ไร้เดียงสา

          ไอ่ม่อนแม่งนอนอยู่ใกล้เรามาก เราจะหันกลับมันก็ไม่ยอม
เราไม่อยากจะเสียงดังกลัวเพื่อนๆตื่น
ขยืบๆ หนี เบาๆ
ม่อน : นอนสะที
เราไม่ตอบอะไร จนมันขยืบมากอดเราไว้
ขิง : เชี้ย! เราอุทานขึ้นเพราะตกใจ..!!!
ม่อน : คนจะนอน เงียบหน่อย
เราพยามแกะมือมันออก แต่มันก็ไม่ยอมจนเราเผลอหลับไป
 
เช้าแล้วจ้า ... ตื่นมาเห็นน้ำฝนกำลังแต่งตัว มะปรางอยู่ในห้องน้ำ ปัดไม่อยู่ ม่อนไม่อยู่
 
นี่จะไม่มีใครปลุกกูจริงๆหรอ เราพูดขึ้น !!!
น้ำฝน : กูนี่ปลุกมึงเป็น10 รอบและ
ขิง :มึงแน่ใจ ?
น้ำฝน : แดกยาไปกี่เม็ดว่ะ นึกว่าซ้อมตาย 
ขิง : เออๆ น่า / เราตะโกนบอกมะปรางให้อาบน้ำไวๆ 
มะปรางอาบเสร็จเรารีบอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จก็ออกไปรวมตัวข้างนอก
อาจารย์ให้ไปทานข้าวเช้า ที่ห้องอาหาร แบบบุฟเฟ่
 
เราไปนั่งรอที่โต๊ะเพื่อนเราจัดการให้
กินข้าวอิ่ม เราก็กินยาไปอีก 2 เม็ด 
ม่อน : ไม่ดีขึ้นหรอมึง 
ขิง : ก็ดีแต่ยังไม่หาย
ม่อน : แล้วจะไปเดินทางไกลไหวหรอ
ขิง : ก็ไม่ไป
มะปราง : เออ ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ ขี้เกียจแบกกลับ
ปัด : หัวเราะ 
น้ำฝน : เดี๋ยวกูไปขออาจารย์ให้นะ
 
หลังจากนั้นเราก็มานอนที่ห้อง ล๊อคอย่างดี เพื่อนๆออกเดินทางกันไปแล้ว
ก๊อกๆๆ : เราค่อยๆเปิดดู อาจารย์เอานมมาให้เรา และบอกให้เรานอนพัก
อาจารย์ : ครูอยู่ชั้น 2 นะ ห้อง202 มีอะไรก็ไปหาครูนะ
ค่ะ ๆ เราตอบกลับและเข้ามานอนต่อ
 
เรานึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาบอส เรารีบทักไลน์ไปหาทันที
ขิง : ว่างนะ 
บอส : โอเคร
 
บอสโทรหาเราทันที คำถามแรก
บอส : กินอะไรยัง?
ขิง : กินแล้วดิ แล้วทำไรอยู่เนี่ย??
บอส: มาอยู่บ้านไอ่เกล้าอ่ะ เที่ยงว่าจะไปเล่นตะกร้อที่รร. 
ขิง : มันใช่หรอ รร. หยุดก็ต้องอยู่บ้านดิ
บอส : ก็มันเหงา ไม่มีใครคุยด้วย
ขิง : เลยจะไปหากิ๊กหรอ
บอส : บ้า ! ไร้สาระ
ขิง : อย่าให้รู้นะ (แกล้งทำเสียงดุ)
บอส : รักขิงคนเดียว (เสียงนุ่มนวล)
ขิงก็เขินสิค่ะ จะไหวหรอแบบนี้ 5555
 
บอส : แล้วทำอะไร
ขิง : นอนอ่ะ ไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้เดินทางไกล 
บอส : แล้วอยู่กับใครเนี่ย (เสียงตื่นเต้น)
ขิง : คนเดียวสิ 
บอส : เป็นห่วงว่ะ อยู่คนเดียวด้วยอ่ะ
ขิง : จะมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ยล่ะ 
บอส : ทำพูดถ้าใกล้ๆจะขับรถไปเลยจริงๆ
ขิง : โถ่ๆ น่าสงสาร
บอส : อยากกอดแล้วอ่ะ
ขิง : ไม่ให้กอด 
บอส : ก็หอมไปแล้วเหลือกอด
ขิง : ทีนี่ไม่ยอมแล้ว
บอส : ไม่สน จะกอดให้หายคิดถึงเลย
คุยไปสักพักเราก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูอีกครั้ง เราเลยบอกบอสว่า
ขิง : อาจารย์มาอีกแล้วอ่ะ วางก่อนเดี๋ยวเขาว่าเอา
บอส : โอเครๆ แล้วทักมานะ
ขิง : อื้มๆ
 
เรากดวางและรีบไปเปิดห้อง เราเปิดไปเจอ .... ไอ่ม่อน !!!!
เรารีบทักมันทันที มาทำไม ไม่ไปเดินทางไกลหรอ 
 
มันไม่ตอบผลักเข้าห้องทันที มันซื้อขนมมาถุงใหญ่เลย
เราปิดประตูแบบงงๆ มันมานั่งที่เตียงแกะขนมกินไม่พูดอะไร
เรามองหน้ามัน มันก็ทำเฉย เราเลยบอกกับมันว่า
ถ้าจะไม่พูดก็ออกไปเลยนะ รำคาญลูกตา จะนอน
ม่อน : นอนหรือคุยกับใครครับ คนป่วย (มันกัดเรา)
ขิง : แล้วทำไม มีไรป่ะ
ม่อน : ลุกมานั่งใกล้ๆ เรา มันกระซิบข้างหูเรา (ถ้ามีล่ะ)
ขิงขนลุกไปหม๊ดดดดด โอ๊ย ! พูดธรรมดาก็ได้มั้ง 
 
ขิง : เออ กินไปเถอะ กูนอนก่อน
ม่อน : อื้มๆ ไม่กินจริงดิ
ขิง : หึ กินยาไปเริ่มง่วงแล้ว
ม่อนไม่ตอบอะไร แล้วเราก็หลับ
 
ก๊อกๆๆ เราได้ยินเสียงคนเปิดประตูแต่ตามันลืมไม่ขึ้น
ปัด : อ้าวม่อนมาได้ไง
มะปราง : เฮ้ย ! มึงทำอะไรกันป่าว ?
ม่อน : เบาๆ ขิงมันนอนหลับ กูก็มานอนพักเฉยๆ
น้ำฝน : มันหลับจริงๆมึง เบาๆ สงสารคนป่วย
ปัด : มาไม่คุ้มเลยเสียดายอดถ่ายรุปด้วยกันเลยเนอะ
น้ำฝน : วิวสวยมากมึงพลาดไอ่ม่อน
ม่อน : เออๆ ช่างมันเถอะ กินขนมมั้ย
กินดิ : ทุกคนประสานเสียง 
 
เราได้ยินหมดแหละแต่ขอนอนอีกหน่อยดีกว่า ขี้เกียจด้วย
 
มึงตื่นๆ อาจารย์เรียกแล้ว เสียงน้ำฝนปลุกเรา
อื้ม ๆ เราค่อยๆลุกมาจากที่นอนหัวฟูมาก หวีผมเสร็จปะแป้งและออกจากห้องไปรวม
 
อาจารย์ : ทุกคน เดี๋ยวแยกไปเป็นห้องใครห้องมัน เราจะทำกิจกรรมของพวกเรากันนะคะ
อาจารย์ : แยกย้าย ทำกิจกรรมเสร็จมากินข้าวเที่ยงกันตรงนี้ครับ
ค่ะ/ครับ  เสียงนักเรียนทุกคน