9&9 His

      ตลอดสัปดาห์นี้ ผมของพี่อี๊ดกลับบ้านไวขึ้นกว่าปกติ ซึ่งพี่อี๊ดก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอแค่ยักไหล่ แบะปาก และบอกมาแค่เพียงว่า “สิทธิ์ของแก แกเลิกงานแล้วจะมาขอฉันทำไม อยากจะพาสาวไปขี่จักรยานเล่นก็รีบๆ กลับ มานั่งตากแอร์อยู่ได้” แล้วเธอก็เดินไป ผมยิ้มกับความยียวนของพี่อี๊ด เธอยังน่ารักเสมอ

     ทุกเย็นผมจะขี่จักรยานพาเก้าออกไปตามถนนเส้นต่างๆ เพื่อให้เธอถ่ายรูป แต่วันนี้เป็นวันที่เธออยากจะปั่นเอง ผมจึงให้เธอเลือกเส้นทางที่เธอจำได้ เธอเลือกที่จะปั่นผ่านบึง ผมก็ให้เธอขึ้นที่นั่งพลขับ ส่วนผมซ้อนท้ายเธอ

     มันเป็นเวลาที่ความชั่วร้ายในหัวผมออกมามากที่สุด มันร้องตะโกนอยู่ตลอดทางว่า

           ‘กอดเธอซะ’ แต่ผมไม่กล้า

           ‘แอบกอดก็ได้’ แต่ผมก็ไม่ทำ

           ‘แกล้งทำเป็นตกจักรยานก็ได้’ ผมเลิกที่จะสนใจมัน

     เธอปั่นจักรยานมาได้ประมาณสิบนาที เธอก็จอดและหันมาบ่น

      “เมื่อยแล้วอะ ตัวหนักเกิ๊น” เธอเม้งผม ผมจึงหัวเราะ เพราะผมกับเธอส่วนสูงก็ไล่เลี่ยกัน ความผอมก็พอๆ กัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่าเธอหนักเลย

      “ยังจะนั่งยิ้มอยู่อีก ลงเลยๆ” ผมจึงตามใจเธอ ผมรับรถจักรยานมาจูงไว้และส่งโทรศัพท์มือถือให้เธอไป จริงๆ แล้วเธออาจะไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะเราเคยผ่านบึงนี้มาแล้ว และตลอดทางที่ผ่านมาเธอก็จำเส้นทางได้เป็นอย่างดี

     เราเดินมาถึงม้านั่ง เธอจึงเดินตรงไปและนั่งลงทันที ผมคิดว่าเธอคงจะเมื่อยขา ผมจึงเดินตามไปและถามขึ้นมาว่า

      “ปวดขาไหม?” ผมถามพลางมองเธอ แต่เธอนั่งกระดิกเท้าเล่นอย่างสบายใจ “เอ้า! ไอ้เราก็นึกว่าขาเดี้ยงไปแล้วซะอีก” ผมนั่งลงข้างเธอ เห็นเธอยิ้ม

      “โทรศัพท์นี่ดีนะ ใช้แทนกล้องได้ด้วย” เธอออกความเห็น ผมพยักหน้า

      “มีเรื่องเล่าให้ฟัง อยากฟังมั้ย?” เธอถาม ผมพยักหน้าอย่างดีใจ

      “นางเอกแอบหลงรักพระเอก แต่เนื่องจากทำงานอยู่คนละแผนกจึงไม่สนิทกัน ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไร” เธอเริ่มเรื่อง ไม่รู้ว่าเรื่องแต่งหรือเรื่องจริง แต่ผมก็อยากฟัง ผมจึงเอามือเท้าคางและจ้องหน้าเธอ เธออายเล็กน้อยจึงเอาโทรศัพท์เคาะที่หน้าผากผมหนึ่งครั้งและเล่าต่อ

      “พอใกล้จะถึงงานเลี้ยงสังสรรค์ประจำปี หัวหน้าฝ่ายแนะนำให้จัดการแสดงขึ้น นางเอกจึงถูกขอร้องให้แต่งนิยายขึ้นมาเรื่องนึงเพราะเธอเคยแต่งนิยายอยู่บ่อยๆ เธอจึงแต่งนิยายสั้นๆ ขึ้นมาหนึ่งเรื่องเกี่ยวกับวิธีสารภาพรักโดยที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเองแต่ผ่านทางเสียงโทรศัพท์ โดยมีรหัสง่ายๆว่า

           -ถ้า ‘รัก ให้โทรมาสองกริ๊ง’

           -แต่ถ้า ‘ไม่รัก ให้โทรมากริ๊งเดียวและวางหูเลย’

     นางเอกเอาพล็อตเรื่องไปให้เพื่อนๆ ในแผนกอ่าน โดยกำหนดตัวละครที่จะแสดงแนบไปด้วย ชายหนุ่มที่นางเอกแอบชอบได้รับบทพระเอกของเรื่อง ทำให้หลายๆ คนตั้งคำถามกันขึ้นมาถึงเหตุผลที่เขาได้รับบทพระเอก มีการวิจารณ์และแซวกันในที่ประชุมนั้นและเรื่องชักควบคุมไม่อยู่ นางเอกจึงหลุดปากออกไป ‘ฉันรักเขา เหตุผลแค่นี้ใช้ได้มั้ย?’

     ในคืนนั้น ขณะที่นางเอกนอนอยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

           ‘กริ๊ง!’

           ‘กริ๊ง!’

     เธอไม่ทันได้รับ สายก็ตัดไปซะก่อน แล้วเรื่องก็จบ เป็นไง? สนุกไหม? ขอคอมเมนท์หน่อย” เธอเล่าจบก็ถามผม พร้อมๆ กับเล่นโทรศัพท์

      “น่ารักที่สุด” ผมที่กำลังเคลิ้มๆ เผลอพูดออกไปโดยไม่ตั้งใจ

      “คอมเมนท์อะไรเนี่ย? งี่เง่าอะ” เธอหัวเราะ ผมก็เลยหัวเราะตาม “เอาจริงๆ เป็นไงบ้าง?” เธอถามอีกครั้ง

      “น่าสนใจดี สรุปว่าพระเอกโทรมาเหรอ?” ผมถามเธอเพื่อความมั่นใจ

      “อะไร? ฟังตั้งนาน สรุปเองไม่ได้เหรอ? นางเอกพูดว่ารักใครในห้องประชุมล่ะ?” เธอเม้งผมอีกแล้ว

      “พระเอกจะรู้ได้ไงว่าเขาโทรไปสองกริ๊งจริงๆ ถ้านางเอกตั้งริงโทนเป็นเพลง มันก็ไม่ดังเป็นกริ๊งนะ” ผมตั้งข้อสงสัย เพราะมันมีความเป็นไปได้เหมือนกัน

      “หึย! ไม่โรแมนติกเลย” เธอหยุดคิด “พระเอกโทรเข้าเบอร์ของห้องพัก โอเคมะ?”

      “อ้ะ! ยอมๆ” ผมยอมแพ้เธอ ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องเซ้าซี้ ถ้าเธออยากจะเล่า ผมก็พร้อมที่จะฟัง

     เรานั่งเงียบกันอยู่ซักพัก ข้างหน้าเป็นบึงกว้าง ลมเอื่อยๆ พัดผ่านจนเกิดระลอกคลื่นเล็กๆ ขึ้นบนผิวน้ำ

      “เก้า” เธอเรียกผม

      “ฉันจะไม่ได้มาแล้วนะ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้คุยกันแบบนี้” เธอพูดไปเรื่อยๆ ไม่มีสัญญาณใดๆ ที่บอกว่ากำลังอ่อนไหว หรืออ่อนแอ เธอวางมือเธอบนมือผม ผมจึงหงายมือขึ้นเพื่อกุมมือเธอไว้ นาฬิกาเดินมาถึงหนึ่งทุ่มกว่าๆ ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

      “ขอบคุณสำหรับความทรงจำ ฉันจะไม่ลืมแน่นอน ฉันสัญญา” เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันกระทันหันเกินไป ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะตั้งตัว เธอยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ผม สัญญาณร้ายมาถึงแล้ว ทุกคั้งที่เธอคืนโทรศัพท์มันหมายความว่าเธอจะจากไป

      “ผมรักคุณ...นะ...เก้า” ผมพูดออกไปไม่ทันจบ เธอก็หายไปอีกครั้ง แต่ผมคิดว่าเธอคงมีโอกาสได้ยินคำสำคัญคำนั้น

     สายลมเอื่อยหยุดพัด ระลอกคลื่นเล็กๆ หายไปโดยไม่มีโอกาสได้แตะขอบฝั่ง

---------------------------------------------------------