไม่เอ่ยอะไรเลย มันอึดอัดนะ หัดพูดเยอะๆบ้างเป็นใบ้หรอคะ ถามหน่อย อุ้ยขอโทษค่ะมาร์ชิน?คงจะเป็นชื่อของเขาสินะ ชื่อแปลกดีค่ะ
"..."
"..." พวกเราต่างเงียบจ้องไปยังดวงตา เหมือนเกมจ้องตากันใครกระพริบตาก่อนแพ้ทำนองนั้น ฉันเหลือบไปเห็นเบลที่ทำท่าร้อนรนพยายามห้ามฉันกับนายท่านของเขาที่ชื่อว่า'มาร์ชิน' ก่อนที่มาร์ชินจะหลบตาเข้าไปในห้องของเขา เขาก็บอกฉันว่า
"ตามเข้ามา" สั้นๆเข้าใจง่ายดีนะ ฉันตอบรับโดยการพยักหน้า สงสัยติดเชื้อโรคไม่พูดมาจากใครบางคนแถวนี้
เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องใหญ่มากแบบว่าใหญ่มากกกก ก.ไก่ล้านตัวอ่ะแล้วก็หรูแบบสุดๆทีวีจอแบนกว้างเป็นแบบพรีเมี่ยม ใหญ่เป็นพิเศษคุณท่านรวยมาจากไหนค่ะขอถาม เขาเดินไปนั่งโซฟาสีดำดูท่าจะนุ่ม รุ่นนี้ฉันอยากได้มันของที่ทำพิเศษโดยเฉพาะ ราคากี่บาทคะขอถาม
"นั่งสิ" เขาพูดพลางชี้โซฟาด้านตรงกันข้ามคล้ายทำนองว่า 'จะยืนบื้อเป็น ทำไม' ฉันก็รีบเดินไปนั่งอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวเขาจะดุเอา
"ตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องรับใช้ฉัน2เดือน" พอจบคำพูดของมาร์ชินฉันก็ต้องเสียงหลง
"ห๊ะ!!"
"..."
"แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นคนรับใช้ของนาย!!" ฉันตะโกนใส่เขา ก็แน่สิยังไม่รู้เลยว่ายืมตอนไหน
"20ล้าน" เขากล่าวออกมาจ้องเข้ามาดวงตาฉัน ฉันรู้สึกขนลุกอย่างไม่รู้ขึ้นมาเฉยๆ เหมือนคนแอบจ้อง
"เงินน่ะ... ฉันไม่มีหรอก" ฉันกล่าวออกไป แล้วพยายามเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้องของรอนแต่ว่าเมื่อบิดประตูกลับเปิดไม่ออก ฉันหันไปทางมาร์ชินจ้องมองไปทำไมประตูถึงเปิดไม่ออกล่ะ ทั้งที่ตอนแรกยังเปิดได้อยู่เลยฉันเอ่ยถาม
"ทำไมถึงล็อคประตู นายล็อคตั้งแต่เมื่อไร!! "
ฉันยิงคำถามใส่รัวๆ ส่วนมาร์ชินก็เอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร เอาเข้าไปค่ะ เป็นใบ้หรอคะ นั่งก็ชิลๆอีกรู้สึกหมันไส้ค่ะตอนนี้
"..." ดู!! เงียบยิ่งกว่าป่าช้าอีกค่ะ ได้ทีหลังฉันจะไม่ตอบบ้างแล้วนายจะได้รู้ว่าถามแล้วไม่ตอบมันหงุดหงิดขนาด
"มาร์ชิน!!" ฉันตะโกนสุดแรงเลยจร้าาา เป็นไงหวังว่าจะได้ยิน เอ๋รึว่าที่ไม่ตอบเพราะหูอาจจะหนวกก็ได้นะใครจะไปรู้ คิคิ
"เสียงดัง" ตอบออกมาแล้วค่า ตอบไม่เกิน2คำทุกประโยคบทน้อยหรอคะ ค่าตัวแพง?? ไม่ว่าอันไหนก็พูดน้อยนั้นแหล่ โอ้ยยัยน้ำ เลิกคิดได้ละ สมองจะทำงานไม่ทัน
"พาฉันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันกล่าวค่อยๆลดเสียงลงเดี๋ยวอีกสักแปปหูฉันจะหนวกไปด้วย
"เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ"
ครั้งนี้มาร์ชินกล่าวออกมายาวกว่าปกติ แถมยกมุมปากยิ้มอีก ก็ดีกว่าที่พูดน้อย หน้านิ่งแต่ไม่ต้องยิ้มนะน่ากลัวเอาหน้าปกติของนายน่ะดีสุดแล้ว
'เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ'
ย้อนคำพูดแปปนึง คนรับใช้ หรือ ร่างกาย???
มันก็แน่อยู่แล้วก็ต้องเอายังอื่น สองข้อนี้ฉันไม่เอาหรอก เดี๋ยวฉันค่อยผ่อนได้มั้ยล่ะTToTT เดี๋ยวจะเอามาให้เลยของเดือนนี้ ปล่อยฉันนไปเถอะแต่ว่าทั้งชาติฉันก็ไม่มีปัญญาหาเงิน20ล้านให้หรอก(เอาตัวรอดสักหน่อย)
"ถ้าไม่" พูดไม่ทันขาดคำชายตรงหน้าฉันก็พูดแทรก ขอหนูมีที่ยืนในสังคมได้มั้ยคะ โดนแทรกมา2ครั้งละนะ
"ไม่มีแต่"มาร์ชินพูดเสียงแข็ง ตะโกนออกมาพลางหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาน่ากลัว เห็นแล้วขนลุก บรื้ออ
"..." ฉันนิ่ง คิดหาทางออกจากที่นี่ ประตูก็ปิด หน้าต่างก็... ได้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ชั้น3 จะให้กระโดดลงไปก็คง ศพไม่สวยแน่ๆ รับประกัน แล้วจะออกจากที่ได้ยังไงเนี่ย
" ไม่ทางที่เธอจะหนีได้หรอก" มาร์ชินกล่าวเสียงเบา แต่ฉันได้ยิน มาร์ชินพลางหันหน้าไปที่นอกหน้าต่าง ลมเย็นพัดผ่านเบา ทำให้รู้สึกเย็นสบายตอนนี้ก็กลางคืนด้วย พระจันทร์เต็มดวงสีนวลสวย ท้องฟ้าไม่มืดเกินไป เห็นดาวเต็มไปหมด ทำให้บังเอิญคิดถึงจนได้ เฮ้อ~ พ่อแม่ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ หนูน่ะไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันเป็นหนี้ตั้ง 20 ล้าน แถมยังบังคับให้เป็นคนรับใช้อีก ตอนนี้หนูควรทำยังไงดีคะ
"คิดถึงหรอ" มาร์ชินกล่าวพลางมองใบหน้าฉันจ้องมองไปในดวงตา มาร์ชินรู้!! ทำไมถึงรู้ได้ล่ะหรืออ่านใจได้ เป็นไปไม่ได้ เหนือธรรมชาตินั้นไม่มีจริงหรอก ไม่งั้นพ่อแม่ฉันคง....
"..."
"สรุปเธอจะเอาไงล่ะ ร่างกายกับรับใช้ฉัน"
"..."
"ถ้าไม่เลือกเดี๋ยวฉันเลือกให้ก็ได้" รอนพูดพลางยกมุมปากยิ้ม ครั้งที่สอง!! ก็บอกว่าไม่เอา ไม่เอาน่ะเข้าใจบ้างไหม
"..."
"1"รอนนับเลข ทำนองว่าถึง3เมื่อไหร่เดี๋ยวรู้แน่' ทำไงดีอ่ะ ท่า2ตัวเลือกนี้ คนรับใช้ดีสุด งั้นเลือกคนรับใช้นี้แหล่ะ ดีกว่าเอาร่างกายของแรก ฉันควรจะเก็บครั้งแรกนี้ให้กับสามีในอนาคต ถ้าเป็นคนรับใช้อาจจะหนีง่ายกว่านี้ก็ได้ โอ้ยยตายๆ ชีวิตฉานนนนนTToTT
"2"
"คนรับใช้!!"ฉันตอบออกไปเสียงดัง มาร์ชินรู้ดังนั้นก็ยกมุมปากยิ้มอีกละค่ะ ยิ้มแบบชั่วร้ายอ่ะ หมันไส้มากอ่ะ
เกลียดคนแบบนี้ที่สุด มัดมือชกชัดๆ
"มานวดให้หน่อยสิน้ำฟ้า" รอนชี้มาบนไหล่ของเขาพลางเรียกชื่อฉัน.. น้ำฟ้า เอ๋แล้วเขารู้ชื่อฉันได้ยังไง ที่ฉันจำความว่าฉันยังไม่เคยบอกชื่อว่าน้ำฟ้าให้ใครนอกจากเบลเลยนะ "นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง" ฉันถามเขาก็มันน่าสงสัยนี่นาา
"เทพ" เขาเอ่ยสั้นๆ หลงตัวเองอีกละ ชมตัวเองก็ได้เฮ้อ เพลียใจแทนเลยเจ้าคะ
"อย่ากวน" ฉันทวนถามอีกครั้ง เพื่อครั้งนี้เขาอาจจะไม่กวน อาจจะ
"นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนละ ไปนอนได้แล้ว" มาร์ชินเลี่ยงคำถามฉันพลางเอามือไล่ให้ฉันออกจากห้องนอนเขา
"นายเลี่ยงคำถามฉัน" ฉันบอกออกไปก็มันจริงนี่นาใครก็รู้
"คำสั่ง" เขาพูดจบฉันก็ต้องกลับห้องนอนตัวเอง เพราะมันเป็นคำสั่งที่เลี่ยงไม่ได้-.- ซึ่งกำลังที่ฉันเปิดประตูก็พบกับใครคนนึง เขามีสีผมสีดำ ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยืนส์ เดินเข้ามาพอดี
_________________________________________________________
จบแล้วนะคะ
อาจจะสั้นและมาช้ามากกก 555
ฝากติด้วยนะคะ
"..."
"..." พวกเราต่างเงียบจ้องไปยังดวงตา เหมือนเกมจ้องตากันใครกระพริบตาก่อนแพ้ทำนองนั้น ฉันเหลือบไปเห็นเบลที่ทำท่าร้อนรนพยายามห้ามฉันกับนายท่านของเขาที่ชื่อว่า'มาร์ชิน' ก่อนที่มาร์ชินจะหลบตาเข้าไปในห้องของเขา เขาก็บอกฉันว่า
"ตามเข้ามา" สั้นๆเข้าใจง่ายดีนะ ฉันตอบรับโดยการพยักหน้า สงสัยติดเชื้อโรคไม่พูดมาจากใครบางคนแถวนี้
เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องใหญ่มากแบบว่าใหญ่มากกกก ก.ไก่ล้านตัวอ่ะแล้วก็หรูแบบสุดๆทีวีจอแบนกว้างเป็นแบบพรีเมี่ยม ใหญ่เป็นพิเศษคุณท่านรวยมาจากไหนค่ะขอถาม เขาเดินไปนั่งโซฟาสีดำดูท่าจะนุ่ม รุ่นนี้ฉันอยากได้มันของที่ทำพิเศษโดยเฉพาะ ราคากี่บาทคะขอถาม
"นั่งสิ" เขาพูดพลางชี้โซฟาด้านตรงกันข้ามคล้ายทำนองว่า 'จะยืนบื้อเป็น ทำไม' ฉันก็รีบเดินไปนั่งอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวเขาจะดุเอา
"ตั้งแต่นี้ไปเธอจะต้องรับใช้ฉัน2เดือน" พอจบคำพูดของมาร์ชินฉันก็ต้องเสียงหลง
"ห๊ะ!!"
"..."
"แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นคนรับใช้ของนาย!!" ฉันตะโกนใส่เขา ก็แน่สิยังไม่รู้เลยว่ายืมตอนไหน
"20ล้าน" เขากล่าวออกมาจ้องเข้ามาดวงตาฉัน ฉันรู้สึกขนลุกอย่างไม่รู้ขึ้นมาเฉยๆ เหมือนคนแอบจ้อง
"เงินน่ะ... ฉันไม่มีหรอก" ฉันกล่าวออกไป แล้วพยายามเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้องของรอนแต่ว่าเมื่อบิดประตูกลับเปิดไม่ออก ฉันหันไปทางมาร์ชินจ้องมองไปทำไมประตูถึงเปิดไม่ออกล่ะ ทั้งที่ตอนแรกยังเปิดได้อยู่เลยฉันเอ่ยถาม
"ทำไมถึงล็อคประตู นายล็อคตั้งแต่เมื่อไร!! "
ฉันยิงคำถามใส่รัวๆ ส่วนมาร์ชินก็เอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร เอาเข้าไปค่ะ เป็นใบ้หรอคะ นั่งก็ชิลๆอีกรู้สึกหมันไส้ค่ะตอนนี้
"..." ดู!! เงียบยิ่งกว่าป่าช้าอีกค่ะ ได้ทีหลังฉันจะไม่ตอบบ้างแล้วนายจะได้รู้ว่าถามแล้วไม่ตอบมันหงุดหงิดขนาด
"มาร์ชิน!!" ฉันตะโกนสุดแรงเลยจร้าาา เป็นไงหวังว่าจะได้ยิน เอ๋รึว่าที่ไม่ตอบเพราะหูอาจจะหนวกก็ได้นะใครจะไปรู้ คิคิ
"เสียงดัง" ตอบออกมาแล้วค่า ตอบไม่เกิน2คำทุกประโยคบทน้อยหรอคะ ค่าตัวแพง?? ไม่ว่าอันไหนก็พูดน้อยนั้นแหล่ โอ้ยยัยน้ำ เลิกคิดได้ละ สมองจะทำงานไม่ทัน
"พาฉันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันกล่าวค่อยๆลดเสียงลงเดี๋ยวอีกสักแปปหูฉันจะหนวกไปด้วย
"เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ"
ครั้งนี้มาร์ชินกล่าวออกมายาวกว่าปกติ แถมยกมุมปากยิ้มอีก ก็ดีกว่าที่พูดน้อย หน้านิ่งแต่ไม่ต้องยิ้มนะน่ากลัวเอาหน้าปกติของนายน่ะดีสุดแล้ว
'เป็นคนรับใช้หรือจะจ่ายด้วยร่างกายของเธอดีล่ะ'
ย้อนคำพูดแปปนึง คนรับใช้ หรือ ร่างกาย???
มันก็แน่อยู่แล้วก็ต้องเอายังอื่น สองข้อนี้ฉันไม่เอาหรอก เดี๋ยวฉันค่อยผ่อนได้มั้ยล่ะTToTT เดี๋ยวจะเอามาให้เลยของเดือนนี้ ปล่อยฉันนไปเถอะแต่ว่าทั้งชาติฉันก็ไม่มีปัญญาหาเงิน20ล้านให้หรอก(เอาตัวรอดสักหน่อย)
"ถ้าไม่" พูดไม่ทันขาดคำชายตรงหน้าฉันก็พูดแทรก ขอหนูมีที่ยืนในสังคมได้มั้ยคะ โดนแทรกมา2ครั้งละนะ
"ไม่มีแต่"มาร์ชินพูดเสียงแข็ง ตะโกนออกมาพลางหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาน่ากลัว เห็นแล้วขนลุก บรื้ออ
"..." ฉันนิ่ง คิดหาทางออกจากที่นี่ ประตูก็ปิด หน้าต่างก็... ได้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ชั้น3 จะให้กระโดดลงไปก็คง ศพไม่สวยแน่ๆ รับประกัน แล้วจะออกจากที่ได้ยังไงเนี่ย
" ไม่ทางที่เธอจะหนีได้หรอก" มาร์ชินกล่าวเสียงเบา แต่ฉันได้ยิน มาร์ชินพลางหันหน้าไปที่นอกหน้าต่าง ลมเย็นพัดผ่านเบา ทำให้รู้สึกเย็นสบายตอนนี้ก็กลางคืนด้วย พระจันทร์เต็มดวงสีนวลสวย ท้องฟ้าไม่มืดเกินไป เห็นดาวเต็มไปหมด ทำให้บังเอิญคิดถึงจนได้ เฮ้อ~ พ่อแม่ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ หนูน่ะไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันเป็นหนี้ตั้ง 20 ล้าน แถมยังบังคับให้เป็นคนรับใช้อีก ตอนนี้หนูควรทำยังไงดีคะ
"คิดถึงหรอ" มาร์ชินกล่าวพลางมองใบหน้าฉันจ้องมองไปในดวงตา มาร์ชินรู้!! ทำไมถึงรู้ได้ล่ะหรืออ่านใจได้ เป็นไปไม่ได้ เหนือธรรมชาตินั้นไม่มีจริงหรอก ไม่งั้นพ่อแม่ฉันคง....
"..."
"สรุปเธอจะเอาไงล่ะ ร่างกายกับรับใช้ฉัน"
"..."
"ถ้าไม่เลือกเดี๋ยวฉันเลือกให้ก็ได้" รอนพูดพลางยกมุมปากยิ้ม ครั้งที่สอง!! ก็บอกว่าไม่เอา ไม่เอาน่ะเข้าใจบ้างไหม
"..."
"1"รอนนับเลข ทำนองว่าถึง3เมื่อไหร่เดี๋ยวรู้แน่' ทำไงดีอ่ะ ท่า2ตัวเลือกนี้ คนรับใช้ดีสุด งั้นเลือกคนรับใช้นี้แหล่ะ ดีกว่าเอาร่างกายของแรก ฉันควรจะเก็บครั้งแรกนี้ให้กับสามีในอนาคต ถ้าเป็นคนรับใช้อาจจะหนีง่ายกว่านี้ก็ได้ โอ้ยยตายๆ ชีวิตฉานนนนนTToTT
"2"
"คนรับใช้!!"ฉันตอบออกไปเสียงดัง มาร์ชินรู้ดังนั้นก็ยกมุมปากยิ้มอีกละค่ะ ยิ้มแบบชั่วร้ายอ่ะ หมันไส้มากอ่ะ
เกลียดคนแบบนี้ที่สุด มัดมือชกชัดๆ
"มานวดให้หน่อยสิน้ำฟ้า" รอนชี้มาบนไหล่ของเขาพลางเรียกชื่อฉัน.. น้ำฟ้า เอ๋แล้วเขารู้ชื่อฉันได้ยังไง ที่ฉันจำความว่าฉันยังไม่เคยบอกชื่อว่าน้ำฟ้าให้ใครนอกจากเบลเลยนะ "นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง" ฉันถามเขาก็มันน่าสงสัยนี่นาา
"เทพ" เขาเอ่ยสั้นๆ หลงตัวเองอีกละ ชมตัวเองก็ได้เฮ้อ เพลียใจแทนเลยเจ้าคะ
"อย่ากวน" ฉันทวนถามอีกครั้ง เพื่อครั้งนี้เขาอาจจะไม่กวน อาจจะ
"นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนละ ไปนอนได้แล้ว" มาร์ชินเลี่ยงคำถามฉันพลางเอามือไล่ให้ฉันออกจากห้องนอนเขา
"นายเลี่ยงคำถามฉัน" ฉันบอกออกไปก็มันจริงนี่นาใครก็รู้
"คำสั่ง" เขาพูดจบฉันก็ต้องกลับห้องนอนตัวเอง เพราะมันเป็นคำสั่งที่เลี่ยงไม่ได้-.- ซึ่งกำลังที่ฉันเปิดประตูก็พบกับใครคนนึง เขามีสีผมสีดำ ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยืนส์ เดินเข้ามาพอดี
_________________________________________________________
จบแล้วนะคะ
อาจจะสั้นและมาช้ามากกก 555
ฝากติด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
