ลิขิตรักฝากใจ

บ้านของดากานดา

 “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ผมปริณครับ เป็นเพื่อนของดา วันนี้จะขออนุญาตรับดาไปตีแบดที่โรงยิมครับ”

“สวัสดีจ้ะ เชิญเข้ามานั่งข้างในก่อนนะคะหมอ"

"ขอบคุณครับคุณแม่"

"นี่หรอคะหมอปริณ ได้เจอตัวจริงกันสักทีนะคะ ยัยดาพูดถึงอยู่บ่อยๆ”

“พูดถึงผมหรอครับคุณแม่” ปริณอมยิ้มส่งสายตาไปหาดากานดาทันที เธอไม่สบตาตอบ และยังคงเดินเอาน้ำเปล่ามา

เสิร์ฟให้แก้วหนึ่ง

“ทุกวันเลยล่ะครับคุณหมอ” พ่อของดากานดาพูดเสริมขึ้น 

“ทั้งแก่มั่ง ขี้หลงขี้ลืม ขี้เก๊ก สารพัดที่ลูกสาวผมจะยกมาเล่าอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆ”

ปริณถึงกับสำลักน้ำ หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูดเกี่ยวกับตัวเอง มือข้างหนึ่งสาวหาทิชชู่เพื่อเช็ดน้ำที่หกเลอะเทอะ

“มีแต่สิ่งดีๆ ทั้งนั้นเลยนะครับ น่าปลื้มใจจริงๆ” สายตาเปรยไปหาดากานดาที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอยักคิ้วยักไหล่ให้กับเขา

ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ 

"อย่าไปถือสาน้องเลยนะคะคุณหมอ กับยัยดาหาสาระอะไรยากค่ะ" แม่ของดากานดาพูดขณะที่มือยังคงปอกเปลือก

ผลไม้ต่อไป

“จะไปผมก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่าให้ดึกมาก  มันจะดูไม่ดี”

“ครับคุณพ่อ งั้นผมไปกันก่อนนะครับ ผมจะรีบพามาส่งครับ”

 -------------------------------------------------------------------

สนามแบดมินตัน

     ทันทีที่มาถึงสนามแบดมินตัน ดากานดาหยุดมองสอดส่ายสายตาเพื่อสำรวจบริเวณรอบๆ ปริณจูงมือเธอเดิน

เข้าไปด้านใน  ระหว่างที่เธอเดินตามเขาเข้าไปนั้น เธอก้มมองมือของปริณที่กุมมือเธอเอาไว้ตลอดเวลา

เธอพยายามขยับมือเพื่อให้มือหลุดออก แต่ปริณก็กุมมือเธอไว้แน่นมากขึ้น จนเธอต้องจำยอมให้จับมือแบบนั้น

แต่โดยดี  เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

“ดา  นี่คือกลุ่มแบดมินตันของผม  ถ้าว่างตรงกันก็จะนัดกันมาเล่นด้วยกันแบบนี้แหล่ะ” 

“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้เพื่อนๆ ของปริณ

“นี่หรอว่ะ หนูดาที่แกพร่ำเพ้อพรรณาหาอยู่บ่อยๆอ่ะ”

“พี่เมศก์!!! พูดอะไรแบบนั้น พร่ำเพ้ออะไรพี่” ปริณกระทุ้งหลังราเมศก์เบาๆ แก้อาการเขินอาย

“ตัวจริงน่ารักมากเลยนะ  ถึงว่าปริณมันถึงได้วิ่งเทียวรับเทียวส่ง ทำอย่างกับวันนึงมันว่าง ทั้งๆที่วันนึง

คนไข้ของมันเยอะแยะไปหมด ฮ่าๆๆๆ”

“พี่เมศก์ พอแล้วพี่ ผมไม่มีที่จะยืนแล้วเนี่ย” ปริณเขินจนหน้าแดงหูแดง รีบดันตัวหมอราเมศก์ให้ลงสนามไป

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมชื่อหนึ่งครับ เป็นหมออยู่โรงพยาบาลเดียวกับปริณ ที่สำคัญคือ ผมยังโสดฮะ”

เพื่อนหมอของปริณรีบปรี่เข้ามาเสนอตัวให้ดากานดารู้จัก

“ไอ้หนึ่ง น้องเค้ายังเด็ก ยังเรียนหนังสืออยู่เลย ไปไกลๆ เลยไป ไอ้นี่ เนียนตลอด”

“ฮั่นแน่!!! มีกันซีนด้วย ทำยังกับชั้นไม่รู้ทันแกนะปริณสุดหล่อ”

“อย่าไปใส่ใจนะดา พวกนี้มันชอบแซ็วแบบนี้แล่ะ อย่าคิดมาก” ปริณรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะเกรงว่าเพื่อน

จะหลุดพูดอะไรเยอะไปกว่านี้

“หมอไปเล่นเถอะค่ะ เพื่อนๆ ยืนรอแล้ว ดานั่งรอตรงนี้ได้ค่ะ"

"ไปเล่นด้วยกันไหมดา ผมกลัวคุณรอนาน จะเบื่อจะเซ็งอาน่ะซิ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ดารอได้ ดาไม่อยากเล่นด้วย กลัวจะปวดขาขึ้นมาอีกค่ะ”

“โอเค งั้นคุณรอผมตรงนี้นะ อย่าไปไหนไกล หิวน้ำหรืออยากกินอะไร สั่งมานั่งกินได้เลย ลงบัญชีชื่อผมไว้”

“ขอบคุณค่ะ” ดากานดานั่งดูปริณตีแบด ด้วยบุคลิกท่วงท่าและลีลาการตีแบดที่สุดเท่ของเขาทำให้เธอไม่ละสายตา

ไปจากปริณเลยแม้แต่วินาทีเดียว นั่งดูไปอมยิ้มไป สายตาเป็นประกายชื่นชมผู้ชายในฝันของเธอ  ด้วยสายตาของเธอ

ที่โฟกัสแต่ปริณคนเดียวนั้น  จึงไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา 

“สวัสดีค่ะ ใช้น้องดาที่มากับปริณหรือเปล่าคะ” หญิงสาวคนหนึ่ง รูปร่างผอมสูง บุคลิกดี เดินปรี่ตรงเข้ามาทักทายเธอ

“สวัสดีค่ะ ใช่ค่ะดามากับคุณหมอปริณ เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ” 

“พี่ชื่อปรางค์นะ อยู่แก๊งค์ตีแบดกับหนุ่มๆ แก๊งค์นี้ล่ะจ้ะ”

“อ่อ...ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบรับ  "ผู้หญิงคนนี้เป็นใครนะ และทำไมต้องเอ่ยชื่อหมอปริณขึ้นมาก่อนเลย  แถมรู้จักชื่อ

เราอีก" เธอครุ่นคิดในใจ

“ตัวจริงน่ารักกว่าที่พี่คิดอีกนะคะ"

"ขอบคุณค่ะพี่ปรางค์"

"แล้วรู้จักกับหมอปริณนานหรือยังหล่ะเราอ่ะ ”

“เอ่อ…คือว่า  ดาเป็นคนไข้ของคุณหมอเค้าอ่ะค่ะ รักษามาได้เกือบปีแล้ว คุณหมอเอ็นดูช่วยติวหนังสือสอบให้ด้วย

เลยสนิทกันตั้งแต่นั้นมาค่ะ แต่ดานับถือเป็นพี่นะคะ ไม่มีอะไรค่ะ” เธอเลือกตอบแบบกลางๆ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าผู้

หญิงคนนี้เป็นแฟนของปริณหรือไม่ แล้วทำทีมาสืบเรื่องราวของเธอหรือเปล่า ส่วนความรู้สึกที่แท้จริงว่าเธอแอบ

ชอบหมอปริณนั้น เธอจึงได้แต่เก็บซ่อนเอไว้ในใจ

“เอาจริงๆ คือพี่อยากรู้จักหนูน่ะค่ะ  อยากหาโอกาสเจอหนูมานานแล้ว  ฟังจากปริณพูดถึงอยู่บ่อยๆ เลยชักอยากเจอ

 ว่าเป็นใครมายังไงถึงได้ทำให้ปริณเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้”

"ที่ว่าเปลี่ยน หมอเค้าเปลี่ยนยังไงหรอคะ" เธอสงสัยใคร่รู้

"ชอบปลีกตัวไปอยู่คนเดียว  ชอบเปิดโทรศัพท์ดูอยู่บ่อยๆ ทำตัวมีความลับกับพี่ แล้วก็กลับบ้านดึกตลอด"

"ดากานดาเริ่มมั่นใจแล้วว่านี่คงเป็นแฟนของปริณอย่างแน่นอน เธอรู้สึกผิด และไม่อยากให้ทั้งสองมีปัญหากัน 

จึงได้ปลีกตัวออกมานั่งอีกจุดหนึ่ง แต่ก็ยังมองเห็นปริณได้ชัดเจน  ปรางค์หันมองหาเธอจนเจอ จึงได้เข้ามาหาอีกครั้ง

“ไปค่ะน้องดา ไปตีแบดกันสักเซ็ท”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ดาไม่ถนัดเลยเรื่องกีฬา นั่งดูจะถนัดกว่าค่ะ” เธอยิ้มให้ปรางค์

“โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะ”

ดากานดานั่งมองจนปรางค์เดินเข้าคอร์ดไป ปรางค์เดินไปทักทายปริณทันที ทั้งสองกอดคอกัน เธอเห็นปรางค์

หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่คล้องคอเธอเอื้อมไปเช็ดเหงื่อให้ปริณ เธอได้แต่นั่งมองดูความสนิทสนมของทั้งสอง 

ทั้งกอดคอ ซบไหล่ ขี่หลัง หัวเราะต่อกระซิกให้กัน สีหน้าดากานดาเศร้าลง รู้สึกผิวหวังเล็กๆ ใจหายอย่างบอกไม่ถูก

“เป็นอะไรไปดากานดา เสียใจหรอ จะเสียใจทำไม ยินดีกับเค้าซิ  สวยหล่อเหมาะสมกันขนาดนั้น 

 ถ้าเขามาจีบเราเต็มที่ก็คงแค่ควงเล่นๆ ฆ่าเวลาเท่านั้นแหล่ะ เค้าไม่ทิ้งนางฟ้ามารักกับเด็กกะโปโลหรอก เฮ้อ.....” 

เธอบ่นพรึมพรำคนเดียว ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับลุกจากที่นั่งและเดินออกไปด้านนอกโรงยิม 

เธอไม่สามารถนั่งทนดูภาพเหล่านั้นได้อีกแล้ว  ดากานดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงและเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย 

ขณะนั้นปริณเองก็ออกตามหาดากานดาเช่นกัน จนมาพบเธอเดินอยู่ในสนาม

“ดา มาทำอะไรตรงนี้ ผมตามหาตั้งนาน” ปริณวิ่งมาจับที่ไหล่ของเธอเพื่อเรียกให้เธอหยุด

“ฟังเพลงอยู่นี่เอง ถึงว่าผมเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน” เธอหันมามองหน้าปริณด้วยสายตาเย็นชา และเดินต่อไปโดยไม่พูด

อะไรตอบ

“เดี๋ยวซิดา รอผมก่อน” ปริณวิ่งตามไป และดึงหูฟังของเธอออกข้างหนึ่ง

“หมอมีอะไรกับดาหรือเปล่าคะ”

“ผมมองหาคุณไม่เห็นก็เลยเป็นห่วง จะไปไหนมาไหนก็น่าจะบอกกันก่อนนี่นา” ปริณทำเสียงเข้มใส่เธอ

“ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นเลย” เธอยังคงก้าวขาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนปริณต้องคว้าแขนเธอให้หยุด 

“ดา เป็นอะไรหรือเปล่า คุณหงุดหงิดที่รอผมนานใช่ไหม ผมขอโทษนะ เดี๋ยมผมพากลับบ้านก็ได้”

“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรเลย ข้างในมันร้อนอึดอัด ดาเลยมาเดินเล่นข้างนอกค่ะ”

“โอเค งั้นผมเขอเดินเป็นเพื่อนแล้วกันนะ เล่นมาร้อนๆ มาเดินข้างนอกก็สดชื่นดีเหมือนกัน"

“อย่าเลยค่ะ  ดาอยากเดินคนเดียว คุณเข้าไปข้างในเถอะ”

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า คุณโกรธอะไรผม ผมทำอะไรผิดไปบอกผมได้นะ” ปริณเร่งฝีเท้าเดินให้ไวขึ้น

และเดินไปดักหน้าเธอไว้ไม่ให้เดินต่อ เธอหยุดชะงักฝีเท้าลง

“คุณหมอรีบเข้าไปในยิมเถอะค่ะ  ออกมานานแล้ว เดี๋ยวแฟนหมอจะตามหาเอา และถ้าออกมาเจอเราอยู่ด้วยกันแบบนี้

จะเข้าใจผิดไปยกใหญ่”

“แฟน!!!!  แฟนอะไร  ใครที่ไหนเอาอะไรมาพูด ผมงงไปหมดแล้วดา”

“เอ้า!!! ก็คุณปรางค์ไง เห็นสนิทกันกอดกันขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนแล้วจะเป็นอะไร” เธอพูดแบบหน้าง้ำหน้างอใส่ปริณ

“ฮ่าๆๆๆ  พี่ปรางค์อ่ะหรอ”

“ยังจะมาหัวเราะอีก” เธอเดินชนไหล่ของปริณด้วยความไม่สบอารมณ์ 

“พี่ปรางค์เป็นพี่สาวของผมเอง”  ปริณตะโกนตามหลัง  เธอได้ยินประโยคนั้นถึงกับชะงักฝีเท้าไว้ไม่เดินต่อ

 หันหลังและเดินกลับมาถาม

“พี่สาวหรอคะ!!!” เธอเผลอแสดงสีหน้าโล่งใจ สายตาเป็นประกายมีความหวัง

“ใช่ พี่สาวแท้ๆเลยหล่ะ แต่หน้าตาไม่เหมือนกันใช่ป่ะ" เธอพยักหนาตอบรับ

"ถ้าวันหนึ่งคุณได้พบคุณพ่อของผม จะเห็นเลยว่าพี่ปรางค์หน้าเหมือนคุณพ่อมาก ส่วนผมเหมือนคุณแม่”

“จริงหรอคะ”

“อืม….แล้วคนที่ชื่อราเมศก์ที่มาทักดาคนแรกน่ะ เป็นสามีของพี่ปรางค์ เพิ่งแต่งงานปีที่แล้วนี้เอง”

“ใครจะไปรู้หล่ะคะ ก็เห็นกอด คลอเคลียกันขนาดนั้น”

“ก็เลยนึกว่าแฟนหล่ะซิ”

"เป็นใครเห็นแบบนี้ก็คิดทั้งนั้นแหล่ะค่ะ" 

“โธ่เอ้ย!!! ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง ถึงได้เดินหนีออกมา หึงก็น่าจะบอกกันดีๆ” ปริณส่งยิ้มอ่อนๆ มายังเธอ 

พร้อมกับออกเดินนำหน้าเธอไป

“หึงบ้าอะไร เพ้อเจ้อ” ดากานดาพูดคนเดียวเบาๆ และเดินตามปริณไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“รีบตามมาเร็ว” ปริณกวักมือเรียกให้เธอรีบเดินตามมาให้ทัน จนเมื่อเธอก้าวเดินมาถึง

“ถ้าผมจะขอให้เราเดินไปพร้อมกันแบบนี้ทุกวันเลยจะได้ไหม”

“ถ้าถามว่าได้ไหม ก็ได้นะคะ  แต่ขอไม่เดินทุกวันนะคะ มันเหนื่อย อยากให้เอารถมารับบ้าง อิอิ”

“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ตัวแสบเอ้ย!!! ” ปริณหัวเราะและลูบหัวเธอด้วยสายตาเอ็นดู แต่ในใจผิดหวังเล็กๆ ที่ไม่ได้คำตอบอย่างที่

ใจต้องการ

“แล้วต่อจากนี้ถ้าข้องใจอะไรในตัวผมก็ถามมาได้ทุกเรื่อง จะได้ไม่เข้าใจผิดอีก เสียคะแนนหมด"

ปริณคนโสด คนจริง คนไม่มีแฟน นี่สโลแกนของผมนะ ฮ่าๆๆ”

“แก่ขนาดนี้ไม่มีแฟน เกย์หรือเปล่า แต่ถ้าเป็นก็ดีนะคะ ดามีเพื่อนแนวๆ นี้เยอะ ชีวิตมีสีสันดีค่ะ”

“ผมจะเป็นเกย์หรือเปล่าอันนี้ผมก็ไม่รู้ ถ้าดาอยากลองดูผมก็ไม่ปฏิเสธนะ ฮ่าๆๆๆ”

“ทะลึ่ง” ดากานดามองค้อนควับๆ รีบเดินหนีทันที

“คิดอะไรเยอะไปหรือเปล่าเราอ่ะ ผมยังไม่ได้พูดอะไรส่อเลย ไป...ไปขึ้นรถได้แล้ว จะพาไปนั่งร้านนมสักแป้ปนึง 

และจะได้กลับบ้านกัน”

หลังจากขึ้นรถ ปริณรีบอธิบายต่อ เพราะหวังให้เธอเข้าใจในสิ่งที่ถูกต้อง และอยากสร้างความกระจ่างให้ตัวเอง

“ผมเคยมีแฟน เค้าชื่อริสา เป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ จะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ 

แต่ผมต้องไปเรียนเฉพาะทางที่อเมริกา 1 ปี  จากที่เคยเฟสไทม์ วิดิโอคอลหากันบ่อยๆ ก็ห่างออกไปเรื่อยๆ อ้างว่า

คนไข้เยอะ เหนื่อยอยากพักผ่อน ผมก็ไม่อยากรบกวนอ่ะนะ หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เห็นเค้าโพสต์รูปชุดตรวจการตั้ง

ครรภ์ลงไทม์ไลน์ของเค้า”

“อ๋อ  เพราะท้องก็เลยต้องแต่งงาน” ดากานดาแกล้งถามต่อ

“เค้ากำลังท้อง แต่ไม่ใช่ลูกของผม เพราะช่วงที่ผมไม่อยู่เพื่อนผมส่งข่าวว่าเค้าแอบคบกับหมอที่โรงพยาบาลเดียวกัน และ

กำลังจะแต่งงานกันด้วย ตอนนั้นผมหน้าชาไปหมด  พอเค้ารู้ว่าผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว เค้าก็โทรข้ามประเทศ

เพื่อมาบอกเลิกผม แค่บอกว่าเห็นคนอื่นดีกว่าผม ผมก็เจ็บมากพอแล้ว แต่เค้ามาต่อว่าแม่ผมด้วยว่าไม่ยอมรับเค้า 

เค้าล่วงเกินแม่ผมแบบไม่ให้เกียรติ  ผมรับไม่ได้ก็เลยต้องจบลงตามที่เค้าต้องการจะไป  เหตุการณ์นั้นเป็นของขวัญ

วันจบที่ผมจำฝังใจเลยล่ะ” ปริณหันมายิ้มอ่อนสายตาดูเศร้าจนดากานดารับรู้ถึงความทุกข์ที่มันอัดอั้นอยู่ภายใน 

เธอเอื้อมมาจับมืออีกข้างของปริณมากุมเอาไว้บนตักของเธอ

“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะ ดาอยู่ตรงนี้แล้ว ดาจะปกป้องดูแลคุณเอง แบบว่ามดไม่ให้ไต่ ไรไม่ตอมเลย ดีไหม” 

ปริณหลุดยิ้มออกมา  

"คุณสัญญาแล้วนะ อย่ากลับคำหล่ะ"

"อื้ม......"  เธอพยักหน้าตอบรับ

“ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้วล่ะ หลังจากแยกย้ายกันไป เคยเจอกันครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงโรงพยาบาล เค้าพยายามจะมา

ทักทายผม แต่ผมไม่สะดวกใจเลยต้องกลับก่อน”

“หมอคงรักคุณริสามากเลยนะคะ”

“ยอมรับว่ามาก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ไม่รู้สึกอะไรเลย เจอกันได้ แต่ถ้าเลือกได้ก็ขอไม่เจอจะดีกว่า”

“แล้วคุณริสานี่สวยมากไหมคะ”

“สวยมั้ยหรอ ก็สวยนะ เรียกว่าสวยมากกกก” ปริณลากเสียงยาว  ดากานดาเบะปากใส่

“สวยระดับนางฟ้าเลยล่ะซิ สายตาเป็นประกายขนาดนั้น โถ่เอ้ย!! เลือกคนที่หน้าตานี่เอง ความคิดแคบมาก” 

เธอมองค้อนใส่ปริณยกใหญ่

“อ้าว!!! ก็คุณถามเองนี่นา แล้วมาอารมณ์เสียใส่ผมทำไม  แต่เอาจริงๆ นะ ถ้าจะให้เปรียบ ริสาก็ออกไปทางสวย 

เซ็กซี่ สะบึมๆ หน่อย  ส่วนคุณ.........” ปริณมองสำรวจมาที่ตัวของเธอ  สายตาค่อยๆมองต่ำลง

"จะบ้าหรอ มองอะไร ลามก" ดากานดารีบเอามืดปิดทาบอกตัวเองเอาไว้

“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น เอาจริงๆ คุณสองคนหน้าตาคล้ายกันมาก วันที่ผมเจอคุณครั้งแรกผมยังตกใจเลย 

เพียงแต่คุณเป็นตัวของตัวเอง แบบเป็นเด็กใสๆ ไม่แคร์บุคลิก ไม่ต้องสวย ไม่ต้องเชิดตลอดเวลาเท่านั้นเอง  

รวมๆแล้วคุณก็น่ารักมากกกกกก” ปริณลากเสียงยาวพร้อมทั้งโน้มลำตัวก้มหน้าลงมาใกล้ๆ และกระซิบไปที่หูของ

เธอแผ่วเบา “ผมชอบเวลาที่อยู่ใกล้คุณ คุณทำให้ผมมีความสุข” ดากานดาเขินอายจนเผลอคว้ามือของปริณมาบีบ

“ผมว่าคุณปล่อยมือผมเถอะ  จะตัดเอากลับไปนอนกอดที่บ้านเลยไหมหล้ะ  คุณคิดอะไรเกินเลยกับผมหรือเปล่าเนี่ย” 

เธอรีบผลักมือเขาออกไปอย่างเร็ว ปริณรีบรุกต่อ

“ถ้าคิดจะรัก ก็รีบมาจีบนะ  มัวชักช้าเดี๋ยวสาวอื่นมาแย่งไป เวลาเสียใจไม่มีใครปลอบอีก”  ดากานดายิ่งเขินหนัก 

ตีเข้าไปที่แขนปริณอย่างแรง

“นี่แน่ะ พูดอะไรเพ้อเจ้อตลอด ไร้สาระ” เธอพูดเสียงเข้ม จ้องตาเขม็งใส่

"แล้วเราจะไปได้หรือยังคะ ตกลงจะนอนที่สนามแบดนี่เลยไหม"

“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไปแล้วครับ”  ปริณหัวเราะชอบใจ