NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ฉันเดินลงจากบันไดตึกธุรการที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโรงเรียนออกมายังทางเดินที่พาไปถึงประตูหน้า ฉันเห็นครูจูดิธยืนรออยู่ที่ประตูก่อนแล้ว ตอนแรกเราเดินออกมาพร้อมกันแต่เธอบอกให้ฉันไปลงชื่อและเวลาออกนอกโรงเรียน ส่วนตัวเธอมาดักรอรถที่จะพาฉันไปยังวิทยาลัย เธอยิ้มเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปใกล้
 
"หยิบเอกสารหมดแล้วใช่ไหม? อย่าลืมอะไรเด็ดขาดนะ" ฉันพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม
 
"ตอนไปลงเวลา หนูเจอครูใหญ่ด้วยค่ะ เขาถามว่าทำไมหนูแต่งชุดนี้ มันอาจจะไม่สะดวกเวลาสอบ" ครูจูดิธยังคงชะเง้อมองรถอยู่เป็นระยะๆ พลางตอบกลับมาว่า
 
"ก็น่าจะโดนทักอยู่หรอก เธอแต่งตัวแปลก" ฉันก้มมองตัวเองและสำรวจชุดที่ใส่วันนี้ มันเป็นชุดนักเรียนของโรงเรียนนี้ ท่อนบนเป็นเสื้อเชิ้ตและสูทสีเทาเข้ม ไทสีเทาอ่อนท่อนล่างเป็นกระโปรงจีบสีเทาเข้มเช่นกัน ถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบสีขาว ซึ่งจริงๆ มันควรเป็นถุงเท้าและรองเท้าหนังสีดำ แต่ฉันเผื่อไว้หากมีสอบปฎิบัติ ซึ่งต้องมีแน่ๆ ฉันก็ใช้รองเท้าคู่นี้ได้เลย ครูจูดิธหันมาตรวจความเรียบร้อยของชุดให้ฉันพลางถาม "และเธอตอบครูใหญ่ไปว่ายังไงล่ะ?" ฉันยิ้มและตอบกลับไป
 
"หนูว่าชุดนี้เหมาะที่สุด เพราะมันเป็นชุดของโรงเรียนเรานี่คะ" ครูจูดิธชำเลืองมองฉันพร้อมกับยิ้มแล้วก็เริ่มจัดผมของฉัน รถยนต์คันหนึ่งแล่นใกล้เข้ามา คุณโรนี่ เป็นเจ้าของรถคันนี้ คุณโรนี่เป็นบรรณารักษ์อยู่ที่หอสมุดของเมือง เขาค่อนข้างจะสนิทกับครูทุกคนในโรงเรียนนี้ เพราะครูโรงเรียนนี้มักจะไปใช้บริการห้องสมุดอยู่บ่อยๆ และวันนี้เขาก็อาสาจะไปส่งฉัน เราจึงนัดกันว่าจะมาพบกันที่นี่ "อรุณสวัสดิ์ค่ะ" ฉันและครูจูดิธเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เมื่อคุณโรนี่ก้าวลงมาจากรถ
 
"อรุณสวัสดิ์ครับ ผมมาสายไปหรือเปล่า?" คุณโรนี่ทักทายกลับ ครูจูดิธและคุณโรนี่พูดคุยกันสองสามประโยค ครูจูดิธก็บอกให้คุณโรนี่รีบออกเดินทาง ฉันจึงลาครูจูดิธและก้าวขึ้นรถหลังจากที่คุณโรนี่เปิดประตูให้ คุณโรนีขึ้นนั่งประจำที่คนขับและพวกเราก็ขับรถออกมา ตลอดทางหลังจากที่ออกเมืองมา คุณโรนี่จะชี้ให้ดูโน่น ดูนี่เป็นระยะๆ ซึ่งหลายๆ เรื่องฉันรู้สึกสนใจทำให้เราพูดคุยกันเกือบตลอดเวลา แต่ถ้าเรื่องไหนไม่ค่อยน่าสนใจฉันก็ปล่อยให้คุณโรนี่เล่า ฉันทำหน้าที่ฟัง
 
พวกเราขับรถมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผ่านหมู่บ้านเล็ก-ใหญ่มากมาย เท่าที่ฟังจากคุณโรนี่ทำให้ฉันรู้ว่าหมู่บ้านส่วนใหญ่จะมีโรงเรียนเด็กกำพร้าอยู่หนึ่งแห่ง นั่นแสดงว่าทุกๆ ปีจะมีเด็กกำพร้าจำนวนมากมายต้องเดินทางออกจากโรงเรียนเก่าเพื่อไปสอบเข้าโรงเรียนอื่น ในปีนี้จะมีเด็กกำพร้ากี่คนนะที่กำลังเดินทางไปสอบที่เดียวกับฉัน?
 
"เราใกล้จะถึงเมืองแกรนด์ฟอร์ท เมโทรโปลิสแล้วละนะ ที่เห็นไกลๆ นั่นแหละ" คุณโรนี่เรียกฉันให้ดูแนวสีเทาเข้มๆ ที่เห็นอยู่ไกลๆ และยิ่งใกล้เข้าไปเมืองก็จะยิ่งสูงขึ้น "เมืองนี้ตั้งอยู่บนเนินกว้างน่ะ เหมือนบรัชเวลลของเรานี่แหละ เพียงแต่เนินที่นี่มันแข็งแรงกว่าที่บรัชเวลล เขาจึงสร้างบ้านเรือนได้มากกว่าจนในที่สุดก็เป็นเมืองใหญ่โต" คุณโรนี่บอกในขณะที่รถกำลังเคลื่อนเข้าสู่เมือง
 
คุณโรนี่ขับรถเข้าสู่วงเวียนกว้างข้างหน้า และเลี้ยวซ้ายออกจากวงเวียนที่แยกแรกที่เจอฉันรู้สึกตื่นเต้นกับสภาพแวดล้อมที่นี่ มีอะไรให้ดูเต็มไปหมด แต่เนื่องจากทุกอย่างมีแต่สีขาว เทาและเทาเข้มเป็นส่วนใหญ่ ฉันจึงรู้สึกไม่ประทับใจเท่าไร บ้านช่องก็เป็นเหลี่ยม เป็นแท่งแบบเรขาคณิต แม้จะประดับประดาด้วยป้ายหลากหลายแบบ แต่โดยรวมแล้วก็เหมือนกันๆ รถวิ่งไปอีกระยะหนึ่งคุณโรนีก็พูดขึ้นมา
 
"เนโอ ฉันจะส่งหนูที่แยกหน้านะ เห็นไหม?" ฉันมองตามที่คุณโรนี่ชี้และพยักหน้า คุณโรนีจึงพูดต่อ "ฉันจะไปทางขวา แต่หนูจะต้องข้ามแยกและเดินตรงไปนะ เธอเห็นผนังสีขาวๆ นู่นไหม?" ฉันเห็นผนังสีขาวที่คุณโรนีพูดถึงอยู่ห่างจากแยกไม่ไกลมากนัก ฉันจึงพยักหน้าอีกครั้ง
 
"นั่นแหละ หนูไปที่นั่นนะ ฉันเดาว่าด้านหน้านั่นน่าจะมีคนคอยต้อนรับหรือให้คำแนะนำอยู่" คุณโรนี่ขับมาจนเกือบถึงแยกและหยุดรถ เขายิ้มให้ฉันก่อนจะพูดว่า "หนูเป็นตัวแทนของหมู่บ้านเราเลยนะ สู้ๆ ล่ะ" ฉันรับคำ กล่าวขอบคุณและกระโดดลงจากรถ
 
ฉันโบกมือให้คุณโรนี่อีกครั้งและออกเดินจนมาถึงแยกซึ่งไฟเขียวพอดี ฉึนจึงเดินข้ามถนนมายังอีกฟากและหันกลับไป จึงเห็นว่าคุณโรนีเพิ่งจะขับรถมาถึงแยก เขาคงจอดรอดูให้มั่นใจว่าฉันไปถูกทางก่อนจึงออกรถ ฉันยิ้มและกล่าวขอบคุณเบาๆ อีกครั้ง