9&9 His

วันนี้ผมกลับถึงหอเร็วมาก เพราะพี่อี๊ด ผู้หญิงที่นิสัยดี หัวหน้าที่น่าเคารพของผมมองออกว่าผมดูซีดเซียวผิดปกติ เธอเกรงว่าถ้าใช้งานผมเยอะ ผมอาจจะช็อคและเสียชีวิตคาร้าน เธอจึงคอยมองนาฬิกาบ่อยๆ และเมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอก็เดินออกมาส่งและพาข้ามถนนมาอย่างปลอดภัย เธอดูจนแน่ใจแล้วว่าผมจะไปรอด เธอจึงข้ามถนนกลับไปทำงานต่อ

ผมเดินกลับมาจนถึงหอ และเดินต่อไปจนถึงห้อง โดยไม่เจออะไรผิดปกติ ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างหวาดระแวง ไม่มีวี่แววของการเคลื่อนไหวใดๆ ในห้อง แต่ผมก็ไม่อยากเข้าห้อง ผมจึงเดินขึ้นไปชั้นสี่ ไปที่หน้าต่างริมตึก จากที่นี่จะมองลงไปเห็นวิวของย่านนี้ได้ไกลพอสมควร ผมสังเกตเห็นเมฆฝนครึ้มลอยตัวอยู่ไกลออกไป ผมเปิดหน้าต่างออก มีลมพัดมาเบาๆ แรงบ้างเป็นบางช่วง กลิ่นผนลอยมาเตะจมูก

“ลมเย็นดีจัง” เสียงของเก้าดังขึ้นข้างๆ “เอ๋? วันนี้ไม่ตกใจเหรอ ไม่หนุกเลย” เธอหยุดไปซักพักและพูดต่อ “นายรู้จักออกมานอกห้องด้วยเหรอ?” เธอยิ้ม

“วันนี้มันยังไม่ค่ำนี่ เลยออกมาดูวิว” ผมตอบเธอไป พร้อมๆ กับแอบจ้องมองเธอ เธอแทบไม่ได้แต่งหน้าเลย แก้มเธอใสมาก อายุน่าจะพอๆ กับผม แต่มองใกล้ๆ ขนาดนี้ยังไม่เห็นริ้วรอยเลย ผมสีน้ำตาลกำลังพริ้วสยายตามแรงลม ทำให้เธอต้องคอยใช้นิ้วเขี่ยให้พ้นจากใบหน้าบ่อยๆ เธอน่ารักจริงๆ เธอมองผมกลับด้วยตาสีน้ำตาลมีแววขี้เล่น

“ตรงโน้นน่าจะมีฝนตกนะ ผมว่า” ผมบอกเธอ

“เหรอ?” เธอยิ้มมุมปาก “ฉันมองไม่เห็นน่ะ”

“โน่นไง แถวๆ โรงพยายบาลน่ะ” ผมชี้มืออกไปทางทิศที่มีเมฆดำกลุ่มใหญ่ลอยตัวอยู่

“ฉันไม่เห็นอะไรเลย มันขาวไปหมด” เธอยิ้มอีกครั้ง “ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่ในตึกนี้แล้ว ถ้าออกไปข้างนอกก็จะมองเห็นบ้านเรือนไม่กี่หลัง ลักษณะคล้ายฉากตั้งไว้ นอกเหนือจากนั้นก็ขาวโพลนไปหมด”

“แต่คุณมองเห็นผม เห็นลุงโต” ผมถาม ซึ่งเธอก็พยักหน้า

“ฉันเห็นคนเดินไปเดินมาตามท้องถนนนะ แต่พอเขาเข้าบ้านหรือเข้าไปในพื้นที่ขาวๆ ฉันก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว แมวที่นอนอยู่บนกำแพงนั่นก็เห็น มันกระดิกหางอยู่ใช่ไหมล่ะ?” เธอหัวเราะ ผมจึงมองไปเห็นแมวตัวที่เธอว่ามันนอนตากแดดพร้อมกับตวัดหางไปมา

“คุณไม่เห็นด้วยใช่ไหมว่าในห้องผมมีอะไรบ้าง?” ผมถามและเธอก็พยักหน้าแบบเศร้าๆ เพราะแบบนี้นี่เอง เธอจึงจงใจถ่ายรูปห้องผมเพื่อดูว่ามันมีสภาพเป็นอย่างไร แล้วเธอก็หัวเราะทันทีทีไ่ด้เห็นรูปใบแรก รู้งี้จัดห้องให้ดีตั้งแต่แรกดีกว่า อืม! เธอคงไม่กระทั่งเห็นรอยเปียกบนพื้น เพราะมันไม่ติดอยู่ในกล้อง พอผมทักเธอเลยแกล้งล้มซินะ ผมยิ้มในใจ

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปวิวให้เธอดู ผมเข้าใจว่าถ้าเธอได้เห็น เธอจะได้จำมันไว้ เราถ่ายภาพแทบจะทุกมุม ทุกครั้งที่เธอดูเธอจะหัวเราะ และถามว่าที่นั่น ที่นี่ คืออะไร ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำอะไรให้เธอได้บ้าง

สัญลัษณ์แบตเตอรี่อ่อนเริ่มกระพริบบนหน้าจอโทรศัพท์ มันคงประท้วงว่าใช้งานมันนานเกินไปแล้ว แต่ผมไม่สนใจ เวลาของผมมีค่ามากกว่าจะห่วงเรื่องนั้น เวลาที่กำลังเดินมาถึงหนึ่งทุ่ม

ผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอจะจากไปหลังหนึ่งทุ่ม ผมไม่รู้เหตุผล แต่มันเป็นแบบนี้มาตลอด เพราฉะนั้นต่อให้แบตเตอรี่เตือน ผมก็จะถ่ายรูปต่อไป

เธอกำลังดูรูปถ่ายล่าสุดอยู่ตอนที่หน้าจอดับไป เธอเงยหน้ามามองผม ผมก็ได้แต่ยักไหล่ ต่อให้ไปชาร์จตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เธอส่งโทรศัพท์คืนให้ผมพร้อมกับรอยยิ้ม เรายืนอยู่อย่างนั้นอีกซักพัก

“กินข้าวแล้วรีบเข้านอนนะ ไปละ” เธอโบกมือเบาๆ และก็หายไปอย่างเงียบเชียบ เมื่อวานเธอทำแบบนี้แล้วผมก็สติแตก แต่วันนี้ผมกลับเศร้า

“ทำไมต้องเป็นหลังหนึ่งทุ่ม?” ผมถามคำถามนี้ออกไป แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา

ผมเดินกลับเข้าห้อง เมื่อเช้าผมคิดว่าวันนี้จะย้ายของออก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมอยากอยู่ที่นี่ ที่ที่เธออยู่ด้วย