9&9 His

ทันทีที่พี่อี๊ดส่งสายตาอนุญาต ผมก็วิ่งแจ้นออกนอกร้าน วันนี้ผมวางแผนไว้แล้วว่าจะทำอะไรบ้าง ผมจึงไม่แวะตลาดแต่ตรงดิ่งกลับหอทันที ผมตะโกนทักทายลุงโตที่กำลังเดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบป้อม และวิ่งขึ้นชั้นสอง ผมไขกุญแจห้องและเอาโทรศัพท์เสียลสายชาร์จก่อนที่จะเปิดไฟด้วยซ้ำ หลังจากนั้นจึงไปอาบน้ำและจัดชุดที่ดูสบายๆ ไม่เป็นทางการขึ้นมาหนึ่งชุดใส่รอเตรียมไว้ เผื่อเก้ามาจะได้ไม่ต้องเห็นผมตอนโป๊ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก่อนหกโมงเย็น ผมมองนาฬิกาแทบจะตลอดเวลา เวลายังคงเดินไปไม่หยุด แต่เก้ายังไม่มา
 
“วันนี้กลับเร็วเหรอ?” เก้าโผล่เข้ามาในห้องหลังหกโมงเย็นไปนิดหน่อย ผมกระโดดขึ้นยืนและวิ่งไปถอดสายโทรศัพท์ออก
 
“ใช่ครับ วันนี้ผมขอพี่อี๊ดกลับไวนิดนึง” ผมตอบพร้อมๆ กับเดินไปเปิดประตู และเดินออกมา เก้าคงสงสัยจึงค่อยๆ เดินตาม ผมกวักมือเรียกเพื่อเร่งเธอ
 
“อะไร? จะไปไหนน่ะ?” เธอถามผม แต่ผมไม่ตอบ ยังคงเร่งให้เธอเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
 
 
เรามาถึงป้อมที่ลุงโตดูแลอยู่ ผมเดินหาลุงโตและเอ่ยถามหาจักรยาน ลุงโตก็เลยบอกว่าให้ไปเอาคันที่จอดอยู่ใต้ถุนอาคารเพราะมันใหม่กว่า ผมจึงพาเก้าไปที่ลานจอดใต้ถุนอาคาร ผมเห็นจักรยานจอดเรียงรายอยู่หลายคัน ผมเลือกเอาคันที่ใหม่ที่สุดออกมา และขึ้นขี่พร้อมๆ กับพยักเพยิดให้เก้านั่งซ้อนข้างหลัง พอเธอนั่งเรียบร้อยแล้วผมก็ส่งโทรศัพท์ให้ และเอ่ยถาม
 
“จะไปไหนดีครับคุณผู้หญิง?” ผมทำเสียงเข้มอย่างมีมาด เธอเลยหัวเราะ
 
“เข้าเมืองค่ะ” เธอตอบ ผมจึงหันไปถามว่าจะไปจริงๆ เหรอ มันค่อนข้างไกล ผมกลัวว่ายังไม่ทันถึงเมืองเธอจะหายไปซะก่อน เธอก็เลยหัวเราะอีกครั้งและตอบว่าจะไปไหนก็ไปได้หมดเพราะเธอไม่ใช่คนปั่น
 
 
ผมปั่นจักรยานออกจากหอและเลี้ยวไปทางตรงกันข้ามกับร้านสะดวกซื้อที่ผมทำงานอยู่ แถวนั้นไม่มีอะไรนอกจากอาคารบ้านเรือน ผมอยากให้เก้าได้เห็นทัวทัศน์ด้านนอกบ้าง ผมจึงเลือกถนนเส้นที่เรียบบึงใหญ่ ผมบอกเธอว่าถ้าเมื่อไรที่เราเข้าโซนสีขาวหรือว่าเธอเริ่มมองไม่เห็นอะไรแล้วก็ให้เธอเปิดกล้องและมองผ่านมัน เธอจะเห็นเหมือนอย่างที่ผมเห็น และผมก็บอกให้เธอช่วยเล่าให้ผมฟังด้วยว่าเธอเห็นอะไรบ้าง
 
ผมปั่นจักรยานมาไกลมาก ตัวผมเปียกเหงื่อจนชุ่มแต่ผมกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลย ผมเห็นร้านกาแฟร้านหนึ่งจึงถามเธอว่าอยากจะเข้าไปนั่งพักบ้างไหม
 
“หิวตั้งนานแล้ว พูดจนเสียงแหบแล้วด้วย” เธอทำหน้าเศร้า ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าเรายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย ผมมองนาฬิกาอีกครั้ง ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่ม เราคงไปได้ไม่ไกลว่านี้แล้ว ผมจึงปั่นจักรยานตรงไปที่้รานกาแฟนั้น
 
 
ผมกับเก้านั่งกินน้ำปั่นและวอฟฟเฟิลแผ่นหนากันคนละหนึ่งแผ่น ระหว่างที่เธอโชว์ภาพที่เธอถ่ายไว้ตลอดทางให้ผมดูเธอก็คุยไปเรื่อยๆ ผมได้แต่นั่งเท้าคางมองเธอพูด เธอสดใสซะจนผมคิดว่าเธอมีตัวตนอยู่แทบตลอดเวลา ผมที่พริ้วสยายนี่ก็ของจริง ปากที่กำลังพูดอย่างเจื้อยแจ้วนี่ก็ของจริง ตาของเธอที่มองผมก็ของจริง นิ้วของเธอที่สะกิดผมให้ดูรูปต่างๆ ก็ของจริง แถมน้ำกับวอฟเฟิลก็หมดไปจริงๆ ไม่ใช่การเสกของหายแน่นอน แล้วทำไมเธอถึงหายไปต่อหน้าต่อตาได้ละ?
 
“นี่ ฟังอยู่หรือป่าว?” ผมเพิ่งได้สติตอนที่เธอเอาโทรศัพท์เคาะนิ้วผม ผมจึงคว้ามันไว้แต่ก็ยังจับไม่โดน
 
“ขี่จักรยานกลับบ้านดีดีนะ แล้วก็รีบนอน รู้มั้ย?” เธอยิ้ม แล้วเธอก็หายไป โทรศัพท์ตกกระทบพื้นโต๊ะเบาๆ ผมไม่ได้ฟังเลยว่าเธอเล่าอะไรบ้าง หวังว่าเธอคงไม่โกรธที่ผมเอาแต่นั่งเหม่อนะ
 
 
“อ้าว! ทำไมพี่นั่งอยู่คนเดียวล่ะคะ?” น้องพนักงานร้านเดินผ่านมาจึงแวะมารินน้ำให้และถามไถ่ “แฟนพี่ไปไหนแล้ว?”
 
“หนีกลับไปแล้ว ที่บ้านตั้งเคอร์ฟิวไว้หนึ่งทุ่มน่ะ” ผมตอบและพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน ผมจะมีโอกาสได้ขอขยายเวลาเคอร์ฟิวไหมนะ อยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้อีกหน่อย
 
 
---------------------------------------------------------