เจ้าหญิงน้อยไร้เดียงสา กับดินแดนมหัศจรรย์

 EP. 1
การหลบหนีของเจ้าหญิงจูเลีย
               
          “นี่.. นี่!!? มาธาร์ เธอหายไปไหนของเธอ!! ฉันคิดว่ามันแปลกๆแล้วนะ ทำไมวันนั้นแม่เลี้ยงของฉันพูดดีกับฉันผิดปกติ หรือว่า...? จะเกิดเรื่องไม่ดี มาธาร์!!!!”ท่ามกลางความเงียบขรึม มีเสียงของเจ้าหญิงจูเลียที่ตะโกนดังก้องไปยังห้องของพี่เลี้ยงมาธาร์ ด้วยใจคอที่ไม่ค่อยดีนัก
          “เจ้าหญิงค่ะ!!! มีมือสังหารอยู่ หนีไปค่ะ!!!!!!”เสียงของมาธาร์ที่ตอบรับ คำถามของเจ้าหญิง ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีราวกับว่ากำลังจะตาย 
          “ให้ฉันช่วยไหม..? หรือตามใครมาช่วย”ตอนนี้เธอกำลังวิตกกังวล และเธอก็เริ่มมีน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
          “อ๊ากกกกก!!.. หนีไปซะ!!!!!!..”เสียงที่ออกมาจากห้องนั้นราวกับกำลังถูกของมีคมแทงจนเจ็บปางตาย
          “ฉันคงจะต้องรีบไปที่ห้องและเก็บของสำคัญไปจากที่นี่โดยเร่งด่วน”เธอรีบเอามือมาปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของเธออย่างเร่งรีบ
          “อยู่ไหนเจ้าหญิงจูเลีย ข้าจะได้รีบๆจบงานของข้า และเก็บกวาดที่นี่ซะ!!”มือสังหารตะโกนดังลั่นปราสาท 
          “1 2 3 4 5 ...”ตอนนี้เธอกำลังนับเสื้อผ้าและของสำคัญของเธอ ด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงัด
          “เปิดประตูให้ข้าเจ้าหญิง มันจะเจ็บเพียงเสี้ยววินาที.. เปิด!! ข้าบอกให้เปิด!!!!”ตอนนี้มือสังหารมาถึงหน้าห้องของเจ้าหญิงและกำลังพังประตูเข้าไป
          “ไปตายซะ!! ฉันน่ะไม่โง่นะ ไอ้คนเลว”เสียงของเธอตอบออกมาด้วยโทสะอันแรงกล้า
          “ไม่เปิด ไม่เป็นไร นี่น่ะสำหรับความโอหังของเจ้า ปัง!!!!”มือสังหารพังประตูได้สำเร็จแต่
          “อยู่ไหน เจ้าอยู่ไหน ข้าจะไม่กลับไปมือเปล่า!!”ตอนนี้เขาหาเจ้าหญิงไม่เจอ มีเพียงข้าวของที่กระจัดกระจาย
          “ฉันร้องไม่ได้ฉันส่งเสียงไม่ได้...จำไว้”ตอนนี้เธอกำลังแอบอยู่ด้วยความหวาดกลัวในใต้เตียงของเธอ”
          “มานี่ ข้าบอกแล้วไง เจ็บเพียงเสี้ยววินาที”มือสังหารหาเธอเจอ
          “กรี๊ด!!!.. ไม่นะอยากทำฉัน ฉันให้นายได้นะ”เธอกรีดร้องด้วยความกลัวสุดขีด และพูดด้วยความสิ้นหวัง
          “ไม่ ข้าจะจัดการให้จบและรับเงินที่ตกลงไว้กับราชีนี”มือสังหารพูดอย่างเด็ดขาดกับเจ้าหญิง
          “ยุด..หยุด ข้าบอกให้... หยุด”อาเธอร์ที่เป็นองค์รักษ์ซึ่งถูกโจมตีก่อนหน้านี้ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายหยิบธนูมาเล็งที่มือสังหาร
         “ อ๊ากกกก!!... ไม่ ไม่ๆๆ ข้ากำลังจะ...”มือสังหารโดนธนูปักกลางหลังและทะลุตัดขั้วหัวใจอย่างพอดิบพอดี ไม่ทันที่มันจะพูดคำสุดท้ายก็สิ้นใจด้วยที่ทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว
          “ไปเถอะเจ้าหญิง ขะ..ข้ากำลังจะตาย อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย.. ปะ..ไปซะ”หลังจากพูดเสร็จ อาเธอร์ก็นอนแน่นิ่งไป เลือดของเขาไหลเป็นทางยาว
          “ขอบคุณนะ ที่ช่วยฉันไว้”เธอพูดกับอาเธอร์และน้ำตาก็ไหลอาบทั้งใบหน้า ไม่นานนัก เธอก็ออกเดินทางจากปราสาทไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าของเธอนั้นเป็นทิศใด มีภัยอันตรายหรือไม่ เธอรู้เพียงอย่างเดียว
          “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรที่ฉันอยากทำ ฉันจะตายตอนนี้ไม่ได้”