ศพที่สอง

เธอสะบัดมือทิ้งแล้วร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ อัยลดาเซถลาจนล้มลงไปบนพื้นคอนกรีตที่หน้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาล ท่ามกลางความมืดรอบตัวและสายฝนที่สาดเข้ามาจนเธอเปียกปอน อัยลดารีบลุกขึ้นยืน เธอมองไปยังทิศทางที่เธอเพิ่งเดินออกมา จินตนาการถึงเงาอันมืดดำที่มายืนอยู่ต่อหน้า แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับไม่เป็นไปตามที่เธอคิด

“พี่อัย นี่พลเอง”

อึดใจหนึ่งผ่านไปกว่าที่สติของเธอจะกลับคืนมา เธอถอนลมหายใจที่กลั้นเอาไว้อย่างไม่ทันรู้ตัว แขนขาแทบจะอ่อนแรงจนลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง เธออยากจะถลาตรงเข้าไปกอดเขาไว้

“ตกใจหมด นี่พลมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” เธอเอ่ยถาม

“เข้ามาข้างในก่อนเถอะพี่อัย ฝนตกหนัก จะออกไปทำไม อยากไปเล่นน้ำฝนรึ แก่แล้วนะ” เขาพูดพลางดึงมือเธอกลับเข้าไปในอาคาร

อัยลดาชะงักไป เธอไม่อยากจะกลับเข้าไปในความมืดนั้นอีก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวตามลำพังแล้ว ฟ้าร้องดังเบื้องหลัง ฝนทำท่าจะตกหนักขึ้นทุกที่ เธอเดินตามเขาเข้าไป น่าแปลกที่ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะยังคงมืดมิด ไม่มีแสงสว่างใดๆ แต่ความมืดนั้นก็ไม่มืดจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นเหมือนกับเมื่อครู่ บางทีอาจจะเป็นเพราะสายตาของเธอเริ่มชินกับมัน

“พลยังไม่ได้บอกพี่เลย ว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วอาพิทักษ์ละ”

“พ่อไม่อยู่ครับ พี่อัยกลับไปที่ห้องเถอะ” เขากล่าว

“ห้องใคร ห้องพี่นะรี? ”

“ใช่ พลมีเรื่องอยากจะบอก” เขาเอื้อมมือมาจับมือเธออีกครั้ง แล้วจูงเธอไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะวิ่ง

“เดี๋ยวซิพล ช้าๆ หน่อย มันมืด เดี๋ยวล้ม”

พลหันมามองเธอก่อนที่จะชะลอฝีเท้าลง “รีบหน่อยพี่อัย” เขาดูเหมือนกับว่าจะกระวนกระวายใจอะไรบางอย่าง

“บอกเรื่องอะไรพล บอกตรงนี้ไม่ได้รึ”

พลนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเธอ “บอกตรงนี้พี่อัยก็ไม่รู้เรื่องหรอก ต้องไปบอกในห้องพี่อัยนั่นแหละ รีบไปเถอะเดี๋ยวพ่อมาแล้วพลต้องไป”

“อะ โอเคๆ แล้วเมื่อตอนหัวค่ำ พี่เห็นมานั่งรออยู่ ทำไมไม่เข้ามาหาละ” เธอถาม นึกถึงตอนที่อาพิทักษ์เข้ามาเยี่ยมเธอ

“พ่อไม่ให้เข้ามานะ”

“อ้าว ทำไมละ? ” เธอถาม

“พ่อบอกให้กลับ” เขาตอบ

ฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้งจากด้านนอก ฝนกระหน่ำเทลงมา เสียงฝนที่สาดกระทบกับตัวอาคารดังกลบเสียงพูดของพวกเธอจนแทบจับใจความไม่ได้ นี่ถ้าเป็นที่บ้านของเธอที่กรุงเทพแล้วฝนตกขนาดนี้ เธอคิดในใจ น้ำคงจะท่วมหนักไปแล้ว ทั้งคู่เดินกลับเข้ามาในตัวอาคารแล้วตรงไปยังบันได แสงฟ้าแลบและเสียงฟ้าร้องดังขึ้นเป็นระยะ สายตาของเธอที่เริ่มปรับตัวเข้ากับความมืดทำให้เธอไม่มีปัญหามากนักในการเดินกลับขึ้นไปยังชั้นสอง

“รีบไปที่ห้องเถอะพี่อัย พลมีความลับจะบอก” เขาตอบแล้วหันมายิ้มให้เธอ เหมือนกับที่เขาชอบทำเวลามีเรื่องบางอย่างที่อยากจะเล่าให้เธอฟัง พลกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไป บันไดทางขึ้นของโรงพยาบาลมีจุดพักอยู่ในแต่ละครึ่งทางระหว่างชั้น เขาเดินไปถึงจุดพักครึ่งทางก่อนจะลับสายตาไป

“เดี๋ยวๆ รอพี่ก่อน” อัยลดาเร่งฝีเท้าตาม

“ก็พี่อัยช้านี่ ดีแต่บ่นป้ามาศเวลาไปเดินตลาดว่าเดินช้า ตัวเองก็ช้าพอกัน” เสียงของพลตะโกนตอบกลับมา เขาวิ่งขึ้นบันไดไปทีละสองก้าวจนตอนนี้ไปยืนอยู่ที่ชั้นสองและกำลังมองลงมาที่เธอ อัยลดาขึ้นบันไดตามไปหาเขา “อย่าพึ่งไปไหนนะพล รอพี่ก่อน” เธอรีบตามไป

ที่บนชั้นสอง พลวิ่งไปที่ข้างห้องพยาบาล เขาดันตัวเองขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ แล้วนั่งแกว่งขารอเธอ เธอนึกสงสัยว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาจะมีพยาบาลมาประจำในห้องพยาบาลนี้บ้างมั้ย เพราะไม่ว่ากี่ครั้งที่เธอผ่านมาบริเวณนี้ เธอก็ไม่เคยได้เจอกับใคร

ทันทีที่เธอเดินตามไปถึง พลก็ผลักตัว กระโดดกลับลงมาจากเคาน์เตอร์ “ไปเถอะพี่อัย” เขาวิ่งนำไปยังทางเดินที่ตรงไปยังห้องของเธอ

“อย่าวิ่งซิพล” อัยลดาร้องเรียก

พลวิ่งไปจนถึงหน้าห้องของเธอแล้วยืนเอนตัวพิงประตูห้อง เขายืนเอามือตีประตูห้องเล่นเป็นจังหวะเหมือนที่เขาชอบทำเวลายืนรอคนอื่นๆ

“มาเร็วๆ พี่อัย” เขาร้องเรียกอีกครั้ง

และในขณะที่เธอกำลังตรงไปหาเขานั้น สายตาของเธอก็ทันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่าง ที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง เธอหันกลับไปมองทางด้านห้องพยาบาลที่เธอเพิ่งเดินผ่านมา และที่บริเวณนั้นเอง เธอเห็นเงาดำที่เธอเคยเจอที่ชั้นล่าง กำลังค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นบันได เงานั้นเดินผ่านหน้าห้องพยาบาลไป มันไม่ได้มุ่งตรงมาทางเธอ แต่มันกลับไปยังทางเดินอีกด้านที่อยู่ตรงข้าม เงาดำนั้นเดินไปจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง แล้วอย่างที่เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง เงานั้นก็ลอยทะลุประตูห้องเข้าไป

ห้องของพ่อของเธอ

“พล เข้าไปรอพี่ในห้องก่อน” เธอตะโกนบอกน้องชายที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ในความมืดนั้น ดูเหมือนเขาจะมองมาทางเธออย่างสงสัย “เดี๋ยวพี่ตามเข้าไป”

“ไม่เอาพี่อัย มากับพลก่อน” เขาตะโกนตอบ

“แป๊บเดียว แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่ตามไป”

พลตะโกนกลับมาหาเธอด้วยคำพูดบางอย่าง เห็นได้ชัดว่าการที่เธอยังไม่ตามเขาไป ทำให้เขากระวนกระวายใจอยู่บ้าง แต่เสียงของฟ้าร้องที่ดังขึ้นกลบเสียงของเขาจนเธอไม่สามารถจับใจความได้ว่าพลพยายามพูดอะไรกับเธอ อย่างไรก็ตาม เธอจะต้องรีบเข้าไปดูพ่อก่อน ...เงาดำนั้นคืออะไร แล้วมันเข้าไปทำไมในห้องพ่อ...

อัยลดาหันกลับแล้วรีบวิ่งตรงไปยังห้องที่เธอเคยเข้าไปเยี่ยมพ่อ เธอจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไป

เสียงฟ้าร้องดังก้องมาเป็นระยะ ภายในห้องของอาณัติที่เธอเคยเข้ามาหาเขาก่อนหน้านี้ มีร่างหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ เงาของร่างนั้นตัดกับแสงจากป้ายโรงพยาบาลที่ส่องลอดมาทางหน้าต่างห้องเบื้องหลัง และกำลังมองตรงมาที่เธอ

“พ่อ?”