NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ฉันไปช่วยนักเรียนคนอื่นๆ สวมอุปกรณ์ป้องกันจนจบสิบหกรอบ ซึ่งรอบที่สิบหกใช้เพียงสามสนามเท่านั้น ฉันถือโอกาสนี้ไปห้องน้ำและหาน้ำดื่ม ฉันได้น้ำขวดเล็กมาหนึ่งขวด จึงเดินจิบมาเรื่อยๆ หลังจากนั้นก็มีประกาศกติกาการแข่งขันรอบที่สอง เนื้อหาคล้ายรอบแรก แต่ต่างกันตรงที่่รอบนี้จะให้เวลาเก้าสิบวินาทีและเก็บคะแนนจากวิธีการโจมตีคู่ต่อสู้ โดยกรรมการในสนามจะเป็นผู้พิจารณาการโจมตีและให้คะแนนแต่เพียงฝ่ายเดียว หมายความว่า นักเรียนที่ดูการสอบอยู่ข้างสนามไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น หรือโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น ผลแพ้ชนะจะตัดสินเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ครบห้าคะแนนก่อน หรือหากสู้กันจนหมดเวลาก็จะนำคะแนนมาพิจารณา ผู้ที่ได้มากกว่าก็จะเป็นฝ่ายชนะ
 
ฉันรู้สึกหนักใจขึ้นมานิดหน่อย เพราะหลังจากที่อัดเจ้าเก้าสิบสี่ไป ฉันไม่แน่ใจว่าฉันอยากจะชกนักเรียนคนอื่นๆ อีกตราบเท่าที่เขาไม่ได้ทำตัวเลวร้ายกับฉัน ฉันจึงภาวนาให้เจอกับเจ้าเก้าสิบสี่อีกครั้ง ถ้าเป็นเจ้านั่นฉันคิดว่าฉันคงอัดเล่นๆ ได้ซักสิบหมัด
 
ขณะนั้นฉันสังเกตเห็นนักเรียนจำนวนสามถึงสี่คนบนอัฒจรรย์ บางคนก็นั่ง บางคนก็ยืน พวกเขาแต่งชุดแบบเดียวกับพวกเราที่อยู่ข้างล่าง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพวกเขาถูกแยกไปอยู่ข้างบนนั่น
 
ตอนนี้เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกเข้าประจำที่จุดบริการอุปกรณ์ป้องกันอีกครั้ง เราจึงไปออกันอยู่ที่บอร์ดเล็กเพื่อรอดูการสุ่ม ตอนสิบโมงห้าสิบห้า บอร์ดเล็กก็แสดงตัวเลขสิบหกตัวชุดแรกขึ้นมา หมายเลขสองร้อยสิบหกของฉันอยู่บรรทัดที่หกคู่กับหมายเลขสิบหก ไม่ใช่เก้าสิบสี่ คำภาวนาของฉันล้มเหลว ฉันคิดพร้อมๆ กับยกมือ เจ้าหน้าที่และคนอื่นๆ จึงหยิบอุปกรณ์มาสวมให้ฉัน พอสวมใส่เสร็จฉันจึงเดินมาสนามที่หก โดยมีหมายเลขสิบหกตามมาด้วย
 
ฉันมาหยุดอยู่ตรงแท่นแตะบัตรเพื่อดูบอร์ดใหญ่ ฉันได้ยินเสียงหมายเลขสิบหกที่กำลังจะเดินผ่านหลังฉันไปพูดขึ้นมาเบาๆ
 
"ไม่ต้องออมมือนะ"
 
ฉันรีบหันซ้ายไปมองเพื่อหวังจะได้เจอคนหน้าตากวนประสาทหรือได้เห็นพฤติกรรมแย่ๆ แต่เปล่าเลย หมายเลขสิบหกเดินผ่านไปเฉยๆ และหยุดที่แท่นก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันและก้มหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงคำนับ ฉันจึงคำนับกลับ ฉันเริ่มโยนหัว โยนก้อยในใจ ฉันควรจะลงมือกับเขาไหม? แล้วบอร์ดใหญ่ก็แสดงตัวเลขขึ้นมา
 
ฉันคำนับกรรมการ แตะบัตรและกดหมายเลขที่แป้น เมื่อทุกอย่างพร้อมฉันจึงวางบัตรและป้ายวงกลมลง ก้าวเข้าไปในสนามและหยุดตรงที่เทปแปะไว้ พยายามผ่อนคลาย ข้างหน้าฉันคือเด็กนักเรียนชายหมายเลขสิบหก เขายืนในท่าตรงแยกขา มือทั้งสองข้างกำหลวมๆ ทิ้งอยู่ข้างลำตัว ไม่น่าจะใช่ท่าเตรียม ส่วนฉันก็ยืนท่าเดิมเหมือนรอบแรก ทิ้งแขนไว้ข้างลำตัวเหมือนกันแต่ไม่ได้กำมือ ฉันสังเกตเห็นว่าเขายิ้ม ไม่รู้เพราะอะไรแต่เขายิ้มแน่นอน ไม่ใช่ยิ้มเยาะด้วย ฉันคิดว่าเขาคงมีความสุขจากอะไรซักอย่าง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องอื่น ฉันคิดแค่จะทำคะแนนยังไงให้สูสี เอาแค่พอชนะ แล้วกริ่งก็ดังขึ้น