ไร้เดียงสา

    กลับมาปัจจุบัน
 
ม่อน : มะปรางๆ ขิงคบกับใครอยู่
มะปราง: คบกับกูเนี่ยล่ะ มันไม่ชอบผู้ชายแล้ว
ม่อน : หัวเราะ / มึงอย่าขี้โม้
มะปราง : เบะปากใส่ และเดินหนีมา
 
คาบก่อนพัก เราใจจดจ่อกับการพักมาก เพราะหิวมาก อยากกินเอแคลด้วย
มะปราง : ขิงม่ะกี้กูเจอเพื่อนรักมึง
ขิง : ใครว่ะ
มะปราง : ไอ่ม่อนไง
ปัด : หัวเราะ
ขิง : โอ๊ย !! พอเถอะ
น้ำฝน : มันทำไม หรือมันเปลี่บนใจมาจีบมึงว่ะมะปราง
มะปราง : อีบ้า กูมึแฟนแล้ว รักแฟนมาก 
พวกเรา หัวเราะรัวๆ 
ขิง : แล้วมันทำไม
มะปราง : มันถามว่ามึงคบใครอยู่ 
ปัด : ยิ้ม / หรือว่ามันเลิกกับน้ำชาแล้วเหงา
น้ำฝน : นี่ มันอ่ะเลิกกับน้ำชาไปนานแล้วป่ะ 
มะปราง : เออ จริง มึงไปอยู่ไหนมา
ปัด : ทำหน้ามึนๆ / หรอว่ะ
คุยยังไม่ทันเสร็จอาจารย์ก็เข้ามาก่อน
อาจารย์ก็สอนไปจดไปเมื่อยไปหิวไป คาบสุดท้ายนี่มันทรมาน 555 ใกล้จะหมดคาบอาจารย์ก็สั่งงาน ใครไม่เสร็จอาจารย์ไม่ให้พัก ใครเสร็จแล้วลงไปได้เลย (โอ้โห้ๆ ) จะเหลืออะไรให้เรากิน 
 
12:30 เราเพิ่งเสร็จ ทุกคนไปกันหมด ในห้องเหลือแค่ 4 คนที่ยังรีบเร่งทำงาน
 
เราเดินไปโรงอาหารแบบสิ้นหวัง สงสัยว่าจะได้กินของเหลือๆ หรือบางทีอาจไม่เหลืออะไรให้กิน
เรามานั่งโต๊ะ อี3 ตัวไม่มีใครซื้ออะไรให้เราเลย ปลื้มใจที่เพื่อนรัก
เรากำลังเดินไปดูว่าเหลืออะไรบ้าง
กูซื้อลูกชิ้นกับเอแคลไว้ให้ มากินดิ #เสียงเดิมๆลอยมา เราหันไป ทำหน้าเฉยๆ แล้วหันกลับ
ไอ่ม่อน เดินมาดีงแขนเรา พาเรามานั่งโต๊ะ โต๊ะของมัน เรานั่งแต่ไม่มองหน้ามัน
ม่อน : กินดีมึง 
ขิง : กูมีตังค์
ม่อน : มีตังค์ก็ซื้อไม่ได้ เพราะหมดแล้ว
ขิง : ก็เพราะมึงซื้อมาเยอะไง ไม่แดกซื้อมาทำไมเยอะแยะ ปญอ. หรอ 
(เราโมโหมันหรือโมโหหิวตอนนี้แยกไม่ออก)
เราลุกขึ้น เดินหนี ชนกับน้ำชา ไอ่ม่อนเดินตามมาพยุงเราลุก น้ำชามองหน้าเราแบบจิกสุด
ขิง : พี่ขอโทษทีนะ เจ็บมั้ย (เราถามด้วยเสียงดีๆ)
น้ำชา : ไม่เป็นไร แต่ก็เจ็บนะ (น้ำเสียงแดกดัน)
และมันก็เดินไป เราสบัดตัวจากไอ่ม่อน หันหน้าไปมองหน้ามัน บอกโกรษสุดๆ 
เราเดินหนี ม่อนตะโกนตามมา
ม่อน : ขอโทษ ขอโทษ หายโกรธกูนะ 
น้ำชาหันมามองเราแรงมาก เราหันไปมองทั้งน้ำชาม่อน ปวดหัวไปหมดแล้ว
เราเดินไปซื้อหวานเย็นร้านเดียวที่ยังมีของอยู่
บอส : เป็น 2 แก้วเลยครับป้า
เราหันไปมองอย่างไว เรายิ้มพร้อมบอกว่า
ขิง : ไม่สั่งใหม่หรอ พี่สั่งแปลกๆนะ จะกินได้ป่าว (ยิ้ม)
บอส : ก็อยากรู้ว่าพี่ชอบแบบไหน (ยิ้มหวาน)
 
ใจละลายอีกแล้วอีขิง มึงมันแรด อารมณมึงเปลี่ยนเร็วมาก อีไบโพล่า 555
เรายิ้มให้ไม่พูดอะไร พอได้หวานเย็นเราก็เดินแยกมา พอถึงโต๊ะปุบ อีเพื่อนตัวร้ายแซะเราสุด
แม๊ กับน้องบอสยิ้มหวานตาหยีเลยจ้า / ใช่ๆ กูก็เห็น 
มันเออ ออกันสุด เราเฉยๆ กินไปยิ้มไปไม่ตอบมัน วันนี้เรานั่งในโรงอาหารจนหมดเวลาพัก
 
ขึ้นไปอาคารเรียน 
อาจารย์ : นายกิตติ ไปยืมหนังสือพี่เขาสิ 
พวกเราหันขวับ เจอน้องบอส ยิ้มหน้าห้อง 
บอส : คับๆ
บอสเดินตามพวกเรามา พวกเราหันไปมองน้องแบบสงสัย
บอส : คือ ผม ! ขอยืมหนังสือพี่หน่อยครับ หนังสือภาษาไทยมอ4 ครับ
ปัด : อ่อ พี่ยังมีอยู่ในกล่องหลังห้อง เดี๋ยวตามพี่มาเลย
พวกเรา 3 คนมองหน้ากัน แล้วยิ้ม