NEO MEMORiAL

"พี่เนโอ พี่เล่นอะไร บอกหน่อย นะ นะ" ฉันอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าฉันไม่ได้เล่น ก็พอดีมาเห็นเลือดที่มือซะก่อนจึงนึกถึงเรื่องที่สำคัญกว่าขึ้นมาได้ ฉันใช้มือข้างที่ไม่เปื้อนเลือดจับตัวรัสเซล

"รัสเซล เธอเห็นคนแปลกหน้าแถวนี้บ้างไหม?"

"ไม่นี่ฮะ" รัสเซลตอบกลับมาเรียบๆ เขาหยุดและทำตาโต "แฟนพี่เหรอฮะ?" เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน

ในสายตาฉันรัสเซลเป็นเด็กที่หน้าตาตลก หน้ากลมๆ ตาโต หูกาง จมูกเชิดรั้น ฟันจอบ แถมไว้ผมทรงแปลกๆ จะบ๊อบก็ไม่ใช่ หน้าม้ารึก็เปล่า มันขาดๆ เกินๆ ยังไงพิกล จนฉันอดใจไม่ไหวต้องแอบถามครูจูดิธว่าครูตัดผมทรงอะไรให้เขา ครูจูดิธก็ปรายตามามองฉันและตอบกลับมาเรียบๆ ว่า 'เขาสั่งให้ครูตัดแบบนั้น' แล้วครูจูดิธหันไปถักนิตติ้งต่อ อ้อ! ฉันลืมบอกไป รัสเซลก็เป็นนักเรียนอุปถัมภ์ของครูจูดิธเหมือนกับฉัน เราจึงเจอกันเป็นประจำ

"ไม่ใช่แฟน! พี่สลบไปนานไหม?" ฉันตั้งคำถามต่อทันที รัสเซลหันไปทางขวามือและหันกลับมาตอบฉัน

"ไม่เกินสิบห้าวินาทีฮะ ผมกับบิ๊กโอกำลังคุยกันอยู่แถวๆ ประตูด้านข้าง" เขาชี้ไปทางตึกกิจกรรม "ผมกำลังคุยกับบิ๊กโออยู่ตอนที่เห็นพี่โดดลงมา ผมเลยวิ่งมาดูเนี่ยฮะ"

ฉันมองไปที่ตึกกิจกรรม ประตูด้านข้างอยู่ลึกเข้าไปในตัวตึก จากตำแหน่งที่รัสเซลบอกเขาไม่น่าจะเห็นเจ้าฮู้ดนั่น เพราะระหว่างอาคารนี้กับตึกกิจกรรมมีต้นไม้ปลูกเป็นแนวคั่นกลาง กิ่งไม้น่าจะบังตัวอาคารตั้งแต่ชั้นสองขึ้นไป ส่วนเรื่องเวลาไม่น่าจะผิดพลาดมากนัก รัสเซลกับบิ๊กโอที่เดินออกประตูข้างจะต้องวิ่งย้อนกลับในลักษณะยู-เทิร์นเพื่อกลับไปที่ประตูหน้าของตึก และวิ่งจากประตูหน้าของตึกออกไปที่ทางเดินปูอิฐแดงก่อนถึงจะวิ่งตรงมาหาฉันได้

สิบห้าวินาทีเหรอ? ช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้จะหนีไปได้ไกลแค่ไหนนะ? ฉันเปลี่ยนจากท่านั่งเหยียดขามาเป็นนั่งยอง เพื่อเตรียมตัวจะลุกก็พอดีกับที่รัสเซลร้องออกมา

"ที่คอพี่มีเลือดไหลด้วยนี่ฮะ" เขาชะเง้อตัวขึ้นๆ ลงๆ เพื่อจ้องหลังคอของฉัน อันนี้โกหกไม่ยาก

"อืม! คงไปเกี่ยวกับกิ่งไม้แถวๆ นี้แหละ ไม่หนักหนาหรอกน่า ไปละ พี่ต้องรีบไปทำอย่างอื่นต่อ" แต่รัสเซลยังไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ

"พี่ฮะ นี่ๆ ดูดิฮะ" เขาก้มลงไปตรงจุดที่มีรอยเลือดของฉัน พลางเก็บอะไรบางอย่างมาถือไว้ "นี่อีกอัน นี่ก็ด้วย" หลังจากรวบรวมจนครบเขาก็ส่งมันมาให้ฉัน "พี่ทำตกน่ะฮะ"

มันคือโพสต์-อิท ทั้งหมดห้าอัน มีสองสามขนาด บางอันถูกใช้ไปเยอะแล้ว บางอันก็ยังหนาอยู่ ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นของฉัน ฉันไม่น่าจะพกมันเข้าห้องสัมภาษณ์ หรือว่าฉันเผลอหยิบมาเมื่อคืนตอนคุยกับกรีเซล แต่อย่างไรก็ตาม มีโพสต์-อิทไว้ใช้ก็ดี ฉันจึงขอบคุณรัสเซลและเก็บโพสต์-อิททั้งห้าอันไว้ในกระเป๋าขวาของเสื้อวอร์ม แต่แล้วฉันก็นึกเองน่ากลัวเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ฉันต้องรีบบอกเรื่องนี้ให้ครูจูดิธทราบ

ฉันขอยืมปากกาจากรัสเซลและเอาโพสต์-อิทขนาดเล็กออกมาหนึ่งอันและเขียนลงไปว่า 'SOS ห้องจิบชา' และอีกแผ่นเขียนว่า 'ตามหาหัวขโมย' แต่พอเขียนเสร็จ ฉันกลับดึงออกมาแผ่นเดียวคือแผ่น 'SOS ห้องจิบชา' พลางคิดว่า ฉันบอกเรื่องฉุกเฉินให้ครูจูดิธทราบเพียงเรื่องเดียวก็พอ หากครูจูดิธรู้ว่าฉันกำลังตามหาหัวขโมยอยู่ เธอคงไม่สบายใจ ฉันเขียนแค่สั้นๆ แต่เธอจะเข้าใจรหัสนี้แน่นอน ส่วนรัสเซลต่อให้เขาอ่านออกเขาก็ไม่เข้าใจรหัส เขาจะได้ไม่ไปป้วนเปี้ยนที่ชั้นสาม ฉันเอาโพสต์-อิทแปะลงไปบนหลังมือของรัสเซลและสั่งเขา

"วิ่งไปหาครูจูดิธที่ห้องสมุดนะ เอาไอ้นี่ให้ครูดู มิชชั่นระดับสิบดาว ไปได้!" รัสเซลลุกขึ้นและวิ่งปรู๊ดไปทางตึกกิจกรรมทันที เราเคยตกลงกันไว้ หากใครคนหนึ่งถูกร้องขอให้ทำอะไรบางอย่าง ถ้ามีคำว่า 'มิชชั่นระดับสิบดาว' กำกับอยู่ ให้ลงมือทำทันที แล้วค่อยมาถามทีหลัง ฉันถอนหายใจ แล้วฉันจะกุเรื่องอะไรมาหลอกรัสเซลดีละ เฮ้อ! เอาไว้ปรึกษาครูจูดิธทีหลังละกัน