The Last Pirate

เวลาเช้าตรู่  ณ เกาะฟาโกเน่ อันห่างไกลผู้คน เกาะนี้อยู่ในความปกครองของ โลเวลล์ แม็กซ์ ฟาติโน่ ผู้เป็นสหายร่วมปล้นของเฮนรี่ครั้งเมื่อแรกเริ่มเป็นโจรสลัด
 
 
“ท่านโลเวลล์ครับ กัปตันเฮนรี่เดินทางมาถึงแล้วครับ ตอนนี้รอท่านอยู่ที่ห้องทำงานพร้อมกับบิวเนอร์ครับ” ลูกน้องคนสนิทของโลเวลล์เอ่ยขึ้นขณะที่เขากำลังวุ่นกับงานบนโต๊ะอยู่
 
 
“โอ้ย!! ข้าลืมไปเลยว่าเป็นคนบอกให้เขาเดินทางมาที่นี้โดยเร็วที่สุด เลยไม่ได้เตรียมพร้อมจะออกไปรับ  เฮ้อ แย่จริง ข้าคงจะเร่งทำงานมากไปหน่อย” โลเวลล์บ่นกับตัวเอง
 
 
“ขอบใจเจ้ามากนะโคลท์ที่ไปรับเฮนรี่แทนข้า….เจ้าไปบอกเฮนรี่ว่าอีกสักครู่เดี๋ยวข้าจะออกไปพบ”
 
 
“ครับ ท่านโลเวลล์” โคลท์รับคำสั่งผู้เป็นนายก่อนเดินออกไป
โลเวล์จึงวางเอกสารทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วไปแต่งตัวด้วยชุดที่เป็นทางการมากกว่าชุดนอนที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้ ก่อนจะออกไปพบเฮนรี่ที่ห้องทำงาน
 
 
“เฮนรี่” โลเวลล์เรียกชื่อนั้นด้วยความดีใจ พร้อมวิ่งเข้าไปกอด
 
 
“ข้าคิดถึงท่านที่สุด เฮนรี่” โลเวลล์พูดด้วยความดีใจขึ้นไปอีก เมื่อเฮนรี่ลุกขึ้นมากอดเขาตอบ โคลท์และบิวเนอร์ที่นั่งดูอยู่ได้แต่ยิ้มให้ในความสัมพันธ์ของเขาสองคนนี้
 
 
“ฮ่าๆๆๆ เจ้ายังคงไม่เปลี่ยนไปเลยนะโลเวลล์” แบบนี้แหละเฮนรี่ถึงชอบเขา โลเวลล์ผู้ที่ไม่เคยแคร์ต่อสายตาใคร เขาทำทุกอย่างที่เขาอยากทำไม่ว่าใครจะนินทาอย่างไรก็ตาม เขาหาได้สนใจไม่
 
 
“ข้าต้องขออภัย ที่ไม่ได้ออกไปรับท่านที่ท่าเรือ ข้าเร่งทำงานให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ใช้เวลากับงานใหญ่ของท่านอย่างเต็มที่”  โลเวลล์พูดบอกหลังจากที่นั่งลงบนเก้าอีกฝั่งตรงข้ามเฮนรี่
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงข้าก็ต้องมาที่ปราสาทของเจ้าอยู่ดี”
 
“เราเข้าเรื่องงานกันเลยดีกว่า ข้าไม่อยากจะเสียเวลาไปแม้แต่นาทีเดียว เกี่ยวกับเรื่องข้อความในจดหมายที่เจ้าส่งไป” เฮนรี่พูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง
 
 
“ฮ่าๆ ท่านก็ยังเป็นท่านเช่นเดิมนะเฮนรี่” โลเวลล์อออกจะตลกด้วยซ้ำ กับท่าทีจริงจังของเฮนรี่
 
 
“โคลท์ เจ้าไปเอาข้อมูลทั้งหมดที่เราได้มาเมื่อสัปดาห์ก่อนมาให้ข้าที” โลเวลล์สั่งออกไป
 
 
“ครับ ท่านโลเวล” โคลท์รับคำสั่งก่อนเดินออกไป  ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมแผ่นกระดาษจำนวนมาก
 
 
“นี่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับประเทศฟอจจา ทั้งข้อมูลการปกครอง ท่าเรือ การทหาร เสบียง ผังเมืองใหม่และทุกๆอย่างที่เราต้องรู้ สายของข้าที่อยู่ที่นั้นรวบรวมเอาไว้ตลอดห้าปีมานี้ มันเปลี่ยนแปลงไปมากอยู่ทีเดียว ต่างจากเมื่อตอนที่พ่อของท่านยังปกครองอยู่” โลเวลล์อธิบายเมื่อโคลท์วางเอกสารทุกอย่างลงบนโต๊ะ
 
 
“ส่วนเรื่องทหารจากประเทศเนเปิ้ลและพอสกัลที่เจ้าให้ข้าไปเจรจานั้น ก็เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองประเทศตกลงจะส่งทหารมาช่วยเราทุกเมื่อที่เราต้องการ” โลเวลล์พูดต่อ
 
ทั้งเฮนรี่และบิวเนอร์ต่างก็ดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น แล้วหยิบเอกสารต่างๆขึ้นมาดู
 
“ข้าโชคดีจริงๆที่มีคนอย่างเจ้าเป็นสหาย โลเวลล์” เฮนรี่พูดด้วยความจริงใจ
 
 
“ไม่หรอกเฮนรี่ ท่านเองก็ช่วยข้าไว้มาก เรื่องแค่นี้มันไม่ลำบากข้าหรอก” โลเวลล์บอกออกไป กับเฮนรี่แล้วไม่ว่าจะอะไรเขาก็พร้อมช่วยเหลือเสมอ เพราะเขาเข้าใจความรู้สึกคนที่สูญเสียสิ่งที่รักเป็นอย่างดี เพราะเขาเองก็เคยสูญเสียทุกอย่าง แต่ก็ได้เฮนรี่ช่วยเอาไว้และผูกพันธ์เป็นสหายกันมาถึงทุกวันนี้
 
 
“และเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเราอีกอย่างนะเฮนรี่ เมื่อวานสายของข้ารายงานมาว่า ตอนนี้ดยุกอีธานกำลงทรุดป่วย เพราะสูญเสียบุตรสาวคนกลางไปในงานเลี้ยงบนเรือจากพายุกลางทะเล ส่วนบุตรชายคนเล็กก็สูญหายไปในทะเล ตอนนี้ที่ประเทศนั้นเลยวุ่นกันใหญ่กับการตามหาตัวเขา” คำบอกเล่าของโลเวลล์ทำให้เฮนรี่เข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่างตอนนี้มากขึ้น ว่าคนที่เขาช่วยไว้นั้นมาลอยอยู่กลางทะเลได้ยังไง
 
 
“หึหึ  ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละโลเวลล์ และเหมือนโชคจะเข้าข้างเราสองต่อนะ”
 
 
“หืมมม?” คำพูดของเฮนรี่นั้นทำให้โลเวล์สงสัยอยู่ไม่น้อย
 
 
“ตอนนี้บุตรชายคนเล็กของอีธาน อยู่บนเรือของข้า” เฮนรี่บอกออกไป
 
 
“ห้ะ!!! เฮนรี่นี่ท่านทำอย่างไร  ท่านไปลักพาตัวเขามาเหรอ ทำไมท่านทำงานอันตรายโดยที่ไม่บอกข้า นี่ถ้า…” โลเวลล์ถามออกมาเป็นชุด
 
 
“เดี๋ยวๆก่อน โลเวลล์เจ้าใจเย็นๆ” เฮนรี่ต้องห้ามเอาไว้ ก่อนที่โลเวลล์จะรัวคำถามออกมามากกว่านี้
 
 
“ข้าเจอเขาลอยอยู่กลางทะเล จึงให้คนช่วยขึ้นมา คงเป็นเพราะพายุนั่นแหละ นับว่าเขาโชคดีมากที่เขายังรอดมาได้จากพายุหนักขนาดนั้น” เฮนรี่บอกออกไป
 
 
“อืมมมม ”
 
 
“แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อเฮนรี่…เอ่อ ข้าหมายถึงเราจะวางแผนต่อเลยหรือไม่ ในเมื่อข้อมูลทุกอย่างก็มีครบแล้ว”
 
 
“ข้าขอเวลาศึกษาเอกสารพวกนี้ก่อน คิดว่าไม่นานคงจะเข้าใจทั้งหมด ไม่เกินสัปดาห์นี้หรอก เสร็จเมื่อไหร่ข้าจะแจ้งเจ้าให้ทราบ”
 
 
“โอเค งั้นข้าขอตัวไปพักผ่อน…และขอให้ท่านทำตัวตามสบายได้เลย ที่นี้ก็เป็นเกาะในปกครองของท่าน ไม่ต้องเกรงใจอะไรข้าทั้งนั้น เดี๋ยวข้าจะสั่งการให้คนเตรียมอาหาร แล้วเราเจอกันในมื้อเย็นนะเฮนรี่^^”
 
 
“อ้อออ อีกอย่าง ข้าให้คนจัดเตรียมห้องสำหรับทุกคนไว้แล้ว  ส่วนเอกสารพวกนี้ข้าจะให้คนยกไปไว้ในห้องเดิมของท่าน  เผื่อว่าท่านจะได้ศึกษามันอย่างเป็นส่วนตัว”
 
 
“โอเค ขอบใจเจ้ามากโลเวลล์” เฮนรี่พูด ก่อนโลเวลล์จะเดินออกไปพร้อมโคลท์
 
 
“บิวเนอร์ เจ้าไปตามลีโอ แกร์ริค และโบการ์ต แล้วไปรอที่ห้องทำงานของข้านะ”
 
 
“ครับกัปตัน”
 
 
“เอ่อออ กัปตันครับ แล้วบุตรชายแห่งตระกูลไวท์ละครับ เราจะทำอย่างไรกับเขาดี” บิวเนอร์หันมาถามเฮนรี่ขณะกำลังเดินออกไปจากห้อง
 
 
“เดี๋ยวข้าจัดการเอง  เจ้าไปเถอะ”
 
 
“ครับกัปตัน”  บิวเนอร์รับคำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
 
 
หลังจากบิวเนอร์ออกไป เฮนรี่จึงทำตามที่เขาคิดไว้ นั่นคือไปที่เรือโลวีบอนด์
 
“หึหึ…มาดูกันสิว่าเจ้าจะดำเนินบทที่เจ้าสร้างขึ้นมาอย่างไรต่อ” เฮนรี่พูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงบุคคลที่อยู่บนเรือของเขาตอนนี้
 
“ท่านเฮนรี่” สาวใช้เอ่ยขึ้นพร้อมทำความเคารพ ขณะที่เฮนรี่เดินผ่าน
 
“เจ้าไปบอกคนเลี้ยงม้า ว่าให้เตรียมม้ามาให้ข้าที่หน้าปราสาท ตอนนี้เลยนะ ข้าจะรออยู่ตรงนี้ เมื่อเรียบร้อยให้เจ้ามาแจ้งข้า”
 
 
“รับทราบค่ะ ท่านเฮนรี่”
 
รอไม่นาน สาวใช้คนเดิมก็เดินมาแจ้งเรื่องที่เธอรับคำสั่งจากเฮนรี่ไปเมื่อครู่
 
 
“ท่านเฮนรี่คะ ม้าพร้อมแล้วนะคะ ตอนนี้อยู่ที่หน้าปราสาทแล้วค่ะ”
 
 
“อืม ขอบใจเจ้ามาก”
 
 
เฮนรี่เดินออกไปยังหน้าปราสาทก็พบคนเลี้ยงม้ายืนรอพร้อมม้าอยู่แล้ว
 
 
“ขอบใจเจ้ามากที่เตรียมม้ามาให้ เจ้าไปทำงานเถอะ”
 
 
“ครับท่านเฮนรี่”
 
เฮนรี่ขึ้นบนหลังม้าแล้วลูบหัวมันเบา
 
“เห็นเจ้าแล้วข้าก็นึกถึงฟาโก้ขึ้นมาเลยแฮะ” เฮนรี่คิดถึงเด็กน้อยของเขา ผู้ที่ชอบขี่ม้าเป็นชีวิตจิตใจ ฟาโก้มักจะให้เขาสอนขี่ม้าอยู่บ่อยๆ จนตอนนี้ฟาโก้แทบจะขี่ม้าเก่งกว่าเขาไปแล้ว
 
 
“รอข้าหน่อยนะฟาโก้ เสร็จงานนี้เราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เฮนรี่พึมพำเบาๆก่อนจะขี่ม้าออกไป
 
 
“ย่าห์!!”
 
 
ใช้เวลาไม่นานเฮนรี่ก็มาถึงที่ท่าเรือ
 
“ไปไม่ได้นะครับ กัปตันสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ท่านไปไหนจนกว่ากัปตันจะสั่ง โอ้ยยยย!!” เสียงลูกเรือแว่วมาแต่ไกล เฮนรี่รีบลงจากม้าเพื่อเดินเข้าไปดู
 
“มีอะไรกันหรือ” เฮนรี่ถามผู้คนที่กำลังล้อมวงมุงดูอะไรสักอย่าง
 
 
“มีลูกเรือของกัปตันเฮนรี่กำลังโดนทำร้ายค่ะ” หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น  เฮนรี่จึงเดินแหวกวงล้อมนั้นเข้าไป  พบว่าลูกเรือของเขากำลังถูกชายคนนึงปาข้าวของใส่อย่างไม่หยุดหย่อน
 
“หยุดเถอะครับ โอ้ยยยย!! ถ้ากัปตันมาพบว่าท่านไม่ได้อยู่บนเรือ พวกข้าจะแย่นะครับ” ลูกเรือคนนึงพูดขึ้น
 
 
“ข้าจะไป!! พวกเจ้าอย่ามายุ่งกับข้า ถอยออกไป” ชายหนุ่มผู้ที่เขาช่วยขึ้นมาจากทะเลตอบโต้ลูกเรือของเขา
 
 
“โป๊กกก! เป๊กกก!!”  เสียงสิ่งของถูกโยนใส่ลูกเรือของเฮนรี่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  เฮนรี่มองไปที่ลุกเรือก็พบว่าบนตัวพวกเข้ามีทั้งเศษผัก ผลไม้ ผ้าขี้ริ้ว หญ้าแห้งต่างๆ เต็มไปหมด
 
 
บนเรือของเขาก็มีพวกไม่ได้ความอยู่เยอะเหมือนกัน…เฮนรี่คิดในใจ
 
 
“หยุดได้แล้ว” เฮนรี่ทนไม่ไหวจึงเข้าไปจับข้อมือของชายหนุ่มที่กับลังปาข้าวของไว้แน่น 
 
“อ๊ะ!!”
 
ยูจินพยายามสะบัดมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ  จนเฮนรี่หันมาทำสายตาดุใส่ จึงหยุด
 
“กัปตันนน!!” ลูกเรือของเขาอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นเฮนรี่
 
 
“ข้าสั่งพวกเจ้าว่ายังไง” เฮนรี่ถามเสียงเรียบ 
 
 
“พะ….พวกข้า พวกข้าขออภัยขอรับกัปตัน ตะ…แต่..” ลูกเรือตอบอย่างตะกุกตะกัก จนสร้างความรำคาญให้เฮนรี่ไม่น้อย
 
เฮนรี่เอามือเสยผมอย่างรำคาญใจ
“เฮ้อออ !ช่างมันเถอะ พวกเจ้าไปขนของบนเรือลงมาให้เสร็จเถอะ”
 
 
“ครับ!! กัปตัน” ลูกเรือรับคำสั่งก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
 
 
“ส่วนเจ้า มากับข้า!!” ท่ามกลางสายตางงงวยของผู้คนที่ท่าเรือ เฮนรี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาอุ้มยูจินขึ้นไปบนหลังม้าอย่างรวดเร็ว ตามด้วยตัวเขา ก่อนจะเร่งขี่ม้าไปที่ปราสาท…ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยหมากตัวสำคัญแบบนี้ให้หลุดมือไปเป็นอันขาด
 
 
 
“ท่านจะพาข้าไปไหน  ปล่อยข้านะ!” ยูจินดิ้นไปมาไม่หยุดในวงแขนของเฮนรี่ ทำให้การบังคับม้าเป็นไปอย่างลำบาก
 
 
“ถ้าเจ้ายังไม่หยุดนิ่ง ข้าจะฆ่าเจ้าซะ” เฮนรี่สุดจะทน
 
 
“…..” มันได้ผล  คำพูดของเฮนรี่นั้นทำให้ยูจินเงียบและนิ่งไปในทันที
 
 
“หึ” เฮนรี่ยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย
 
 
ไม่นานนักเฮนรี่ก็ขี่ม้ากลับมาถึงปราสาทพร้อมกับยูจิน
 
 
“กัปตันครับ ตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่ห้องทำงานแล้วครับ” บิวเนอร์ที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าปราสาทบอกออกไปหลังจากที่เฮนรี่ลงจากหลังม้า
 
 
“อืม  เดี๋ยวข้าตามไป เจ้าไปแบ่งเอกสารให้ทุกคนศึกษาคร่าวๆรอข้าไปก่อน”
 
 
“ครับกัปตัน”
 
 
“ส่วนเจ้า อยากอยู่บนม้าแบบนั้นตลอดข้าก็ไม่ว่า” เฮนรี่บอกยูจิน ที่ตอนนี้ยังไม่ยอมลงมาจากม้า
 
 
“ข้าอยากกลับบ้านของข้า!” ยูจินพูดเสียงแข็ง หลังจากลงมาจากม้า
 
 
“เจ้านี่เอาแต่ใจจริงๆ ความผิดเจ้าที่ทำร้ายลูกเรือข้า ข้ายังไม่คิดโทษเลยนะ  ตอนนี้ยังจะมาทำตัวแบบนี้กับข้าอีก”
 
 
“ข้า…”
 
 
“เอาเถอะๆ ข้าไม่ใส่ใจเอาความหรอก แล้วบ้านของเจ้าอยู่ที่ใดกัน ข้าจะได้ให้คนไปส่ง ที่เกาะนี้เพื่อนของข้าปกครองอยู่ เขาให้คนไปส่งเจ้าได้ถูกต้องแน่นอน” เฮนรี่บอกออกไป
 
 
“ขะ..ข้า เอ่อ… ” ยูจินไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อไปเมื่อได้ยินดังนั้น เพื่อนของคนๆนี้ปกครองเกาะแห่งนี้งั้นหรือ?  ถ้าเกิดเขามั่วบอกออกไปว่าบ้านอยู่ตรงไหน แล้วถ้าไม่มีจริงขึ้นมาเขาคงจะซวยแน่ๆ คงจะถูกสงสัยว่าแท้จริงแล้วตัวเขาเป็นใคร
 
 
“หืมมมม ว่าไงล่ะ บ้านเจ้าอยู่ที่ใดกัน” เฮนรี่ถามย้ำ พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆยูจิน เพื่อสร้างความกดดัน แต่มันกลับทำให้ยูจินหน้าแดงขึ้นมา
 
 
“ขะ..ข้า…นี่ช่วยเอาหน้าที่มีแต่หนวดเคราของท่านออกไปห่างจากหน้าข้าได้ไหม”ยูจินทนไม่ไหว ที่หน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
 
“ฮ่าๆ ข้าเลิกแกล้งเจ้าแล้วก็ได้” หึหึ ไหนลองบอกข้ามาสิ ว่าเจ้าจะทำยังไงต่อ เบรามี่ ยูจิน ไวท์  ไม่สิตอนนี้เจ้าชื่อยูสตัสนี่หน่า
 
“ตกลงบ้านของเจ้าอยู่ที่ใดบนเกาะนี้กัน…ยูสตัส” เฮนรี่แสร้งถามออกไป
 
 
“ขะ…ข้า…ข้า”
 
“เอ่อออ ….”
 
 
“ข้าลืม!!” ยูจินโกหกออกไป
 
“ลืม?” เฮนรี่ถึงกับงงในคำตอบของคนตรงหน้า
 
“อื้อออ ข้าลืม ข้าจำอะไรไม่ได้เลย คงเป็นพระพายุหนักในทะเลที่ทำให้ข้าสูญเสียความทรงจำไปเช่นนี้” ยูจิบพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย
 
“แต่เจ้าจำชื่อตัวเอง กับชื่อเกาะนี้ได้ แล้วเจ้าก็ยังจำได้ว่าขึ้นเรือหาปลาจนไปเจอพายุ” เฮนรี่แย้ง
 
 
“ขะ..ข้า ข้าจำได้แค่นั้น นอกเหนือจากนั้นข้าก็จำไม่ได้แล้ว” ยูจินตอบอย่างตะกุกตะกัก และได้แต่หวังว่าเฮนรี่จะเชื่อเขา
 
“หืมมม?”
 
 
“จริงๆนะ ข้าจำไม่ได้จริงๆ ข้าอยากกลับบ้านของข้า แต่ข้าจำไม่ได้” ยูจินพยายามบอกให้เฮนรี่เชื่อเขา
 
 
“อืมมม มันก็อาจจะเป็นไปได้ที่เจ้าจะจำอะไรไม่ได้ ก็เจอพายุหนักซะขนาดนั้น” เฮนรี่ทำเป็นเชื่อสิ่งที่ยูจินบอก
 
 
“แล้วเจ้าจะเอาไงต่อ ในเมื่อจำอะไรไม่ได้เช่นนี้ ให้ข้าช่วยป่าวประกาศไหม เผื่อพ่อแม่ของเจ้าจะได้รู้และมารับตัวเจ้าไป” เฮนรี่ถามลองเชิง
 
 
“อ่ะ…เอ่อ ไม่เป็นไรๆ ข้าไม่อยากรบกวนท่าน....แต่ข้าขอแค่ให้ท่านไปส่งข้าที่นอกเมืองจะได้ไหม”
 
 
“หืมมม แล้วเจ้าจะใช้ชีวิตยังไง ในเมื่อจำอะไรไม่ได้เช่นนี้ แล้วเจ้ามีเงินหรือ?”คำถามของเฮนรี่ทำให้ยูจินถึงกับชะงัก
 
นั่นน่ะสิ ข้าลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย…ยูจินคิดในใจ
 
 
“แล้วอีกอย่าง เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่เขตนอกเมืองเป็นสถานที่แบบใด” เฮนรี่ถามออกไป
 
คำถามของเฮนรี่สร้างความสงสัยให้กับยูจินไม่น้อย
“หือ สถานที่แบบใดงั้นรึ?”
 
 
“สงสัยเจ้าจะจำไม่ได้…ฮ่าๆ ข้าจะบอกให้ก็ได้ว่ามันเป็นที่ๆบุรุษมักจะไปหาความสำราญกัน ข้าว่ามันยังเร็วไปนะสำหรับเด็กหนุ่มเช่นเจ้า” คำตอบของเฮนรี่ถึงกับทำให้ยูจินหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ ถึงเขาจะไม่เคยผ่านผู้หญิงมาก่อน แต่ก็พอจะรู้ว่าการที่ผู้ชายจะหาความสำราญให้ตัวเองนั้นมันมีไม่กี่อย่างหรอก
 
 
“ฮ่าๆ เจ้าหน้าแดงแบบนี้จะให้ข้าคิดเช่นไร” เฮนรี่ตลกกับท่าทางของยูจิน เขาไม่เคยเห็นชายใดที่มีท่าทีแบบนี้เมื่อพูดถึงเรื่องอย่างว่า
 
 
“ข้าไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย! แล้วอีกอย่างข้าก็อายุ 20 แล้วด้วย”
 
 
“ฮ่าๆ เอาหล่ะๆ ข้าจะไปส่งเจ้าตามที่เจ้าขอ ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเจ้าไว้ ไหนๆก็ช่วยมาแล้ว ข้าจะช่วยอีกหน่อยก็แล้วกัน แต่ต้องหลังจากที่ข้าคุยธุระกับลูกน้องเสร็จนะ” เฮนรี่บอก เขายังคงตลกกับท่าทางของคนตรงหน้าไม่เลิก
 
 
“ขอบคุณท่านมากๆ” ยูจินพูดด้วยความดีใจ เขาจะได้ไปออกไปจากกลุ่มโจรพวกนี้ซักที
 
 
“ฮ่าๆ ไม่หนักหนาสำหรับข้าหรอก…ตามข้ามาเถอะ” เฮนรี่บอก ก่อนจะเดินนำเข้าไปในปราสาท
 
 
เฮนรี่เดินเข้าไปสั่งการกับสาวใช้ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
 
 
“เจ้าตามพวกสาวใช้ไปรอที่ห้องของข้าก่อนก็แล้วกัน  คุยธุระเสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะให้คนไปตาม” เฮนรี่เดินมาบอกกับยูจิน 
 
 
หึ..คิดหรือว่าข้าจะทำตามที่เจ้าของ่ายขนาดนั้น  หมากตัวสำคัญขนาดนี้ข้าคงไม่ปล่อยเจ้าหลุดมือไปง่ายๆหรอกคุณหนูไวท์
 
 
“อื้ออ” ยูจินตอบรับอย่างไม่สงสัยอะไร ก่อนจะเดินตามสาวใช้ไปอย่างว่าง่าย
 
 
“แล้วก็ข้าฝากสัมภาระของข้าไปเก็บที่ห้องด้วยนะ ”เฮนรี่พูดก่อนจะถอดสายสะพายปืนพกและผ้าคลุมให้กับสาวใช้
 
เมื่อเห็นว่ายูจินเข้าห้องนอนของเขาไปแล้ว เฮนรี่จึงเดินไปยังห้องทำงานที่ลูกน้องของเขากำลังรออยู่
 
 
“ขอโทษที่ข้าทำให้พวกเจ้ารอนะ” เฮนรี่บอกเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน
 
 
“ไม่หรอกครับ ว่าแต่เอกสารอยู่ไหนเหรอครับกัปตัน” บิวเนอร์ถามขึ้น
 
 
“หืม ก็โลเวลล์บอกว่าจะให้คนยกมาไว้ห้องข้าไม่ใช่รึ ข้าก็นึกว่ายกมาแล้วเลยบอกให้เจ้ามาแบ่งให้ทุกคนศึกษารอข้า”เฮนรี่ตอบออกไปอย่างงงๆ
 
 
“ห้อง? คุณโลเวลล์ได้บอกหรือไม่ครับ ว่าห้องนอนหรือห้องทำงานของกัปตัน”แกรร์ริคถามขึ้น
 
 
“เขาบอกว่าห้องเดิมของข้า…ห้องเดิมของข้า?...ไม่ๆๆนะ!! ” เฮนรี่อุทานเสียงดังอย่างตกใจ
 
 
“เอกสารต้องไปอยูห้องนอนของข้าเป็นแน่..และตอนนี้บุตรชายตะกูลไวท์กำลังอยู่ในห้องนั้น!!” เฮนรี่พูดต่อ ทำเอาทุกคนตกใจไปตามๆกัน ถ้าเกิดยูจินเห็นเอกสารทุกๆอย่าง ความจะต้องแตกเป็นแน่
 
 
ทุกคนได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่ห้องของเฮนรี่ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่ายูจินกำลังยืนอ่านเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ด้วยมือที่สั่นเทา
 
 
นี่มันอะไรกัน นี่มัน!!
 
“นี่พวกเจ้า…ทำไม ทำไมถึงมีข้อมูลเกี่ยวกับบ้านเมืองของข้า!!” ยูจินพูดเสียงดังด้วยความโมโหและสงสัย จนลืมไปว่าตัวเขาเองนั้นอยู่ในนามของยูสตัสไม่ใช่ยูจิน…ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านเมืองของเขามาตกอยู่มือของพวกโจรสลัดได้ยังไง ความสงสัยเกิดขึ้นเต็มหัวไปหมด เพราะข้อมูลบางอย่างเขาเองแทบไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ
 
 
“เจ้าเห็นหมดแล้วสินะ เบรามี่ ยูจิน ไวท์” เฮนรี่พูดออกมาอย่างใจเย็น
 
 
“จะ..เจ้า เจ้ารู้?” จากความโมโหเริ่มเปลี่ยนเป็นความสับสนและความกลัวขึ้นมาแทนที่
 
 
“หึ…ใช่แล้วล่ะ ข้ารู้  รู้ว่าเจ้าเป็นใครมากจากไหน ตั้งแต่วันที่ช่วยเจ้าขึ้นมาจากทะเล!!” เฮนรี่พูดเสียงดัง สร้างความตกใจให้กับทุกคนยิ่งนัก
 
 
“เจ้า…พวกเจ้ามันโจรชั่ว เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่” ยูจินถามออกไปด้วยร่างกายที่สั่นไปทั้งตัว
 
 
“หึ  ถ้าข้าบอกออกไปเจ้าจะห้ามข้าได้อย่างงั้นรึ..พวกเจ้า!! ไปจับตัวเขาไว้” เฮนรี่สั่งออกไปเสียงดัง
 
 
ยูจินตกใจเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะโดนจับตัว โดยไร้ทางหลบหนี สายตาเหลือบไปเห็นปืนพกที่วางอยู่บนโต๊ะ จึงรีบคว้ามันมาและเล็งไปที่เฮนรี่
 
 
“ไอ้โจรสลัดชั่ว…ข้าจะไม่ยอมให้แกได้ตามที่หวังหรอก  ยุคของโจรสลัดอย่างพวกแกมันจบไปนานแล้ว”  
 
 
ยูจินพูดด้วยร่างกายที่สั่นไปทั้งตัวเพราะความโมโห
 
 
“โอ้วว ปากดีจังนะครับคุณหนู..หึหึ  ก็ใช่อยู่ว่ายุคของโจรสลัดมันหมดไปแล้ว  แต่ว่า…ข้ายังอยู่!  และอยู่ในนามของโจรสลัดที่ท่านแสนจะเกลียดชัง”
 
 
เฮนรี่ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวกระบอกปืนที่คนตรงหน้านั้นถือและเล็งมาที่เขา
 
 
‘’ยิงสิ!! อย่างเจ้ากล้าฆ่าคนหรือเปล่าล่ะ” เฮนรี่พูดต่อ เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของยูจิน
 
ยูจินมือสั่นเมื่อได้ยินคำท้าจากเฮนรี่ ไม่มีทีท่าว่าโจรสลัดตรงหน้านั้นจะกลัวเขาเลย ถ้าเขายิงออกไปจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
 
 
“ยิงสิ!!” เฮนรี่ตะโกนเสียงดัง
 
“เฮนรี่ ระวัง!!!” โลเวลล์ที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตะโกนขึ้น ก่อนจะกระโดดไปผลักเฮนรี่ออกจากวิธีกระสุน
 
 
“ปังงง!!” เสียงปืนจากการลั่นไกของยูจินดังขึ้น
 
 
ยูจินทรุดตัวลงนั่งพร้อมปล่อยกระบอกปืนออกจากมือ เขาตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างมาก และไม่ได้ตั้งใจจะยิงออกไป แต่เพียงแค่ตกใจกับเสียงของเฮนรี่เท่านั้น
 
กระสุนไม่ได้โดนเฮนรี่ แต่เฉี่ยวเข้าที่แขนขวาของโลเวลล์
 
“โลเวลล์!! นี่เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า” เฮนรี่ถามด้วยความตกใจที่แฝงไปด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นเลือดออกมาก
 
“ท่านโลเวลล์!” ทุกคนต่างพากันตกใจ
 
“ข้าไม่เป็นไรหรอกเฮนรี่ ท่านอย่าตกใจไปเลย แค่กระสุนเฉี่ยวเอง” โวเวลล์บอกออกมาเมื่อเห็นทุกคนตกใจกันมาก ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ใบหน้าของเขาก็แสดงความเจ็บปวดออกมาไม่น้อย
 
เฮนรี่มองไปที่ยูจินด้วยความโมโห
“พวกเจ้าพาโลเวลล์ไปทำแผล” เฮนรี่สั่งออกไป
 
“ครับ กัปตัน” แกร์ริคและโบการ์ตรับคำก่อนช่วยกันพยุงโลเวลล์ไป
 
“บิวเนอร์  ลีโอ เจ้าออกไปก่อน”
 
“แต่กัปตันครับ..”
 
“ข้าบอกให้ออกไป!!” เฮนรี่สั่งเสียงดัง
 
 
“ขะ..ครับกัปตัน” บิวเนอร์รับคำ เขาเองไม่เคยเห็นเฮนรี่แสดงความโกรธขนาดนี้มาก่อน
 
 
“ตึงงง!!!!” เฮนรี่ปิดประตูห้องเสียงดังหลังจากบิวเนอร์และบลูตัสเดินออกไป แล้วหันมาพูดกับยูจินที่ยังนั่งทรุดตัวอยู่ที่พื้น
 
 
“เจ้าทำอะไรลงไป!!”
 
 
“ข้ะ..” ยูจินมองเฮนรี่ด้วยความกลัว เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็นใครที่โกรธแล้วน่ากลัวขนาดนี้
 
 
“เพี้ยะ!!!” ใบหน้าของยูจินสะบัดไปตามแรงจากฝ่ามือเฮนรี่
 
 
“ข้าถามว่าเจ้าทำอะไรลงไป!! ” เฮนรี่เข้าไปบีบแขนยูจินอย่างแรง ตอนนี้เขาเหมือนคนคลั่งและไม่มีสติไปแล้ว
 
 
“คนในตระกลูไวท์อย่างพวกเจ้า คิดจะพรากคนที่ข้ารักไปถึงเมื่อไหร่กัน!!” เฮนรี่ทั้งบีบและเขย่าแขนของยูจินด้วยความโกรธ
 
 
ถ้าเกิดว่ากระสุนปืนโดนจุดสำคัญของโลเวลล์เข้าล่ะ  ถ้าเกิดมันไม่ได้เฉี่ยวแค่ที่แขน เขาคงต้องสูญเสียเพื่อนที่สำคัญของเขาไปเป็นแน่  
 
เพราะคนๆนี้ คนจากตะกูลไวท์ที่เขาแสนเกลียดชัง
 
“โอ้ยยย ข้าเจ็บ” ยูจินทั้งเจ็บ กลัว และสับสนกับคำพูดของเฮนรี่อย่างมาก
 
“เจ็บงั้นรึ  เจ้าบอกว่าเจ็บอย่างงั้นรึ!! ความเจ็บของเจ้ามันเทียบกับที่พ่อของเจ้าทำไว้กับข้าไม่ได้เลย!!”
 
 
“เจ้าพูดอะไร พ่อของข้าไปทำอะไรให้เจ้า” ยูจินกลั้นใจถามออกไป
 
 
“อ๋อ นี่พ่อของเจ้าคงจะปิดความลับนี้ไปจนตายเลยสินะ ว่าเคยทำอะไรกับครอบครัวของข้าไว้บ้าง!”
 
 
“’งั้นเจ้าก็รับรู้ไว้ซะ ว่าพ่อของเจ้าหักหลังพ่อของข้า ไม่พอยังยึดบ้านเมืองที่พ่อข้าปกครองอยู่ไปเป็นของตัวเอง และฆ่าทุกคนในครอบครับข้าจนหมดสิ้น!!” เฮนรี่พูดทุกอย่างออกไปจนหมดด้วยความโมโห
 
 
“เจ้าพูดอะไรออกมา…ไม่จริง!! ไม่จริง พ่อข้าไม่มีทางทำแบบนั้น เจ้าโกหก!”ยูจินเถียงขาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่มีทาง เขาไม่มีทางเชื่อคำพูดของโจรสลัดเด็ดขาด
 
 
 “ถ้างั้นเจ้าคิดว่าข้าจะมีข้อมูลเกี่ยวกับประเทศฟอจจานี่ไปทำไมกัน!!” เฮนรี่พูดพร้อมโยนเอกสารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะใส่หน้ายูจินอย่างแรง จนแผ่นกระดาษทั้งหมดปลิวไปทั่วห้อง
 
 
 “ข้า..” ยูจินเถียงไม่ออก ถ้าจะไปปล้นธรรมดาคงไม่ต้องมีข้อมูลทั้งประเทศลึกขนาดนี้  ไม่ใช่การปล้นงั้นหรือ  ถ้าโจรสลัดไม่ปล้น แล้วพวกเขาคิดจะทำอะไร?ทำไมถึงต้องมีข้อมูลทางทหารและการปกครองต่างๆ
 
 
สิ่งที่ยูจินคิดได้นั้นมันร้ายแรงมาก ถึงกับทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก
 
 
“ระ..หรือว่าพวกเจ้าจะก่อสงคราม” 
 
 
“หึ..ฉลาดเหมือนกันนี่ ข้าคิดว่าคุณหนูที่ใช้ชีวิตสุขสบายเช่นเจ้าจะคิดเรื่องแบบนี้ไม่ออกเสียแล้ว”
 
 
“จะ….เจ้า” ยูจินสั่นไปทั้งตัว สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดกับประเทศอันสงบของเขาที่สุด ก็คือสงคราม เพราะมันนำพาการสูญเสียทุกสิ่งอย่าง สิ่งที่ได้ก็มีเพียงชัยชนะของผู้ทำสงครามก็เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เฮนรี่พูดเป็นความจริงหรือไม่  เขาไม่อยากเชื่อมันด้วยซ้ำกับการที่เฮนรี่บอกว่าพ่อของเขาเป็นคนแบบนั้น แต่เมื่อจะหาเหตุผลมาแย้งว่าเฮนรี่โกหกนั้นก็ไม่มีเลย
 
 
“ข้าจะเอาทุกอย่างที่เคยเป็นของข้ากลับคืนมา และพ่อของเจ้าจะต้องสูญเสียทุกสิ่ง..สูญเสียเหมือนที่เคยทำกับข้าไว้!!”
 
 
“เพี้ยะ!!” ยูจินตบไปที่ใบหน้าของเฮนรี่จนสุดแรง
 
“หยุดกล่าวหาพ่อของข้าสักที ไอ้โจรชั่ว!!”
 
 
“นี่เจ้า..ไม่รู้สถานะตัวเองตอนนี้เลยเหรอ!! เจ้าถึงกล้าตบข้าเช่นนี้!!” เฮนรี่โมโหมาก และไม่รอคำพูดใดจากคนตรงหน้า  เขาเหวี่ยงยูจินไปที่เตียงอย่างแรงและขึ้นคร่อมทับบนร่างนั้นอย่างรวดเร็ว
 
“โอ้ยยย” ยูจินร้องด้วยความเจ็บปวด
 
 
“ข้าจะทำให้เจ้ารู้ ว่าตอนนี้เจ้าไม่มีสิทธิที่จะทำอะไรตามที่อยากทำ เจ้ามันก็เหมือนลูกไก่ในกำมือของข้า” เฮนรี่บอกก่อนจะก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของยูจินด้วยความรุนแรง
 
 
“โอ้ย! ปล่อยข้านะ เจ้าจะทำบ้าอะไร!!” ยูจินดิ้นไปมาไม่หยุด
 
 
“หึ..ก็เริ่มทำให้ทุกอย่างเป็นของข้ายังไงล่ะ!!!”
 
 
 
 
 
 
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////
TBC.