ความ(รัก)ลับของกลุ่มเพื่อนสนิท

พูดตามตรงวันนี้ฉันเรียน​ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดยิ่งคิดเรื่องเคียวก็ยิ่งปวดหัวทั้งๆที่เมื่อวานเขายังอยู่ในห้องนี้แต่ตอนนี้ทุกคนกลับลืมเรื่องของเขาไปหมดราวกับตัวตนของเขาถูกลบไปซะงั้น ให้ตายสิหรือฉันควรจะแกล้งทำลืมไปด้วยนะ ยังไงซะฉันก็ไม่ได้สนิทกับเคียวอยู่แล้วนี่ แต่มันคาใจนี่นาคนทั้งคนมันจะหายไปได้ยังไง เฮ้อ...ฉันล่ะเกลียดไอนิสัยเสียนี่จริงๆ ทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วยนะ “หงุดหงิดโว้ยยย” ฉันขยี้หัวตัวเองไปมาก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะ ลูคัสที่นอนอยู่โต๊ะข้างๆถึงกับสะดุ้งตื่นเพราะเสียงของเอมิ เขาหันมามองท่าทีแปลกๆของเธอแปปนึงแต่ก็หันกลับไปนอนต่อ-พักเที่ยง-“ลูคัส ตื่น!!” เสียงแหลมๆดังขึ้นข้างหูของเขาตามด้วยเสียงตบโต๊ะแต่คนที่นอนฟุบอยู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น“ตื่นๆๆๆๆ”รินเขย่าตัวของไอสล็อตจอมขี้เกียจอย่างแรงเพราะเริ่มหงุดหงิด “เออออ ตื่นแล้วเว้ย!” ลูคัสหันไปมองอย่างเคืองๆ “ทำไมไม่ให้เรียวมาปลุกวะ เสียงดังน่ารำคาญชิบหาย” “เอ้า ก็กูให้มันมาปลุกแล้วแต่มึงไม่ตื่นไงคะ เลยต้องเจอกู” “สงสัยคงกระซิบปลุกกูมั้ง ไม่เห็นได้ยินไรเลย” ลูคัสบ่นไปหาวไประหว่างที่กำลังเดินไปดาดฟ้าพร้อมกับรินซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเขาตอนพักเที่ยง “ไงล่ะมึง เจอแม่ปลุกเข้าให้” เรียวทักทันทีเมื่อเห็นลูคัสมาถึง “ห่า มึงนะมึง” ลูคัสชี้หน้าอย่างคาดโทษก่อนจะนั่งลงข้างๆเรียวตามด้วยรินที่นั่งข้างเขาอีกที “เออเรียว โทษนะที่วันก่อนกูกับลูคัสไม่ได้ช่วยมึงจัดการวิญญาณนั่น” รินพูดก่อนจะหยิบแซนวิชที่ซื้อมาขึ้นมากิน “ไม่เป็นไร ตัวนี้ไม่ได้จัดการยากอะไร แต่ก็เกือบโดนมันหลอกไปแล้วเหมือนกันเพราะมันมาเปลี่ยนความทรงจำของเรา”  “นั่นสิ แต่ก็ไม่ได้เห็นวิญญาณนานแล้วนะ” ลูคัสหันไปพูดกับเรียว “มันไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่เยอะนักหรอก” เรียวพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เขาเจอเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเพราะมันคือหน้าที่ของคนในครอบครัวที่ส่งต่อกันมารุ่นสู่รุ่นและคนที่รู้เรื่องนี้ก็มีแค่คนในครอบครัวและเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของเขารินกับลูคัสเท่านั้น “แต่เรียวนายแน่ใจนะว่าถ้ากำจัดวิญญาณนั่นแล้วความทรงจำผิดๆที่วิญญาณสร้างขึ้นมันจะหายไปน่ะ” รินถามเรียวที่กำลังจะเริ่มกินแซนวิชที่ซื้อมาเช่นกัน “แน่สิ คนที่ยังจำเรื่องวิญญาณนั่นได้มีแต่พวกเราที่รู้ว่ามันเป็นวิญญาณ ไม่ก็คนที่เห็นวิญญาณนั่นตอนโดนกำจัดเท่านั้นแหละ ถามทำไม?” เรียวหันไปมองรินอย่างสงสัยเพราะเรื่องพวกนี้รินเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว  “นายรู้จักเอมิไหม ที่อยู่ห้องเดียวกับเราน่ะ” “ผู้หญิงผมสั้นที่เงียบๆ นั่งข้างลูคัส?” “ใช่ ฉันได้ยินเพื่อนในห้องคุยกันว่ายัยนั่นถามเพื่อนในห้องเรื่องหัวหน้าห้องคนเก่า” “ไม่มีทาง มึงจะบอกว่าเอมิเห็นตอนกูจัดการวิญญาณหรอริน แต่ตอนนั้นมันไม่มีใครที่ห้องเลยนะ” ลูคัสที่นั่งฟังทั้งสองพูดเงียบๆมาสักพักและคิดตามก็นึกเรื่องท่าทีแปลกๆของคนที่นั่งข้างเขาได้ “เออ วันนี้กูเห็นยัยนั้นพูดว่าหงุดหงิดไรนี่แหละแล้วก็ทำท่าแปลกๆ” “เชื่อได้ป่ะ ฝันรึเปล่า?” รินมองลูคัสอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ไม่ได้ฝันโว้ย กูตื่นเพราะเสียงยันนั่นนี่แหละ” “อาจจะหงุดหงิดเรื่องเรียนก็ได้ป่ะ” เรียวออกความเห็น “จะรู้ป่ะ” ลูคัสเริ่มหัวเสียเพราะไม่มีใครจริงจังกับความเห็นของเขา “ยังไงช่วงนี้เราคงต้องจับตาดูยัยนั่นไว้ก่อน” รินบอกซึ่งเรียวกับลูคัสเองก็เห็นด้วยหลังพักเที่ยงทุกคนก็เริ่มทยอยกลับมาที่ห้องเพื่อเตรียมตัวเรียนวิชาถัดไป กลุ่มของเรียวก็เช่นกัน ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียวหันไปมองผู้ที่พึ่งตกเป็นหัวข้อการสนทนาของกลุ่มเขาพอดีกับที่เอมิเงยหน้าขึ้นมามองไปที่เขา ทั้งคู่สบตากันเพียงไม่กี่วิ ก่อนจะรีบหลบตาทันที “ไม่มั้ง เขาไม่ได้ตั้งใจมองหรอก” เอมิพึมพำกับตัวเองก่อนจะมองไปที่เรียวอีกครั้งซึ่งเขาเหมือนจะมองเธออยู่ก่อนแล้วแต่พอสบตากับเอมิก็หันไปทางอื่น “ชัดเลย แต่มองทำไม?” เอมิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพอดีกับที่ครูเดินเข้ามาในห้องนักเรียนคนอื่นๆจึงกลับไปนั่งที่และทำความเคารพ ระหว่างที่เรียนอยู่เอมิรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาที่เธอจากด้านข้าง พอหันไปมองก็เห็นลูคัสกำลังเอามือท้าวคางแล้วจ้องมาที่เธอ นี่มันผิดปกติแล้วปกติลูคัสต้องหลับสิหรือถึงจะไม่ได้หลับก็ไม่มีทางมานั่งจ้องเธอแบบนี้แน่ เมื่อกี้เรียวเองก็มองมาเหมือนกัน หรือพวกเขารู้แล้ว!! ทำไงดี เรียวคงไม่ได้คิดจะฆ่าปิดปากฉันหรอกใช่ไหม? เอมิทำเป็นฟังที่ครูสอน ใช่ ต้องทำปกติไว้ อย่ามีพิรุธ ! “เอาล่ะ วันนี้ก็พอเท่านี้ส่วนการบ้านเมื่อวานมี่ให้ส่งวันนี้ขอเลื่อนเป็นส่งพรุ่งนี้เพราะครูจะสั่งเพิ่ม” เฮ้อ เกือบไปแล้วเพราะลืมไว้เมื่อวานเลยยังไม่ได้ทำสักข้อ “งั้นสั่งการบ้านเท่านี้ เช็คชื่อเสร็จเวลาที่เหลือทำการบ้านที่ครูสั่ง” เช็คชื่อ...ใช่แล้ว! ใบเช็คชื่อไงถ้าเราไปดูใบรายชื่อของเทอมก่อนๆที่ห้องพักครูก็จะรู้ว่าเคียวเคยเป็นนักเรียนของที่นีไหม จะได้หายคาใจสักที พอจบคาบสุดท้ายฉันก็ไปหาหัวหน้าห้องแล้วบอกว่าจะเป็นคนเอาใบงานของวันนี้ไปส่งครูให้เองเพราะมีเรื่องจะคุยกับครู เธอเองก็ไม่ได้สงสัยอะไร พอมาถึงห้องพักครูฉันก็วางใบงานลงบนโต๊ะ ตอนนี้ไม่มีครูอยู่ที่ห้องเพราะทุกคนไปประชุมกันหมด ฉันเดินไปที่โต๊ะของครูประจำชั้นและเปิดลิ้นชักแต่ยังไม่ทันได้หาอะไรก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “หาอะไรอยู่เอมิ” ฉันหันไปมองด้วยความตกใจก่อนจะพบกับเรียวที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะของครูอีกคน เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย! แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้ยินอะไรเลย “เปล่าไม่ได้หาอะไร” ฉันตอบเสียงเรียบพยายามทำตัวให้มีพิรุธน้อยที่สุดถึงแม้ใจฉันมันจะกำลังเต้นแรงเป็นจังหวะสายย่อแล้วก็เถอะ “เห็นๆอยู่ว่าเธอกำลังหา”  “ไม่ได้ขอให้เชื่อนี่ ขอตัว” พูดจบฉันก็ก้าวขาเดินหนีทันทีแต่ยังไม่ทันไปถึงประตูมือของฉันก็ถูกเรียวจับไว้ซะก่อน “เดี๋ยว” เรียวจ้องตาฉันเหมือนกำลังหาคำตอบบางอย่างตาของเขาสวยมากมันกลมโตเหมือนกับตากวางแต่ก็ดูอบอุ่นจนชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าหัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้มันเพราะอะไรกันแน่ “วันนั้นเธอเห็นใช่ไหม” เหมือนกับฆ้อนที่ทุบลงมากลางหัวให้ได้สติ ชิบหายแล้วเขารู้แล้วจริงด้วย !!  “ใช่ฉันเห็น ฉันเห็นนายกำลังฆ่าเคียว” ฉันพูดประโยคหลังออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ “เดี๋ยวนะ ฉันว่าเธอกำลังเข้าใจผิดแล้ว ฉันเนี่ยนะฆ่าใคร” “ก็ตอนนั้นนายถือมีดแล้วหัวหน้าห้องก็นอนอยู่ที่พื้น” “แล้วเธอเห็นเลือดสักหยดไหมล่ะ”  จริงด้วยแหะ “แต่ถึงนายจะไม่ได้ฆ่าแล้วทำไมทุกคนถึงลื——-“  ยังพูดไม่ทันจบเรียวก็เอามือมาปิดปากฉันก่อนจะหันไปมองที่ประตู “มีคนกำลังมา”  ปัง!!  เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างแรงตามมาด้วยเจ้าของเสียงแหลม “เรียว! ทำไมถึงมาคนเดียวฉันเองก็อยากรู้นะ”  “เงียบน่าริน เสียงดังขนาดนี้เดี๋ยวครูก็แห่กันมาหรอก”  ลูคัสที่ตามมาทีหลังหันไปดุริน “แล้วสรุปเป็นไง ยัยนี่รู้เรื่องนั้นใช่ไหม” รินเดินเข้าไปหาเรียวที่กำลังปิดปากเอมิ ส่วนเอมิที่กำลัง งงๆกับเหตุการณ์ก็ได้แต่มองทั้งคู่สลับไปมา “ใช่ แต่เอาเป็นว่าเราเปลี่ยนที่คุยกันก่อนเถอะ เรียวปล่อยมือที่ปิดปากเอมิแล้วเดินนำออกไป “เอาไงดี จะตามไปดีไหม”เอมิพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินตามไป ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องรู้ความจริงให้ได้!—————-100%————-