ONE MORE ของ(ไม่)ตาย

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมอย่างเป็นทางการของมหาลัย ซึ่งเป็นวันที่ฉันกลายเป็นนิสัตนักศึกษาอย่างเต็มรูปแบบ ตลอดเวลาในช่วงปิดเทอมของมัธยมที่กำลังเข้าสู่มหาลัย เด็กเฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างฉันก็ต้องมาทำกิจกรรมต่างๆมากมาย รวมถึงการประกวดดาวเดือนของมหาลัยด้วย ซึ่งรุ่นของฉันเอง มีผู้หญิงเเค่สิบคนเท่านั้น ทุกคนเลยเลือกให้ฉันประกวดดาวสาขาสถาปัตย์ ฟังไม่ผิดหรอกฉันเรียนสาขาสถาปัตย์นะ แต่ด้วยความที่ฉันเองก็ไม่ได้ถนัดอะไรพวกนี้เลยได้รางวัลป๊อปปูล่าโหวตกับรางวัลดาวผิวสวยนะ แต่ทำได้ขนาดนี้ฉันก็กลายเป็นที่รักของสาขาไปซ่ะงั้น อาจจะด้วยทุกๆปีผู้หญิงจะมาเรียนสาขานี้น้อยด้วยละมั้ง และได้ฉายา ดวงดาวของรุ่น 
"คิดถึงพวกแกสุดๆเลย ช่วงที่อาทิตย์ที่ผ่านมาโคตรเหงาเลยอ่ะ" เสียงของมิ้นพูดขึ้นทำให้ฉันหลุดจากห้วงความคิด มิ้นเป็นเพื่อนสาวที่ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป จนหลายๆคนอาจจะคิดว่ามิ้นเป็นทอมด้วยซ่ำ เพราะมิ้นมีบุคลิคค่อนข้างจะเเมนๆห้าวๆหน่อย ประกอบด้วยการตัดผมสั้นเเละการเเต่งตัวแบบฮิบๆ แต่หน้าตาก็น่ารักน่าชังมากๆเหมือนกัน และมิ้นก็เลยได้ฉายา ทอมสวยประจำสาขา เเละนี้แหละคือเพื่อนรักของฉัน 
"ฉันก็คิดถึงพวกแกสองคนนะ" ตามมาด้วยเสียงของไนซ์ เพื่อนสาวในร่างชายของฉัน เเต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิงเพราะว่าไนซ์ยังคงการแต่งตัวการทำตัวแบบผู้ชายอยู่แบบสายเกาหลีอะไรทำนองนี้ หากอยู่หน้าผู้ความดัดจริตในกายก็จะออกมามากจนได้ฉายา ไอคนมีนอ ที่มาจากชื่อจริงว่า นรภัทร ซึ่งคำว่านอมันมีในสัตว์ที่ทุกคนรู้จักนั้นก็คือ แรด และนั่นแหละตัวตนของไนซ์เพื่อนรักของฉัน 
"ฉันก็คิดถึงพวกแกนะ" ฉันตอบกลับไปบ้าง 
"คิดถึงแต่อยู่กับพี่เทสจนไม่สนใจพวกเรา มันน่าน้อยใจมั้ยว่ะอิเเรด"  
"น่าน้อยใจมากๆเลยย่ะ พูดถูกใจเว่อร์อิทอม" ฉันยิ้มให้กับท่าทางของเพื่อนรักสองคนของฉัน พี่เทสคือเเฟนของฉันเองแหละ เราคบกันตอนฉันอยู่มอสี่ ตอนนั้นพี่เทสอยู่มอหกนะ  
"โอ๋ๆนะ ไม่งอเเงนะแกก็รู้ฉันย้ายมาอยู่กับพี่เทสละนิ" ใช่ฉันย้ายมีอยู่กับพี่เทสน่ะ เพราะบ้านกับมหาลัยก็ไกลกันพอสมควร และครอบครัวฉันกับครอบครัวของพี่เทสต่างรู้ว่าเราคบกัน และไม่เคยมีเรื่องเสียหายอะไร พ่อแม่ฉันเลยไว้ใจพี่เทสมากและด้วยความไม่อยากให้อยู่คนเดียวเพราะเป็นห่วง ฉันเลยมาอยู่กับพี่เทสโดยปริยายตั้งแต่เริ่มทำกิจกรรมต่างๆ 
"ไม่งอแงก็ได้เพราะเพื่อนพี่เทสเเซ่บ" เห็นมั้ยละ พูดไม่ทันขาดคำ สมแล้วที่ได้ฉายาว่าคนมีนอ 
"ใครที่แกว่าเเซ่บ" เป็นมิ้นที่ถามขึ้น 
"ก็พี่กันต์คนเเสนดีไง คงไม่เป็นพี่เต้จอมโหดปากหมานั่นหรอก" 
"อย่างพี่กันต์นั้นหรอเรียกว่าแสนดีเหอะ!" เพื่อนพี่เทสมีอยู่สองคนนะ คือพี่เต้กับพี่กันต์ ซึ่งเพื่อนฉันกับเพื่อนพี่เทสรู้จักกันนะ ตอนเราเรียนมัธยมเพราะเราเรียนโรงเรียนเดียวกัน มิ้นไม่ถูกกับพี่กันต์แต่ไหนเเต่ไรเเล้ว แบบว่าลิ้นกับฟันนน่ะ พี่กันต์น่ะดูเเสนดีสุดๆแล้วในกลุ่มแต่มิ้นก็ว่าเสมอว่าพี่กันต์ไม่ดี ส่วนไนซ์กับพี่เต้ก็ไม่ถูกกันเหมือนกับพี่กันต์กับมิ้นนั้นแหละ เเต่ด้วยความที่พี่เต้เป็นคนโหดๆปากสุนัข มันเลยทำให้รังสีของคู่นี้มีมากกว่าคู่ของพี่กันต์และมิ้น แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่ายังจะไม่ถูกกันเหมือนเดิมหรือเปล่า เพราะช่วงที่พี่ๆจบไปพวกเพื่อนฉันก็ไม่ได้เจอหรอก ส่วนน้อยฉันจะเจอแต่น้อยครั้งจนนับได้เลยเป็นส่วนน้อย 
"แสนดีมากเว่อร์ ชะนีสาขาอื่นต่างมาเฝ้าพี่กันต์กันทั้งวันเลยนะย่ะ" ไนซ์พูดต่อเม้าท์มอยกันไปเรื่อยๆ เพราะอีกครึ่งชั่วโมงถึงจะเริ่มคลาสแรก และเราก็มาตรงเวลา ในระหว่างนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทไปหาคนที่อยู่ห้องว่าตื่นยัง วันนี้พี่เทสมีเรียนเก้าโมง ตอนนี้ก็แปดโมงกว่าละด้วย 
(อืม) ในระหว่างนั้นไม่นานปลายสายก็รับ 
"พี่เทสตื่นยังเนี้ย พี่มีเรียนเก้าโมงนะ" 
(อืม รู้แล้ว) ฉันค่อนข้างจะชินกับคำพูดแบบนี้เเล้วน่ะ 
"ดีแล้วมีข้าวอยู่ในครัวอย่าลืมทานด้วยล่ะ" 
(อืม แต่ทีหลังไม่ต้องทำก็ได้พี่ไม่ชอบกินข้าวเช้า) คนในสายพูดด้วยอารมณ์ ทำไมเดี๋ยวนี้ชอบหงุดหงิดฉันง่ายจังเลย 
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าข้าวเช้ามันสำคัญมากนะ"
(จะพูดอีกกี่ครั้ง รำคาญวะ!) อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว นอกจะพูดกันไม่เข้าใจ จะลงท้ายด้วยรำคาญเเละตัดสายไป  
"ไปเรียนเถอะ ใกล้เข้าคลาสละ" ฉันตกในห้วงความคิดอีกครั้งก็ถูกเรียกเตือนสติอีกครั้ง  
"ไปสิ วันนี้เรามีเรียนกับสาขาไหนมั้ย?" อิแรดคนเดิมพูด 
"ไม่รู้อะ วิชาพื้นฐานคงมีมาเรียนเเหละ" มิ้นตอบกลับไป 
"ดีๆจะได้เต๊าะผู้คณะอื่นบ้าง" ไนซ์พูดขึ้นมันเป็นอย่างนี้แหละ อยากให้ทุกคนชินกับมันนะ 
"เก็บนอบ้างเถอะเห็นแล้วสงสาร" มิ้นพูดต่อฉันได้แต่ขำเล็กๆกับอารมณ์จิกกัดกันสองคนนี้ 
"มีนอต้องใช้นอโอเคเนอะ ไปๆอยากเข้าคลาสใจจะขาด" ไนซ์พูดต่อพวกเราเลยลุกขึ้นกันไปเข้าคลาส ใช้เวลาไม่นานนักเราก็มาถึงห้องที่จะใช้เรียน ตอนที่ฉันเข้ามาก็มีนิสิตนักศึกษานั้งอยู่บ้าง ซึ่งฉันไม่รู้เหมือนกันว่าสาขาไหน 
"เอาละค่ะวันนี้จะเป็นการเรียนรวมของวิชาพื้นฐานระหว่างวิศวะปีหนึ่งกับสถาปัตย์ปีหนึ่งนะคะ" อาจารย์ที่เข้ามาหลังจากมีนักศึกษา เกือบเต็มห้อง มีทั้งห้องฉันและอีกสาขาวิศวกรรมด้วย 
"งานดีมากแกคนนั่น" ไนซ์พูดขึ้นก็ตั้งแต่มีคนทยอยเข้ามาเรื่อยๆไม่ใช่ห้องตัวเอง ไนซ์ก็ส่งสายตามองหาผู้ไปเรื่อย 
"ก็ดีนะฉันให้ผ่านวะ" ตามมาด้วยเสียงของมิ้น จากที่ฉันไม่สนใจฉันก็มองบ้าง อ่างานดีจริงๆด้วย เหมือนฉันจะเคยเห็นตอนประกวดดาวเดือนนะ ใช่เดือนวิศวกรรมหรือเปล่านะ? 
"ฉันว่าคุ้นๆอะ แต่ไม่แน่ใจเดือนวิศวะเปล่า" ฉันบอกเพื่อนๆไป 
"มีเค้าโครง ขอส่องเเปป" ไนซ์ผู้รอบรู้เรื่องนี้แบบสุดๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก กลับมาจดเล็กเชอร์เเละสนใจสิ่งที่อาจารย์สอน
 อ๊อด อ๊อด  นาทีเสียงสวรรค์หลังจากสองชั่วโมงในการเรียนวันนี้ เป็นวิชาพื้นฐานก็จริงแต่ค่อนข้างหนักอยู่เหมือนกัน
"วันนี้เลิกคลาสเเค่นี้ค่ะ" อาจารย์พูดขึ้นนักศึกษาก็ต่างพากันทยอยออกจากห้องกัน 
"ไปกินข้าวเถอะ มีเวลาครึ่งชั่วโมงเองอ่ะ" เสียงไนซ์บ่นอุบอิบขึ้นมา วันนี้มีเรียนสองคลาสเวลาพักก็เเค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น 
"ไปค่ะไปโล๊ด!!" ตามมาด้วยมิ้นที่พูดขึ้น ฉันไม่พูดอะไรก็ลุกตามสองคนนั่นไปเหมือนกัน ฉันก็หิวนะเเต่ไม่มากหรอก เพราะฉันกินข้าวเช้ามาบ้างแล้ว 
"เธอๆ" ฉันหยุดชะงักกับมือปริศนาที่ยื่นมาจับมือฉัน พร้อมกับเสียงเรียก 
"มีอะไรหรอ" บุคคลตรงหน้าคือผู้ที่พวกเราพูดถึงกันนั่นแหละ ที่เดากันว่าเป็นเดือนวิศวะ 
"เธอคือคนที่ประกวดดาวคณะสถาปัตย์ปีนี้เปล่า" เอ๋?รู้จักฉันด้วยหรอ งั้นก็เเสดงว่า 
"นายเป็นเดือนวิศวะใช้เปล่า?" 
"ฮ่ะๆ ใช่ล่ะๆคือเราจะขอยืมเล็กเชอร์ได้มั้ย เราจดไม่ทันนะ"  
"อ้อได้สิ ยังไงก็เรียนคลาสนี้เหมือนกันทั้งเทอม"  
"ขอบใจนะ งั้นเดี๋ยวเราเอามาคืนนะ" ฉันพยักหน้าให้ 
"งั้นเราไปก่อนนะ" ฉันบอก 
"เดี๋ยว! เธอชื่ออายใช่มั้ย?" 
"ใช่ๆ" 
"เราพีชนะ" ฉันพยักหน้าให้แทนคำตอบและเดินมาหาสองคนที่รออยู่ เเละแน่นอนว่า 
"มาจีบแกแน่ๆอะ ไม่ไหวเลยเพื่อนฉัน"  เป็นไนซ์ที่พูดขึ้นระหว่างเราเดินไปยังโรงอาหาร 
"เออมีขอยืมเล็กชงเล็กเชอร์วะ" ตามมาด้วยมิ้น 
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ยังไงก็ต้องเรียนพื้นฐานด้วยกันทั้งเทอมนิ" ฉันบอกออกไป 
"เออๆ ชั่งเถอะรีบไปกินข้าวดีกว่าเดี๋ยวเวลาไม่พอ" มิ้นพูดขึ้น 
"จะกินไรกัน?" ไนซ์พูดหลังจากเรามาถึงโรงอาหารแล้ว 
"ข้าวไข่เจียวหมูสับ" ฉันบอกเพราะฉันชอบมากๆ คิดอะไรไม่ออกก็ไข่เจียวหมูสับ 
"งั้นฉันเอาด้วย ได้สั่งทีเดียว" มิ้นพูด 
"ฉันด้วย" ตามด้วยไนซ์ 
"โอเคงั้นเดี๋ยวฉันกับมิ้นไปซื้อ แกไปซื้อน้ำนะอาย" ฉันพยักหน้าให้ก่อนหาโต๊ะว่างและวางกระเป๋าไว้ และหยิบเพียงกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ไปซื้อน้ำ ฉันตรงมาต่อคิวซื้อน้ำ สักพักก็มีคนมาต่อหลังฉัน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่สิ่งที่เธอพูดมามันทำให้ฉันต้องกลับไปสนใจ 
"แกจำพี่เทสปีสามได้ป่ะ ที่ฉันบอกแกตอนรับน้องอ่ะ" พี่เทส? แฟนฉันใช่มั้ย คงไม่มีใครชื่อเทสอีกหรอกมั้ง
"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ หล่อบาดตาบาดใจขนาดนั้น" 
"ไม่ได้หล่อแต่ข้างนอกน่ะแก ข้างในก็หล่อ"  "แกหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่า.." 
"หนูจ๊ะเงินทอนจ๊ะ" ฉันในตอนแรกที่ตั้งใจฟังก็เลิกฟังแล้วรับเงินทอนก่อนเดินออกมา ถึงเธอจะพูดแค่นั้นแต่ฉันก็รู้ความหมายดี แต่ชั่งเถอะในเมื่อฉันไม่ให้พี่เทสก็ไม่แปลกที่พี่เทสจะไปจากใคร 
"ข้าวจะเย็นหมดละ รีบๆกินไม่เถอะเดี๋ยวสาย" มิ้นพูดขึ้นฉันก็ลงมือกินทันทีแต่กินได้น้อย 
"ขึ้นเรียนเลยหรือว่าจะไปซื้อขนม?" ไนซ์เอ่ยถามหลังเราทานอาหารกันเสร็จ 
"หยุดความคิดไปเต๊าะผู้! มึงเป็นคนไม่กินขนม เหลือเวลาสิบนาทีไปเรียนเถอะ" มิ้นเอ่ยสรุปฉันก็เออๆออๆตามเพื่อนไป 
"คืนนี้พี่เทสมาหาพริ้งไม่ได้หรอค่ะ" ในขนาดที่ฉันต้องผ่านซอกตึกไปก็ได้ยินเสียงสนทนาดังขึ้น ตอนแรกก็อยากจะไม่สนใจแต่มันเป็นชื่อพี่เทสไง พี่เทสอีกแล้วหรือฉันเลือกผิดที่มาเรียนคณะนี้ อะไรก็พี่เทสไปหมดเลย 
"ได้สิแต่พี่คงค้างด้วยไม่ได้" เมื่อเสียงบทสนาตอบกลับมันยิ่งย้ำชัดว่าคนที่พูดอยู่คือเเฟนฉันเอง
'หมับ'  
มือของเพื่อนฉันสองคนวางลงบนไหล่ฉันอย่างพร้อมเพียรกัน มันก็ได้ยินแบบที่ฉันได้ยินนี่แหละ 
"ไปกันเถอะ^^" ฉันบอกและฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่ในใจจะร้องไห้อยู่ก็ตามที 
"อ้าวน้องอาย" หลังจากพ้นซอกตึกออกมาก็มีเสียงทักจากพี่กันต์เพื่อนพี่เทสที่มีพี่เต้ประกบข้าง
"ค่ะพี่กันต์ พี่เทสล่ะค่ะ?" ในเมื่อพี่กันต์เอ่ยทักฉันแล้ว ฉันจะไม่ถามหาพี่เทสมันก็คงจะแปลกๆ
"มันไปเข้าห้องน้ำนะ" พี่กันต์หันไปมองหน้าพี่เต้อย่างกับขอความช่วยเหลือ และเป็นพี่เต้ที่เป็นคนตอบฉันแทน
"อ๋อค่ะ งั้นอายขอตัวนะคะ" ฉันบอกพี่ๆเพียงแต่ยิ้มแห้งๆให้และฉันก็รีบออกจากตรงนั้นทันที
"ฉันรู้นะว่าแกไม่โอเค ไม่โอเคก็ร้องออกมาได้นะ" มิ้นพูดขึ้นมันกระตุกต่อมฉันได้ดีเลยแหละ น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆ ฉันเคยคิดไว้แล้วแหละว่าเวลาผ่านไปอะไรๆก็ต้องเปลี่ยนไป แล้วยิ่งฉันมาอยู่กับพี่เทสฉันยังต้องรับรู้อะไรมากกว่านี้ 
"มาอยู่กับฉันสักพักมั้ย" ไนซ์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง 
"ไม่เป็นไรไว้ไม่ไหวจริงๆฉันจะย้ายไปอยู่หอใหม่" ฉันบอกออกไป ฉันรักพี่เทสมากอาจจะดูว่าฉันโง่ ฉันไม่ได้โง่หรอกฉันรับรู้มาโดยตลอด ตั้งแต่พี่เทสเข้ามหาลัยใหม่ๆด้วยซ้ำไป แต่เพราะความรักที่บวกกับคำอดทนฉันเลยยังอยู่ตรงนี้ แต่เมื่อไหร่ที่ความรักมันลดลงความอดทนมันหมดไปฉันก็จะเป็นคนไปเอง 
"เทคลาสบ่ายมั้ย" มิ้นถามขึ้นอีกครั้ง 
"ไม่ต้องหรอกคลาสนี้แค่ชั่วโมงเดียวเอง" ฉันปัดน้ำตาออกก่อนบอกเพื่อความสบายใจของเพื่อน
"งั้นไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวเลิกแล้วไปห้างกัน" ไนซ์เอ่ยเสนอมาพวกฉันก็พยักหน้าให้และตรงไปยังห้องเรียน