ซื่อนักจับมารักสะให้เข็ด

   “จะไม่พูดจริงๆใช่ม่ะ?”

ยังคงพยักหัวเเทนคำพูดต่อไป

“งั้นฉันคงต้องมุดเข้าไปหาคำตอบเองเเล้วล่ะ” O.O

“อื้ออออ ~~”

      รู้ตัวอีกทีฉันก็ถูกริมฝีปากร้อนระอุของคนตรงหน้าครอบครองริมฝีปากฉันไปสะเเล้ว เเรงกดทับริมฝีปากจากความโมโหของเขามันรุนเเรงมากพอๆกับอารมณ์โกรธของเขาตอนนี้เลย เขาพยายามไล่ต้อนจูบฉันเหมือนพยายามหาคำตอบเเต่ไม่ทราบว่าใครสอนเขาว่าจูบเเล้วจะเจอคำตอบจะบ้าหรือไง UoU ตอนนี้ในหัวสมองฉันรู้สึกขาวโพลนไปหมดร่างกายรู้สึกเบาหวิวยังไงไม่รู้ เหมือนมีปลานับพันมาเเหวกว่ายอยู่ในท้องฉันหมดเลย จูบมันทำให้ปั่นป่วนได้ขนาดนี้เลยหรอ เอาจูบเเรกของฉันคืนมาน่ะ ไอ้ผู้ชายใจร้ายยยยย ทันทีที่เขาผละริมฝีปากเขาออกจากปากฉันเรี่ยวเเรงของฉันก็เหมือนโดนสูบออกไปทันที กล้ามเนื้อขาอ่อนเเรงลงกระทันหันเลยทำให้ฉันทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ สภาพเหมือนคนโดนข่มขื่นก็ไม่ปาน TT^TT ร้องงง

"ฮึ"

หมอนั้นชื่ออะไรนะ ดาร์ก เอ่อใช่ ดาร์ก เเสระยิ้มร้ายขึ้นมาทันทีที่เห็นสภาพฉันที่นั่งอึ้งอ้าปากค้างชนิดที่ว่าถ้ามีเเมลงอะไรผ่านเข้ามาคงบินเข้าปากฉันเเน่นอน

"ทำไม จูบจากฉันมันกระชากวิญญาณเธอขนาดนั้นเลยหรอ"

ฉันเงยหน้ามองเข้าพร้อมกระพริบตาปริบๆเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา เเต่มันก็ยังไม่กลับมาสักทีเพราะตอนนี้ตัวฉันยังคงอ่อนปวกเปียกจะลุกขึ้นยังไม่ได้เลย

"ฉันถามก็ตอบดิวะ!!"

ฉันสะดุ้งเฮือกทันทีที่เขาตะโกนถามฉันด้วยเสียงดุดัน เเววตาเขาเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมจะกลืนกินกระต่ายน้อยอย่างฉันไปทั้งตัว

"หรืออยากโดนอีก คงติดใจจูบฉันสินะ"

ดาร์กก้มลงมาอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาเชยคางฉันขึ้นเพื่อที่จะให้ฉันเงยหน้าไปสบตากับเขาตรงๆ ยิ่งเห็นเขาใกล้ๆเเบบนี้มันเหมือนมีคนมาตีกลองชุดอยู่ในใจของฉันเลย หัวใจมันเต้นเเรงมากลมหายใจก็รู้สึกติดๆขัดๆเเบบเเปลกๆใจสั่นพิกลเเหะ คงเป็นเพราะเขาหล่อมากเเน่ๆ เเต่เขาก็ยังคงมีรังสีน่ากลัวอยู่ในตัวอยู่ดี เเต่ทำไมฉันหลงนะ ><

"ตอบ"

"ปะ เปล่า นะ นั้น มัน จูบเเรกของฉันเลยนะนายมาพรากมันไปทำไม"

ฉันพูดตะกุกตะกักต่อด้วยการรีบพูดเเบบรวดเดียวจบในประโยคหลัง พูดจบฉันก็ถอนหายใจออกมาเหมือนโล่งที่ได้โยนระเบิดที่ยัดอยู่ในปากฉันออกไป แต่การที่โยนมันออกไปมันจะเกิดอันตรายกับฉันหรือเปล่านี้เเหละปัญหาระดับชาติ

"เถียงได้เเล้วนิ เธอนี้มันประหลาดชะมัด หรือว่านี้จะเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากฉันกันนะ"

ฉันอ้าปากค้างกลางอากาศทันทีที่เขาพูดประโยชน์นั้นจบ นี้เขาคิดออกมาได้ยังไงฉันนี้นะกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา คิดออกมาได้ยังไงผู้หญิงโง่อย่างฉันจะมีปัญญาคิดเเผนลึกล่ำเเบบนั้นได้ยังไงฉันไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นสักหน่อย Y^Y

"ใช่เเล้วๆ ยัยนี้ชอบอ่อยคนไปทั่ว"

"ใช่เเเล้วค่ะดาร์กยัยนี้มันชอบเเอบใสเเต่จริงๆมันนะร้าย"

"ดาร์กอย่าไปหลงมันนะค่ะ ยัยนี้มีดีเเค่หน้าเเต่สมองกลวงมากแต่มันฉลาดเรื่องจับผู้ชายค่ะ"

อยู่ๆทุกคนที่ยืนมองฉันอยู่ก็ตะโกนด่าฉันด้วยประโยคต่างๆนาๆที่พ่นออกมาเเต่ละคำทำเอาฉันงง ฉันทำอะไรผิดหนักหนาทำไมทุกคนต้องตราหน้าว่าฉันเป็นยัยผู้หญิงไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ฉันเเทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยมีเเต่ฉันที่เจ็บตัวอยู่ทุกวัน

"ฉะ ฉัน เปล่า..."

ฉันตอบเสียงสั่นพลางเงยหน้าไปบอกกับดาร์กเพื่อให้เขาเชื่อฉัน เเต่สายตาที่เขามองฉันมันดูสมเพชเเละเหยียดหยามในตัวฉันมาก เขาคงไม่เชื่อฉันเเน่ เป็นใครก็ต้องเชื่อคนส่วนมากไว้ก่อนใช่มั้ยละ เเต่เขาก็น่าจะเห็นใจฉันบ้างเพราะตอนนี้ฉันตกอยู่ในสภาพที่ทำอะไรใครไม่ได้เลย น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ในตอนเเรกตอนนี้กลับไหลออกมาพรวดพราดเหมือนมีคนมาเปิดก๊อก

"น่าสมเพชชะมัด ใครอยากจัดการกับยัยนี้ต่อก็รับช่วงไปละกันฉันจะเข้าห้องเรียนเเล้ว"

ดาร์กแสระยิ้มร้ายก่อนที่จะเดินจากไปโดยการทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ฉัน ทันใดนั้นเองทุกอย่างที่อยู่บนมือของทุกคนที่ยืนดูฉันอยู่ก็ถูกโยนมาใส่ตัวฉันอย่างไม่มีใครปราณีฉันเลยสักคน สารพัดอย่างถูกรวบรวมอยู่บนร่างกายฉันไม่ว่าจะเป็น น้ำชนิดต่างๆ ขนมปัง ไข่ลวก ยำ ที่พีคสุดคือน้ำปลา TT^TT นี้เขามีความพยายามมากที่ยอมไปซื้อมันมาเพื่อมาโยนใส่ฉัน เปลืองเงินเเย่เลย เอาเงินไปบริจาคทานยังจะได้บุญกว่าอีก U^U สภาพฉันตอนนี้เหมือนคนเอาเศษอาหารต่างๆมายำรวมกันจากนั้นก็เทลงมาใส่ตัวฉัน กลิ่นของทุกอย่างปะปนรวมกันจนฉันเเทบอ้วก เเล้วน้ำตาของฉันมันก็ยิ่งไหลพรั่งพู่ออกมา ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นฉันฝ่ายเดียวที่ถูกทำร้าย ทำไมไม่มีใครเห็นใจฉันบ้าง ฮึก.... ใครก็ได้ช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้ที...

ห้องน้ำ

     ในที่สุดก็ไม่มีใครช่วยฉันสักคน พอทุกคนสะใจที่ได้เเกล้งฉันเเล้วทุกคนก็เเยกย้ายกันเข้าห้องเรียนโดยปล่อยให้ฉันนั่งเป็นยัยบ้าที่กำลังเสียสติตนเดียวกลางโรงอาหาร พอเริ่มได้สติฉันก็ต้องเเบกร่างตัวเองมาห้องน้ำทันที พอเห็นสภาพตัวเองในกระจกเท่านั้นเเหละเเทบจะกรี๊ด นั้นคนหรือซ้อมบี้สภาพย่ำเเย่มาก ผมยุ่งเหยิง หน้าตาเละเทะ เสื้อผ้าเลอะไปด้วยอาหารหลายชนิดเหมือนอึหมา ถ้าฉันเข้าเรียนสภาพนี้มันหวังทุกคนขับไล่ฉันออกจากห้องเเน่ๆ ดีนะที่คาบบ่ายมีเรียนวิชาพละฉันจึงสามารถเปลี่ยนชุดได้ ไม่อย่างนั้นมีหวังเน่าตายเป็นผีขึ้นอืดเเน่ๆ พอจัดการเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยเสร็จสรรพฉันก็ค่อยๆย่างก้าวเข้าห้องเเบบช้าๆ เดินเข้าเเบบระมัดระวังตัวเองเป็นที่สุดไม่รู้ว่าปลายทางข้างหน้าจะเจออะไรอีกเผลอๆเดินเข้าไปเเล้วมีคนโยนก้อนอุนจิใส่หน้าอย่างนี้มีหวังฉันได้อกแตกตายเเน่ๆ

"ขออนุญาตคะ"

     ฉันขยับริมฝีปากอย่างเเผ่วเบาเพื่อขออนุญาตอาจารย์กำลังสอนอยู่ เเละนั้นก็เหมือนเป็นเสียงเรียกให้ทุกสายตาในห้องเรียนหันมามองฉันเป็นตาเดียว รวมถึง ดาร์ก o_o นี้เขาอยู่ห้องนี้ด้วยหรอ หลังจากนี้ฉันจะโดนเขายำเละเเค่ไหนไม่อยากจะนึกภาพเป็นรูปเป็นร่างเลยเพราะมันสยอง

"ทำไมถึงพึ่งเข้าเรียนเอาป่านนี้ยัยโพนี่"

     อาจารย์นฤมลดุฉันพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นไปขยับเเว่นให้พอดีกับสายตาที่กำลังเพ่งเล็งมองฉันอย่างดุๆเเค่เห็นสายอาจารย์ขนหน้าเเข้งฉันมันก็ระตุกด้วยความกลัวจนเเทบจะสลัดขนให้ร่วงหมดตัวอยู่เเล้วเนี่ย

"ยัยนี้ก็มัวเเต่อ่อยผู้ชายนั้นเเหละคะอาจารย์ถึงได้เข้าห้องเรียนช้า"

"หนูเปล่านะค่ะ"

"หยุดเลยยัยโพนี่ยังจะมาเถียงอีก ไปนั่งที่ได้เเล้ว เรียนก็ไม่ได้เรื่องอยู่เเล้วยังจะมาเข้าห้องเรียนช้าอีกเธอนี้มันมีดีเเค่หน้าตาจริงๆเลยไม่ไหวจริงๆ"

"ค่ะ"

     ของตัวเอง ตุ้บ!! อยู่ๆก็มีคนเอาเท้ามาขัดขาฉันเลยทำให้ฉันเสียหลักหน้าคะมำลงพื้นจนจมูกไปชนเข้ากับพื้นเต็มๆเลย โอ๊ย... เจ็บชะมัด จมูกฉันจะหักมั้ยเนี่ย

"นีน่าเธอขัดขาฉันทำไม"

"ใครทำเธอ เธอเดินมาชนขาฉันเอง อยากโง่เองทำไมละ"

"ไม่นะ เมื่อกี้ขาเธอยังอยู่ใต้โต๊ะอยู่เลย"

     ฉันเถียงพึมพำในคอเเผ่วเบาเพราะดันไปสบตากับนีน่าเเล้วนางก็ส่งสายตาพิฆาตเพื่อบ่งบอกให้ฉันหุบปากเเละนั้นก็ได้ผลเพราะฉันกลัวโดนตบอีก

"อะไรอีกละ เธอนี้ซุ่มซ่ามตลอดนะยัยโพนี่ ไปนั่งที่ได้เเล้ว"

"คะ"

     เเละนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันเดินคอตกไปพร้อมกับกุมมือลูบจมูกตัวเองป้อยๆ พอมานั่งที่ตกของตัวเองฉันก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาจากใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองคนอยู่เเละนั้นก็ไม่ใช่ใคร เขาคือดาร์กนั้นเองเพราะหมอนี้นั่งโต๊ะข้างฉันเลย นรกอยู่ใกล้ตัวชนิดว่าระยะเผ่าขน เขายังคงจ้อฉันไม่วางตาสายตาของเขาดูเรียบเชียบจนฉันไม่สามารถอ่านออกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เเต่ปกติฉันก็ไม่เคยอ่านใครเขาออกเลยสักคนเพราะถ้าฉันรู้ทันคนอื่นจริงๆคงไม่ต้องเป็นยัยโง่ให้คนอื่นมาทำร้ายเล่นอย่างนี้หรอก พูดเเล้วเจ็บไต เอ้ย! ใจ 

"เอาละ สุดท้ายอาจารย์จะฝากให้ทุกคนไปทำการบ้านท้ายบทมาด้วย โพนี่พยายามหน่อยละเพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำการบ้านถูกเลยสักข้อ เข้าใจมั้ย"

"เข้าใจเเล้วคะ"

"นักเรียนทำความเคารพ"

"สวัสดีคะ/สวัสดีครับ"

     เฮ้อ.. ฉันถอนหายใจยาวๆเเล้วก็ฟุบหน้าลงโต๊ะทันที วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันรู้สึกเหนื่อยมากๆเลยเหนื่อยกายไม่เท่าไหร่เเต่เหนื่อยใจนี้สิ เหนื่อยใจเเล้วมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเอาสะเลยในโลกนี้ไม่มีใครต้องการฉันสักคนเพื่อนสักคนยังไม่มีเลยมีเเต่คงจ้องรังเกียจฉัน ขนาดพ่อกับเเม่ยังไม่ต้องการฉันเลยเพราะถ้าเขาต้องการฉันเขาคงไม่ทิ้งฉันให้อยู่กรุงเทพคนเดียวเเบบนี้หรอกฉันต้องใช้ชีวิตคนเดียวตั้งเเต่ม.ต้นเพราะพ่อกับเเม่ไปทำงานต่างจังหวัดเเล้วปล่อยให้ฉันอยู่กรุงเทพเพื่อเรียนให้จบเเล้วเขาก็คอยส่งเงินมาทุกคนอาจจะมองดูว่ามันสบายที่ไม่ต้องทำอะไรก็มีคนคอยส่งเงินมาทุกเดือนเเต่ความจริงมันไม่เลยฉันเหงา ฉันไม่มีใครอยู่เคียงคางเลยสักคน

ปัง ปัง ปัง!

     ฉันสะดุ้งตื่นจากโต๊ะทันทีที่รู้สึกถึงเเรงกระเเทกของโต๊ะเพราะตอนนี้มีคนกำลังเตะโต๊ะฉันอยู่เเละเขาก็คือผู้ชายที่ชื่อดาร์ก เขานั่งกอดอกเเล้วก็ยื่นขามาเตะขาดตะฉันทั้งๆที่ตัวเองทำหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันนั่งตัวสั่นสายตาเลิกลักไปมาทันทีมันมีความรู้สึกร้อนก้นเเปลกๆเหมือนเก้าอี้มีคนมาวางเพลิงยังไงไม่รู้ฉันนั่งไม่ติดเก้าอี้เลยเพราะกลัวมาก

"ฉันหิว.."

"หะ ?"

     ฉันถามเขาอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจเพราะบางทีฉันอาจจะหูฝาดเพราะเขาบอกว่าเขาหิวเเละฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาบอกฉันทำไม

"พูดครั้งเดียวไม่ได้ยิน ? หรือเธอหูหนวก เธอนี้เป็นหลายโรคจริงนะเเรกๆก็เป็นใบ้ต่อมาก็หูหนวกต่อไปจะเป็นโรคอะไรดีละ"

"คะ คือ คือ ฉัน ฉัน.."

"พูดดีๆดิวะจะมาพูดตะกุกตะกักหาป้าอะไรเเถวนี้ฟังเเล้วมันขัดหูชะมัด"

"คือว่า ฉัน ฉัน ไม่เข้าใจที่นายบอกว่าหิว"

      พูดเเล้วโว๊ยโพนี่กล้าพูดออกไปแล้วไหนมงไหนนมงลงมาที่หัวฉัน ณ บัดนาววววว ><

"ที่ฉันบอกเธอว่าฉันหิวก็หมายความว่าให้เธอไปหาอะไรให้ฉันกินเดี๋ยวนี้"

"ตะ เเต่ ว่า นี้อยู่ในเวลาเรียนนะ ถ้าฝ่ายปกครองเห็นฉันต้องโดนทำโทษเเน่ๆ"

"นั้นมันเรื่องของเธอ ทำยังไงก็ได้ให้ฉันได้กินเพราะถ้าฉันหิวเเล้วฉันจะโมโหมาก!"

ปัง!

     ดาร์กพ่นคำพูดออกมาพร้อมกับเดินตรงดิ่งมาตบโต๊ะฉันเสียงดังลั่นจนบรรยากาศในห้องเงียบกริบขึ้นมาอัตโนมัตซึ่งนั้นก็เป็นสัญญาณไม่ดีสำหรับฉันอย่างเเน่นอน

"อะ โอเคๆ ฉันจะไปซื้อมาเดี๋ยวนี้เเหละ วะ ว่า เเต่ นายจะกินอะไรหรอ"

    ดาร์กกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยขึ้นมาทันที

"อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด ไม่เค็ม ไม่หวาน ไม่จืด ไม่เปรี้ยว มีสารอาหารครบถ้วนทั้งห้าหมู่ เเละไม่อันตรายต่อสุขภาพฉัน"

      ฉันอ้าปากค้างกลางอากาศทันทีที่ฟังเขาร่ายมนต์เมนูอาหารมายาวเป็นห่างว่าวของเเบบนั้นจะหาซื้อได้จากที่ใหนกันเหล่าป่านนี้ในสหกรณ์มีเเต่ขนม นมเนย ไอ้อาหารเพื่อสุขภาพเเบบนั้นไม่มีให้เห็นหรอก ทำยังไงดีละทีนี้ ฉันจะต้องทำยังไง

"เธอนี้ชอบอ้าปากเหวอเเบบนี้ประจำเลยนะ"

"ก็อาหารที่นายบอกมันไม่มีในสหกรณ์หรอกนะ"

"จะมีหรือไม่มีฉันไม่สนใจ ฉันสนเเค่ว่าเธอต้องหาให้ได้เพราะฉันอยากกินเเละเธอก็ต้องหาให้ฉันกินเป็นประจำทุกวันเพราะหลังจากนี้ไปฉันจะเเต่งตั้งให้เธอเป็นเบ๊ของฉัน ไม่ว่าฉันจะสั่งให้เธอทำอะไรเธอต้องรีบทันทันที ห้ามปฏิเสธ"

"อะไรคือ เบ๊ ฉันไม่เข้าใจ" T^T

"ทาสไงยัยโง่เธอต้องเป็นทาสฉัน!"

เป็นทาสให้นายนี้เนี่ยนะ ฉันต้องตายก่อนกำหนดเเน่ๆ TT^TT