ท่อนแขนมังกร

นางจำได้ว่าตนตะลึงลานทำสิ่งใดไม่ถูกบรรดาองค์หญิงและท่านหญิงต่างพามามุงดู ทุกคนหวาดกลัวชายผู้นั้นไม่กล้าสบตานางรีบส่ายหน้าไปมา พยายามเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความตกใจ

“มิได้เพคะแผลนี้มิใช่ฝีมือของ...” นางไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นใครได้ยินเพียงฮองไทเฮาเรียกชื่อเขา อีกฝ่ายก็ไม่แสดงความยำเกรงใดๆแสดงว่าชายผู้นี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

“เจ้าไม่ต้องกลัว ...”ฮองไทเฮายื่นพระหัตถ์มาทางนาง ให้นางไปหลบด้านหลัง แต่นางกลับส่ายหน้าไปมาเร็วๆ

“มิใช่เพคะ แผลนี้...แผลนี้...”นางคิดคำพูด ใจเต้นรัว หันไปมองหน้าชายผู้นั้นแต่เขากลับกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“เจ้าไม่ต้องกลัว”

“แผลนี้โดนกิ่งไม้เกี่ยวเพคะไม่ใช่เพราะคนผู้นั้น” นางพูดความจริงแล้ว แต่ฮองไทเฮากลับถอนหายใจหนักหน่วง

“เจ้าไม่ต้องไปแก้ตัวแทนเขา”ฮองไทเฮาปลอบนาง “เฟยเทียน ต่อให้เจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่สร้างคุณงามความดีมากเพียงใดแต่เจ้าไม่ควรทำร้ายหญิงที่ไม่มีทางสู้เช่นนี้ หากนางทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจ ก็ไม่ควรลงไม้ลงมือวันข้างหน้านางเสียโฉมจะว่าอย่างไร”

มีเพียงเสียง ‘เหอะ’ในลำคอ คล้ายว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ นางจำไม่ได้ว่าพระสนมหรือฮองเฮาเข้ามาเตือนฮองไทเฮา ให้รีบพานางไปทำแผล นางจึงได้ก้าวเดินออกจากที่นั้น นับจากวันนั้น นางได้ของรับปลอบขวัญมากมาย แพรพรรณงดงาม เครื่องประดับหรูหราแต่นางไม่ได้รับของเหล่านั้น เป็นท่านแม่ของนางเก็บไว้เอง วันเวลาผ่านไป เรื่องของนางถูกลืมเลือน มีเพียงแต่นางที่ติดตามข่าวคราวของชายผู้นั้น จนได้รู้ว่าเขาคือ องค์ชายเฟยเทียนแม่ทัพใหญ่ผู้ผนวกดินแดนมังกรให้เป็นผืนแผ่นดินเดียว

สองปีมานี่ฮองไทเฮาโปรดกล้วยไม้และพรรณไม้หายาก เมื่อสิ่งใดที่ฮองไทเฮาโปรดปรานก็มีผู้คนนำไปถวาย แต่กล้วยไม้บางชนิดเมื่อย้ายถิ่นที่อยู่กลับไม่เจริญงอกงาม ฮองไทเฮาร้อนพระทัยหาผู้มาดูแลกล้วยไม้เหล่านี้ ปีนั้นนางอายุสิบหกได้เข้าไปถวายพระฮองไทเฮาในวันประสูติ นางแอบเห็นองค์ชายเฟยเทียน แม้ถูกปลดจากตำแหน่งองค์รัชทายาทแล้ว แต่กระนั้นพระองค์ทรงน่าเกรงขาม สง่างาม นางแอบมองอยู่ไกลๆ

ด้วยใบหน้าอัปลักษณ์ของตนทำให้นางไม่กล้าเข้าใกล้ผู้อื่นทำตัวราวกับตัวเองเป็นเชื้อโรคเสียเองที่ผ่านมานางพยายามบอกผู้อื่นเสมอว่าวันนั้นเป็นอุบัติเหตุกิ่งไม้นั้นตวัดบาดแก้มนางจริงๆ แต่กลับไม่มีผู้ใดเชื่อ ยังคงโทษว่าเป็นความผิดขององค์ชายเฟยเทียน ทำให้นางรู้สึกผิดติดค้างอยู่ในใจ แต่คราวนั้นเองนางแอบย่องไปดูกล้วยไม้ของฮองไทเฮา ช่วยจัดการดูแลบำรุงรักษาให้ เจ้ากล้วยไม้ใกล้ตายจึงฟื้นคืนชีพมานางคิดว่าสิ่งที่นางทำไม่มีผู้ใดรู้เห็น แต่หลังจากนั้นสามวัน นางถูกเรียกตัวบรรดาสาวใช้ที่ไม่เคยดูแลนางต้องช่วยแต่งตัวแล้วรีบเข้าตำหนักของฮองไทเฮาที่นางถูกเรียกเพราะมีขันทีผู้หนึ่งบังเอิญเห็นนางดูแลกล้วยไม้ล้ำค่าของฮองไทเฮา

“หม่อมฉันว่านหนิงเหมยเพคะ”

“เป็นเจ้าเองหรอกหรือ”ฮองไทเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสารนางนัก รอยแผลเป็นนูนหนาบนใบหน้าของนางราวกับรอยจารึกที่ไม่มีใครอยากจดจำ “ดูท่าทางเจ้าคงเป็นพวกมือเย็นมีพรสวรรค์เรื่องพวกนี้อย่างไรแวะเวียนมาช่วยดูแลกล้วยไม้ของข้าหน่อยจะได้หรือไม่”

“หม่อมฉันยินดีเพคะ”

ด้วยเหตุนี้ทุกห้าวันหรือเจ็ดวันนางต้องได้เข้าวังไปตำหนักฮองไทเฮาคอยดูแลต้นไม้และดอกไม้หายากเหล่านั้น ให้แบ่งบานเป็นที่พอพระทัยของฮองไทเฮา

นางเหมือนจะเป็นคนโปรดแต่เป็นคนโปรดที่ฮองไทเฮาไม่อยากทอดพระเนตรมองเพราะรอยแผลบนใบหน้าแม้นางปิดครึ่งใบหน้าของตนก็ตาม นางยังคงใช้ชีวิตปกติแบบไร้ตัวตนในบ้านตระกูลว่าน เป็นลูกอนุซ้ำยังมีรอยแผลอัปลักษณ์นี้อีก ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ามาสู่ขอนางเป็นภรรยา

เอาเถอะ...นางไม่รู้สึกเดือดร้อนอันใดพอใจใช้ชีวิตเรียบง่ายเช่นนี้ เพียงหวังว่าสักวัน จะได้พบชายผู้นั้นอีกสักครั้งครา.