NEO MEMORiAL

"เนโอ?" เสียงของครูจูดิธดังอยู่ใกล้ๆ ฉันจึงเงยหน้ามองและตอบกลับไปอย่างอัตโนมัติ "คะ?" ครูจูดิธมองฉันแต่ยังไม่พูดอะไรออกมา

สำหรับฉันแล้วครูจูดิธเคยเป็นผู้หญิงที่ตัวใหญ่มากจนฉันสามารถหลบอยู่ในเงาของเธอได้อย่างสบายแถมยังมีที่มากพอให้ขยับไปมาได้อีกด้วย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ฉันโตขึ้น สูงพอๆ กับเธอแต่หลายๆ ครั้งฉันก็แอบคิดว่าถ้าฉันพยายามทำตัวให้ลีบๆ ฉันก็ยังสามารถหลบอยู่ด้านหลังเธอได้อยู่ดี เพราะตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่เคยเห็นสุภาพสตรีคนนี้ตัวเล็กลงแม้แต่วินาทีเดียว ซึ่งนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น

แต่สำหรับครูจูดิธล่ะ เธอจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร? เธอจะเคยคิดบ้างไหมว่าการรับฉันเป็นนักเรียนอุปถัมภ์จะทำให้ชีวิตเธอยุ่งยากขึ้น? เราเข้ากันได้ดีแต่เราก็แตกต่างกัน เธอเดินช้าแบบผู้ดี แต่ฉันไม่ เธอรับประทานอาหารอย่างสำรวมแบบที่สุภาพสตรีพึงกระทำ แต่ฉันค่อนข้างจะไม่ เธอเป็นนักพูด คงเพราะเธอเป็นครู แต่ฉันไม่ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่ง ถึงแม้จะทำนู่นนี่ไปด้วย แต่มันก็คือการนั่ง ซึ่งไม่ใช่ฉัน ฉันชอบเล่นกีฬา แต่เธอ อืม... ฉันคิดว่าเธอคงอยากถักนิตติ้งมากกว่า

ฉันเคยถามว่าเธอรับฉันเป็นนักเรียนในอุปถัมภ์ของเธอได้อย่างไร เธอก็ตอบเพียงว่า "เราเจอกันตอนที่ครูเพิ่งมาทำงานที่โรงเรียนนี้จ้ะ ครูเป็นครูใหม่ยังไม่มีความรับผิดชอบอะไรที่มากมาย เช้าก็มาสอน เย็นก็กลับบ้าน ชีวิตธรรมดามาก แต่พอเข้าเดือนที่สาม เราก็ได้เจอกัน" เธอหยุดและทำท่าคิด "มันเป็นเช้าตรู่ของหน้าร้อนวันหนึ่ง มีครูคนนึงมาพบเธอนอนหัวเราะกิ๊กกั๊กอยู่ในห่อผ้าหน้ารั้วโรงเรียน ดูยังไงก็คิดได้อย่างเดียวว่าต้องการให้โรงเรียนนี้ดูแลให้" จริงๆ มันควรเป็นคำว่า 'ถูกทิ้งไว้' แต่ครูจูดิธจงใจเลี่ยง ฉันคิดในใจ "คนที่มาพบเธอก็คือครูซินเธีย ซึ่งเป็นครูใหม่ในตอนนั้น ครูซินเธียสารภาพว่ายังรับมือไม่ถูก คิดไม่ออกว่าต้องทำนู่นก่อน หรือทำนี่ก่อน ตอนนั้นจึงเป็นช่วงที่โลกหยุดหมุนอยู่พักหนึ่งสำหรับครูซินเธียไปเลย"

ครูจูดิธหัวเราะเสียงดัง "ฉันว่าเธอก็ขำนะเนโอ เพราะเธอหัวเราะเสียงดังเลย แต่ครูซินเธียก็กอดเธอไว้ไม่ปล่อยเลยนะ ถึงจะลุกลี้ลุกลนไปหน่อยก็เถอะ แล้วครูก็มาถึง ทันทีที่เราเจอกัน เธอหยุดหัวเราะทันที เงียบกริบเลย จะว่ากลัวก็คงไม่ใช่ ตาเนี่ยจ้องครูเขม็งเลย" ครูจูดิธยกนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมาจ่อที่ตาตัวเองประกอบการเล่า "ครูจึงประเมินเอาเองว่าเด็กคนนี้น่าจะเลี้ยงง่าย ไม่โยเย จึงขอทำเรื่องขออุปถัมภ์ และตั้งชื่อให้ว่าเนโอ เพราะเป็นสิ่งใหม่ของชีวิต ทั้งของครูเองและของเธอด้วย แล้วครูก็ย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนตั้งแต่นั้นมา" ฉันคิดว่าชีวิตเธอคงเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยทีเดียว จึงคิดเอาเองว่าชีวิตเธอคงลำบากพอสมควร ฉันจึงหยุดถามต่อ

"จะเก้าโมงแล้ว พร้อมใช่ไหม?" ครูจูดิธเอ่ยถามหลังจากมองนาฬิกาที่ข้อมือ "พร้อมค่ะ พร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้วเนี่ย" เธอฟังคำตอบของฉันและยิ้มอีกครั้ง ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง คำตอบของฉันน่าจะทำให้เธอสบายใจขึ้นเธอจับฉันหมุนไปมาเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของฉันอีกครั้งแล้วก็พยักหน้าอย่างพอใจ วันนี้ฉันใส่ชุดวอร์มสีฟ้าตัวเก่า เพราะชุดใหม่ฉันเอาไปใส่วิ่งตอนเช้าแล้ว เธอจัดผมสีน้ำตาลเข้มของฉันที่ถูกรวบเป็นจุกไว้ด้านหลังอีกครั้งก่อนจะก้าวถอยหลังไปยืนมอง

การสัมภาษณ์สองครั้งที่ผ่านมาฉันทำได้ไม่ดีนัก ไม่ดีตั้งแต่ขั้นตอนการเตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้เลือกโรงเรียนเลยซักโรงเรียนเดียว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขัดขืนหรอกนะ แต่โรงเรียนที่ฉันจะเลือกไม่มีอบู่ในบัญชีรายชื่อ ฉันก็เลยมองชีวิตตัวเองไม่ออกว่าอยากไปทางไหน ฉันจึงหลบเลี่ยงไปเรื่อยๆ ซึ่งถ้าปล่อยเวลาให้ผ่านไปฉันจะเสียสิทธิ์ไปเอง ครูจูดิธจึงใช้ไม้แข็ง เธอเลือกโรงเรียนให้ฉันสองโรงเรียนและติดต่อไปเองโดยไม่ผ่านทีมครูแนะแนว เธอมีสิทธิ์ทำในฐานะครูอุปถัมภ์ ทั้งหมดที่เธอต้องทำก็แค่ไปแจ้งทีมครูแนะแนวให้รับทราบไว้ แล้วเธอก็ติดต่อไป ในที่สุดการสัมภาษณ์ของฉันก็เริ่มขึ้นในสองวันถัดมา