adventurous_บันทึกผจญภัย อะไรก็ไม่รู้

 
 
  ท้องฟ้าที่ก่อนหน้านี้สดสัยบัดนี้ถูกย้อมเป็นสีแดง
 
 
    บรรยากาศที่แสนอบอุ่นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ตอนนี้หลงเหลือเพียงแค่บรรยากาศน่าหดหู่และความเงียบงัน
 
 
          เพื่อนพ้องที่เคยฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน เพื่อนพ้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน  นอนจมกองเลือดใต้แทบเท้า
 
   ...พอกพูนทับถมจนกลายเป็นภูเขาขนาดย่อมๆ น่าสะอิดสะเอียน
 
 
 หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง  เมื่อสบกับนัยย์ตาสีเลือดของคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพนับร้อยนับพัน
 
 
"...จินเจอร์จัง"
 
  เธอเอื้อนเอ่ยได้แค่นั้นก่อนชีวิตจะถูกช่วงชิงไป
 
 
...
 
 
 
ค่ำคืนกลายเป็นสีแดงด้วยควันเพลิง รถม้าที่ไม่มีม้าแล้วไฟลุกท่วม
 
 
    ร่างบอบบางโชกเลือดของสตรีผมสีส้มฟุบคว่ำอยู่ปากเหว  เหนือร่างนั้นมีสตรีอีกคนเงื้อดาบขึ้นหมายเอาชีวิต
 
 
"อย่าทำร้ายท่านแม่นะ!"
 
 สาวน้อยผมสีส้มเหมือนกับแม่ของเธอเข้าไปเยื้อสตรีคนนั้นไว้แม้ร่างกายของเธอจะสะบักสะบอมก็ตาม
 
 
ผัวะ!!
 
"กริ๊ดดด!!!"
 
เธอโดนอีกฝ่ายถีบเต็มแรงจนล้มกับพื้น ทว่าเธอก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง "อย่าทำ...ร้าย..ท..ท่านแม่..นะ!"
 
 
"ลูกแม่..." ผู้เป็นแม่เมื่อเห็นลูกสาวถูกกระทำแบบนั้นก็อดน้ำตาซึมไม่ได้
 
 
 
ไม่ไกลจากตรงนั้น ร่างของชายผมสีส้มที่วัยไล่เลี่ยกับเธอแน่นิ่งไปแล้ว...แต่เขาเห็นทุกอย่าง เห็นว่าแม่กับน้องสาวเขาโดนอะไรบ้าง
 
 
  ไร้ค่าเป็นบ้า..
 
 
เขาได้แต่มอง และนึกต่อว่าในใจ..ในความอ่อนแอของตัวเอง
 
 
 
...
 
 
 
"..อ่อนแอ"
 
 
 เด็กสาวหันขวับจากเพื่อนๆที่เล่นบอลในสนามไปหาเพื่อนที่นั่งข้างๆ "ห๊ะ"
 
 
"ห๊ะ?" แล้วคุณเพื่อนก็ทำหน้าเอ๋อตอบ "อะไร?"
 
 
"......เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร?"
 
 
"ห๊ะ พูดเหรอ?? เราก็ไม่ได้พูดอะไรนะ???"
 
 
"............"
 
   เอาเถอะ..ยัยนี่มันเอ๋อนินะ
 
 
"เออ ตรงนู้นมีไอติมขาย ไปซื้อกันปะ?"
 
 
"แกเลี้ยงนะ"
 
 
"ไม่ ซื้อเองดิครับคุณชมพู"
 
 
"ล้อเล่นน่า ไม่รับมุกเลย" เธอหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนหน้ามุ่ย "เราไม่กินล่ะไอติม"
 
 
"งั้นเราไปซื้อแปบ"
 
  เพื่อนที่น่ารักลุกออกไป ปล่อยเธอนั่งมองเพื่อนคนอื่นเล่นบอลกันสนุกสนานกันต่อไป
 
 
แต่ใครจะไปรู้ล่ะ....ว่าจุดที่เพื่อนเดินผ่านป้ายตรงนั้นจะตกลงมาพอดี
 
 
 
...
 
 
 
  เบื้องหน้าของนางฟ้าผู้งดงามเกินบรรยาย  คือผู้ที่บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของเธอ..อยู่ในสภาพเหมือนหนีตายมา  แต่ก็ใกล้ตายแล้วจริงๆนั่นแล
 
 
"อึก..." หนึ่งคือเด็กสาววัยกำลังสวย ลำตัวท่อนล่างลากจากขาจนถึงสะโพกของเธอหายไป เห็นแต่ลำไส้รุ่งริ่งลงมา
 
  เธอพยายามที่จะอดทนไม่ส่งเสียงร้องแม้สภาพร่างกายจะวิกฤตแล้วก็ตาม นัยย์ตาสีเหลืองเหมือนดอกดาวเรืองเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มือกำเสื้อชายอีกคนไว้แน่นอย่างพยายามอดทน
 
 
"....." สองคือเด็กหนุ่มที่ดูยังไงก็ไม่น่าเกินสิบขวบแต่เขายังอุ้มผู้หญิงคนนั้นเข้ามาได้ ร่างกายไร้ซึ่งร่องรอยการบาดเจ็บใดๆและยังใช้เวทย์เสริมพละกำลังอีก แบบนี้อุ้มร่างกระรุ่งกระริ่งของเด็กสาวได้สบายอยู่แล้ว
 
    แต่ทั้งที่ดูจะไม่เป็นไร....ทว่าดวงวิญญาณแตกสลายฉายในตาสีไพลินคู่นั้นอย่างชัดเจน
 
 
"........ไม่บ่อยเลยนะ ที่จะเจอผู้บุกรุกที่มาในสภาพนี้" นางฟ้าผู้งดงามเอื้อนเอ่ย "ข้าว่าพวกเจ้าคงจะพอได้ยินเรื่องเล่าของนางฟ้าสีดำมาบ้าง แต่พวกเจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อเหตุผลนี้สินะ?"
 
 
    เแม้จะดวงวิญญาณแตกสลายไปแต่มันยังคงเหลือเศษเสี้ยวอยู่บ้าง...เด็กหนุ่มส่ายหน้าและปฎิเสธเสียงเบา "ไม่"
 
 
"หืม....ไม่บ่อยจริงๆนั่นแหล่ะ ไม่สิ ไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ" นางฟ้าสีดำพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยกับผู้บุกรุกทั้งสองคนอีกครัง "ข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง"
 
"แต่ข้าไม่ใช่นางฟ้าผู้บริสุทธและสูงส่งนั่น ทุกอย่างที่ได้จากข้ามันมีราคาที่ต้องจ่ายคืน  และพวกเจ้าอาจจะไม่ได้อย่างที่หวังไว้....ร่างกายเจ้าไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม ดวงวิญญาณที่แตกสลายและสูญหายไม่มีวันกลับมา"
 
"และศาสตร์ต้องห้ามจะผูกพวกเจ้าสองคนไว้ตลอดกาล...พวกเจ้าต้องการความช่วยเหลือนี่จริงหรือ?"
 
 
"................"
 
 
   แล้วเพื่อจะมีชีวิตรอดต่อไป พวกเรามีทางอื่นให้เลือกด้วยหรือ?