You're mine ยังไงก็รัก

ก๊อกๆๆ
                เสียงเคาะประตูปลุกผมให้ตื่น ตาก็เหลือบไม่มองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง 6 โมงเช้า ซึ่งมันไม่ใช่เวลาตื่นของผมเลยให้ตายสิ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
                “มาแล้วๆ ใจเย็นๆ” ผมรีบลุกไปเปิดประตูก่อนที่คนข้างห้องจะลุกขึ้นมาด่าเพราะมีคนเคาะประตูเสียงดัง
                “.....” ผมมองคนตรงหน้านิ่งๆ
2 เดือนก่อน
                “น้ำพี่ขอโทษนะ แต่พรีมเขาให้ในสิ่งที่น้ำไม่เคยให้พี่” ผมมองคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คนหนึ่งคือแฟนของผม พี่แชมป์ ส่วนอีกคนคือพี่พรีมเพื่อนของพี่แชมป์ แต่ตอนนี้คงเลื่อนฐานะไปเป็นเมียแล้ว
                “พี่ขอโทษนะน้ำแต่พี่รักแชมป์จริงๆ อย่าขัดขวางเราสองคนเลยนะ” พี่พรีมพูด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ยืนเกาะแขนพี่แชมป์แน่นเหมือนกลัว แต่สายตาที่มองมา มันฉายแวว สมเพท ผมเต็มที่เลย
                “ที่ผ่านมาน้ำดีไม่พอหรอ”  
                “เราเป็นแฟนกัน แต่น้ำให้พี่ได้แค่จับมือ กอด หรือจูบแค่บางครั้ง พี่ทนไม่ได้”
                “พี่เลยนอกใจน้ำอย่างนั้นหรอ แล้วสิ่งที่น้ำทำให้พี่มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม” ผมเริ่มร้องไห้ออกมา พี่แชมป์แววตาอ่อนลงทำท่าจะเดินเข้ามาปลอบแต่ถูกพี่พรีมดึงไว้
                “เป็นความผิดพี่เองน้ำ พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้” พี่พรีมร้องไห้ออกมา พี่แชมป์เลยกอดปลอบ
                “เอาเป็นว่าเราเลิกกันนะ พี่ขอตัว” พี่แชมป์พูดตัดจบก่อนจะประคองพี่พรีมเดินออกจากห้องไป
ปัจจุบัน
                “พี่มาทำอะไรที่นี้” ผมถามอดีตแฟนเก่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า
                “น้ำคือ.. เอ่ออ..”
                “ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว” ผมทำท่าจะปิดประตู
                “พี่ขอยืมเงินน้ำหน่อยได้ไหม พอดีพรีมเขาจะคลอดลูกแต่พี่ไม่มีเงินเลย” พี่แชมป์เอามือจับประตูก่อนจะรีบพูดด้วยท่าทีร้อนรน
                “เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้วนะพี่แชมป์ อย่ามาที่นี้อีก” ผมพยายามดันประตูปิด แต่พี่แชมป์ก็เอามือดึงไว้
                “นะน้ำ พี่สัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับน้ำอีก”
                “พี่ต้องการเท่าไหร่”
                “50,000”
                “พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก ผมยังเรียนอยู่นะ”
                “บ้านน้ำรวย น้ำก็ขอเงินพ่อแม่ให้พี่สิ”
                “น้ำว่าพี่แชมป์พูดไม่รู้เรื่องแล้ว กลับไปเถอะครับ” ผมพูดอย่างใจเย็นเพราะตอนนี้ดูเหมือนพี่แชมป์จะเริ่มโมโห
                “อะไรวะ เงินแค่นี้ทำไมจะมี มึงเอาเงินมาให้กูเดี๋ยวนี้” พี่แชมป์เริ่มพูดมึงกูและพยายามสอดตัวเองเข้ามาให้ห้อง
                “พี่จะเอาเงินไปทำอะไรกันแน่” ผมเริ่มตะขวิดตะข่วน
                “เรื่องของกู กูบอกแล้วไงว่าถ้ามึงช่วยกูจะไม่มายุ่งกับมึงอีก” พี่แชมป์เริ่มดันประตูแรงขึ้นพยายามจะเข้าห้อง
                “ผมบอกแล้วไงว่าไม่มี ถ้าพี่ยังไม่หยุดผมจะแจ้งตำรวจนะ” ในใจตอนนี้เริ่มกังวล
แอ๊ด
                เสียงเปิดประตูของห้องข้างๆ เหมือนเสียงสวรรค์ ผมเตรียมจะตะโกนขอความช่วยเหลือ
พลัก !
พี่แชมป์อาศัยจังหวะที่ผมเผลอถีบเข้าที่ห้องแล้วดันตัวเองเข้ามาแล้วปิดประตู ผมยังนั่งจุกอยู่บนพื้น
“ให้ดีๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วแท้ๆ”
“พี่ปล่อยน้ำไปเถอะ น้ำไม่มีจริงๆ” ผมยกมือไหว้ ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นยังไม่มี
พี่แชมป์มองสำรวจตัวผมอย่างจาบจ้วง ก่อนจะย่างสุมเข้ามากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วโยนไปที่โซฟากลางห้อง ในใจผมรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพยายามดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้เลวนั้นมันชกเข้าหน้าผมทำให้ผมมึนงงไปชั่วขณะ
“แม่งไหนๆ ก็ไม่ได้ตังละเอามึงแทนก็ได้ ถ้าถ่ายคลิปไปขายน่าจะได้ตังอยู่” พี่แชมป์เดินไปตั้งกล้องโทรศัพท์ไว้หน้าทีวีที่หันหน้าเข้าหาโซฟา ก่อนจะเดินปลดกระดุมเสื้อเข้ามาหาผม
น้ำตาผมไหลด้วยความกลัวและความเสียใจ ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้มีใครสักคนได้ยินเสียงร้องของผมเมื่อกี้ พี่แชมป์กระชากเสื้อออกจากตัวผมและก้มลงซุกไซ้บริเวณซอกคอ
งับ
“โอ๊ย กัดกูหรอมึง”
เพี๊ยะ
หน้าผมหันไปตามแรงตบ
“ช่วยด้วย!” ผมตะโกนเท่าที่แรงของผมยังเหลืออยู่ ใครก็ได้ช่วยผมที
แกร๊กๆๆ
เสียงเหมือนคนพยายามเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมมีความหวัง
“เห้ยทำอะไรวะ”
พลัก ตุบๆ
พี่แชมป์ไม่ทันระวังตัว โดนกระชากจากด้านหลังไปกองกับพื้นก่อนจะโดนเตะเข้าที่ท้องนอนหมดสภาพบนพื้น
น๊อต past
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
                เสียงเคาะประตูดังรัวๆ ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด มันดังมาจากห้องข้างๆ เสียงคุย ไม่สิ สัยงคนเถียงกันไม่ถึงกับดังมากแต่ด้วยความที่ผมตั้งใจฟังทำให้ได้ยินอะไรบางอย่าง
                แอ๊ด
ผมเปิดประตูออกไปกะว่าจะด่าสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าห้องข้างๆ จะเข้าห้องไปแล้ว
                “ช่วยด้วย” เสียงที่แว่วออกมาจากห้องแค่แปปเดียวแต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างแน่นอน ผมจึงเดินไปแนบหูฟังอยู่หน้าประตู
                เสียงที่ได้ยินไม่ค่อยชัด แต่ดูเหมือนจะมีคนทะเลาะกัน ผมจึงรีบลงไปตามพี่รปภ.ด้านล่างแล้วขอคีย์การ์ดจากพี่ประชาสัมพันธ์ให้มาเปิดประตูให้
แกร๊กๆๆ
                บนโซฟามีคนสองคนนอนอยู่บนนั้น คนด้านล่างกำลังร้องไห้
                “เห้ยทำอะไรวะ” ผมกระชากไอ้คนที่อยู่ด้านบนก่อนจะยำตีนให้มันกินสักยกสองยก แล้วมองไปบนโซฟา
                เนื้อตัวสั่นเท่าดูก็รู้ว่ากำลังจะโดนข่มขืน
                “ไม่เป็นอะไรนะ” ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะหยิบเสื้อที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นไปคลุมตัวให้
                “ขอบคุณนะครับ” ร่างเล็กตรงหน้าร้องไห้ออกมา
                “พี่ครับ จัดการส่งให้ตำรวจเลยนะครับ” ผมบอกพี่รปภ.ก่อนจะเดินเข้าไปพยุงคนเจ็บขึ้น
                 “ไปหาหมอก่อนนะ ไอ้ชั่วนั้นเดี๋ยวพี่ส่งให้ตำรวจจัดการ”