Your Heart's Guardian แล้วรักฉันจะดูแลเธอ

โดราเอม่อนในไลน์
วันต่อมา
           ทอฟฟี่กับกั้งมารวมตัวสิงกันอยู่ที่ห้องฉัน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของกลุ่มเราที่มักจะใช้หอของฉันเป็นที่ซ่องสุม เพราะว่าหอของฉันอยู่ใกล้มหาลัยที่สุดและยังเป็นหอรวมที่อนุญาตให้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงเข้าออกได้สะดวกกว่าหอชายล้วนหรือหอหญิงล้วนที่เพื่อนๆฉันอยู่
 
“สรุปคือแกต้องไปเป็นนางเอกเอ็มวีหนังสั้นอะไรนั่นให้เด็กนิเทศเพราะไปทำเลนส์กล้องเค้าแตกงี้?” กั้ง เพื่อนสนิทอีกคนของฉันทวนคำถามหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งทอฟฟี่และกั้งฟัง
“อื้อ” ฉันตอบพร้อมพยักหน้ารับ
“แล้วเค้าชื่ออะไรอ่ะหล่อป่ะแก” ทอฟฟี่ถามขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย แหม..เรื่องผู้ชายนี่ไม่ได้เลยนะ
“ก็พอประมาณนะหน้าออกจะคมๆหน่อย ผมสั้นๆ ดูสะอาดสะอ้าน ออกแนวคุณชายนิดๆ บ้านคงรวยอ่ะ ขนาดฉันทำเลนส์เค้าแตก เค้ายังไม่เรียกร้องให้จ่ายเงินคืนเลย” ฉันอธิบาย
“เออ แต่ก็จริงนะ เลนส์อันนึงก็น่าจะเป็นหมื่นๆ บ้างคงมีตังค์น่าดู” ยัยกั้งกล่าวอย่างเห็นด้วย “ว่าแต่เค้าชื่ออะไรนะ?”
“ซันชายน์”
“หือ..ซันชายน์ ปีหนึ่งเหมือนเราอ่ะนะ ใช่คนที่สูงๆ ไม่ขาวมาก มีกล้ามนิดๆ มีแก้มหน่อยๆ ผมสั้นสีดำ เวลายิ้มแล้วจะตาหยีๆป่ะ” ทอฟฟี่ถามพร้อมกับอธิบายลักษณะของซันชายน์ออกมาเป๊ะ อย่างกับเคยเห็นมาแล้ว
“อื้อ ก็ใช่ แกรู้ได้ไงอ่ะ เคยเจอเค้าเหรอ?”
“โอ๊ย ชะนี! นี่ไปอยู่ไหนมาฮะเทอมที่แล้วอ่ะ! ซันชายน์เค้าลงประกวดเดือนเฟรชชี่คณะนิเทศได้ตั้งที่สอง ของดีประจำคณะนิเทศเลยนะรู้ไหมยะ!” ทอฟฟี่พูด เอ่อ...จริงๆก็เรียกกึ่งเทศน์กึ่งบ่นมากกว่า แถมยังหยิกแก้มของฉันดึงยืดไปยืดมาอีกด้วย งื้อออ เจ็บ T^T
“ท็อป..” กั้งขัดขึ้น
“ต้องเรียกทอฟฟี่สิ!”
“เออนั่นแหละ เอาจริงๆก็ไม่แปลกป่ะ ได้แค่ที่สอง ขนาดฉันเองยังรู้จักแค่เดือนคณะตัวเองกับเดือนมหาลัยเลย” กั้งพูด
“ใช่ แล้วฉันก็เป็นลีด ทั้งซ้อม ทั้งเก็บตัว ทั้งเรียน ว่างๆก็โทรคุยนัดเจอกับกาย ไม่ได้ว่างไปส่องผู้ชายทั้งมหาลัยแบบแกซะหน่อย” ฉันเสริม พร้อมทั้งตะครุบมือยัยทอฟฟี่เอาไว้ก่อนที่นางจะเอามาดึงแก้มฉันจนย้วยซะก่อน
“ย่ะ ยัยพวกชะนีมีสาระ เชอะ!” แล้วนางก็เชิดหน้าไปสี่สิบห้าองศา
“เออ! ว่าแต่เรื่องกายนี่แกยังไงแล้วอ่ะน้ำ หมอนั่นไม่มาตามตื๊อขอโทษเลยเหรอ” ยัยกั้งทำเป็นเมินทอฟฟี่แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเอาซะดื้อๆ
             จะว่าไปแล้วถ้าฉันเป็นพวกเพื่อนๆก็คงจะสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมหลังจากที่ฉันจับได้ว่ากายนอกใจ เขาก็ไม่ติดต่อกับฉันอีกเลย ซึ่งอันที่จริงแล้ว เขาพยายามทั้งโทร ทั้งไลน์ ส่งข้อความสารพัดอย่างมาให้ฉันตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้วล่ะ แต่ฉันบล็อกเบอร์ บล็อกไลน์ บล็อกทุกสิ่งทุกอย่าง ตัดเขาออกไปจากสารระบบชีวิตกันเลยทีเดียว ถึงเขาอยากจะติดต่อฉันแค่ไหนก็คงทำไม่ได้หรอก วิธีเดียวที่เขาจะได้คุยกับฉันก็คงต้องเป็นการมาเจอหน้าตรงๆ ซึ่งฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาได้เร็วๆนี้หรอก ไหนจะต้องเคลียร์เรื่องยัยแฟนน้อย ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรมที่คณะอีก แบบนี้มันก็คงจะพอให้เวลาให้ฉันตัดใจและรักษาแผลใจตัวเองสักพัก
 
“ฉันบล็อกมันไปหมดแล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้เล่นโซเชียลเลยสามวันที่ผ่านมา ก็อยู่ร้องไห้เป็นผียัยเพิ้งกับพวกแกเนี่ย” ฉันว่าพลางเดินไปที่เคาท์เตอร์ครัวเพื่อหยิบขนมมันฝรั่งมานั่งกินเล่นแก้เซ็ง
 
‘ตื๊อดึง’ เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังมาจากโทรศัพท์ของฉันที่อยู่บนโต๊ะกาแฟแถวๆโซฟา
“ถ้าบล็อกกายไปแล้ว แล้วใครส่งไลน์มาหากันจ๊า”  กั้งพูดอย่างล้อเลียน
“พี่เตวินส่งไลน์มีตื๊อมั้ง” ฉันตอบไปแบบส่งๆ
            ระหว่างที่กำลังรินน้ำอัดลมใส่แก้วเพื่อเอาไปกินกับขนม ฉันก็แอบเห็นว่ายัยทอฟฟี่ลุกจากโต๊ะกินข้าวไปหยิบมือถือฉันมาส่อง นี่ถ้าไม่ติดว่ายัยทอฟฟี่เป็นเพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจที่สุด ถึงขนาดยกให้เป็นขุ่นแม่แล้วเนี่ย ฉันไม่ยอมให้มายุ่งกับโทรศัพท์ฉันมั่วๆอย่างนี่แน่ นี่นางถึงขนาดรู้รหัสปลดล็อกมือถือฉันเลยนะ
“อุ๊บส์ ไม่ใช่พี่เตวิน แต่เป็นซันชายน์ต่างหาก แหมๆ โสดแล้วฮ็อตใหญ่เลยนะ” ทอฟฟี่ล้อเลียนฉันในขณะที่มือก็ยังจิ้มโทรศัพท์ฉันต่อ
“ฮ็อตบ้าอะไรล่ะฉันไม่ใช่กั้งนะ ที่จะมีหนุ่มๆมารอต่อแถวจีบเป็นสิบๆคนอ่ะ”
“อ้าวเห้ย! เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า คนมันแซ่บ ผู้ชายก็เข้าหาเป็นธรรมดา” ยัยกั้งตอบแบบไม่ยี่หระ
          แต่มันก็จริงของกั้งนะ ถึงเรื่องความสวยความแบ๊วนางจะสู้ฉันไม่ได้ แต่นางก็เซ็กซี่มากกก ตูดเป็นตูด นมเป็นนม แถมนมนี่ก็ไม่ธรรมดา นมหนองโพโคสามคอกเลยจ้า แบบว่ามัน บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม! ยืนข้างๆกั้งพวกคัพธรรมดาอย่างฉันกลายเป็นเด็กประถมหัดใส่เฟิร์สบราไปเลย หน้านางก็เฉี่ยว บวกกับลุคผมสั้นยิ่งทำให้ดูเป็นสาวมั่นขึ้นไปอีก หนุ่มๆนี่ตามจีบกันเป็นแถว จริงๆกั้งก็ควรจะเป็นลีดด้วยถ้าไม่ติดว่านางขี้เกียจแล้วแกล้งเต้นเหมือนหมาป่วยตอนที่รุ่นพี่มาคัดอ่านะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือซันชายน์ไลน์มาว่าอะไรมากกว่า
“อุ้ย! เค้าส่งรูปแกมาให้อ่ะน้ำ ไปแอบถ่ายกันตอนไหนเนี่ย” ทอฟฟี่รายงาน นี่ตกลงโทรศัพท์ฉันหรือโทรศัพท์นาง
“ก็วันนั้นน่ะแหละที่มาขอให้ไปเป็นนางเองหนังสั้น เค้าจะเอาไปให้เพื่อนในกลุ่มดู เอาโทรศัพท์ฉันมานี่เลย”
           หลังจากที่ฉันแย่งโทรศัพท์คืนมาจากทอฟฟี่ได้ก็เปิดดูไลน์ที่ซันชายน์ส่งมาทันที นอกจากรูปแล้วเขายังส่งข้อความมาด้วย
Sunshine : เอารูปมาขออนุญาตเจ้าของก่อนว่าเอาไปให้เพื่อนดูได้หรือเปล่า 
Nam-Kang : ไม่ได้ หน้าอย่างโทรมเลย ไม่อนุญาตที่สุด!
Sunshine : จริงแฮะ! โทรมจริงด้วย (สติกเกอร์โดราเอม่อนยิ้มแลบลิ้น)
 
         หึ! ผู้ชายอะไรใช้สติกเกอร์โดเรม่อน มุ้งมิ้งชะมัด แต่มันก็ทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ล่ะนะ ก็หน้าตาโดเรม่อนมันน่ารักซะไม่มี ยิ่งประกอบกันการที่ผู้ชายอย่างเขาส่งมาด้วยแล้วยิ่งรู้สึกว่ามันน่ารักขึ้นยังไงไม่รู้แต่ช่างหัวฟ้าๆของโดเรม่อนก่อน ฉันเห็นนะว่าเค้าว่าฉันโทรม
 
Nam-Kang : ซ้ำเติมกันเหรอ!!(สติกเกอร์หมีหน้าโกรธ)
Sunshine :55555 ล้อเล่นน่า เราว่าไม่โทรมมากหรอก สวยจะตาย
Nam-Kang : ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย เดี๋ยวเราส่งรูปที่เราโอเคให้แล้วกัน
         
         ฉันกดเข้าแกลอรี่ในโทรศัพท์เพื่อเอารูปถ่ายที่คิดว่าดูดีที่สุดแต่ไม่เวอร์จนดูเป็นคนละคนเกินไปส่งไปให้เขา
 
Sunshine : โอ้โห สวยอย่างกะนางฟ้า 5555 งั้นเดี๋ยวเราเอาส่งให้เพื่อนในกลุ่มโปรเจกต์ดูแปป ว่ายังไงละจะบอกอีกทีนะครับ
Nam-Kang : โอเค
 
         จากนั้นซันชายน์ก็เงียบไปสักพัก ฉันจึงกดกลับไปดูรูปที่เค้าแอบถ่ายฉันที่ส่งมา นี่ฉันร้องไห้หนักจนโทรมเบอร์นั้นเลยเหรอเนี่ย นอกจากตาจะบวมช้ำแล้วตายังลอยอีก ขนาดว่าแต่งหน้ากลบแล้วยังเอาไม่อยู่ นี่ซันชายน์ก็ยังอุตส่าห์แววนางเอกในตัวฉันได้เนอะ
 
“แกว่ามันจีบกันป่ะ”
“ฉันว่าใช่แก เห็นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วย”
“โสดปุ๊ป แล้ว ฮอตปั๊บ เผลอๆจะมีหนุ่มๆมาต่อคิวจีบไอ้น้ำยาวกว่าของฉันอีก อิอิ”
 
          เสียงทอฟฟี่กับกั้งซุบซิบกันนินทาฉัน ซึ่งเอาจริงๆ ฉันว่ามันจงใจซุบซิบให้ฉันได้ยินสุดๆ เพื่อล้อเลียนฉันโดยเฉพาะ เรื่องเผือกเรื่องเม้าท์ยัยพวกนี้ล่ะถนัดนัก กับเพื่อนกับฝูงยังไม่เว้น
 
“เม้าท์อะไร ได้ยินนะ จีบเจิบอะไร เราคุยกันเรื่องงาน”
“หรอออออออ” ทอฟฟี่ยิ้มพลางยื่นหน้ามาล้อฉัน
“แล้วทำไมต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยอ่ะ ><” ยัยกั้งก็เสริมอีกคนแถมทำท่าบิดตัวเขิน
“ก็เค้าส่งสติกเกอร์มาแล้วมันตลกดี ไม่มีอะไร พวกแกนี่ก็เพ้อ ฉันเพิ่งอกหักมาแผลยังสดๆอยู่เลยป่ะ ฉันขอปฏิญาณเลยว่าขอพักเรื่องความรักไปอีกยาวๆ”
“โห งานดราม่าเริ่มมาว่ะ” กั้งหันไปพูดกับทอฟฟี่
“ไม่ได้ดราม่า แต่ว่าขอพักจริงๆ เหนื่อยอ่ะ” ฉันพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ
“อ่ะๆ ตามใจแก ยังไงพวกฉันก็อยู่ข้างแกเสมอแหละ ส่วนซันชายน์ ถ้าแกไม่เอา ฉันขอนะ” ทอฟฟี่พูดตบท้ายอย่างติดตลก
“เค้าจะเอาแกรึเปล่าเหอะไอ้ท็อป ฮ่าๆๆ” กั้งพูด เล่นเอาฉันอดขำตามไปด้วยไม่ได้
“เอ๊ะนังนี่! ทอฟฟี่ย่ะทอฟฟี่ ฟี่~~” ทอฟฟี่เน้นคำว่าฟี่ใส่หน้ายัยกั้งจนน้ำลายกระเด็น ยัยกั้งถึงกับต้องเอามือดันหัวนางให้ห่างออกไปและหลบหน้าหนีน้ำลายเป็นพัลวัน
 
          ยัยสองคนนี้ชอบกัดกันเล่นเป็นประจำ ซึ่งมันมักจะสร้างรอยยิ้มให้ฉันอยู่เสมอๆ ดีใจจริงๆที่มีพวกนี้เป็นเพื่อน เวลาฉันมีเรื่องเครียดหรือทุกข์ใจทีไร ไม่เคยเศร้าได้นานเลยสักที เพราะยัยพวกนี้นี่แหละ
 
‘ตื๊อดึง’
Sunshine : เราคุยกับกลุ่มแล้วนะ ทุกคนโอเคเลย พรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆน้ำค้างว่างหรือเปล่า
Nam-Kang : ก็ว่างนะ ช่วงพักกินข้าวพอดี
Sunshine : งั้นเรานัดมากินข้าวกลางวันแล้วเจอสมาชิกในกลุ่มได้ป่าว จะได้คุยรายละเอียด
Nam-Kang : อื้ม ได้สิ
Sunshine : โอเค งั้นไว้เจอกันนะ (สติกเกอร์โดราเอม่อนยิ้มยิงฟันพร้อมชูนิ้วโป้งให้)
 
‘ก๊อกๆๆ’
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามาจากมือถือ ทั้งฉัน กั้ง และทอฟฟี่มองหน้ากันอย่างสงสัยว่าใครมา เพราะปกติก็มีแค่พวกเราสามคนที่แวะเวียนมาห้องนี้ แต่นี่ก็อยู่ครบ
 
“สงสัยเป็นพี่เตวินมั้ง” ฉันตั้งสมมติฐานแรกขึ้น เพราะเมื่อวานพี่เขาก็มาหาโดยไม่ได้บอกกล่าวเช่นกัน
“ฮอตนะยะชะนี!” ทอฟฟี่แขวะพร้อมเบ้ปากมองบนในขณะที่ฉันเดินไปเปิดประตู
 
“ไงน้ำ :)”
“กะ..กาย! มาได้ไง”