NEO MEMORiAL

ฉันหันหน้าเข้าประตูสีน้ำตาลบานใหญ่อีกครั้งตามแรงหมุนของครูจูดิธ "เอาล่ะ ในเมื่อเธอพร้อมแล้วก็ลุยได้สาวน้อย" มือของเธอยังคงจับบ่าทั้งสองข้างของฉันอยู่ "พอจบแล้วบอกให้เจ้าหน้าที่ข้างในรอครูด้วยนะจ๊ะ แล้วก็ไปตามครูที่ห้องสมุด" เธอปล่อยมือและเดินย้อนกลับทางเดิมเพื่อลงบันไดไปชั้นล่าง ฉันยืนอยู่หน้าห้องรับรองคนเดียว ได้ยินกระดิ่งลมดังกรุ๊งกริ๊งลอยมา ช่วงนี้อากาศเย็น มีลมพัดแทบจะตลอดทั้งวัน กระดิ่งลมจากที่ไหนซักแห่งจึงดังกังวาลแทบจะตลอดเวลา มันทำให้ฉันนึกถึงฤดูหนาวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ไม่รู้ฉันคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า แต่ฉันคิดว่าร่างกายของมนุษย์มีระบบพิเศษอยู่ระบบหนึ่งที่มันจะดึงความทรงจำขึ้นมาแบบอัตโนมัติเมื่อถูกกระตุ้นด้วยเสียงหรือกลิ่น อย่างเมื่อเร็วๆ นี้ หลังจากการสัมภาษณ์สองครั้งแรกจบไป ฉันกำลังจะไปค้นข้อมูลในห้องสมุดก็บังเอิญได้กลิ่นโคโลญจน์ของใครซักคนหนึ่งที่เดินสวนกัน มันทำให้ฉันนึกถึงตอนไปค่ายเกรคเจ็ดขึ้นมาวูบหนึ่ง วูบเดียวจริงๆ แต่ความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนๆ ก็ถูกดึงตามขึ้นมาด้วยและลอยอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมจากไปไหน ความทรงจำนั้นมันทำให้ฉันยิ้มและยืนขำอยู่คนเดียว

ฉันจำได้ว่า หลังจบกิจกรรมค่ายวันแรก ฉันและเพื่อนอีกสามคนที่นอนเต้นท์เดียวกันตกลงกันว่าเราจะไม่อาบน้ำ เพราะอากาศมันหนาวเกินไปจึงเข้านอนกันทันที แต่พอนอนได้ซักพัก แมรี่ เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันในตอนนั้น ก็ลุกขึ้นมาบ่นว่ากลิ่นในเต้นท์มันแย่มาก เธอจึงเอาโคโลญจน์ขึ้นมาอวด ฉันคิดว่ากลิ่นมันก็ไม่ได้แย่มากหรอก แมรี่คงอยากอวดโคโลญจน์มากกว่า แต่ฉันตัดสินใจจะไม่พูดเรื่องนั้น แถมเพื่อนสองคนก็กรี๊ดกร๊าดนำไปก่อนแล้ว เราจึงสนุกกันใหญ่ เพราะตอนนั้นไม่เคยมีเด็กกำพร้าคนไหนมีโคโลญจน์ใช้

แมรี่บอกว่าได้มาจากป้าเบลลร้านผลไม้ ลูกสาวเธอมาเยี่ยมและทิ้งมันไว้ ป้าเบลลเป็นคนใจดีอยู่แล้วประกอบกับแมรี่ก็น่ารักน่าเอ็นดูสำหรับผู้ใหญ่ ป้าเบลลจึงให้โคโลญจน์ขวดนี้มา แมรี่บอกว่ามันเหลืออยู่ไม่เยอะ ฉีดเล่นให้หมดๆ ไปเลยจะดีกว่า ผลก็คือกลิ่นโคโลญจน์อบอวลอยู่ในเต้นท์ของเราทั้งคืน ตื่นเช้ามาก็ยังได้กลิ่นอยู่ ฉันเห็นขวดมันวางอยู่จึงหยิบขึ้นมาดู มันเป็นขวดแบ่งใช้ จึงไม่มียี่ห้อ มีเพียงป้ายเล็กๆ ที่เขียนว่า 'Natural' เท่านั้น หลังจากกลับจากค่ายไม่นานแมรี่ก็ย้ายออกไปจากโรงเรียนนี้ มีครอบครัวหนึ่งต้องการรับเธอไปเลี้ยง เราจากกันเงียบๆ แค่กอดกันหนึ่งครั้งแล้วเธอก็เดินออกไป

ตอนนั้นฉันคิดแค่ว่าโชคชะตาทำให้แมรี่ต้องจากไป แต่ตอนนี้ฉันกลับคิดว่า ถ้ามันไม่ใช่เพราะโชคชะตาละ ถ้าทั้งหมดคือตัวแมรี่เองที่เปลี่ยนชีวิตของตัวเอง อาจจะไม่ใช่ความตั้งใจของแมรี่โดยตรง แต่แมรี่ต้องเคยไปทำอะไรบางอย่างที่ดีมากพอจะให้ครอบครัวนั้นประทับใจและมาขอเธอไปเลี้ยงดู แสดงว่าเราสามารถเปลี่ยนโชคชะตาได้ ฉันเชื่อแบบนั้น และวันนี้ฉันก็กำลังจะเริ่มเปลี่ยนมันเหมือนกัน

ฉันยกมือขึ้นเคาะประตูทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาเก้านาฬิกา ไม่ทันได้คิดอะไรฟุ้งซ่านเสียงของคนข้างในก็ตอบกลับมา "เชิญค่ะ" ฉันสูดลมหายใจเข้าสั้นๆ อีกครั้งและเปิดประตูเข้าไป หลังจากปิดประตู ฉันก็หมุนตัวยืนหันหลังให้ประตูยังไม่ได้ขยับไปไหน ฉันยังไม่เห็นแขกที่มาเยือนเลย มีเพียงห้องว่างๆ