NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

"ขอฉันเตรียมตัวแป๊บนึงนะ มาทางนี้จ้ะ" เธอเอ่ยขึ้นและก้าวนำไปที่ช่องประตู ฉันปล่อยให้เธอเดินนำไปสองก้าวก่อนจะเดินตามไป ภายในเต้นท์มีชุดโต๊ะเก้าอี้พลาสติกโครงสเตนเลสเหมือนด้านหน้าเต้นท์อยู่สองชุด ทั้งสองโต๊ะมีคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปและชุดเครื่องเขียนวางอยู่ที่มุมเต้นท์ด้านหลังมีเคาท์เตอร์พร้อมเครื่องชงกาแฟและถ้วยแก้ว

ผนังด้านซ้ายมีตู้เอกสารวางชิดผนังเต้นท์อยู่สองตู้ตรงพื้นมีกล่องกระดาษที่มีใบสมัครใส่อยู่ครึ่งกล่อง

"อืมมมม" เธอลากเสียงยาวเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังเริ่มไม่ถูก เธอเท้าสะเอวด้วยมือข้างซ้ายที่ถือเอกสารของฉันอยู่ ส่วนมือขวากำลังแกว่งปากกาเล่น เธอยังก้มหน้าทำเสียงอืมยาวอยู่ในคอ ฉันยิ้มและเอ่ยขึ้นก่อน

"คุณสวยมาก เหมือนแคทเธอรีน ซีต้า โจนส์เลยค่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"นี่! รู้สถานการณ์อยู่หรือเปล่าจ๊ะ? เธอมาลงทะเบียนผิดที่นะ ยังมาทำอารมณ์ดีชมคนอื่นอยู่อีก" เธอเดินไปที่แล็ปท็อปและก้มตัวหยิบเม้าส์ขยับไปมาก่อนจะเอ่ยขึ้น "ฉันไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่บอกเธอไว้ยังไง แต่จุดลงทะเบียนของเธอไม่ใช่ที่นี่จ้ะ เธอต้องไปอีกที่นึง" เธอกำลังจัดการงานบางอย่างในแล็ปท็อปอยู่ ในขณะที่ชวนฉันคุย "แล้ว...แคทเธอรีน ซีต้า โจนส์นี่เป็นใครจ๊ะ?" ฉันมองเธอและตอบกลับไป

"นางเอกภาพยนต์น่ะค่ะ" ฉันตอบและมองเธอซึ่งกำลังหัวเราะ

"นางเอกภาพยนต์งั้นเหรอ? นางเอกหนังที่เป็นซีจี (คอมพิวเตอร์กราฟฟิค) เนี่ยนะ? ฉันไม่อยากสวยแบบนั้นหรอก"

"เธอเป็นคนค่ะ ในยุคของโลกที่ภาพยนต์แสดงด้วยคนจริงๆ เธอโด่งดังมากเป็นนางเอกตลอดกาล" ฉันแย้งกลับ

"เธอรู้มาจากไหน? ฉันแทบไม่เคยได้ยินใครพูดถึงดารานักแสดงที่เป็นคนกันแล้วนะ เด็กรุ่นเธอควรจะพูดถึง วิกกี้ จาโด หรือมูกี้วูกี้ พวกนี้ไม่ใช่เหรอ?" เธอพูด

ทั้ง วิกกี้ จาโด และลิงอ้วนมูกี้วูกี้ คือชื่อของตัวละครที่โด่งดังข้ามยุคข้ามสมัย ทั้งในภาพยนต์และโฆษณา พวกเขามีเสน่ห์มากเลยละ โดยเฉพาะมูกี้วูกี้ ลิงอ้วนที่ชอบเข้าครัวและทำอาหารทุกอย่างจากกล้วย ทันที่ที่มูกี้วูกี้ออกมาที่หน้าจอมันก็บ่นหิวและเดินเข้าครัว และไม่ว่าจะมันออกมานำเสนออะไรตาม เด็กๆ ก็จะไปแห่ซื้อมากินบ้าง

แต่ไม่ว่ากี่ปีๆ พวกเขาก็ไม่โตขึ้น เพราะทั้งหมดเป็นซีจี มันจึงขาดความขลัง ฉันจึงเล่าเรื่องของสะสมของครูจูดิธซึ่งเป็นหนังเก่าๆ ที่ใช้คนแสดงที่ฉันบังเอิญไปเจอตอนที่ไปช่วยเธอทำความสะอาดห้อง และเล่าฉากที่แคทเธอรีน ซีต้า โจนส์ดวลกับโซโรให้เธอฟัง เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานเต้นท์

"เป็นนางเอกและต้องดวลดาบด้วยเหรอ? เธอคงเก่งน่าดู" แล้วเธอก็ยืดตัวขึ้น "ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะแต่เราไปกันได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เธอสาย" เธอหยิบของที่จำเป็นสองสามอย่างและพยักหน้าเรียกก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปที่ช่องประตูเต้นท์และพูดกับเจ้าหน้าที่หน้าเต้นท์ "ฉันจะไปที่ตึกกีฬา ฝากทางนี้ด้วยนะพินนี่ หากมีเรื่องก็เรียกวิทยุมาได้เลย" เธอแตะที่หูหนึ่งครั้งขณะออกเดิน

เธอพาฉันเดินอ้อมมาหลังเต้นท์ ฉันจึงเห็นทางเดินกว้างประมาณหนึ่งเมตรทอดยาวไปข้างหน้าขนานไปกับแนวเต้นท์ ทางขวามือของทางเดินคือตึกสามชั้นที่นักเรียนรอสอบนั่งพักผ่อนกันอยู่ ตอนนี้เรากำลังผ่านเต้นท์หลังที่สี่

"ที่จริงแล้ว กรณีของเธอไม่ควรเกิดขึ้นนะ คนที่ผ่านการสัมภาษณ์จะถูกแยกออกไปต่างหาก" เธอพูดเบาๆ พอให้ฉันได้ยิน "เธอเอาบัตรรับรองมาด้วยใช่ไหม?" ฉันทำท่าจะหยิบแต่เธอโบกมือเป็นเชิงห้าม ฉันจึงเปลี่ยนมาพูดแทน

"ขอโทษที่ทำให้ลำบากค่ะ วันนั้นคุณมีร่ากำลังจะอธิบายอยู่พอดี แต่ก็เกิดเรื่องในโรงเรียนขึ้นซะก่อน การสัมภาษณ์ก็เลยถูกรวบให้จบค่ะ" เรากำลังเดินผ่านด้านหลังของเต้นท์ที่หนึ่งตอนที่ฉันพูด ทางเดินยังทอดไปอีก ขวามือเป็นตึกสามชั้นติดกระจกทึบ มีบันไดกว้างเป็นทางเข้าอยู่ด้านหน้า

"เจ้าหน้าที่ที่สัมภาษณ์เธอชื่อมีร่าเหรอ?" เธอถามขึ้นมา

"ใช่ค่ะ คุณมีร่า ฮัทเกต แต่ฉันจำตำแหน่งเธอไม่ได้นะคะ" ฉันพูดและมองเธอซึ่งตอนนี้ดูมีแววกังวล เราเดินต่อไปอีก ด้านซ้ายมือฉันเห็นถนนสีเทาเข้มที่เชื่อมมาจากประตูหน้า ทางสองเส้นนี้วิ่งคู่ขนานกันไป ประมาณห้าเมตรข้างหน้าจะมีถนนสีเทาอีกเส้นที่วิ่งตัดทางเดินที่เรากำลังเดินอยู่ บริเวณโดยรอบเป็นลานกว้างๆ ที่มีลักษณะคล้ายสนามหญ้า เธอพาฉันเดินเลี้ยวซ้ายเข้าถนนเส้นใหม่ ดูจากทิศทางน่าจะพาเราย้อนกลับไปที่ประตูทางเข้า

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน เนโอ" เธอพูดเบาๆ ให้ฉันได้ยิน