ท่อนแขนมังกร

เสียงเด็กชายตัวเล็กร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้หญิงสาวที่ง่วนอยู่ในครัวรีบเงยหน้าขึ้นหันไปทางทิศทางของเสียงที่ได้ยิน นางรีบวางมือจากงานตรงหน้า ก้าวเร็วๆ มาที่ด้านนอกสายตากวาดมองหาร่างเด็กชายผอมกะหร่องผู้หนึ่ง แต่มองหาอยู่นานก็ไม่เห็น

“จ้าวต้า” หญิงสาวร้องเรียกแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมองหญิงรับใช้ผู้อื่นที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เห็นเพียงพยักเพยิดไปทางห้องเก็บฟืนนางจึงรีบเดินไปพลางเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวบางของตนอยู่

“จ้าวต้า”หญิงสาวเรียกอย่างอ่อนโยน มองเข้าไปในห้องเก็บฟืนกวาดตามองก็เห็นร่างเล็กขดตัวที่มุมห้อง นางเดินเข้าไปนั่งข้างๆดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างไม่รังเกียจ แม้อีกฝ่ายสกปรกมอมแมมเพียงใด

“คุณหนูหนิงเหมยตัวข้าสกปรกนัก ท่านอย่ามากอดข้าเลย” เด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบเอ่ยขึ้น เขาพูดจาอู้อี้ พลางยกหลังมือปาดน้ำตา

“ข้าก็สกปรกไม่เห็นเป็นไรเลย” หญิงสาวพูดปนหัวเราะพิศดูใบหน้าของเด็กชายหัวใจกระตุกวูบแต่ฝืนยิ้มให้ “เจ้าโดนคุณชายทั้งสองแกล้งเอาอีกละซิ”

เด็กชายไม่ตอบแต่กลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ หัวใจของหญิงสาวพลอยเจ็บปวดไปด้วยนางเองก็ใช่ว่าจะมีฐานะปกป้องผู้ใดได้ จึงได้แต่ปลอบประโลมโดยการโอบกอดเด็กชายตัวน้อย

“เอาอย่างนี้ ประเดี๋ยวพี่หนิงเหมยคนนี้จะทำขนมปลอบใจเจ้าเองเจ้าอย่าร้องไห้ไปเลยนะ” นางช่วยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย“ถ้าข้าหาบ้านดีๆให้เจ้าอยู่ได้ก็ดีซินะ”

“ไม่เอา ข้าไม่ไปข้าจะอยู่รับใช้คุณหนูหนิงเหมย” เด็กชายเผลอพูดเสียงดังออกมา

“แต่เจ้าอยู่กับข้าแบบนี้จะถูกผู้อื่นรังแกเอาอยู่เรื่อยนะซิ”

“คุณหนูไม่ต้องการข้าแล้วหรือ”

“แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกผู้อื่นรังแกเช่นนี้”นางยิ้มให้ แม้เป็นรอยยิ้มปนเศร้าก็ตาม “เจ้าเรียกข้าว่าคุณหนู แต่กลับช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ข้าลำบากใจไม่น้อย”

เด็กชายเช็ดน้ำตาด้วยตนเองจ้องมองหญิงสาวด้วยท่าทีมุ่งมั่น “ข้าจะเข้มแข็งและจะไม่ร้องไห้อีกข้าจะปกป้องคุณหนู ตอบแทนพระคุณที่คุณหนูซื้อตัวข้ามาขอเพียงคุณหนูไม่ผลักไสข้าก็พอแล้ว”

“ขอบใจเจ้า ขอบใจที่เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้านะ” หญิงสาวลูบผมของเด็กชายให้เข้าที่เข้าทางแล้วจูงมือออกมาจากห้องเก็บฟืน

“เจ้าไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย ข้าจะไปทำขนมให้เจ้ากิน”

หญิงสาวมองดูร่างเล็กของเด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบรีบเดินจากไปว่านหนิงเหมยถอนหายใจเบาๆ นางเองแม้ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’แต่เพราะเป็นเพียงแค่ ‘ลูกอนุ’ซ้ำยังมีแผลเป็นบนใบหน้า ทำให้ไม่ใคร่มีใครใส่ใจนางนัก อาจหลงลืมไปแล้วว่ามีนางอยู่ในบ้าน แต่สำหรับนางแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดียิ่งเพราะนางเองชอบชีวิตสงบท้ายเรือนมากกว่าไปวุ่นวายที่เรือนหลังใหญ่

หญิงสาวเดินกลับมาที่ครัวล้างมือแล้วไปช่วยงานในครัวอย่างไม่นึกรังเกียจบิดาของนางคือใต้เท้าว่านรองเจ้ากรมอากร นางเป็นเพียงลูกอนุแม้แต่มารดาก็ยังชิงชังที่นางเกิดมาเป็นหญิง ไม่ใช่ชาย ซึ่งไม่อาจช่วยในฐานะอนุของท่านแม่ดีขึ้นแต่อย่างใดท่านพ่อมีอนุถึงสี่คน นางจำได้ว่า เดิมทีภรรยาเอกของท่านพ่อมีบุตรสาวเพียงคนเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ตั้งครรภ์อีก จึงเป็นสาเหตุทำให้บิดารับอนุมาเพิ่มอีกสี่คนในเวลาไล่เลี่ยกัน จนกระทั้งอนุตั้งครรภ์ ภรรยาเอกก็ตั้งครรภ์แต่ครั้งนี้ได้ลูกชายสมใจส่วนอนุได้ลูกหญิง จากนั้นบรรดาอนุต่างแข่งกันตั้งครรภ์เพื่อมีบุตรชาย ทว่ากลับมีแต่บุตรสาวมาเกิด นั้นรวมถึงนางด้วย แล้วภรรยาเอกตั้งครรภ์อีกครั้งและได้บุตรชายอีก

คุณชายว่านซือสือ ปีนี่อายุสิบแปดปีเท่ากับนาง ส่วนคุณชายว่านซือจี๋อายุสิบสองปีรุ่นราวคราวเดียวกับจ้าวต้า แต่เพราะเป็นลูกชายจึงได้รับความรัก ความเอาใจใส่จากบิดามาก จะเรียกว่ามากจนเสียนิสัยก็ย่อมได้ กระนั้นไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิ รวมถึงตัวนางเองด้วย

ว่านหนิงเหมยชินชากับโชคชะตาของตน บิดาไม่รักไม่เท่าไหร่

มารดาไม่ใส่ใจอีกต่างหาก คนที่เลี้ยงดูนางไม่ใช่แม่นมกลับเป็นแม่ครัว ‘ป้าฮุยเหอ’ คนเก่าคนแก่อยู่มานานและไม่มีลูก ป้าฮุยเหอเองรักและเอ็นดูนางประดุจลูกในไส้ แม้ตนเองเป็นเพียงแม่ครัวก็ตามแต่สิ่งที่นางเป็นอยู่ตอนนี้ นางไม่เห็นเป็นเรื่องราวให้ชวนน้อยใจ การที่มีป้าฮุยเหอดูแลนางก็ทำให้นางกินอิ่มทุกมื้อ แน่ล่ะเพราะนางเติบโตในครัวเสียมากกว่า จะไม่ให้อิ่มได้อย่างไร

บิดาเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือคุณชายทั้งสอง แต่เพราะตามใจคุณชายมาก คุณชายทั้งสองไม่ใคร่ใส่ใจการเล่าเรียน นางที่คอยยกน้ำชาและขนมของว่าง จึงได้แอบจดจำ เรียนรู้และฝึกฝนด้วยตนเอง เรื่องใดที่ไม่รู้ก็แอบท่านอาจารย์ นางโชคดีที่ท่านอาจารย์เมตตาค่อยให้คำแนะนำแม้ไม่สอนนางโดยตรงก็ตามที นางจึงพอมีความรู้บ้าง เรื่องงานเย็บปักถักร้อย นางต้องทำแทนพี่น้องผู้อื่น นางทำบ่อยจนคุ้นชินสองมือเรียวบางจึงไม่ได้อ่อนนุ่ม แต่มีปุ่มเนื้อด้านอยู่หลายแห่งเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้นางไม่มีผู้ใดมาสู่ขอ แต่เพราะรอยแผลเป็นคล้ายพระจันทร์เสี้ยวบนแก้มขวาต่างหาก แผลเป็นที่หนานูนอัปลักษณ์ชวนให้รู้สึกสยดสยอง หากเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้อื่นนางจะมีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้า มิให้เห็นรอยแผลน่าเกลียดของนาง

หากเมื่ออยู่ในครัวเช่นนี้นางไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าโปร่งปิดครึ่งใบหน้าของนาง เพียงคิดถึงรอยแผลเป็นนี้ หัวใจนางก็เต้นรัวทุกทีไป รอยแผลนี้เกิดเมื่อตอนที่นางอายุสิบสอง ครานั้นได้ติดตามพี่สาวร่วมบิดา เข้าวังไปงานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลิในวังหลวง แต่เพราะนางเป็นเพียง

ลูกอนุจึงไม่ใคร่มีใครอยากสนทนาด้วย ด้วยความสนใจต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณแสนงดงาม ซึ่งไม่ได้พบเห็นทั่วไป ทำให้นางชื่นชมเพลิดเพลินจนพลัดหลงกับพี่น้องคนอื่นๆ

บุรุษร่างสูงสง่ายืนใต้แสงตะวัน เขาดูงดงามดุจภาพวาด แม้สวมชุดสีดำขลิบแดง ซึ่งนางไม่เคยพบเห็นมาก่อน รวมทั้งปลายผมยาวของคนผู้นั้น มีสีแดงราวกับจุ่มหมึกโลหิตด้วย ภาพเบื้องหน้าดึงดูดนางให้เดินเข้าไปใกล้ราวกับถูกมนตร์สะกด บุรุษผู้นั้นรู้ตัวจึงหันมามองนางดวงตาคมจ้องมองทำเอานางแทบหยุดหายใจ นางมิได้หวาดกลัวเขา แต่เพราะเขาหล่อเหลาดุจเทพเซียน จนหัวใจน้อยๆของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ พวงแก้มร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็น ร่างสูงสง่าหมุนตัวแล้วเดินตรงมาทางนาง ท่าทางคุกคามของเขา ทำให้อยากถอยหนีแต่ทำไม่ได้ นางเห็นเพียงเขายกมือขึ้นก็รีบหลับตาแน่นด้วยความตกใจเพียงพริบตา นางรู้สึกเจ็บแปลบที่แก้มขวา เมื่อลืมตาขึ้นจึงเห็นสีหน้านิ่งขรึมแต่แววตาฉายความประหลาดใจมือเรียวยกขึ้นแตะแก้มตนเอง รู้สึกถึงน้ำเหนียวหนืดจึงหงายฝ่ามือขึ้นดู จึงรู้ว่ามีเลือดไหลออกมา

ตกใจแต่ไม่ได้กรีดร้องเพียงแต่งุนงงและได้แต่ทำตาปริบๆ ดวงตาคมวาวคู่นั้นเองเพียงแค่หรี่มองอย่างประหลาดใจ ทั้งสองตื่นจากภวังค์เพราะเสียงนางกำนัลที่บังเอิญผ่านมาและกรีดร้องเสียงหลงเพราะตกใจที่เห็นซีกขวาของนางมีรอยแผลเลือดสีสดไหลจากแก้มลงมาที่คางเปรอะปกเสื้อ นางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมากดแผลตนเองเพื่อห้ามเลือด ในขณะที่ชายผู้นั้นยกมือขึ้นกอดอกยืนนิ่งดูนาง ครู่ต่อมาฮองไทเฮารีบเสด็จมาดูด้วยพระองค์เอง

‘เฟยเทียน!ไยเจ้าทำร้ายนางซึ่งเป็นเพียงเด็กหญิงคนหนึ่งเท่านั้น’.