ซื่อนักจับมารักสะให้เข็ด

          ตุ้บ ! ตุ้บ ! ตุ้บ ! ทันทีที่อาจารย์หันหลังไปเขียนบนกระดานทุกคนในห้องก็พร้อมใจกันโยน ยางลบเอ่ย กระดาษที่หุ้มกันหลายชั้นเอย มายังศูนย์กลางหัวฉันอย่างถี่ๆ จะร้องว่าเจ็บเสียงดังก็ไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นโดนเเกล้งอีกเเน่ๆ นี้เห็นหัวฉันเป็นที่โยนเป้าหรือไงสนุกกันจัง พออาจารย์หันมาเท่านั้นละทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิมมีเพียงฉันนั่งหัวฟูอยู่ ToT

“โพนี่ทำไมหัวเธอถึงยุ่งอย่างนั้น นี้มาโรงเรียนไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั๊ย? ไม่ได้นะเธอเป็นผู้หญิงต้องรักษาความสะอาดหน่อยสิ! เข้าใจมั๊ย ?”

“เข้าใจค่ะ” T^T

แล้วทั้งห้องก็พากันหัวเราะฉันอีกเช่นเคย ใครกันละที่ทำให้ฉันมีสภาพอย่างนี้ถ้าไม่ใช่พวกเธอ ตอนที่ฉันเข้าโรงเรียนนี้เเรกๆฉันก็เป็นที่สนใจอยู่หรอกนะเพราะฉันสวยเเต่พอทุกคนรู้ว่าฉันสวยเเต่สมองกลวงเเถมยังซื่อตามคนไม่ทันเท่านั้นละทุกคนก็ต่างรุมเเกล้งฉันจากแค่ในห้องเริ่มกระจายไปห้องข้างๆจากนั้นก็ลามไปทั้งโรงเรียน ตั้งเเต่วันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน

“รีบไปห้องน้ำไปจัดการกับผมให้เรียบร้อยเเล้วค่อยกลับมาเรียนใหม่ไป น่าเสียดายหน้าตาสวยๆของเธอจริงๆเลย”

“ค่ะอาจารย์” T^T

“ยัยอุนจิสมองกลวง แบร๊ ~~”

พัตเตอร์ผู้ชายที่คอยรังควานฉันอันดับหนึ่งในโลกเเขวะฉันขึ้นมากลางอากาศเเล้วคนอย่างโพนี่จะทำอะไรได้ล่ะนอกจากเดินคอตกไปห้องน้ำเงียบๆคนเดียวไรซึ่งมิตรสหาย

“นี้วันนี้ได้ยินว่าลูกชายผู้อำนวยการโรงเรียนจะกลับมาเรียนต่อที่นี้นิ”

“จริงหรอ ใช่คนที่เคยออกข่าวว่าเกือบฆ่าคนตายนั้นม่ะ ? “

“ใช่ คนนั้นละ เพราะอย่างนี้ไงหลังจากเป็นข่าว ผอ. เลยส่งเขาไปเรียนต่อที่อเมริกาเพื่อกลบข่าวเเต่ถึงเขาจะเเบดบอยเเต่เขาก็หล่อมากเลย ฉันยอมมม *_*”

“ยอมเเล้วทูนหัวอยากมีสามีเป็นพี่ดาร์ก”

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงเม้าท์ในห้องน้ำทันที คงเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงสินะ ว่าเเต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันฟังดูน่ากลัวจังเลย เคยเกือบฆ่าคนด้วยหรอหัวใจทำด้วยอะไรขนาดฉันเผลอเหยียบเเมลงสาบตัวหนึ่งยังเสียใจเป็นเดือนๆเลย =0=

“มองอะไรย่ะยัยอุนจิ”

“ปะ เปล่านะ ฉันเเค่จะมาเข้าห้องน้ำ”

พูดจบฉันก็รีบวิ่งพรวดพราดเข้าห้องน้ำทันที โดนรุ่นน้องขู่จนได้มันน่าปลื้มใจอะไรขนาดนี้ขนาดรุ่นน้องยังไม่กลัวฉันเลยนี้ฉันใจดีขนาดนั้นเลยหรอ #ยังจะถามอีก ฉันยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกพลางมัดผมให้เข้าที่เข้าทางอีกครั้ง ความจริงฉันไม่น่าเกิดมาสวยเลย สวยเเต่โง่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยคนเก่งต่างหากที่จะมีชีวิตรอดได้ ฉันก็เป็นได้เเค่ยัยสมองอุนจิหรือเรียกง่ายๆว่ายัยสมองขี้นั้นแหละ

พักเที่ยง

     หลังจากที่ฉันทำหน้าที่เป็นพนักงานคอยส่งน้ำส่งข้าวให้ทุกคนในห้องเสร็จเเล้วฉันก็รีบเผ่นขึ้นมาบนดาดฟ้าทันทีก่อนที่จะมีใครสั่งให้ฉันไปทำนู้นทำนี้อีก นี้ไม่นานคงต้องทีใครสั่งให้ฉันป้อนข้าวป้อนน้ำให้เเน่ๆชีวิตทุกคนสบายยกเว้นฉัน

“ได้กินข้าวสักทีหิวจะเเย่อยู่เเล้ว” ><

      ไม่รอช้าเเล้วจ้ารีบจัดการยัดทุกอย่างตรงหน้าเข้าปากทันทีเพราะนี้ก็ใกล้เข้าเรียนเเล้วขื่นนั่งกินเเบบสโลไลฟ์มีหวังชีวิตเจอหายนะอีกแน่

“อ่า….อิ่มจัง” ><

ดิ่งด่อง ~~~

“ได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้วสิ ยังไม่อยากไปเรียนเลย..” TT^TT

      ฉันถอนหายใจหนึ่งทีก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาแล้วเดินลงบันไดเพื่อจะได้ไปเข้าห้องเรียน เอ๊ะ… ว่าแต่ เขามุงดูอะไรกันน่ะ มีอะไรที่น่าสนใจมากกว่าฉันโดนรุมแกล้งแล้วหรอเนี่ย ไหนดูสิอย่างนี้ต้องเขาไปเผือกบ้างเดี๋ยวจะคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง อิอิ  ทำไมคนมุงเยอะอย่างนี้นะ แต่ละคนก็ตัวสูงปิดการมองเห็นของฉันไปโดยปริยายแต่ความอยากรู้ของฉันมันพลุ่งพล่านเกินจะต้านทานได้ ฉันเลยต้องพยายามกระโดด ดึ๋ง ดึ๋ง อยู่นี้ไง เขย่งจนปลายเท้าจะหักเป็นสองท่อนอยู่แล้วยังไม่เห็นเลย TT^TT

“ยินดีต้อนรับการกลับมานะค่ะพี่ดาร์ก”

หลังจากฝ่าฝันฝูงชนมาได้นั้น#พยายามอย่างมาก ฉันก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่ตอนนี้เขาเอ่ยทักทายผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ผู้ชาย… ผู้ชายคนนี้ใครกัน -/////- น่ารักจัง หน้านี้หวานชนิดที่ว่ามดยังแย่งกันตอม >< ผิวขาวๆนั้นช่างตัดกับริมฝีปากสีแดงสดนั้นจัง แถมจมูกยังโด่งได้รูปที่ดูก็รู้ว่าเขาต้องเป็นลูกผสมหลายๆชาติแน่ๆแล้วดูขนตานั้นสิยาวฟูฟ่องมาเชียว แม่ค่ะหนูเจอเนื้อคู่แล้ว >///< เทพบุตรของโพนี่ ยะฮู้ ~~~

“ถอยไป… ฉันไม่มีเวลามาฟังคำทักทายปัญญาอ่อนของเธอหรอกนะ”

“ค่ะ ??”

      เทพบุตรของฉัน#พูดเองเออเอง-..- ตวัดสายตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเย็นชา น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็เยือกเย็นไม่แพ้สายตาของเขาเลย สายตาแบบนี้มันไม่ใช่สายตาของเทพบุตรแน่ โพนี่ขอถอนคำพูด TT^TT รังสีความโหดแผ่ออกมาจากดวงตาคมสวยคู่นั้น ทำเอาคนทั้งโรงเรียนที่ยืนมองเขา ยืนกรี๊ดเขา ต้องเงียบลงทันทีราวเหมือนมีคนมากดปุ่มสวิตช์ไว้ สุดยอดเลย เขาคือใครน่ากลัวมาก!

“ขะ ขอ โทษ ค่ะ”

“อยากตายหรือไง ฉันละเกลียดผู้หญิงโง่ที่พูดจาตะกุกตะกักกับฉันมากที่สุดเลย ถอยไป!!”

ผู้ชายคนนั้นพูดจบก็เหวี่ยงร่างผู้หญิงตรงหน้าฉันออกไปทันที เธอเด้งกระแทกกำแพงดัง อึก ! เลยล่ะ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน U^U  ฉันต้องทำยังไงดี ฉันควรทำยังไงดี ขื่นพูดออกมามีหวังโดนเหวี่ยงออกนอกโลกแน่ๆเพราะทักษะการพูดตะกุกตะกักของฉันไม่เคยแพ้ชาติใดในโลกหรือฉันอาจจะได้ครองแชมป์ด้วยซ้ำไป ได้โปรดเดินผ่านฉันไปเถอะ!!

“เธอ… เป็นใคร ? ชื่ออะไร ? พึ่งย้ายมาเรียนที่นี้หรอ ไม่เห็นคุ้นเลย”

     ขอบคุณสำหรับคำถาม ยิงมาทีเดียวยาวเลยแล้วฉันจะต้องตอบยังไงเปิดปากคำแรกก็คงโดนเหวี่ยงออกไปแน่ U^U หายนะเห็นๆ

“………”

     แม่เคยบอกว่าการเงียบคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉะนั้นเงียบไว้ๆ><

“นี่ฉันถามเธอไม่ได้ยินหรือไง หรือหูเธอแตก หรือเธอเป็นใบ้ หรือพิการซ้ำซ้อน”

      ผู้ชายตรงหน้าของฉันเริ่มถามซ้ำด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้เห็นว่าเขาใกล้จะระเบิดตัวเองเต็มทีแล้ว แต่ฉันก็ทำได้แค่กระพริบตาปริบๆไปแทนคำตอบ

“นี่เธอจงใจกวนประสาทฉันใช่มั๊ย”

     ยังคงปิดปากเงียบและกระพริบตาปริบๆต่อไป

“นี่ยัยอุนจิทำไมไม่ตอบดาร์กไปละ เงียบทำไมอยากตายหรือไง”

     พัตเตอร์ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเข้ามากระซิบข้างหูฉันพร้อมส่งสายตาบังคับให้ฉันพูด ฉันก็อยากตอบคำถามไปนะแต่เขาไม่ชอบผู้หญิงพูดจาตะกุกตะกักซึ่งฉันไม่ควรเสี่ยงเปิดปากออกมาเลยสักนิด T^T

“เธออยากตายใช่มั๊ย!!!”

     เหมือนเส้นด้ายชีวิตฉันขาดผึ่งทันทีที่เขาเข้ามากระชากคอเสื้อฉันอย่างเต็มแรง จนตอนนี้ตัวฉันลอยขึ้นเหนือพื้นไปโดยปริยาย ทุกคนที่ยืนมุงดูต่างพากันกรีดร้องด้วยความตกใจร่วมทั้งฉันด้วยตอนนี้ตัวฉันสั่นจนฉี่จะราดอยู่แล้ว งานนี้ฉันต้องซื้อโลงให้ตัวเองจริงๆแล้วใช่มั้ยยยยยยย

“ดาร์ก ใจเย็นเถอะนะ ยังไงยัยนี้ก็เป็นผู้หญิง อีกอย่างยัยนี้ค่อนข้างจะซื่อๆโง่ๆอย่าไปถือสาเลยนะ”

“หรือแกอยากโดนแทนยัยนี้สะเอง”

“ไม่ ไม่มีทางจัดการยัยนี้ต่อเถอะ”

     ฉันเกือบหลงคิดว่าไอ้บ้านี้เป็นคนดีแล้วนะ ไอตาตุ่มทะเลความชั่วไม่เคยลดลงเลยสักนืด หลังจากที่คุยกับพัตเตอร์จบผู้ชายที่ชื่อดาร์กก็ตวัดสายตามามองฉันทันทีเขาจ้องฉันเขม็งสายตาของเขาช่างมีพลังอำนาจอย่างมากเขาสามารถเผ่าฉันให้ตายเพียงแค่ดวงตาคู่นั้น

“เธอจะพูดหรือไม่พูด”

     ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันส่ายหัวปฏิเสธเขาไปได้ จากนั้นร่างฉันก็ถูกเหวี่ยงเข้ากับกำแพงอยากสุดแรงฉันรู้สึกชาตรงแผ่นหลังมาก มันรู้สึกสะเทือนไปทั้งตัวฉันชักจะกลัวมากๆแล้ว T^T

“เจ็บ…”

“พูดได้นี้ แล้วทำไมถึงไม่ตอบคำถามฉันละ เธอกวนประสาทมากนะรู้ตัวมั้ย ตอบคำถามฉันได้แล้ว..”

     ฉันยังคงยืนตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว ตอนนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าน้ำตาไหลออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ไม่ใช่แค่น้ำตานะน้ำฉี่ก็ใกล้จะเล็ดออกมาแล้วด้วยหน้าตาน่ารักไม่ได้ช่วยให้เขาเป็นคนใจดีขึ้นเลย ไม่เลยยย ฉันก้มลงหยิบมือถือตัวเองในกระเป๋ากระโปร่งนักเรียนพร้อมพิมพ์ข้อความลงในสมุดโน้ตจากนั้นก็เลือนมือถือให้เขาได้อ่านข้อความที่ฉันพิมพ์

‘ฉันชื่อ พัตธิตา นิติยา ฉันพึ่งย้ายมาตอนม.ปลาย ขอโทษด้วยนะที่ฉันไม่พูดฉันพูดกับนายไม่ได้จริงๆ’

     ดาร์กอ่านจบเขาก็ขมวดคิ้วผูกกันเป็นโบยิ่งกว่าเดิมสะอีก อะไรทำไมต้องโกรธด้วยความจริงเขาน่าจะส่งสารฉันถึงจะถูกไม่ใช่หรอ นิยายที่ฉันอ่านประจำมันมักจะเป็นยังนี้นิ หรือเรื่องนี้เป็นพล็อตใหม่ที่พระเอกเลวยังไงก็จะเลวยังนั้น

“ทำไมถึงไม่พูด ปากเธอมีอะไรอยู่ข้างในหรอไหนฉันดูสิ”

     ดาร์กปล่อยมือจากคอเสื้อฉันออกเเต่เปลี่ยนตำเเหน่งมาบีบปากฉันเเทน เขาทำเหมือนบีบปากฉันเเบบนี้เเล้วเขาสามารถมุดเข้าไปหาสาเหตุที่ฉันไม่พูดได้อย่างนั้นละ ฉันพยายามหลบตาเขาเพราะฉันไม่กล้าจ้องหน้าเขาตรงๆเเต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งโกรธเเล้วออกเเรงบีบปากฉันเเรงไปอีก กระดูกคางฉันจะหักเเล้วว้อยยย

“จะไม่พูดจริงๆใช่ม่ะ?”

ยังคงพยักหัวเเทนคำพูดต่อไป

“งั้นฉันคงต้องมุดเข้าไปหาคำตอบเองเเล้วล่ะ”

O.O

“อื้ออออ ~~”

     รู้ตัวอีกทีฉันก็ถูกริมฝีปากร้อนระอุของคนตรงหน้าครอบครองริมฝีปากฉันไปเเล้ว เเรงกดทับริมฝีปากจากความโมโหของเขามันรุนเเรงมากพอๆกับอารมณ์โกรธของเขาตอนนี้เลย เขาพยายามไล่ต้อนจูบฉันเหมือนพยายามหาคำตอบเเต่ไม่ทราบว่าใครสอนเขาว่าจูบเเล้วจะเจอคำตอบจะบ้าหรือไง UoU ตอนนี้ในหัวสมองฉันรู้สึกขาวโพลนไปหมดร่างกายรู้สึกเบาหวิวยังไงไม่รู้ เหมือนมีปลานับพันมาเเหวกว่ายอยู่ในท้องฉันหมดเลย จูบมันทำให้ปั่นป่วนได้ขนาดนี้เลยหรอ เอาจูบเเรกของฉันคืนมาน่ะ ไอ้ผู้ชายใจร้ายยยยย