นี่เพื่อนนะ (I'm your friend)

 
   เมื่อผ่านพ้นช่วงเทศกาลสงกรานต์ไป ผมจะต้องเดินทางไปศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพแล้วล่ะ
   รถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีตอนบ่ายโมง ผมมองออกไปนอกกระจกพร้อมโบกมืออำลายายของผม ยายก็โบกมือตอบกลับมา ยายสะอื้นเล็กน้อยก่อนผมขึ้นรถแต่ก็ยังมีรอยยิ้มที่ส่งมาให้ผมตลอดจนลับสายตากัน
   ผมนั่งรถทัวร์มาพร้อมกับกระเป๋าเป้ 1 ใบ มีเพียงแค่เสื้อผ้าเก่าๆ กางเกงวอม เสื้อผ้านักศึกษา รองเท้าหนัง ที่ไปซื้อใหม่ และเสื้อยืดที่ยืดแล้วจริงๆ รองเท้าผ้าใบนันยางเก่าๆที่ขาดตรงส้นสีน้ำตาล แต่ผมก็ชอบนะใส่สบายดี ข้างตัวผมก็มีย่ามสะพายในนั้นก็มีเอกสารสำคัญต่างๆ เงินที่ห่อด้วยกระดาษแล้วมัดใส่ถุงพลาสติกพร้อมแผนที่หอพัก และที่ขาดไม่ได้คือพระที่ห้อยคอครับ ยายให้ผมมาเพื่อเอาไว้คุ้มครองและนำโชคชัยมาให้กับผม
   ผ่านไปหลายชั่วโมงก็มาถึงโคราชครับ รถจอดให้พักกินข้าว เข้าห้องน้ำ ผมก็รีบลงไปทำธุระ และรีบขึ้นมาบนรถทันที ผมไม่ได้ซื้ออะไรกินครับ เพราะผมเตรียมขวดน้ำและข้าวเหนียวหมูทอดมาจากบ้านแล้ว เลยไม่ต้องซื้ออะไรอีกครับ ผมแอบกินอยู่เงียบๆเพราะกลัวกลิ่นจะหึ่งในรถทัวร์ จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกจากโคราชมุ่งสู่กรุงเทพทันที
   ตอนนี้ค่ำละครับสัก 1 ทุ่มได้ มองออกไปหน้าต่างเห็นรถเต็มไปหมด มีทางด่วนที่ใหญ่โตมาก รถวิ่งไปมากันไวมาก ผมมองดูไปทั่วๆด้วยความแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน ที่บ้านก็ไม่มีทีวีด้วย เคยเห็นก็เฉพาะในคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนแหละครับ
   รถทัวร์หยุดจอดที่สถานีขนส่งหมอชิต ผมก็เดินลงมาจากรถแล้วมาเอากระเป๋า จากนั้นผมก็เดินงงๆตามคนหมู่มากไปครับ เค้าเดินไปไหนผมก็เดินตามไป ผมพยายามหาป้าย ที่ขึ้นรถเมย์หรือรถสองแถว เพื่อที่จะไปที่หอพักของผม ก็เลยเดินวนๆไป แล้วก็ได้ถามกับพี่ที่ร้านขายของชำร่วยคนหนึ่งว่า “ผมจะไปแถวพหลโยธิน 45 ผมต้องนั่งรถคันไหนครับ?” “503 เลยน้อง เดินตรงไปเลยเนี่ยย..พร้อมชี้นิ้วบอกทาง เดี๋ยวก็เจอ”
“ขอบคุณครับพี่” ผมตอบกลับและยิ้มให้
 
   พอมาถึงที่หอพักก็ตกใจนิดหน่อยครับ เพราะประตูทางเข้าใหญ่มาก ใหญ่กว่าหน้าบ้านผมอีก ผมเลยรีบเดินไปถามพี่ยามว่า “สวัสดีครับพี่ !! ผมเป็น น.ศ.ใหม่ ผมต้องทำยังไงครับ” เขียดพูดกับพี่ยาม  “อ๋ออ..น้องต้องไปลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่ ที่ตรงนั่นนะ” พี่ยามชี้ไปใต้ตึก 1 ซึ่งมี น.ศ.ชายพร้อมกับญาติๆที่มาส่งเข้าหอเยอะแยะไปหมด
 
“คนต่อไปค่าา..ขอบัตรประชาชนด้วยนะคะ” ผมยื่นบัตรประชาชนให้พี่เค้าแบบสำรวมมากๆ
 
“สักครู่น้า...ขอดูแปป  อ่ะเจอละ!! นายอนันท์ ใจกว้าง  คณะเกษตรฯ ห้อง 1303 ”
 
พร้อมทั้งหยิบกุญแจห้องให้ผม แล้วพี่บอกกับผมอีกว่า
 
“โชคดีนะเนี่ย มีคนขอยกเลิกไป 2 คนสรุปว่าในห้องน้องมีแค่ 2 คนเอง”
 
   ผมก็ตอบกลับไปพร้อมเกาหัวแบบงงๆ “อ๋อครับ ขอบคุณครับ” จากนั้นผมก็เลยเดินหาห้องครับ พอมาถึงหน้าห้องผมก็ไขกุญแจเข้าห้องตามปกติ พอเปิดประตูเข้าไปผมก็เห็นกระเป๋าใบใหญ่ 2 ใบวางอยู่ตรงปลายเตียง และมีอีกใบที่เปิดอ้าอยู่บนที่นอนเสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มเตียงครับ ของอื่นๆที่อยู่ในถุงพลาสติกก็วางอยู่บนโต๊ะกับข้าวเต็มไปหมด ผมปิดประตูแล้วถอดรองเท้า
 
   ผมเหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งสีทอง ผมก็สงสัย “เอ๊ะ..!!!ของผู้หญิงคนไหนวะ”
 
   สงสัยคิดว่าเป็นของแม่เพื่อนที่จะมาอยู่ด้วยกันมั้ง ผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง วางประเป๋าลงตรงปลายเตียงแล้วก็นั่งตรงปลายเตียง มองรอบๆห้อง
 
   ผมคิดในใจ“โห ใหญ่ชิบหาย” จากนั้นผมเปิดกระเป๋าเอาเสื้อผ้าออกมาครับ แล้วเอาไปแขวนไม้แขวนเสื้อใส่ตู้เก็บเสื้อผ้า
 
 “เขยิบๆๆเข้ามาสิ กระแซะๆๆเข้ามาสิ” เป็นเสียงแหลมๆที่ดังออกมาจากห้องน้ำ ตอนแรกผมคิดว่าแม่ของเพื่อนร่วมห้อง
 
   ผมก็ไม่เอ่ะใจอะไร ผมก็จัดของต่อและเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ สักพักผมก็กำลังจะถอดเสื้อออก เพื่อนที่จะเตรียมอาบน้ำ ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับเสียงแหลมๆแบบปนทุ้มๆ *0*
 
   ทันใดนั้น ผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่มากนุ่งผ้าขนหนูมัดกระโจมอกออกมาจากห้องน้ำ และบนบ่าใส่ยกทรงผู้หญิง พร้อมผ้าขนหนูโพกหัว แล้วเหลือบมาเห็นผมที่กำลังจะถอดเสื้ออยู่ ต่างคนต่างตกใจครับ ร้องลั่นห้องเลย เพื่อนใหม่คนนั้นก็ร้องเสียงหลงเลย
 
“ผมก็ร้องเฮ้ย!!!”เสียงดังมาก และกระโดดขึ้นเตียงด้วยความกลัว
 
 “อีดอก..Heeหลุด” พร้อมกับล้มลงหน้าประตูห้องน้ำอย่างไม่เป็นท่า
 
ตอนนั้นผมตกใจมากและยังอึ้งอยู่
 
..................................... (ผม)
 
..................................... (เพื่อนใหม่)
 
 
สักพักเพื่อนใหม่พูดขึ้นมาด้วยเสียงเบาๆว่า"มาใหม่เหรอ ชื่อไรอ่ะ?” พร้อมเอามือทาบอก
 
ผมตอบไปว่า “เขียด เขียดดดครับ” เสียงตะกุกตะกักเพราะยังสติหลุดๆอยู่
 
“เราริชนะ เรียกเราริชชี่ก็ได้เราไม่ถือ” พร้อมกับรอยยิ้มแบบโนสนโนแคร์ใดๆ ขณะเดียวกันริชชี่ก็เอาผ้าโพกหัวออกแล้วลุกขึ้นเดินไปหาพัดลมที่อยู่หน้าทีวีเพื่อเป่าหัวที่เปียกอยู่ 
 
“เอ้ออ..แล้วเขียดเรียนคณะอะไรอ่ะ?” ริชชี่ถาม
 
“เกษตรฯครับ” ผมตอบพร้อมกับผงกหัว
 
“ว๊ายยย..เริ่ดมากคร่า คณะเดียวกันเลย ดีละจะได้เป็นเพื่อนกัน”
 
"นี่เธออ...เอ้ย เขียดมาคนเดียวเหรอ?"
 
"ผมมาคนเดียวครับ"
 
"โอ๊ยยยยย ไม่ต้องคงต้องครับอะไรหรอกอายุเท่ากัน แหมมม"
 
ผมก็ยิ้มแห้งๆ แล้วก็ค่อยๆลุกพร้อมชี้มือไปที่ห้องน้ำ
 
“งั้นเราขอตัวอาบน้ำก่อนนะ”
 
“เชิญเลยค่าาา เขียดดดด (เสียงสองมาเต็ม)”
 
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าไว้ใจทางอย่างวางใจรองเท้าหน้าห้อง”