[ENG+ไทย] Just A Nobody's Story (เขียนเองจ้ะ)

Part One
Story 2
 
I was waiting for customers.
 
Ya know what they’re like, they come and go. Rich and poor. The rich pay more, and demand more. We all have eyes for the rich, but not every one of us gets what we want. We usually get the poor, and some of them don’t even pay us properly, or even worse.
 
I know I don’t have much like those lucky bitches, ya know, the pretty girls with their perfect hair and nice skin, and all those gorgeous clothes. But I have time. We all have time, you and me both. We are investing time to achieve benefits, or in my case, to survive.
 
Every minute counts. That’s why I charge by minutes. I usually get 3 guys per hour. But at that time, I only got one in one night.
 
Was he the pain in the ass? No. I got some asshole customers every now and then, but none were like him.
 
He was incredibly charming.
 
He didn’t say anything, not like all the other rich guys, ya know? They are always babbling nonsense about themselves while we're doing it. How perfect they are, blah, blah, blah. It’s actually pretty annoying, but I have to pretend to be so in love with what they’re yapping.
 
It’s a job, and I’m a professional. Yeah, we all consider ourselves as professionals. We’re good at what we do. What else do you need?
 
Back to the prince charming. He gently cupped my face with his hands, and looked at me in the eye.
 
You’re more worthy than this, he said.
 
It was the nicest thing in the world someone had ever spoken to me. I just want someone to look at me in the eye, and tell me that I’m notgarbage or a liability. Or that it’s alright to keep on living, and everything is going to be okay.
 
Ya know?
 
In the end, we hadn’t done anything. We were just cuddling in bed for a long time until I fell into sleep. It was the happiest moment in my life.
 
Later that night, he tiptoed to the door, probably thought I was asleep. But I wasn’t. We were trained to be aware even in sleep. After all, the night is our rule.
 
I followed him outside. I just wanted to know who he was. I had to know him.
 
But after passing 3 blocks, he just disappeared.
 
I didn’t know about the body. I didn’t see any bodies.
 
Not until you guys came, and the body was just…already there!
 
Honestly, I don’t even know why I didn’t go back after I lost his track, or why I was still standing in the middle of the street when you guys arrived. I’m not sure what had happened. I vaguely remember things.
 
It happens, ya know?
 
Sometimes, you just…can’t remember things.
 
I’m not saying this to help him! How dare you saying that I’m his accomplice! I didn’t do anything wrong! This has nothing to do with me! I didn’t kill anyone! Let me go!
 
I know that my profession is not something pleasant to the society, but that doesn’t mean that I’m capable of taking a life!  
 
Why everyone always judges a book by its cover!?
 
<แปลไทย>
Part One
Story 2
 
ฉันยืนรอลูกค้าอยู่
 
ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าลูกค้ามันก็ไปๆ มาๆ เป็นคนรวยมั่ง จนมั่ง พวกเศรษฐีจ่ายหนักก็จริงแต่ก็เรื่องมาก พวกฉันเราหมายตาคนรวยอยู่แล้ว แต่ก็ใช่ว่าเราจะได้ลูกค้าตามใจอยาก ส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกยาจกให้ตกทั้งนั้นแหละ ไอ้ยาจกบางคนมันยังไม่ยอมจ่ายเงินให้เราด้วยซ้ำ แถมยังมีพวกชุบมือเปิบอยู่ด้วย
 
ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาโชคดีเหมือนอีนังผู้ดีสวมเสื้อผ้าแพงๆ ทั้งหลายแหล่ อีพวกสาวหน้าตาน่ารัก ผมสลวยผิวพรรณผุดผ่องพวกนั้นไงล่ะ แต่ฉันมีเวลา ทั้งฉันและคุณ พวกเราทุกคนมีเวลา เราใช้เวลาเป็นการลงทุนในการสร้างกำไร หรือสำหรับฉันมันคือการแลกเวลาเพื่อเอาชีวิตรอด
 
ทุกนาทีมีค่า เพราะอย่างนั้นฉันถึงคิดค่าตัวโดยนับเป็นนาทีฉันมักจะได้ผู้ชายสามคนทุกๆ หนึ่งชั่วโมง แต่ตอนนั้น ทั้งคืนฉันได้แค่คนเดียว
 
เขาเป็นพวกน่าลำไยรึเปล่างั้นเหรอ เปล่าเลย ไม่ใช่ ฉันเคยได้พวกลูกค้าผู้ชายเหี้ยๆ บ้างเป็นครั้งคราว แต่เขาคนนี้นั้นต่างกับพวกผู้ชายพวกนั้นราวกับฟ้ากับเหวเลยล่ะ
 
เขาช่าง...น่าหลงใหลราวกับมีมนตร์สะกด
 
เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ไม่เหมือนไอ้หนุ่มๆ เศรษฐีคนอื่น ไอ้พวกนั้นนะ แม้แต่ตอนเราที่เอากัน มันยังเอาแต่พล่ามโน่นพล่ามนี่เกี่ยวกับตัวเอง พูดชมตัวเองว่าดีเลิศประเสริฐเหลือเกิน น่าลำไย น่ารำคาญสิ้นดี แล้วฉันก็ต้องทำเป็นชื่นชอบทุกประโยคที่พวกมันพ่นออกมาด้วยนะ
 
แต่นี่คืองานของฉัน และฉันเป็นมืออาชีพ สำหรับฉันแล้วพวกคนประเภทฉันทุกคนเป็นมืออาชีพ เรารับผิดชอบงานของเราได้ดี ซึ่งถือว่าเพียงพอแล้วที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญในวิชาชีพด้านนั้นๆ
 
กลับมาที่เจ้าชายเสน่ห์แพรวพราวคนนั้น เขาใช้สองมือประคองใบหน้าของฉันเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน มองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันแล้วพูดว่า
 
เธอมีคุณค่ามากกว่านี้นะ
 
เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่เคยพูดดีๆ กับฉันแบบนี้ ฉันแค่ต้องการใครสักคนที่มองสบตาตรงๆ แล้วบอกว่าฉันไม่ใช่ขยะหรือเป็นภาระของสังคม หรือให้กำลังใจว่าให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
 
คุณเข้าใจฉันมั้ย
 
ท้ายที่สุดแล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เราแค่นอนกอดกันอยู่บนเตียงจนกระทั่งฉันผล็อยหลับไปช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต
 
กลางดึกหลังจากนั้น เขาก็ค่อยๆ ย่องออกไปจากห้อง เขาคงนึกว่าฉันหลับอยู่ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้หลับ พวกฉันผ่านการฝึกฝนให้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งจะเป็นตอนนอนหลับก็ตาม ยังไงซะ เวลากลางคืนก็เป็นเวลาหากินของเรา
 
ฉันตามเขาออกไปข้างนอก ฉันแค่อยากจะรู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันต้องรู้จักเขาให้ได้
 
แต่เมื่อเราเดินผ่านทางแยกทางที่สามมา เขาก็หายตัวไป
 
ตอนนั้นฉันไม่เห็นว่ามีศพเลย ฉันไม่เห็นศพใครทั้งนั้น
 
แต่จู่ๆ ศพก็แวบขึ้นมาให้เห็นตอนที่พวกคุณตำรวจมาถึงนั่นแหละ!
 
ที่จริงแล้วฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงไม่ยังไม่กลับทั้งที่คลาดสายตาจากเขาไปแล้ว ทำไมตอนที่พวกคุณมาฉันถึงได้ยืนนิ่งค้างอยู่กลางถนนแบบนั้น ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันพร่าเลือนไปหมด
 
แต่เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้อยู่แล้วแหละเนอะ
 
บางครั้งคุณก็แค่...จำอะไรไม่ได้
 
ฉันไม่ได้ให้การแบบนี้เพราะอยากจะช่วยเขา! คุณมาหาว่าฉันเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยได้ยังไง! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! ฉันไม่เกี่ยวกับคดีนี้เลยนะ! ฉันไม่ได้ฆ่าใคร! ปล่อยฉันไปสิ!
 
ฉันรู้ดีว่าอาชีพตัวเองไม่ใช่อาชีพสูงส่งในสังคม แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต่ำทรามพอที่จะฆ่าใครได้ลงคอ!
 
 
ทำไมทุกคนถึงต้องตัดสินคนอื่นจากภายนอกด้วย!?