นายปากร้ายกับยายใจแข็ง

          หลังจากการประกวดดาวเดือน  ไอ้กอล์ฟกับไอทิวเพื่อนรักของผมก็นำขบวนเสลี่ยงอันเชิญผมมาส่งถึงห้องนอนครับ  ผมอาบน้ำรวดเร็วอย่างกับฟาส 8  แล้วมาสลบบนเตียงของผม  สลบจริงๆ ไม่รู้ตัวไม่ฝัน  ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย  คงเพราะผมทั้งเหนื่อยทั้งเครียดทั้งตื่นเต้นสะสมมาหลายวันครับ  เช้านี้ผมตื่นมาตายังไม่ลืม  ก็พยายามควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลาครับ

            <<ไม่ได้รับ  10  สาย>>

            ตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วครับ  แปลว่าตั้งแต่หกโมงเย็นผมไม่ได้สนใจโทรศัพท์เลย  ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของวัยรุ่นยุคไอทีเลยจริงๆ 

            <<คุณหญิงแม่>>

            ผมบันทึกเบอร์แม่ด้วยชื่อนี้ครับ

            --ผลประกวดเป็นไงบ้าง  โทรไปก็ไม่รับ  งอน ชิ—

            เอาแล้วสิ  สาวสวยเบอร์หนึ่งของผมงอนไปซะแล้ว  โทรไปง้อหน่อยดีกว่า  เสียงรอสายเพลงลูกทุ่งที่แม่ชอบดังขึ้นยังไม่จบประโยค

            “แม่ครับ  เขาได้เป็นเดือนคณะครับ”

            บางทีการพูดจุดไคลแมกเลยมันก็มีส่วนดีบ้าง

            “นั่นไงแม่ว่าแล้ว  ลูกชายแม่ต้องทำได้  แล้วความสามารถพิเศษโอเคไหม๊หล่ะ”

            ขอบคุณนะครับที่เชื่อใจผม 

            “เขาว่ามันก็โอเคนะครับ  สาวๆ กรี๊ดกันใหญ่  มีการไลฟ์สดด้วยเดี๋ยวเขาหาให้แม่ดูนะครับ  ดูซิว่าผลงานศิษย์เอกคนนี้ผ่านรึเปล่า”

            ศิษย์เอกและศิษย์คนเดียวด้วยนะเนี่ย  ประเภททำด้วยกันกินด้วยกัน 

            “โหมีไลฟ์สดด้วย  ดังใหญ่แล้วนะเรา  สาวๆ เยอะอย่าลืมแม่น๊า”

            “ไม่ลืมหรอกครับ  แม่เขาสวยที่สุดเลย  อ่อเขาได้รางวัลป๊ปบปูล่าโหวตด้วยได้ตังค์ตั้ง 2,000  แหละ  รวมกับรางวัลเดือนเป็น  5,000  ไม่เคยหาตังค์ได้เองเยอะขนาดนี้เลยนะเนี่ย  เขาจะเอาไปทำอะไรดีครับแม่  ดาวน์มอร์ไซได้เลยนะเนี่ย”

            “อ่อ  พูดเรื่องรถเอาเก๋งดีกว่านะลูก  แม่กับพ่อไปดูแล้วก็จองไว้ให้แล้ว  พ่อกะจะเซอร์ไพรท์  ให้อาเก่งขับไปให้ที่ ม.  วันจันทร์หน้า  รอเขาเลือกไม่ไหว  เห็นเขาเหนื่อยๆ ยุ่งๆ ด้วย”

            แค่นี้ก็เซอร์ไพรท์สุดๆ แล้วครับ

            “ขอบคุณครับแม่  ฝากขอบคุณพ่อด้วยนะครับ  ถ้าอาเก่งมาก็ให้โทรหาเขานะครับ  เขาไม่รู้จะอยู่ไหน  เอาแน่เอานอนไม่ได้  ชีวิตวุ่นวายมาก  วันจันทร์เริ่มเรียน  แต่ทุกเย็นจนถึงดึกต้องไปซ้อมกับดาวเดือนคณะอื่นอีกครับ”

            “โอเคครับ  มีอะไรก็โทรหาแม่นะครับ  ดูแลตัวเองด้วย  แม่เป็นห่วงเขานะ”

            สงสัยคุณหญิงแม่จะมีธุระ  หาทางลงเร็วซะด้วย 

            “คร๊าบ  เขารักแม่นะ  จุ๊บๆ  ครับ”

            นายขุนเขาสายมุ๊งมิ๊ง  มีแฟนแล้วก็จะมุ๊งมิ๊งกับแฟนด้วย  รออยู่นะครับ(คนนั้น)

 

            ห้าโมงเย็นวันจันทร์  เจ้เชอรี่ผู้สถาปนาตัวเองเป็นพี่เลี้ยงดาวเดือนคณะวิศวะ  นัดแนะผมกับขิม  ผู้ชนะการประกวดดาวด้วยการแสดงความสามารถพิเศษเล่นขิม  สมชื่อครับ  พ่อแม่เธอเป็นครูสอนดนตรีทั้งคู่  เธอเล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิด  แต่เลือกขิมมาโชว์เพราะเหมือนชื่อตัวเอง  ผมก็ว่ามันน่ารักดี  แถมตัวเธอก็น่ารักมาก  มากกว่าที่จะมาเรียนคณะที่แสนจะโหดและเถื่อนขนาดนี้  (ตอนหลังสนิทกัน  แอบถามเธอ  เธอบอกว่าตามรุ่นพี่โรงเรียนที่แอบชอบมาเรียนคณะนี้  แต่ขู่เข็ญยังไงก็ไม่ยอมบอกชื่อ  สายเผือกนี่ปูเสื่อรอยาวๆ ไปเลยครับ)  เราเลิกเรียนกันตอนสี่โมงเย็นมีเวลาพักผ่อนชั่วโมงนึง  ผมแอบไปเดินตลาดนักศึกษามา  กะว่าจะไปหากำลังใจด้วยการแกว่งปากหาตีนพี่ฟ้าสักหน่อย  แต่วันนี้แม่ค้าคนสวยไม่มาครับ  อาจจะยังไม่เย็นด้วยหล่ะมั้ง  แดดภาคอีสานมันร้อน  เวลาทำการของแม่ค้าน่าจะแดดร่มลมตกสักหน่อย  จนใกล้ถึงเวลานัดผมเดินไปกองกิจการนักศึกษามหาวิทยาลัยครับ  ใกล้กันนิดเดียว  ถ้าว่างๆ ค่อยแว๊ปออกมาดู 

            มาถึงกองกิจการฯ  ดาวเดือนพี่เลี้ยงหลายคณะมากันแล้วครับ  รวมถึงขิมกับเจ้เชอรี่คนสวยด้วย  ผมก็เดินไปนั่งม้าหินอ่อนด้วย  สาวๆ กำลังคุยกันเรื่องการประกวดปีก่อนครับ  ดาวมาจากคณะวิทยาการจัดการ  (เค้าว่าสาวคณะนี้สายเยอะมากๆๆๆๆๆๆ)  ส่วนเดือนมาจากคณะมนุษย์ศาสตร์ 

            “ค่ะ  เชิญน้องๆ  มานั่งแถวด้านหน้านี่เลยนะคะ  ให้น้องดาวนั่งแถวหน้าน้องเดือนนั่งแถวหลังให้ตรงกันนะคะ  ไม่ต้องเรียงคณะ  เอาตามสะดวกก่อน  เดี๋ยวพวกพี่จะดูความเหมาะสมและจัดลำดับที่ให้ทีหลังนะคะ”

            พี่คณะจัดการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยครับ  สวยมากแต่ผมว่าถ้าดูไม่ผิด  เธอเป็นผู้ชายนะครับ  แต่ก็ไม่ได้วี๊ดว้ายแบบเจ้เชอรี่ดูนิ่งๆ  เรียบร้อย  น่ารักดีนะครับ  แบบนี้ใช่ๆ  ที่สาวๆ บอกว่าสวยกว่าผู้หญิงแล้วก็อยากยกมดลูกให้  (เพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียนผมนะครับ  เวลาเห็นผู้ฉิงสวย  เรียบร้อยดูเป็นกุลสตรี  มันบอก “มาเอามดลูกกูไปเถอะ”  ผมขำจริงๆ ครับ)  พวกเราก็จัดแถวแล้วนั่งลงครับ  ตอนนี้ยังไม่ได้คุยอะไรกัน  เกร็งๆ กันอยู่ครับ

            “อ่ะ  น้องๆ พี่ชื่อเมนี่นะคะ  จะเป็นคนดูแลน้องๆ ร่วมกับพี่ๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังนั่น  เดี๋ยวค่อยทำความรู้จักกันนะคะ  เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน  2  อาทิตย์  ก่อนถึงการประกวด  ต่อไปพี่จะเรียกชื่อคณะ  น้องๆ ดาวเดือนยืนขึ้นและก็แนะนำตัวเองให้เพื่อนๆ  พี่ๆ รู้จักนะคะ” 

            ตอนนั้นเองมีคนเดินเข้ามาในกองกิจการฯ ครับ  เสียงเปิดประตูทำให้หลายๆ คนมองไปทางนั้น  รวมทั้งผมด้วยมีผู้หญิงสองคนเข้ามาครับ  คนหนึ่งสูงเด่นเป็นสง่า  หน้าตาตรงสเป็คผมเลยครับ  พี่ฟ้า!!!!!!  มาได้ยังไงเนี่ย  อีกคนผมลืมมองไปเลยครับ  ทำไงได้สายตาผมมีไว้มองแค่คนเดียวมาเกือบจะปีแล้วนี่

            “เอ้าฟ้ามาแล้ว  มานี่มา”

            พี่ฟ้าแยกกับผู้หญิงที่มาด้วยกัน  แล้วเดินมาด้านหน้าแถวที่พวกผมนั่งกันอยู่

            “นี่พี่ฟ้าค่ะเด็กๆ  เป็นเดือนคณะศึกษา  รองเดือนมหาฯ ลัย  พวงตำแหน่งขวัญใจพี่ด้วย”

            ผมดีใจครับที่เห็นพี่ฟ้าที่นี่  ผมไม่แปลกใจครับเพราะเธอสวยจริงๆ  แต่เฮ้ย  ขอโทษนะครับ  พี่เมนี่เป็นกระเทย  พี่ฟ้าเป็นผู้หญิง  มันอะไรยังไง  พวกเราอึ้งกิมกี่  มันไม่จริงใช่ไหม๊  ใครก็ได้บอกผมที  มันไม่จริง!!!!!!  พี่ฟ้าเอาแนไปวางพาดบนไหล่พี่เมนี่  เธอสูงกว่าผู้ชายครับ  ท่าทางสบายๆ  นั่นขัดใจผมจริงๆ

            “เฮ้ย  ดูหน้าน้องๆ ดิ  ยังกะเห็นควายออกลูกเป็นลิง  อย่าไปล้อน้องสิเมต”

            สวรรค์โปรด  พี่ฟ้าเขย่าไหล่พี่เมนี่เบาๆ ตอนนี้ผมโล่งใจขึ้นมาหน่อย  ไอ้อาการชิวๆ ของพี่ ผมอภัยให้ก็ได้

            “ถ้าฟ้าเปิดโอกาส  เมตจะสละรองพื้นกับแป้งพัฟเลย”

            ห๊า  พี่เมนี่เสียงจริงพี่โครตหล่ออ่ะ  แถมชื่อก็แมนขนาดนั้น

            “เฮ้ย  พอเถอะๆ  เสียประชากรสาวสองหมด  เดี๋ยวโลกจะไม่สดใส  สวัสดีค่ะ  น้องๆ  พี่ชื่อพี่ฟ้านะคะ  ไอ้เรื่องดาวเดือนปีที่แล้วพี่ลืมไปแล้วหล่ะ  แต่ยังไงก็สู้ๆ นะคะ  มีอะไรก็ถามพี่หรือพี่ดาวเดือนคนอื่นๆ ได้  พวกพี่ก็จะสลับกันมาให้กำลังใจแล้วแต่ใครว่าง  ขอให้สนุกกับกิจกรรมค่ะ”

            เธอเบรกกระเทยที่พร้อมจะเปลี่ยนใจ  แล้วหันมาคุยกับพวกผมครับ  แล้วหันไปแตะไหล่พี่เมนี่ก่อนเดินไปหาเพื่อนผู้หญิงที่มาด้วยกัน  ผมเพิ่งได้สังเกตเพื่อนของเธอก็น่ารักมากตัวเล็กๆ ขาวๆ  น่าจะสเปคชายไทยอ่ะครับ  แถวนี้มีแต่คนหน้าตาดี  ผมละลานตาไปหมด  แต่ที่ติดตรึงใจเห็นจะมีคนเดียว

            หลังจากนั้นพี่ก็แนะนำกิจกรรมที่ต้องทำในกองประกวดไม่ว่าจะการแสดงของฝ่ายเดือน  ดาวแยกกัน  การแสดงรวม  การเดินโชว์ตัว  การตอบคำถาม  การแสดงความสามารถพิเศษ  รวมถึงชุดที่ใช้ในการแสดงที่มีให้ยืมบ้าง  แต่ถ้านอกเหนือจากที่มีอยู่ก็ต้องจัดหาด้วยตนเอง  เวลาคร่าวๆ ในการฝึกซ้อมคือ  ห้าโมงเย็นถึงสามทุ่ม  ให้พวกรากินข้าวเย็นก่อนเข้ามากองกิจการฯ  โดยวันนี้ต้องซ้อมเดิน  แนะนำตัวครับ  มันไม่ยากหรอกแต่มันหลายคณะ  ผมรอจนเหนื่อย  ขนาดผมอยู่กลางๆ นะนั่น  ถ้าอยู่ท้ายๆ  ผมขอนนอนรอเลยดีกว่า  ไม่ไหวแล้วผมเบื่อ  ไปเดินยืดเส้นยืดสายดีกว่า  ผมไม่อยากพบผู้คนครับ  เดินขึ้นชั้นสองดีกว่า 

            “แม่ค่ะ  ฟ้าโอเค  ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอกค่ะ  ฟ้าจะหาเอง  จะครบแล้ว  แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ  ค่ะ  ค่ะ  ฟ้าสบายดี  คิดถึงแม่นะคะ  ฝากจุ๊บน้ากิ่งให้ฟ้าด้วย  ถ้าว่างฟ้าจะรีบกลับไปหาค่ะ  ค่ะแม่  สวัสดีค่ะ”

            พี่ฟ้าครับ  แอบมาคุยโทรศัพท์อยู่คนเดียว  ด้วยความที่มันเงียบและเสียงก้องด้วย  ผมเลยได้ยินชัดเจนทีเดียว  ดูจะเป็นคนหัวรั้นนิดๆ  แปลกนะครับ  เวลาเธออยู่คนเดียว  เวลาเธอคุยกับคนอื่น  เวลาที่คุยกับคนที่บ้าน   ผมว่ามันคนละอย่างกัน  จิตใจดีมีแววดื้อรั้นแต่ก็แอบเศร้า  บางทีผมก็ไม่ควรตัดสินเธอด้วยแค่ที่เห็นหรือได้ยิน  แต่ทำไงได้ครับผมสนใจเธอ  ผมอยากรู้ในทุกๆ อย่างที่เธอเป็น

            “พี่ฟ้า  มาอยู่คนเดียวเงียบๆ  จะดักปล้นผมเหรอเนี่ย”

            ผมตีเนียนเหมือนเพิ่งรู้จักชื่อตอนพี่เขาแนะนำตัว  ก่อนนี้ผมไม่กล้าเรียกชื่อพี่ฟ้าครับ  กลัวความรู้สึกที่มีต่อพี่เค้ามาเนิ่นนาน  มันจะทำให้การสนทนาแปลกไป

            “มีให้ปล้นสักหมื่นห้าไหมหล่ะ”

            พี่แกดูตกใจนิดหน่อยที่มีคนอยู่ชั้นสองด้วย  แต่ก็ตีเนียนได้ไวจริงๆ ครับ

            “โหพี่  ผมมี 200  ครับ”

            แกล้งจนได้ไหม๊อ่ะ

            “เก็บไว้กินข้าวเถอะเราอ่ะ  ว่าแต่ทำไมขึ้นมาข้างบนหล่ะ  ไม่ได้ทำไรเหรอ”

            พี่แกยืดคอไปดูข้างหลังผม  คือบันไดทางขึ้น

            “รอนานอ่ะพี่  แต่ละคณะกว่าจะเดินกว่าจะแนะนำตัว  ผมอยู่ค่อนท้ายเลยเดินเล่นแก้ง่วงนอน”

            ผมมือล้วงกระเป๋าท่าทางสบายๆ

            “อือ  หายง่วงแล้วก็ตามลงมาหล่ะ  เดี๋ยวจะโดนดุ”

            พี่ฟ้าเดินผ่านผมเพื่อลงไปข้างล่าง

            “พี่เมตแฟนพี่เค้าออกจะใจดี  มีแค่พี่แหละทำหน้าดุตลอด  ไม่รู้พี่เมตเค้ามาชอบได้ไง”

            ไม่กวนไม่ใช่นายขุนเขา  พี่ฟ้าหันมาประจันหน้ากับผม  เธอสูงจริงๆ  หุ่นดีน่าไปเป็นนางแบบ  แต่ไม่เอาดีกว่าไม่อยากให้เป็นคนดัง  อยากเก็บไว้ดุคนเดียว

            “เอ๊ะ  น้องนี่ยังไง  แค่เพื่อนมันแซวพี่เล่น  จริงจังไปป่ะเนี่ย”

            มีความฉุนนิดๆ ติดมาในน้ำเสียง

            “อ้าว  ไม่จริงอย่าร้อนตัวสิครับ”

            ผมมองกวนๆ  มือล้วงกระเป๋า  ผมว่าถ้าพี่ฟ้าเป็นผู้ชายผมคงโดนเตะ

            “หลายทีแล้วนะ  น้องอคติอะไรกับพี่รึเปล่า  พี่ว่าพี่ไม่รู้จักเรา  เราก็ไม่รู้จักพี่  พี่คงไม่ได้ไปทำให้น้องเดือดเนื้อร้อนใจ  แต่ถ้าพี่ไปเผลอทำอะไรให้น้องไม่พอใจ  พี่ขอโทษ  เลิกทำเหมือนพี่ไปฆ่าคนที่น้องรักตายได้ไหม๊”

            พี่ฟ้าเดินลงไปอย่างหัวเสีย

            “ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ผมไม่ดีพอให้พี่จำได้”

            ผมรำพันกับตัวเอง

 

 

Part  พี่ฟ้า

            วันนี้นัดรวมพลดาวเดือนปีที่แล้ว  ดีใจจังจะได้ไม่ต้องร่วมกิจกรรม  ไม่ต้องถูกตามตัวอีกแล้ว  พอการประกวดดาวเดือนของน้องๆ จบลง  ฟ้าก็จะเป็นแค่อดีตรองเดือนแล้วสินะ  ก็ดีแล้วหล่ะจบเรื่องยุ่งยากจะได้มีเวลาเก็บเงิน  ช่วงนี้ที่บ้านต้องใช้เงินเยอะซะด้วย

            แล้วก็เป็นฟ้าที่โผล่ไปกองประกวดคนแรกของเหล่าดาวเดือน  ไอ้เมต  คนที่มันบอกว่าอกหักจากฟ้าเลยมาเป็นกระเทย  ดันแนะนำว่าฟ้าเป็นขวัญใจมัน  อะไรของมันนะเนี่ย  เด็กๆ มันจะคิดว่าฟ้าจัดอยู่ในเพศไหนหล่ะ  กระเทยชอบงี้เหรอ  ช่างมันเถอะมันก็เป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆ  อภัยให้มันก็ได้

            แม่โทรมาค่ะ  ฟ้าไปรับโทรศัพท์บนชั้นสอง  ข้างบนนั้นเงียบดี  ฟ้าเคยเปรยๆ กับแม่ว่าอยากได้คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค  แม่เป็นห่วงเพราะฟ้าขึ้นปีสองแล้ว  งานก็มากขึ้น  ต้องลำบากขับรถไปนั่งทำที่ศูนย์สารสนเทศซึ่งไกลจากหอพอสมควร  ก็เลยไปบอกพ่อ  คนที่ฟ้าเรียกพ่อก็ต่อเมื่อคุยกับแม่เท่านั้น  ฟ้ารักแม่นะ  แม่กับน้าเลี้ยงฟ้ามา  ฟ้าไม่มีพ่อ  และไม่จำเป็นต้องมี  ฟ้าจะหาเงินซื้อมันเอง  แม้จะสเปคมันจะต่ำกว่าที่พ่อจะซื้อให้อยู่มาก  แต่ถ้าต้องเปิดขึ้นมาทำงานครั้งไหนก็คิดถึงแต่ความใจร้ายที่เขาทำกับแม่  ฟ้ายอมทำงานหนักเก็บเงินเองดีกว่า

            ฟ้าว่าดูทางดีแล้ว  ดันมีไอ้เด็กเกาหลีโผล่มาอยู่ชันบนได้ไง  ได้ยินไปถึงไหนแล้วเนี่ย  ไอ้หล่อนี่มันเห็นหน้าฟ้าเป็นตาปลาที่ทำเท้ามันเจ็บหรือเปล่า  มันตั้งท่าจะจิกกัดฟ้าตลอด  ฟ้าว่าก็พูดกะมันดีๆ แล้วนะ  อย่าให้ได้เปิดสงคราม  (อย่างแกก็ทำได้แค่สงครามเย็นฟ้าเอ้ย)  ฟ้าพูดความในใจออกไปแล้ว  ฟ้าขอโทษมันที่หน้าตาฟ้าคงไปกวนส้นตีนมัน  คิดในใจว่าจะอยู่ห่างคนนี้  หนีให้ไกลๆ

            “ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ผมไม่ดีพอให้พี่จำได้”

            ฟ้าได้ยินเสียงแค่แผ่วเบา  ไม่ได้มีน้ำเสียงจิกกัด  เสียงเบาๆ นั้นบนเศร้า  ช่างมันเถอะ  ปล่อยมันกัดกะพยาธิในท้องมันไปเองเถอะ  ฟ้าจะไม่ยุ่ง

            จะหนีให้ห่างได้ยังไงเมื่อหน้าที่ก็คือหน้าที่  ฟ้ายังต้องแวะเวียนไปกองประกวด  แปลกนะ  ฟ้าบอกตัวเองว่าจะไม่ยุ่ง  จะห่างมัน  แต่ทุกทีฟ้าก็มองหาแต่มัน  คำพูดสุดท้ายนั่น  ทำเอาฟ้าคิดหนัก  มันว่าฟ้าจำมันไม่ได้  อันนี้ฟ้ายอมรับ  ฟ้าความจำสั้นจำคนไม่เก่ง  แต่ตลอดสองวันมานี้ฟ้าพยายามนึกๆๆๆๆๆ ว่าเคยเจอหรือไปเหยียบเท้ามันเข้าที่ไหนรึเปล่า  ฟ้ามั่นใจว่าหน้าหล่อๆ  ยังงี้ถ้าเคยเจอฟ้าต้องจำได้  โอ้ยโครตหงุดหงิดอ่ะ  มันเป็นใครหว่า  แล้วฟ้าเคยเจอมันที่ไหน  สูตรคณิตยังไม่ยากขนาดนี้เลย

------------------------------------------------------------------------------------------------------

            “เจ้  พี่ฟ้าเขาเป็นทอมเหรอ”

            ผมถามเจ้เชอรี่คนสวย  ระหว่างนั่งพักซ้อมการประกวด

            “ไม่รู้สิ  คลุมเครือ  ก็เพราะบุคลิกยังงี้ไงถึงได้ป๊อบปูล่าโหวต  คือถูกใจทุกเพศทุกวัย  ปกติสาวสองอย่างเจ้เกลียดชะนีจะตาย  เจ้ยังเกลียดนางไม่ลง  ออกจะปลื้ม”

            เจ้เชอรี่ตอบ  มองพยักเพยิดไปทางต้นเรื่องที่นั่งตัวตรงศอกสองข้างวางบนที่เท้าแขนของเก้าอี้  สวยแต่ก็ไม่บอบบาง  บุคลิกดี  สวยสง่าเรียกยังงี้น่าจะถูก  รัศมีพี่ฟ้าเปล่งประกายมากกว่าพี่แยมดาวมหาฯลัยเป็นไหนๆ  ใครตาถั่วหว่ะ  หรือพี่แกเดินส้นสูงพลิก

            “โห  ได้ป๊อบปูล่าโหวตด้วย”

            ผมอึ้งนะเนี่ย

            “ช่ายสิ  ดอกกุหลาบนี่มาทั้งสวน  นางอ่ะน่ารัก  ความสามารถก็เยอะแต่ถ่อมตัวสุดๆ  เห็นป่ะหล่ะตัวเองเป็นดาวแทนที่จะนั่งสวยๆ  วิ่งเอาน้ำเอาข้าวแจกคนไปทั้งกอง  เป็นยังงี้มาตั้งแต่ประกวดปีก่อนแล้ว”

            เรื่องนี้ผมรู้ดีครับ  ก็เธอเป็นนางฟ้าของผมนี่

            “ความสามารถเยอะเหรอครับ  พี่เค้าแสดงความสามารถอะไรครับ”

            ผมอยากรู้จริงๆ แหละครับ  ผมต้องหาข้อมูลเยอะๆ  เข้าไว้

            “ดีดกีต้าร์ร้องเพลงลูกทุ่ง  ร้องเพราะจนอยากให้ไปประกวดไมค์ทองคำ”

            เก่งอ่ะ  นางฟ้าดูเหมือนจะห่างไกลผมไปทุกที  ผมจะจีบเธอก็อายตัวเอง  เรื่องของเธอทำเอาผมอึ้ง  ทึ่งได้เสมอ

            “อยากฟังสักครั้งจัง  เสียใจที่เกิดช้าไปปีนึง”

            เผลอรำพึงกะตัวเอง  ลืมไปว่านั่งอยู่กะเจ้เชอรี่

            “ทำไมจะสมัครทีมรักคุณเท่าฟ้าเหรอ  บอกไว้ก่อนว่ายาก  เห็นใจดีอย่างนั้นนะ  ใจแข็งชิบหาย  ทำเอาไอ้เมตอกหักรักหญิงไม่ได้เลยอ่ะ  แล้วไอ้แอนที่ตามมาต้อยๆ เป็นคู่หูนั่นอีก  ยอมลดสถานะทางใจเพื่อจะได้อยู่ใกล้นาง  อ่อ  คนที่น่าจะมาวินๆ สุดท้ายกินแห้วก็ไปแม็กเดือนมหาลัยนั่น  ไปไหนมาไหนกันบ่อยตอนประกวด  สุดท้ายนางบอกคิดแค่เพื่อน  ทำใจเถอะน้อง”

            โห  ยาว  เรื่องนี้ยาว

            “ได้ยินเหมือนคนทางนี้กำลังคิดถึงเราไหมน่ะ  เชอรี่”

            แอบมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ  พี่ฟ้า

            “ว้าย  ตาเถรหกตกขะเมนตีลังกาฟ้าผ่าเปรี้ยง”

            คำอุทานอะไรของเจ้แกหว่ะเนี่ย

            “เปล่านะฟ้า  แค่น้องมันถาม”

            เอาละสิ  โยนขี้มาให้ผมเต็มๆ  เลยเจ้

            “มีไรถามพี่ได้เลยนะน้อง”

            จะบอกว่าอย่านินทาลับหลังละสิ  ไวเท่าความคิดผมยื่นโทรศัพท์ที่ปลดล็อกหน้าจอแล้วให้พี่ฟ้า

            “ผมขอเบอร์พี่ฟ้าหน่อยครับ  คำถามผมเยอะ  ถามตรงนี้ไม่ทันแหง”

            ก็เจ้เมนี่เรียกรวมแล้วอ่ะ  พี่ฟ้ารับไปงงๆ  กดเบอร์ให้ผมเฉยเลย

            “ขอบคุณครับ”

            ผมรับโทรศัพท์คืน  รีบเมมเบอร์อย่างไว  วิ่งไปรวมกลุ่ม

 

            การประกวดดาวเดือนมหาลัย  เหนื่อยหนักกว่าของคณะเยอะมากๆ  จากกระแสที่ผมแอบไปส่องๆ เพจมหาวิทยาลัย  รวมถึงการประมวณผลของเจ้เชอรี่ผมน่าจะติดหนึ่งในสาม  ผมยิ่งกดดันไปใหญ่  คือผมมันประเภทหน้าตาดีแต่ไม่มีความสามารถไงครับ  กดไลค์อ่ะเยอะ  แต่เค้าอาจเบื่ออาหารของผมแล้วก็ได้  ดอกไม้ผมก็อาจลดลง  ผมต้องหาที่ระบายความอัดอั้นตันใจ  ผมคิดถึงพี่ฟ้าครับ  อันที่จริงผมก็คิดถึงพี่เขาอยู่ตลอดนั่นแหละ  ถ้าผมไลน์ไปเขาจะตอบไหมนะ  ไม่ลองก็ไม่รู้สิ

            --  พี่ฟ้าครับ --

            รอสิครับ  ขอร้องหล่ะ  อ่านแล้วก็ตอบผมที  ผ่านไป  58  วินาที

                                                                        -- ว่าไงไอ้เด็กแสบ –

            -- ผมออกจะหล่อ –

                                                                        -- จะชวนทะเลาะเหรอ—

            -- ผเครียดจังเรื่องประกวด –

                                                                        --อีก 2 วันเดี๋ยวมันก็ผ่านไป—

            --พี่ฟ้า –

                                                                        -- ว่า—

            -- ผมขอโทษนะที่พูดไม่ดีกับพี่หลายอย่าง—

                                                                        -- แล้วทำทำไม—

            -- ผมแค่เรียกร้องความสนใจ –

                                                                        -- เรียกร้องตีนด้วยมั้ย –

            -- พี่เคยป่ะเวลาเราสนใจใคร แต่เราอยู่นอกสายตา  มันนอยอ่ะ –

                                                                        -- หมายถึงพี่เหรอ—

            -- แค่นี่นะครับ  ฝันถึงผมด้วย Good nignt –

                                                                        -- ไอ้เด็กกวนตรีน กลับมาตอบก่อน—

            ผมยิ้มให้โทรศัพท์ผมเห็นข้อความครับแต่ไม่กดเข้าไปอ่าน  ไม่ตอบด้วย  555  แกล้งพี่ฟ้านี่สนุกจริงๆ  เอาจริงๆ แกคงไม่เกลียดผมหรอกใช่มั้ย  ได้คุยกับพี่ผมก็มีแรงไปคว้าตำแหน่งเดือนแล้ว

 

            ค่ำคืนประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย...............................ประจำปี...................

ไอ้ทิวไอ้กอล์ฟเพื่อนรักมันตามมาเชียร์ผม  มันบอกมันอดข้าวเย็นมาสองอาทิตย์เพื่อซื้อดอกกุหลาบให้ผม  ผมหล่ะซึ้งใจจริงๆ  มันบอกอยากมีเพื่อนเป็นดาวครับ  เวลาสาวๆๆ เข้าหาผมจะได้ตกมาถึงท้องมันบ้าง  ไอ้เห้  หวังผลจริงๆ นะพวกมึง

            “ไอ้ป่า  กูเห็นคนนึงเหมือนพี่ฟ้า  นางฟ้าของมึงเลยหว่ะ”

            ไม่ใช่แค่เหมือนหรอกครับไอ้เพื่อนทิว

            “นั่นของจริงเว้ย  พี่ฟ้า  กูยังไม่บอกพวกมึง  กูรอมึงเจอเอง  กูแซะพี่แกมาตั้ง  3  อาทิตย์  เกลียดกูเข้ากระดูกแล้วมั้ง”

            มันโบกกะโหลกผมคนละที  โอ้ย  ทรงผมกูเสียหมด  รีบจัดอย่างไว

            “แล้วแม่งไปแซะไปกวนเค้า  ทำไมไม่คุยกะเค้าดีๆ”

            กูก็คิดจะคุยดีๆ  แต่กูแบบน้อยใจ

            “ก็พี่เค้าจำกูไม่ได้  กูน้อยใจได้ป่ะว่ะ”

            หน้าผมเศร้าเหมือนหมาหาแม่ไม่เจอ  แอคติ้งผมดีจริงๆ  ผมคิดเอง

            “เห้ย  มึงเลิกเศร้าแล้วไปคว้าสานสะพายมาให้ได้  เดี๋ยวกูพาบุกรังนางฟ้าเอง”

            ไอ้กอล์ฟขาลุยมาเอง  สู้ตายสิครับ

            การโชว์แต่ละอย่างก็เป็นไปตามสเต็ปที่วางกันไว้ครับ  ส่วนการตอบคำถามก็ไม่ได้มีอะไรยาก  ผมตอบเต็มความสามารถบวกใส่ลูกอ้อนแม่ยกตามสไตล์ครับ  มาจนถึงรอบความสามารถพิเศษ

            “ต่อไปขอเชิญทุกท่านอิ่มเอมไปกับหนุ่มนักทำอาหาร  จากคณะวิศวะกรรมค่ะ”

พิธีกรเรียกแล้วครับ  ผมเดินขึ้นเวทีด้วยท่าทีมั่นใจ  แต่หัวใจเต้นผิดจังหวะ  วันนี้โต๊ะผมได้รับการตกแต่งผ้าสีฟ้าอย่างสวยงาม  ผมว่ามันสวยเกินแค่ทำอาหารนี่ก็ดูหญิงพออยู่แล้ว

            “สวัสดีครับ  ผมเขา  นายขุนเขา  ทรัพย์อุดม  เดือนคณะวิศวะกรรมครับ  ผมไม่ใช่หนุ่มนักทำอาหารครับ  แค่เป็นลูกมือแม่เข้าครัว  หัดไว้ครับ  เวลาเข้าครัวกับคนรู้ใจจะได้คล่องแคล่ว  ขุนเขาสโลแกน  ทำกับข้าวได้  จ่ายตลาดเป็นครับ  วันนี้ผมจะมาทำข้าวห่อสาหร่ายครับ  เราใช้ข้าวญี่ปุ่นหุงสุกน้ำส้มสายชูญี่ปุ่น  เกลือและน้ำตาลอย่างละหน่อยคลุกเคล้าให้เข้ากัน  หั่นแตงกวา  ข้าวโพดอ่อน  แครอท  ปูอัด  ไข่หวานตามยาวเลยนะครับ  เสร็จแล้วก็ใช้มู่ลี่วางตามด้วยสาหร่ายแผ่นใหญ่  เกลี่ยข้าวให้ทั่วอย่าหนานะครับ  วางไส้ที่เตรียมไว้  ราดมายองเนส  แล้วก็พันๆๆๆๆ  เอาให้แน่นครับ  ขั้นตอนนี้ทำยากนิดนึงครับ  อยากหาคนช่วยพันอยู่  รับสมัครนะครับ  หลังจากนั้นก็ตัดเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ จัดใส่จานให้สวยงามหรือจะใส่กล่องไปปิคนิกก็ได้  แต่พิเศษกว่าคือถ้าอยากกินให้อร่อยต้องให้คนทำป้อนนะครับ  ส่วนผมอยากทำอาหารไปปิคนิกบนภูกระดึงสักครั้ง  กับคนนั้นที่ผมจดจำและรอคอยเธออยู่คนเดียว”

            เสียงกรีด  เสียงผิวปากดังกึกก้องหลังจากผมพูดจบ  ผมทำไปพูดไป  จนได้ข้าวห่อสาหร่ายหน้าตาดีทีเดียวครับ  จานอาหารผมถูกยกลงไปที่โต๊ะกรรมการ  ผมเดินกลับไปหลังเวที  การประกวดยังอีกยาวไกล ผมอยากนอนจริงๆ  ผมสูญเสียพลังเยอะมาก  ผมไม่ไหวแล้วไม่อยากได้ตำแหน่งอะไรแล้ว

            ผมนอนหลับตาบนเก้าอี้ที่ลากมาเรียงห้าตัว  สักพักผมรู้สึกอะไรมาเขี่ยๆ ที่จมูกครับ  คันชิบหาย  จะจามอยู่แล้วเนี่ย  ลืมตาดูสิใครบังอาจกวนเสือหลับ

            ทันที่ที่ผมลืมตา  สายตาผมก็ไปปะทะตากลมโตของคนที่ก้มลงมา  เธอตกใจผงะไปยืนถอยหลังสองก้าว  ในมือถือใบเมเปิ้ลสี่แดง

            “พี่ฟ้า”

            ผมอึ้งครับ พูดได้แค่นั้น

            “จำได้แล้ว”

            เธอพูดยิ้มๆ

            “พี่ไม่ผิดนะ  เราหล่อขึ้นเอง”

            เธอพูดเองเขินเองครับ  น่ารักจัง

            “ขอบคุณนะครับ”

            “เรื่อง”

            เธอถามงงๆ

            “ที่นึกออก”

            “ที่จริงหน้าเวทีเห็นเพื่อนเราอ่ะ  ทิวกับกอล์ฟ  พอครบแก๊งค์ค่อยดูออก  ว่าแต่เก่งเน๊อะ  ติดวิศวะสามคนเลย”

            “คนที่เก่งสุดก็เดือนวิศวะอ่ะครับ  สนใจไปปิคนิคด้วยกันไหม๊”

            ผมหยั่งเชิง  แต่ทำหน้ากวนชิบหาย

            “เลิกกวนตีนเมื่อไหร่จะรับไว้พิจารณา”

            ว่าแล้วเธอก็จ้ำออกไปโน่น   ปล่อยผมยิ้มอยู่ตรงนี้

            เมื่อแสดงความสามารถพิเศษครบทุกคนพวกดาวเดือนก็ขึ้นไปเตรียมรับดอกกุหลับโหวตป๊อบปูล่าครับ  ตอนนี้มันโครตระทึก  ถ้าไม่มีคนเอามาให้เราหล่ะ  เราจะยืนหัวโด่อยู่คนเดียวมั้ย  คนอื่นๆ ความสามารถเขาดีมากเลยมีลูกผมจะส่งเรียนมันทุกอย่าง  บังคับก็ต้องทำแล้ว  อายเขาอ่ะ  ว่าแต่ผมจะมีลูกกับใครหล่ะ  เขายังไม่รับเราพิจารณาเลยนะ  อย่าคิดไกลไอ้เขา

            โอ้โหสาวๆ ต่อแถวผมยาวมากนะคับ  หน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ  ดอกไม้นี่เจ้าหน้าที่รับไปวางหลายรอบแถวผมก้ยังไม่สั้นลงเลย  บางทีให้แถวอื่นแล้วก็มาต่อแถวผมด้วย  รักพี่เสียดายน้องเหรอครับ  จนคนเริ่มน้อย  ดาวเดือนคนอื่นกลับไปยืนแล้วครับ  ผมเห็นพี่ฟ้าเพิ่งก้าวมาเข้าแถว  พี่ตัดสินใจนานไปป่ะเนี่ย  จนเธอเดินเข้ามาหาผมเป็นคนสุดท้าย

            “พี่ให้ดอกเดียวนะ”

            เธอยื่นกุหลาบมาตรงหน้า

            “ขอบคุณสำหรับรักเดียวนะครับ”

            “เฮอะ”

            พี่ฟ้าสบถได้แมนมาก  แล้วรีบเดินกลับเข้ากลุ่มไป  ผมจึงลุกหมุนตัวเดินเข้าแถว  หลังจากนั้นพวกเราก็เคลื่อนแถวลงจากเวที  เพื่อให้เจ้าหน้าที่นับจำนวนดอกกุหลาบครับ  พวกเราก็ต้องเปลี่ยนการแต่งตัวเป็นชุดนักศึกษาถูกระเบียบรอการประกาศผล

            สุดท้ายผมก็ได้ตำแหน่งป๊อบปูล่าโหวต  พ่วงด้วยเดือนมหาวิทยาลัย  คงเป็นปีที่วงการดาวดือนตกต่ำที่สุด  ไม่ควรเลือกผมเลย  หลังจากนั้นก็มีถ่ายรูปหมู่  รูปคู่ดาวเดือน  รอง  และรองอันดับสอง  มีนักข่าวหนังสือพิมพ์มหาวิทยาลัยมาสัมภาษณ์ด้วย  เหมือนดาราเข้าไปทุกทีแล้วนายขุนเขา   ที่ตลกคือ  พี่เขาถามว่ารู้สึกยังไงหลังได้รับตำแหน่ง  คุณผู้อ่านรู้ไหม๊ผมตอบยังไง

            “ผมง่วงครับ”

            จริงๆ อยากถามว่าสัมภาษณ์วันอื่นได้ไหม๊  แต่เกรงใจ  กลับหอไปนี่ผมต้องโทรรายงานคุณหญิงแม่อีกชาติไหนจะได้นอน

 

 

Part     พี่ฟ้า

            “สเป็คฟ้าเลยนะนั่น  ทำกับข้าวได้จ่ายตลาดเป็น”

            ฉายานางฟ้าต้มมาม่าใส่ปลากระป๋องนี่ลืมๆ มันไปซะ

            “สเป็คของผู้หญิงทั้งหอประชุมนี้ด้วยเถอะ”

            ก็มันจริง  ผู้ชายทำกับข้าวเป็นน่ารกจะตาย  ใครจะไม่ชอบ

            “แต่เราชอบกินมาม่า”

            แอนพูดเบาๆ แต่เราดันได้ยิน  ก็เลยยกมือไปยีผมลอนสวยๆ นั่น

            “พี่ฟ้า  หวัดดีครับ”

            ไอ้สองตัวนี่ใครละเนี่ย 

            “จำไม่ได้ชัวร์  ไม่แปลกที่ไอ้เขามันงอน  มันอุตสาห์รักของมัน  มันสู้มาตามหา”

            อ้าวไอ้สองคนนี้เพื่อนไอ้เขา   ภาพทุกภาพวิ่งมาประติดประต่อกัน  จนคนบนเวที่พูดว่า  “..............ส่วนผมอยากทำอาหารไปปิคนิกบนภูกระดึงสักครั้ง  กับคนนั้นที่ผมจดจำและรอคอยเธออยู่คนเดียว”  ใช่เลย  เรารีบเปิดกระเป๋าอย่างเร็ว  หยิบเอาสมุดโน้ตหุ้มผ้าสีชมพู  ปักเมเปิ้ลสองใบ  เขียนด้านบนว่า  Forget  Me  Not  แล้วคลี่หาของที่อยู่ภายใน  ใบเมเปิ้ลทับจนแห้งแต่สีแดงยังสวยสดเหมือนใหม่  พอเจอก็ถือไว้  เก็บสมุดลงกระเป๋าแล้วกำลังจะผละไปหลังเวที 

            “พี่ฟ้า  ไอ้นั่นมันรักพี่ตั้งแต่แรกเห็นนะ”

            ยิ้มให้ไอ้สองตัว  แล้วรีบเลย  มองหาสักพัก  ก็เล่นไปหลบนอน  หลับไปแล้วมั้ง  แกล้งหน่อยก็ดี  เลิกกวนตีนจะรับพิจารณานะเด็กน้อย