กามเทพเถื่อน

            “แกต้องเข้มแข็งไว้น่ะดล ชีวิตของแกยังมีอะไรอีกตั้งมากมาย ไม่ใช่จะมาจบสิ้นแค่ที่ผู้หญิงคนเดียว”
            ปภาวินปลอบเพื่อนออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะช่วยแก้ปัญหาได้อย่างไร
            “ฉันรู้ แต่ฉันต้องการเวลาทำใจว่ะ ฉันอยากหลบไปอยู่ที่เงียบๆที่ไม่มีใครรู้จักสักพัก มันคงทำให้ฉันดีขึ้นกว่านี้”
            “แกแน่ใจ”
            ศิรดลพยักหน้า สีหน้าหม่นคล้ำ
            “ฉันทำเรื่องลาพักร้อนแล้ว”
            “ไม่กลับบ้านก่อนหรือ”
            “ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เห็นฉันในสภาพนี้ ขอเวลาฉันสักพักก่อนเถอะเพื่อน”
            ปภาวินพยักหน้าเข้าใจ ก้มลงดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานออกมาเพื่อรื้อค้นหาอะไรบางอย่างก่อนหยิบเอาออกมา มันคือกระดาษแผ่นเล็กๆที่ระบุชื่อและที่อยู่ของรีสอร์ทแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นรีสอร์ทเล็กๆอยู่ริมอ่างเก็บน้ำของเขื่อนแก่งกระจานบรรยากาศเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมาก เขายังจำได้ดีถึงความหวานชื่นเมื่อครั้งมีปัญหากับภรรยาแล้วไปปรับความเข้าใจกันได้ที่นั้น ปภาวินคิดว่าบรรยากาศดีดีของที่นั้นก็คงจะช่วยปรับสภาพจิตใจของ
ศิรดลให้ดีขึ้นมาได้เช่นเดียวกัน
            เขาส่งนามบัตรนั้นให้ศิรดล
            “อริยารีสอร์ท อยู่เพชรบุรี”
            ชายหนุ่มรับไปอ่าน
            “ฉันคิดว่าคงเหมาะกับแกตอนนี้ มันเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมาก อีกอย่างฉันรู้จักกับเจ้าของรีสอร์ทนี้ด้วยเขาเป็นเพื่อนกับคุณชุติมนภรรยาของฉัน แล้วฉันจะโทร.ไปจองบ้านพักไว้ให้”
            “จริงสิน่ะ ฉันลืมไปว่าแกแต่งงานแล้ว ชีวิตคู่ของแกเป็นไงบ้าง”
            “ก็มีความสุขดี เราเข้าใจกันมากขึ้น ตอนนี้คุณมนตั้งท้องได้ห้าเดือนแล้ว ฉันคิดว่าจะให้เธอลาออกจากงานมาอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณแม่และคอยดูแลลูก”
            “ฉันดีใจด้วยเพื่อน ขอให้แกมีความสุขอย่างนี้ตลอดไป”
            ศิรดลกล่าวอย่างจริงใจ แต่ก็อดสะท้อนใจด้วยไม่ได้ ขณะที่เพื่อนกำลังมีความสุขสมหวังในชีวิตครอบครัวแต่เขากลับกำลังทุกข์ทรมานกับความรักที่เป็นพิษ
            “ขอบใจมาก ว่าแต่ถ้าแกไม่คิดจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไปพักที่บ้านฉันก่อนน่ะ อีกเดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว ออกไปพร้อมกัน”
            “ไม่ละ ฉันจะไปรีสอร์ทที่แกว่าเดี๋ยวนี้แหละ แกโทร.ไปจองบ้านพักให้ฉันด้วยแล้วกัน”
            กล่าวจบศิรดลก็ลุกขึ้นแล้วเดินเซแซดๆออกไป พร้อมๆกับที่ปภาวินได้กลิ่นเหล้าจากตัวเพื่อน นี่ศิรดลดื่มเหล้ามาด้วยงั้นเหรอ บ้าจริง...เขาไม่น่าลืมเลยว่าศิรดลเป็นนักดื่มตัวยงคนหนึ่งเหมือนกัน ในยามปกติก็ดื่มพอประมาณ แต่นี่ศิรดลกำลังได้รับความเสียใจเขาจะดื่มเข้าไปขนาดไหน??? แล้วยังคิดจะขับรถไปทางไกลตามลำพังคนเดียวอีก???
            “ดล เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งไป ดล ศิรดล”
            ชายหนุ่มพยายามตะโกนเรียก แต่คนเป็นเพื่อนไม่คิดจะหยุดฟัง เขาหายลับไปแล้ว ปภาวินไม่คิดที่จะวิ่งตามไปเหนี่ยวรั้งเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนแบบไหน ศิรดลเชื่อมั่นในความคิดของตังเอง ลองได้ตัดสินใจไปแล้วไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ แต่กระนั้นปภาวินก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่น่าจะความรู้สึกไวกว่านี้สักนิด จะได้หาแผนการยับยั้งเพื่อนได้แยบยลกว่านี้...
................................