adventurous_บันทึกผจญภัย อะไรก็ไม่รู้

  
 
  ร่างของหญิงสาวล้มลงพร้อมกับหัวใจที่ถูกควักออกมาสดๆ
 
 
มนุษย์คนสุดท้าย....รึบางทีหญิงสาวที่สิ้นลมไปเมื่อครู่ต่างหากคนสุดท้าย....มองก้อนเนื้อที่มีชื่อว่าหัวใจในมือ
 
 
"อลิซ..."
 
 
   เขาร้องไห้...
 
 
. . .
 
 
อึก...
 
ที่นี่ที่ไหน?
 
 
  เจ้าของนัยย์ตาสีแดงกวาดตามองไปรอบๆ  ผนังไม้ทาสีโอรสอ่อน หน้าต่างติดกับเตียงนอนนุ่มนิ่มมีแสงลอดเข้ามาทำให้ห้องนี้สว่างไสวอบอุ่น
 
    ไม่ไกลจากเตียงที่ตัวเขานั่งๆนอนๆอยู่บนโต๊ะไม้ใกล้ๆมีแจกันใส่ดอกไม้สีขาวพิสุทธิตั้งอยู่ในระดับสายตา  และยังมีดอกทานตะวันใส่แจกันใบใหญ่ตั้งข้างเตาผิง
 
 
     ในกระจกยาวติดผนังด้านหนึ่ง เขาเห็นภาพสะท้อนเป็นร่างสูงโปร่งดูดีในชุดเสื้อผ้าโทนแดงดำ ใบหน้าดูดีไม่เชิงหล่อไม่เชิงสวยซะทีเดียว นัยย์ตาคู่คมสีแดงเลือดติดแววเย็นชา ผมสีชมพูเข้มถักเปียยาวถึงระดับอก
 
  เขามองร่างในกระจกสลับกับมองร่างตัวเองจริงๆอย่างสับสน ไม่ใช่ว่าภาพนั้นเป็นใครอื่น เป็นตัวเขาเองจริงๆนั่นแหล่ะ
 
 
       ตัวฉัน...ตอนอายุสิบเจ็ดอ่ะนะ
 
  ย้อนนึกไปความทรงจำเก่าๆที่เขาแกล้งให้เพื่อนตกใจเล่นโดยการย้อมเสื้อผ้าตัวเองเป็นสีแดง  สิ่งที่แตกต่างระหว่างตัวเขาตอนนั้นกับตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือไม้กางเขน
 
 
 แอ๊ดดดดด
 
"อ้าว ตื่นแล้วเหร----" เด็กหนุ่มผมดำเปิดประตูเข้ามาเอ่ยทักทาย..เงียบเสียงแทบทันทีที่ลำคอสำผัสโซ่โลหะเย็นๆ
 
 
"นายเป็นใคร?"
 
 
   เร็วมาก...เมื่อกี้หมอนี่ยังนั่งอยู่บนเตียงอยู่เลย
 
"ใจเย็นก่อนนะ" แม้จะกลัวแต่เขาเลือกจะข่มมันไว้ พูดกับคนที่ยืนประชิดด้านหลังเขาด้วยน้ำเสียงเกร็งหน่อยๆ "มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันได้น่า"
 
 
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
 
 
"ปล่อยก่อนสิแล้วจะบอก"
 
 
"........"
 
    ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยเด็กหนุ่มทันที
 
 
 เด็กหนุ่มเมื่อเป็นอิสระถอยห่างจากเขาอีกฟากของห้อง เขาลูบคอที่ถูกโซ่รัดไปเมื่อครู่ พยายามกอบโกยอากาศไปให้มากที่สุด...ตอนที่โซ่รัดคอไปเมื่อกี้แทบหยุดหายใจแน่ะ
 
 
  ทางด้านคนไปกระทำเขามองนิ่งๆไม่ยินดียินร้ายแต่อย่างไร นัยย์ตาสีแดงเลือดสังเกตุเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดยิบหัวจรดเท้า
 
     ไม่เคยเห็นคนๆนี้มาก่อนเลย..
 
 
"......ฉันเจอนายสลบกลางป่า" เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปนาน เขาจึงเริ่มพูดก่อน "ก็เลยพามาที่นี่ก่อนโดนตัวอะไรหิ้วไปกินซะก่อน"
 
 
".........."
 
 
"นายเข้ามาทำอะไรในป่าเนี่ย?"
 
 
"........."
 
 
"...ไม่ต้องบอกก็ได้นะ"
 
  เด็กหนุ่มตัดบทไปดื้อๆ เข้าใจว่าคงมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่บอกไม่ได้  แต่หารู้ไม่ว่าที่เขาไม่ตอบเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันกันต่างหาก
 
"ฉันไปทำงานต่อนะ..อยู่ในห้องดีๆอย่าออกไปล่ะ"
 
 
"อื้อ"
 
 
ปึง
 
ประตูปิดลงเมื่อร่างของเด็กหนุ่มผมดำออกไป เหลือเขาอยู่ในห้องเพียงลำพัง...ครั้นเมื่อจะเปิดประตูออกไปปรากฎว่าลูกบิดไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
 
 
 เขากลับมานั่งทบทวนกับตัวเอง....ก่อนอื่นเขาทำเรื่องที่ผิดมากๆลงไป....และเขาก็แก้ไขมันแล้วแม้วิธินั้นเป็นวิธีที่เขาต้องเจ็บปวดกับผลลัพท์มันแน่นอน....จู่ๆก็ตื่นมาโผล่ที่ไหนไม่คุ้นเลย และก็เจอเด็กหนุ่มไม่คุ้นหน้าเลยโผล่มาบอกว่าเขาสลบในป่า....
 
    จะว่าไป...เด็กนั่นชื่ออะไรนะ?
 
 
. . .
 
 
"กาลครั้งหนึ่ง..."
 
  ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เด็กสาวสองคนที่ใบหน้าเหมือนกันทุกประการนั่งหันหน้าเข้าหากัน   เด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าสดใสอ่านหนังสือนิทานเสียงดังเจื้อแจ้ว
 
 
"นี่"
 
 
"หือ" เด็กสาวเงยหน้าจากหนังสือ สบกับนัยย์ตาสีเขียวสว่างของคนตรงหน้าตน
 
 
"ทำไมนิทานต้องขึ้นต้นด้วยคำว่ากาลครั้งหนึ่งเหรอ?"
 
 
"ไม่รู้สิ" เด็กสาวดวงตาสีฟ้าหัวเราะเสียงใส "แต่ฟังดูน่าตื่นเต้นดีนะ"
 
 
"งั้นเหรอ" เด็กสาวตาสีเขียวไม่ถามต่อ ปล่อยให้เด็กสาวอีกคนอ่านนิทานให้ฟังไป...