กามเทพเถื่อน

            คนในรถชะโงกหน้าออกมาบอกด้วยเสียงเพี้ยนๆเหมือนคนลิ้นไก่สั้น

            “จะเป็นที่ไหนก็ช่างเถอะ แต่ทำไมฉันจะต้องเปิดประตูด้วย”

            “อ้าว อย่าพูดอะไรแมวๆอย่างนั้นสิไอ้น้อง เพื่อนฉันโทร.มาจองห้องพักไว้ล่วงหน้าแล้วนี่น่า”

            “อะไรน่ะ นายเองเหรอที่พี่วินกับยัยมนโทร.มาจองบ้านพักไว้ให้”

            หญิงสาวอุทานอย่างงงๆ ไม่นึกว่าแขกที่ว่าจะมีสภาพอย่างนี้

            “ช่าย รู้แล้วก็เปิดประตูซะ ไม่งั้นจะถูกฉันเขกกะโหลกเข้าให้”

            เสียงคนในรถอ้อแอ้ ยียวนกวนประสาท

            แต่อริยาพอรู้ว่าเขาเป็นใครก็ยิ่งโมโหจนควันแทบออกหู เขาให้หล่อนรออยู่เกือบทั้งคืน พอมาถึงก็ทำท่านักเลงโตเข้าใส่ แล้วคนอย่างอริยามีหรือจะกลัว

            “กล้าดีก็ลองสิ ไม่ถูกชกเบ้าตาแตกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าไอ้นิ่ม”

            หญิงสาวร้องตอบออกไปอย่างฉุนขาด

           “โอ้โฮ ดูมารยาทเด็กรับแขกของที่นี่”

            ฟังเขาว่า นี่เขาเห็นอริยาเป็นแค่เด็กต้อนรับแขกเท่านั้นเองหรือ อีตาบ้า ตาต่ำชะมัด ฮึ มันน่านัก

            “ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง นายหุบปากแล้วก็กลับไปซะ”

            หญิงสาวตัดบท แล้วหันขวับจะเดินหนี

            คนในรถจึงรีบโวยวาย

            “เฮ้ยไม่ได้น่ะ ฉันไปไหนอีกไม่ไหวแล้ว ตาจะปิดเสียให้ได้ อีกอย่างห้องพักก็จองไว้แล้วนี่”

            “ยกเลิก”

            อริยาร้องตอบมาทั้งที่กำลังจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง

            คนในรถจึงกดแตรอีก เสียงดังลั่นทำให้อริยาต้องวิ่งกลับมาอีกรอบ

            “อะไรของนาย”

            ร้องถามเสียงเขียว

            “ถ้าแกไม่เปิดประตูให้ฉันก็จะกดแตรอยู่อย่างนี้ทั้งคืน”

            “บ้ากันไปใหญ่แล้ว”

            หญิงสาวบ่นอย่างหัวเสียแต่ก็รีบไปเปิดประตูให้เขาด้วยอาการกระแทกกระทั้น นี่ถ้าไม่เกรงแขกคนอื่นๆจะไม่พอใจนะ จะปล่อยหมอนี่ทิ้งไว้อย่างนี้ทั้งคืนเลยจริงๆ คนอะไรกวนประสาท และไม่มีมารยาทอย่างที่สุด แล้วยังจะมีหน้ามาว่าเขา

            พอรถโฟร์วีลสีเข้มคันใหญ่แล่นเข้ามา หญิงสาวก็จัดการปิดประตูไว้แล้วหันมาควักกุญแจบ้านพักจากย่ามที่สะพายเตรียมส่งให้เขา เมื่อเขาลงจากรถมาให้เห็นถนัดตาหญิงสาวก็แอบเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ก็เขาตัวโตกว่าอริยาตั้งเยอะ ขนาดเธอเองไม่ใช่ผู้หญิงที่เตี้ยเลยก็ยังสูงแค่ระดับไหล่เขาเอง นี้ถ้าเผลอไปมีเรื่องกับเขาเข้าจริงๆ หญิงสาวไม่อยากนึกถึงสภาพของตัวเองเลย แต่กระนั้นก็เถอะ เรื่องอะไรจะไปแสดงออกให้เขาเห็นว่าตัวเองกลัวเขา ต้องวางฟอร์มกันไว้ก่อน ยังไงก็คนเหมือนกันละน่า

            แต่ดูเหมือนเขาจะเมามาด้วยมั้งเพราะยืนไม่ค่อยตรงและมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด

            “นี่นายเมามางั้นเหรอ”

            หญิงสาวถามเสียงสูงแล้วย่นจมูก

            “นิดหน่อยเอง แก้กลุ้ม”

            หญิงสาวย่นจมูกอย่างชังกลิ่นเหล้าพลางส่งกุญแจบ้านพักให้เขา

            “เอ้า บ้านพักของนายหลังที่สิบ หลังสุดท้ายทางซ้ายมือโน้น”

            “ไปส่งหน่อยสิ ฉันไม่ไหวแล้ว”

            เขาส่ายหัวด่อกแด่กประกอบคำพูด

            “เรื่องอะไร มาจากไหนยังมาได้ แล้วทำไมแค่นี้ไปเองไม่ได้”

            “ก็นั้นฉันฝืนมา แต่ตอนนี้ฝืนไม่ไหวแล้ว ไปส่งหน่อยเถอะ เอ้าทิป”