ไร้เดียงสา

    กลับมาปัจจุบัน

ม่อน : มะปรางๆ ขิงคบกับใครอยู่

มะปราง: คบกับกูเนี่ยล่ะ มันไม่ชอบผู้ชายแล้ว

ม่อน : หัวเราะ / มึงอย่าขี้โม้

มะปราง : เบะปากใส่ และเดินหนีมา

คาบก่อนพัก เราใจจดจ่อกับการพักมาก เพราะหิวมาก อยากกินเอแคลด้วย

มะปราง : ขิงม่ะกี้กูเจอเพื่อนรักมึง

ขิง : ใครว่ะ

มะปราง : ไอ่ม่อนไง

ปัด : หัวเราะ

ขิง : โอ๊ย !! พอเถอะ

น้ำฝน : มันทำไม หรือมันเปลี่บนใจมาจีบมึงว่ะมะปราง

มะปราง : อีบ้า กูมึแฟนแล้ว รักแฟนมาก 

พวกเรา หัวเราะรัวๆ 

ขิง : แล้วมันทำไม

มะปราง : มันถามว่ามึงคบใครอยู่ 

ปัด : ยิ้ม / หรือว่ามันเลิกกับน้ำชาแล้วเหงา

น้ำฝน : นี่ มันอ่ะเลิกกับน้ำชาไปนานแล้วป่ะ 

มะปราง : เออ จริง มึงไปอยู่ไหนมา

ปัด : ทำหน้ามึนๆ / หรอว่ะ

คุยยังไม่ทันเสร็จอาจารย์ก็เข้ามาก่อน

อาจารย์ก็สอนไปจดไปเมื่อยไปหิวไป คาบสุดท้ายนี่มันทรมาน 555 ใกล้จะหมดคาบอาจารย์ก็สั่งงาน ใครไม่เสร็จอาจารย์ไม่ให้พัก ใครเสร็จแล้วลงไปได้เลย (โอ้โห้ๆ ) จะเหลืออะไรให้เรากิน 

12:30 เราเพิ่งเสร็จ ทุกคนไปกันหมด ในห้องเหลือแค่ 4 คนที่ยังรีบเร่งทำงาน

เราเดินไปโรงอาหารแบบสิ้นหวัง สงสัยว่าจะได้กินของเหลือๆ หรือบางทีอาจไม่เหลืออะไรให้กิน

เรามานั่งโต๊ะ อี3 ตัวไม่มีใครซื้ออะไรให้เราเลย ปลื้มใจที่เพื่อนรัก

เรากำลังเดินไปดูว่าเหลืออะไรบ้าง

กูซื้อลูกชิ้นกับเอแคลไว้ให้ มากินดิ #เสียงเดิมๆลอยมา เราหันไป ทำหน้าเฉยๆ แล้วหันกลับ

ไอ่ม่อน เดินมาดีงแขนเรา พาเรามานั่งโต๊ะ โต๊ะของมัน เรานั่งแต่ไม่มองหน้ามัน

ม่อน : กินดีมึง 

ขิง : กูมีตังค์

ม่อน : มีตังค์ก็ซื้อไม่ได้ เพราะหมดแล้ว

ขิง : ก็เพราะมึงซื้อมาเยอะไง ไม่แดกซื้อมาทำไมเยอะแยะ ปญอ. หรอ 

(เราโมโหมันหรือโมโหหิวตอนนี้แยกไม่ออก)

เราลุกขึ้น เดินหนี ชนกับน้ำชา ไอ่ม่อนเดินตามมาพยุงเราลุก น้ำชามองหน้าเราแบบจิกสุด

ขิง : พี่ขอโทษทีนะ เจ็บมั้ย (เราถามด้วยเสียงดีๆ)

น้ำชา : ไม่เป็นไร แต่ก็เจ็บนะ (น้ำเสียงแดกดัน)

และมันก็เดินไป เราสบัดตัวจากไอ่ม่อน หันหน้าไปมองหน้ามัน บอกโกรษสุดๆ 

เราเดินหนี ม่อนตะโกนตามมา

ม่อน : ขอโทษ ขอโทษ หายโกรธกูนะ 

น้ำชาหันมามองเราแรงมาก เราหันไปมองทั้งน้ำชาม่อน ปวดหัวไปหมดแล้ว

เราเดินไปซื้อหวานเย็นร้านเดียวที่ยังมีของอยู่

บอส : เป็น 2 แก้วเลยครับป้า

เราหันไปมองอย่างไว เรายิ้มพร้อมบอกว่า

ขิง : ไม่สั่งใหม่หรอ พี่สั่งแปลกๆนะ จะกินได้ป่าว (ยิ้ม)

บอส : ก็อยากรู้ว่าพี่ชอบแบบไหน (ยิ้มหวาน)

ใจละลายอีกแล้วอีขิง มึงมันแรด อารมณมึงเปลี่ยนเร็วมาก อีไบโพล่า 555

เรายิ้มให้ไม่พูดอะไร พอได้หวานเย็นเราก็เดินแยกมา พอถึงโต๊ะปุบ อีเพื่อนตัวร้ายแซะเราสุด

แม๊ กับน้องบอสยิ้มหวานตาหยีเลยจ้า / ใช่ๆ กูก็เห็น 

มันเออ ออกันสุด เราเฉยๆ กินไปยิ้มไปไม่ตอบมัน วันนี้เรานั่งในโรงอาหารจนหมดเวลาพัก

ขึ้นไปอาคารเรียน 

อาจารย์ : นายกิตติ ไปยืมหนังสือพี่เขาสิ 

พวกเราหันขวับ เจอน้องบอส ยิ้มหน้าห้อง 

บอส : คับๆ

บอสเดินตามพวกเรามา พวกเราหันไปมองน้องแบบสงสัย

บอส : คือ ผม ! ขอยืมหนังสือพี่หน่อยครับ หนังสือภาษาไทยมอ4 ครับ

ปัด : อ่อ พี่ยังมีอยู่ในกล่องหลังห้อง เดี๋ยวตามพี่มาเลย

พวกเรา 3 คนมองหน้ากัน แล้วยิ้ม