DARKซีรี่ส์ รักนี้สยองขวัญ(YAOI)

ห้องพัก...ในคืนนั้น



หลังจากที่นพเก้าเข้ามาในห้องก็จัดการเก็บของสดเข้าตู้เย็นก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพราะกลับจากหาอะไรยัดใส่ท้องกับเนตรก็เป็นเวลา1ทุ่มกว่าๆแล้ว ร่างบางนั่งเช็ดผมตัวเองอยู่บนที่นอน ภายในห้องเงียบจนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศดังไปทั่วห้อง นพเก้าถอนหายใจเบาๆแล้วเดินไปตากผ้าขนหนูผืนเล็กที่ใช้เช็ดผมก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ดวงตากลมโตสีดำสนิทจ้องมองเพดานสีขาวสะอาดตาด้วยความเหม่อลอย

“คืนนี้คงไม่มีอะไรโผล่ออกมานะ...” เอ่ยพึมพำเบาๆก่อนที่ดวงตาสวยจะค่อยๆปิดลง



ตึง ตึง ตึง…

นพเก้าค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงประหลาดดังอยู่ ภายในห้องมืดสนิท ร่างบางงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เขาจำได้ว่าหลังจากเช็ดผมเสร็จก็ล้มตัวนอนเล่น แต่ไม่เห็นจะจำได้ว่าเขาปิดไฟในห้องแล้ว นพเก้ารีบคว้าโทรศัพท์กดดูเวลา

02:54 น.

…ให้ตายสิ นี่เขาหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ…

ร่างบางขยี้ตาเบาๆให้หายงัวเงียพร้อมกับเดินไปเปิดไฟ แต่น่าแปลกที่ไฟภายในห้องไม่ยอมติดเสียที ในจังหวะที่ไฟกระพริบติดๆดับๆ ดวงตาสวยก็เหลือบไปเห็นเงาดำๆรูปร่างคล้ายคนเกาะอยู่ที่มุมเพดานห้อง ความหนาวเย็นยะเยือกซัดเข้าใส่ร่างบางจนยากที่จะขยับตัว ในใจพยายามพูดปลอบตัวเอง ‘มันก็แค่ลมแอร์น่า…จะหนาวก็ไม่แปลก’

หึ หึ หึ…

เสียงหัวเราะทุ้มแหบดังขึ้นเบาๆภายในห้องที่เงียบสงัด นพเก้าร่างกายสั่นสะท้านเหงื่อไหลออกมาตามหน้าผากและฝ่ามือทั้งๆที่ภายในห้องอากาศเย็นเฉียบ ภายในหัวนึกถึงบทสวดอะไรได้ก็สวดไม่ยั้ง แต่ยิ่งสวด เสียงหัวเราะกลับยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ นพเก้าน้ำตาซึมยืนตัวแข็งไม่ขยับไปไหน ใช่ว่าเขาอยากจะอยู่เสียเมื่อไหร่ แต่ขาเจ้ากรรมดันไม่ยอมขยับตามใจนึกนี่สิ

ร่างบางหลับตาช้าๆ ตั้งสมาธิไว้ชั่วครู่ ก่อนจะกลั้นใจหันไปเผชิญหน้ากับเงาดำในมุมเพดานนั้น แต่เหมือนกับว่าเขาคิดผิดอย่างมหันต์เพราะเจ้าเงาดำตอนนี้มีส่วนของใบหน้าที่ขาวซีด ดวงตาลึกโบ๋ จมูกและปากก็ไม่มี กำลังมองมาที่เขา!!!

นพเก้าเห็นเช่นนั้นก็กรีดร้องสุดเสียง น้ำตาไหลพรากราวกับเขื่อนแตก ร่างบางตัวสั่นหงึกๆอย่างน่าเวทนา แต่เพียงแค่อึดใจ เจ้าเงาดำกลับกระโดดลงมาจากเพดาน!! มันยืนกางขาเหมือนแมงมุมอยู่ตรงหน้าของเขา ไฟที่ติดๆดับๆทำให้เห็นการกระทำของมันเพียงชั่วครู่แต่ก็ทำให้รู้ว่า มันกำลังเคลื่อนตัวมาหาเขา!!

“ม่ายยยยยย อย่าเข้ามานะ ออกไป ออกไป ไปให้พ้น!!”

นพเก้าร้องไล่มันสุดเสียง แต่มันก็ไม่ได้สนใจกับเสียงกรีดร้องราวกับจะขาดใจของเขาเลย มันยังคงเคลื่อนตัวมาหาร่างบางทีละนิด ทีละนิด จนตอนนี้มันยืนสบตากับร่างบางด้วยใบหน้าขาวซีดและดวงตาลึกโบ๋ของมันที่ห่างกันไม่ถึง15เซนติเมตร!!

ณ ตอนนี้เขาไม่มีคำใดที่จะสามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้อีกแล้ว ดวงตากรวงลึกโบ๋ของมันจ้องดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาของเขา ใบหน้าขาวซีดไร้จมูกและปากอยู่ในระยะประชิด นพเก้าก่นด่าชะตาชีวิตของตัวเองในใจ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย อยากจะกรีดร้องให้สลบแต่ก็ทำไม่ได้ และสิ่งที่เลวร้ายมากกว่านั้นคือ…

เงาดำรูปร่างคล้ายมือ2ข้างค่อยๆจิกลึกลงไปบนใบหน้าขาวซีด ก่อนจะค่อยๆฉีกกระชากเนื้อจนปรากฏเป็นริมฝีปากที่ฉีกยาวไปจนเกือบถึงใบหู!! กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าลอยคลุ้งไปทั่วห้อง มันจะมีอะไรที่เลวร้ายไปมากกว่านี้อีกมั้ย แน่นอน…สวรรค์คงจะเกลียดชังเขาเป็นอย่างมากเพราะมันยังมีสิ่งที่เลวร้ายกว่านี้รอเขาอยู่!!

ลิ้นสีแดงคล้ำค่อยๆยืดยาวออกมาจากปากของมันพร้อมกับของเหลวสีดำคล้ายน้ำลายยืดย้อยตามมา น่าขยะแขยงและเหม็นเน่า ลิ้นของมันตวัดไปมาก่อนที่จะเสียไปตามใบหน้าหวานของนพเก้า ร่างบางกลั้นหายใจยืนตัวแข็งด้วยความกลัวและความรังเกียจ มันค่อยๆเลียหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขา แล้วแทนที่ด้วยเมือกสีดำส่งกลิ่นเหม็นเหมือนเนื้อเน่าไว้บนหน้าเขาแทน

ไม่เอาแล้ว…ไม่ไหวแล้ว นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ใครก็ได้ช่วยด้วย…ช่วยดึงเขาออกไปจากนรกนี่ที!!!

เนตรช่วยเราด้วย!!!!!!!



พรึบ!!

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…"

นพเก้าสะดุ้งพรวดพราดขึ้นมาจากเตียงนอน ร่างบางหายใจเหนื่อยหอบอย่างน่าสงสาร เหงื่อไหลโทรมกายราวกับว่าเขาเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมา ดวงตาสวยหันไปมองรอบๆห้องด้วยสายตาหวาดระแวง ไฟในห้องเปิดอยู่ ฝันไปหรอกเหรอเนี้ย… มือเรียวคว้าเอาโทรศัพท์ที่อยู่ข้างเตียงกดดูเวลา

02:54 น.

ร่างบางหน้าซีดเผือกดวงตาเบิกกว้าง 2ขารีบลุกจากเตียงก่อนจะวิ่งออกนอกห้อง จุดหมายปลายทางคือ ‘ห้องของเนตร’ เพราะอะไรไม่รู้เขารู้สึกว่าถ้าอยู่กับเนตรแล้วจะปลอดภัย หัวใจเต้นตุบๆเสียงดังจนนึกว่ามันจะหลุดออกมาจากอก เขากลัวเหลือเกิน แม้จะเป็นเพียงความฝันแต่มันช่างเหมือนจริงและน่ากลัวมาก บวกกับเรื่องราวของห้องนั้นยิ่งทำให้ทุกอย่างมันดูเลวร้ายขึ้นไปอีก



ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เนตร นอนรึยัง นี่นพเองนะ”

นพเก้าเคาะประตูห้องพร้อมเอ่ยปากเรียก ในใจภาวะนาขอให้เนตรยังไม่นอนเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว เขาคงทำใจกลับไปนอนในห้องนั้นตอนนี้ไม่ได้แล้ว ถ้าเนตรหลับไปแล้วจริงๆเขายอมนอนมันหน้าห้องนี่แหละเอ้า!!

แกร็ก…

“มีอะไรเหรอนพ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ?”

“เอ่อ…จะเป็นอะไรมั้ยถ้าคืนนี้เราขอนอนด้วย”

“หืม…ได้สิ เราก็กำลังจะนอนพอดีเลย พรุ่งนี้ก็ปฐมนิเทศแล้ว รีบนอนกัน”

คนหน้าสวยพูดพลางจูงมือของนพเก้าเข้ามาในห้องของตัวเอง แม้สีหน้าของร่างบางจะดูไม่ค่อยดีนักก็ตาม แต่เนตรก็ไม่อยากถามว่าคนข้างๆเป็นอะไรหรือ ‘ไปเจออะไรมา’ เพราะก็คงไม่พ้นเจ้าสิ่งนั้นเป็นแน่

“นพนอนที่เตียงกับเราเลยนะ เตียงเรากว้าง ถ้าไม่สบายใจอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกันเนอะ”

เจ้าของห้องบอกพร้อมกับเดินไปปิดไฟพร้อมกับเดินขึ้นเตียง ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นเตียงตามเนตรไป ห้องของเนตรดูสะอาดมีระเบียบ ไม่ค่อยมีเครื่องใช้ไฟฟ้ามากมายแต่ก็พออยู่ได้นั้นแหละนะ นพเก้าสะดุ้งโหยงเพราะแขนของเนตรเอื้อมมากอดเขาไว้ จะผลักออกก็กลัวคนหน้าสวยจะโกรธแล้วไล่เขาออกนอกห้อง ร่างบางจึงเลิกสนใจแล้วหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา โดยไม่รู้ว่าริมฝีปากของคนที่นอนกอดเขานั้นแสยะยิ้มกว้างจนปากฉีกแทบไปถึงใบหู…



แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบกับเปลือกตาสวยจนเจ้าของต้องลืมมาขึ้น นพเก้างัวเงียค่อยๆลุกขึ้นมองหาคนหน้าสวยที่กอดเขาไว้ทั้งคืนแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า เสียงฝักบัวจากห้องน้ำทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องตอนนี้คงอาบน้ำอยู่เป็นแน่ นพเก้าตะโกนบอกเนตรว่าจะกลับห้องแล้วแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ร่างบางก็ไม่ได้สนใจเนตรคงไม่ยินล่ะมั้ง ก่อนจะออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมพับผ้าห่มและล็อกประตูให้เรียบร้อย

ร่างบางชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นพเก้าถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งใจก่อนจะจัดการรีดชุดนักศึกษาชุดใหม่อย่างเริงร่า เสร็จจากนั้นก็ทำอาหารง่ายๆทอดไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปังปิ้งและนมอีกหนึ่งแก้ว อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะลงมือรับประทานอาหารที่ทำเอาไว้อย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้รู้สึกถึงสายตาลึกโบ๋คู่หนึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างหื่นกระหายอยู่ที่ใต้เตียง…