ความ(รัก)ลับของกลุ่มเพื่อนสนิท

​“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”เสียงหัวหน้าห้องที่ชื่อเคียวดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงขอบคุณของนักเรียนคนอื่นๆในชั้นเรียน “ขอบคุณค่ะคุณครู” ฉันพูดก่อนจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋านักเรียนและเตรียมตัวกลับบ้านต่างจากนักเรียนคนอื่นๆที่พอเลิกเรียนก็จะจับกลุ่มกันพูดคุยว่าเย็นนี้จะไปทำอะไรกันตามประสานักเรียนทั่วไป ฉันก็ไม่ได้คิดว่าการไปเที่ยวหลังเลิกเรียนมันแย่อะไรแต่สำหรับฉันการได้รีบกลับไปนอนบนเตียงๆนุ่มๆน่ะมันดียิ่งกว่า โชคดีที่ห้องเรียนของฉันไม่มีพวกนักเรียนที่ชอบทำกร่างหรือกดขี่คนที่ด้อยกว่าไม่อย่างนั้นคนมนุษย์สัมพันธ์แย่อย่างฉันคงโดนเป็นคนแรกเลยไม่ต้องสืบแต่ก็ไม่แปลกที่ห้องของเราไม่มีคนประเภทนั้นเพราะค่าเทอมที่ค่อนข้างจะแพงและมีแต่นักเรียนที่ผลการเรียนดี และคนที่มีผลการเรียนดีที่สุดเป็นอันดับหนึ่งของห้องก็คือเรียว คนที่ทุกคนก็ต่างชื่นชมและกำลังถูกลัอมรอบไปด้วยเพื่อนๆในห้องตอนนี้ฉันเองก็ชื่นชมเขาและคิดว่าเขาเป็นคนดีแต่เพื่อนของเขาลูคัสเนี่ยสิฉันยังสงสัยอยู่เลยทำไมหมอนี่ถึงได้ที่สองในเมื่อหมอนี่เอาแต่หลับจนน้ำลายย้อย ใช่ น้ำลายย้อยจริงๆฉันเห็นกับตาเพราะหมอนี่นั่งข้างฉัน ระหว่างที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยฉันก็เดินมาเรื่อยๆจนใกล้จะถึงบ้านแล้ว วันนี้คงจะมีเวลาว่างเยอะหน่อยเพราะมีการบ้านแค่วิชาเดียว ห้ะ ? การบ้าน ฉันขมวดคิ้วและเปิดกระเป๋าหาเจ้าสมุดตัวปัญหาแต่ก็ไม่เจอ “ให้ตายสิ ฉันต้องลืมมันไว้ใต้โต๊ะแน่ๆ” ฉันถอนหายใจอย่างหัวเสียและมองนาฬิกาที่ข้อมือ “เอาเถอะถ้ากลับไปเอาตอนนี้คงทัน” ฉันเดินกลับไปเพื่อไปเอาสมุดที่ห้องเรียน โชคดีที่บ้านของฉันกับ รร ไม่ได้อยู่ไกลถึงกลับไปเอาตอนนี้ก็คงยังไม่เย็นมาก เมื่อมาถึง รร ฉันก็ตรงไปที่ห้องแต่พอกำลังจะเปิดประตูกลับได้ยินเสียงเหมือนคนล้มลงกระทบกับพื้น ฉันมองลอดผ่านช่องระหว่างประตูที่ปิดไม่สนิทเข้าไปและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือหัวหน้าห้องที่นอนอยู่กับพื้นและเรียวที่กำลังถือมีดสั้นเล่มหนึ่งและยืนมองหัวหน้าห้อง อะไรกัน นี่พวกเขาทะเลาะกันจนถึงกับต้องแทงกันเลยงั้นหรอ ! ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างตกตลึงเหมือนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ทันใดนั้นเรียวก็เดินไปเก็บมีดในกระเป๋าเป้ของเขา ไม่ได้การล่ะถ้าเขารู้ว่าฉันเห็นเขา เขาต้องไม่ปล่อยฉันไว้แน่ฉันจึงรีบออกมาจากที่นั่นและกลับบ้านทันทีทันทีที่ถึงบ้านฉันก็รีบอาบน้ำและเตรียมเข้านอน แต่จะข่มตายังไงก็นอนไม่หลับสักทีภาพของเรียวกับหัวหน้าห้องยังคงติดตาฉันอยู่ สุดท้ายฉันก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ วันต่อมาฉันรู้สึกได้ถึงเรื่องแปลกๆมากมายอย่างแรกห้องของเรามีหัวหน้าห้องคนใหม่ ฉันจึงไปถามเพื่อนในห้อง “พิม ทำไมวันนี้หัวหน้าห้องถึงไม่มาหรอ” พิมดูจะแปลกใจนิดหน่อยที่ฉันมาคุยกับเธอ แน่ล่ะครั้งสุดท้ายที่ฉันคุยกับคนอื่นก่อนก็คงเป็นเดือนที่แล้วแถมยังคุยไม่ถึงสามประโยค “พูดอะไรน่ะเอมิ วันนี้หัวหน้าห้องก็มานะ” “ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงหัวหน้าห้องคนเก่าที่ชื่อเคียว” พิมทำหน้าไม่เข้าใจและหันไปมองหน้าเพื่อนเธอที่อยู่ข้างๆก่อนจะหันมาตอบฉัน “เอมิ ห้องเราไม่มีคนชื่อเคียวนะอีกอย่างหัวหน้าห้องคนนี้ก็เป็นมาตั้งแต่แรกแล้วด้วยไม่มีคนเก่าหรอก” นี่มันบ้าไปแล้วเธอต้องล้อฉันเล่นอยู่แน่ๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง หลังจากนั้นฉันก็ไปถามเพื่อนคนอื่นๆแต่ทุกคนก็ยืนยันว่าไม่รู้จักคนชื่อเคียว เรียวเองก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่และฉันเชื่อว่าสิ่งที่ฉันเห็นเป็นเรื่องจริง