ภรรยายอดรัก

        “ เชิญครับคุณแม่”

            เสียงเนือยๆตอบออกมา คุณนายจึงเปิดประตูเข้าไป พบร่างสูงนั่งอยู่ที่ขอบเตียงกำลังถอดรองเท้า ถุงเท้าอยู่ เสื้อสูทกับเนคไทถูกถอดวางทิ้งอยู่กลางเตียงแล้ว

            “ ทำไมลูกไม่พาหนูมนมาอยู่ที่บ้านของเราด้วย”

            คุณนายยิงคำถามที่แสนจะคาใจ ก็ลูกชายของเธอพึ่งจะเข้าพิธีแต่งงานไปเมื่อวันศุกร์นี่เองแล้วต้องอยู่ค้างที่บ้านเจ้าสาวตามประเพณีโบราณอีกสามวัน เมื่อกลับมาบ้านเธอก็คิดว่าเขาควรจะพาภรรยากลับมาด้วย แต่นี่อะไร...เจ้าบ่าวหมาดๆกลับบ้านมาด้วยสีหน้าแบบบอกบุญไม่รับ ใครบ้างเห็นแล้วจะไม่แปลกใจโดยเฉพาะคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีจัดให้มีการแต่งงานเกิดขึ้นยิ่งเก็บความอยากรู้ไว้ไม่ได้

            “ ก็เขาไม่ยอมมานี่ครับ จะให้ผมทำยังไง”

            ฟังคำตอบประกอบกับสีหน้าเหมือนกำลังแค้นเคืองคนทั้งโลกของบุตรชายแล้วคุณผานิตก็ยิ่งร้อนใจ

            “ แต่สามีภรรยาไม่ควรจะแยกกันอยู่นะลูก”

        “ ผมทำดีที่สุดแล้วนี่ครับ”

            ชายหนุ่มตอบ จ้องสายตาวาวๆไปที่ฝาพนัง

            โอย คนเป็นแม่อยากจะเป็นลม

            “ ดีอะไรกันละลูก ทำอย่างนี้เหมือนกับไม่สนใจไยดีคนเป็นภรรยานะ แล้วพ่อแม่หนูมนเขาจะว่าไง แล้วแม่เองก็จะไปมองหน้าพวกเขาได้ยังไง”

            “ คุณแม่เลิกสนใจแต่คนอื่นเสียที่เถอะครับ รู้ไหมว่าสามวันที่ผมอยู่ที่โน้น คนดีของคุณแม่ปฏิบัติกับผมอย่างไรบ้าง ผมต้องนอนที่โซฟาทุกคืน”

            “ ตายแล้ว ทำไมเป็นอย่างนั้นละลูก”

            คุณนายตกใจยกสองมือขึ้นทาบอก

            ปภาวินบิดปากยิ้มเยาะหยัน

            “ ก็เขาไม่ยอมให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียงกับเขาน่ะสิครับ แล้วคนอย่างผมก็มีศักดิ์ศรีพอ เมื่อผู้หญิงเขาไม่เต็มใจ เรื่องอะไรจะต้องไปง้อ มีผู้หญิงที่เต็มใจกับผมออกถมไป”

            “ ตายๆๆ ตาน้อง ลูกจะคิดอย่างนั้นไม่ได้น่ะ ลูกแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว เดี๋ยวผู้ใหญ่ทางหนูมนเขาจะมาถอนหงอกแม่เอาได้”

            คุณผานิตละล่ำละลักห้ามอย่างกลัวใจบุตรชาย

            แต่เขาทำหน้าไม่สนโลก

            “ ผมขอตัวพักผ่อนนะครับคุณแม่”

            ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนเตียง ผู้เป็นแม่จึงจำต้องเดินออกมาทั้งที่อยากพูดอะไรต่ออีกมามาย...

            จากนั้นก็รีบโทรศัพท์ไปยังบ้านของคุณมณฑาผู้ซึ่งเป็นแม่ของชุติมนเพื่อหารือถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...

***************

            บ่ายวันต่อมาซึ่งคุณผานิตอยู่บ้านตามลำพังกับบรรดาคนใช้ตามเคยเพราะบุตรชายไปทำงาน ก็ได้มีสาวสวยคนหนึ่งหอบกระเป๋าเข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นหน้ากันชัดๆ ทุกคนก็จำได้ว่าเจ้าหล่อนคือนางเอกละครทีวีชื่อดังนั้นเอง

            “ มีธุระอะไรหรือค่ะคุณ”

            คุณผานิตถามอย่างแปลกใจ ในขณะที่พวกคนใช้พากันออกมามุงดูนางเอกคนดังที่มาให้เห็นถึงบ้านกันหน้าสลอน

            “ ไม่มีธุระอะไรหรอกค่ะ”

            สาวสวยตอบพลางเดินกรีดกรายไปทั่วห้องรับแขกอย่างวางท่าเป็นเจ้าของบ้านนั้นเลยเชียว ซึ่งกิริยาอย่างนั้นเป็นที่ขัดตาเจ้าของบ้านที่แท้จริงอยู่ไม่น้อย

            “ แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่สวนสาธารณะไว้ให้ใครๆมาเดินเล่นนะค่ะ”