หวานใจของนายซุปตาร์

     "  ในที่สุดก็มาถึงวันที่ต้องค้นหาซินเดอเรลล่า นี่คือเรื่องที่ฉันจะต้องแสดงฟังดูแล้วเป็นเรื่องที่เบสิคมากเลยทีเดียว

      " การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว ถ้าเช่นนั้น ใครเป็นคนแข่งขัน คนแรกเชิญออกมาเลยครับ 

      " เราก็มาถึงคนสุดท้ายแล้ว  ขอเสียงปรบมือให้น้องริกะด้วยครับ"

      " ฉันควรทำไงดีล่ะ  ตื่นเต้นมากเลย  ที่สำคัญเป็นฉากเต้นรำด้วย" ฉันได้แค่ยืนสั่นๆบนเวที

     " ริกะ แค่ทำเหมือนตอนอ่านบทของเธอ  การเต้นไม่ต้องเกรงฉันจะช่วยเอง"

     " ใช่  ใช่ สิน่ะ  ฉันต้องทำมันได้ " ปากสั่น  อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก พี่ซันเดินออกไปเวทีก่อนฉัน  เพราะเป็นฉากที่ฉันต้องแปลงร่างเป็นเจ้าหญิง ฉันเดินออกมาในท่าทางสง่างามแต่ใจฉันสั่นอยู่มากเลย

      " โหว..สวยอ๊ะ "

 ( การแสดง)

          พี่ซันเริ่มเดินมาหาฉัน  เพราะพี่ซันเป็นเจ้าชายสง่างาม" ท่านสุภาพสตรีท่านนี้จะให้เกียรติเต้นรำกับข้าได้ไหม"

     " ได้เพค่ะ"ฉันก็ถอนสายบัวและค่อยๆเอามือไปวางบนไหล่และมือของพี่ซัน

     " นี่มือเย็นเชียว  เต้นตามพี่น่ะ" พี่ซันคงรู้สึกว่าฉันตื่นเต้น เลยพูดเบาเพื่อให้ฉันผ่อนคลายฉันรู้แต่ว่าพี่ซันเก่งมากสามารถทำให้ฉันเคลิ้มตาม จนไม่รู้ว่าเผลอเผยยิ้มออกมาตอนไหน 

      " ว้าวน่ารัก   เต้นไปยิ้มไป " ฉันได้ยินเสียงของคนที่ชมอยู่ด้านล่างทุกคนในห้องประชุมต่างเคลิ้มไปตามๆกัน  แต่ฉันก็ยอมรับในฝีมือของพี่ซันจริงๆแหละ

      " ข้าว่าเราไปหาที่คุยกันไหม  ข้าอยากทำความรู้จักมากว่านี้ " พี่ซันค่อยๆกุมมือฉันเดินไปหาที่คุยกัน" ได้เพค่ะ"ฉันก็เดินตามเจ้าชายซันไป พอได้ที่นั่งเหมาะๆแล้วก็นั่งคุยกัน  ฉันยอมรับเลยว่าฉันเกรงไปหมดเพราะไม่ได้แสดงนานแล้ว

     " ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร  แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใคร " พี่ซันถามฉันพร้อมกับกุมมือฉันไว้ พี่เขาแสดงดีจนทำให้ฉันเคลิ้ม

      " ห๊ะ...จะเที่ยงคืนแล้ว " ฉันไม่ทันตอบคำถามของเจ้าชาย ก็รู้ว่ามันจะเที่ยงคืนแล้วเพราะฉันได้ยินเสียงระฆัง ฉันค่อยๆปล่อยมือเจ้าชายแล้วก็วิ่งไปเพราะเวทย์มนต์จะคลาย ฉันวิ่งไปแต่ทันใดนั้นฉันทำรองเท้าแก้วหลุด

      "ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าเป็นใคร ไยเจ้าจากข้าไปเหลือเพียงรองเท้าแก้วข้างเดียว " ฉันแอบดูพี่ซันอยู่หลังเวที พี่เขาค่อยๆหยิบรองเท้าขึ้นมาแล้วทำหน้าเศร้า  ยอมรับเลยแสดงเก่งมาก

      " พี่ซันเก่งมากเลยค่ะ "   

     " สุดยอด  พี่ซันเก่งที่สุด" บรรดาแฟนคลับเขาเยอะดีเน๊าะ  แต่สมแล้วที่เขามีคนชอบเยอะเพราะแสดงดีขนาดนี้  ฉันคิดว่าฉันไม่ผ่านแน่เลย

      " นักแสดงทั้งห้าคนทำให้กรรมการหนักใจกันมากแน่เลย  ในขณะที่รอกรรมการให้น้องทั้งห้าคนออกมาข้างนอกครับ

     " ผู้ประกาศให้เราออกมาเราทั้งห้าคนคิดว่านี่ไม่ใช่การแข่งขัน  เราทั้งห้าคนเดินจับมือกันออกมา

      " เอาล่ะในขณะที่รอนั้น  ให้น้องซันให้กำลังใจน้องๆหน่อยครับ"

     " ครับ...ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ  ให้จำไว้ว่าน้องจะอยู่ในใจพี่เสมอ" ทำไมพี่ซันพูดแล้วหันหน้ามาหาฉัน

     " เทห์จังพี่ซัน" 

กรี๊ด ๆ  ๆ

 แปะ  แปะ  ๆๆ

     " เธอๆเขาหันมาทางนี้ด้วย  เทห์อ๊ะ" สาวข้างๆนี้เขย่ามือฉันใหญ่เลย  คิดว่าเขาบอกตัวเองหรือไง  ไม่ดูเหรอว่าสายตาเขามาทางฉัน

      " ผลออกมาแล้ว  น้องที่ได้รับบทซินเดอเรลล่าคือ  นางสาวรินลดา " ใช่นั้นฉันนิ  ผ่านได้ไงว๊ะเนี้ย 

     " ริกะ   แกทำได้แล้ว  แกทำได้ " เพื่อนฉันเองแหละที่ออกนอกหน้านอกตาขนาดนี้ ในที่สุดผลก็ออกมาว่าฉันชนะ  ต่อไปไอ้พี่ซันจะมาดูถูกเราไม่ได้แล้ว ฉันกลับบ้านพร้อมกับไปบอกข่าวดีกับพ่อ เพราะพ่อคงไม่เชื่อแน่ว่าลูกสาวพ่อเก่งขนาดนี้ 

ฉันเดินทางมาถึงบ้าน  แทบช๊อคอาหารเต็มโต๊ะเลยทีเดียว

     " นี่ๆริกะ  มาๆ นั่งก่อน"พ่อฉันมาแปลกมาก ร้อยวันพันปีไม่เคยมารับฉัน  แต่นี่อะไรเนี้ยมาถือกระเป๋า แล้วยังดันตัวฉันไปที่โต๊ะอีกฉันค่อยๆนั่งลงที่โต๊ะ 

     " พี่ซันบอกพ่อแล้วใช่ไหม"

     "ถูกต้องครับ" ยังจะมาทำหน้ากวนตรีนอีกฉันยอมรับพี่ซันเลย  จะยุ่งวุ่นวายอะไรขนาดนั้น

     "ยุ่ง  เขาบอกเองได้" ฉันหันไปว่าให้พี่ซัน  แน่นอนสิทำตัวไม่น่ารักแม่ฉันต้องตีแขนฉันเพื่อบอกว่าทำตัวไม่น่ารัก

     " แม่ถามพี่เขาเองแหละ ว่างานเป็นไง "

     " ใช่ๆมันเลยทำให้พ่อรู้ว่าคนที่แสดงคู่กับพี่เขาคือริกะ"พ่อเนี้ย โอ๋กันเข้าไป แหมแตะต้องไม่ได้เลย  ฉันยังสงสัยว่าฉันใช่ลูกไหม

     " ม๊ะๆกินข้าวกันเถอะ" แม่ผู้ที่คอยตัดบทกลัวฉันงอแง

     " นี่ริกะ  ยำสาหร่ายของโปรดเลยน่ะ" พี่ซันคีบสาหร่ายมาให้ฉัน

     " ขอบคุณค่ะ"

     ฉันเพียงแค่พูดขอบคุณ แต่หน้าตาฉันสวนทางกับคำพูด  พร้อมกับพูดไม่ออกเสียง  ว่า  เผือก  หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้ว ฉันก็ไปล้างจานโดยมีพี่ซันคอยช่วย 

     " ที่ได้คือฟลุ๊คใช่ไหมริกะ"ว่าแล้วต่อหน้าแม่เนี้ยดีเลิศลับหลังเนี้ยเป็นอีกคน

     " อืม...สงสัยฟลุ๊คมั้ง " ฉันประชดเพราะพฤติกรรมสวนทางกับหน้าตาจริงๆ

     " พี่ว่าเบอร์สามน่าจะได้นะ  น่ารัก  แสดงดีด้วย " ความกะล่อนเนี้ยไม่มีใครเกินเลย

     " อ๋อ... ที่ว่าแพ้หรือชนะ น้องก็จะอยู่ในใจพี่เสมอ มอบให้สาวคนนั้นเหรอ"

     " มั้ง"ตอบมาได้มั้ง ถ้างั้นฉันเข้าใจผิดน่ะสิว่าพี่ซันมอบให้ฉัน

     " งั้นล้างไปคนเดียวเลย "ฉันเอาน้ำล้างจานสะบัดไปหาพี่ซันและเดินออกมา 

     ฉันเดินมาข้างนอกแล้วนั่งดูทีวี  ฉันไม่รู้ว่าฉันจะโกรธทำไม ฉันไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร  ฉันได้แต่เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆเพราะความรู้สึกหงุดหงิด

     “ริกะดูดีๆสิคะลูก”เมื่อสิ้นคำพูดแม่ฉันก็วางรีโมทลงกับโซฟา และนั่งดูอย่างเรียบร้อย

      " ซันกินผลไม้จ๊ะลูก " ฉันหันไปหาพี่ซันแล้วมองตาค้อนใส่

     " ครับ " พี่ซันนั่งลงแล้วจะหยิบผลไม้มากินแต่ฉันยกจานหนี

     " นี่ริกะลูก  ไม่ช่วยพี่เขาแล้วยังไม่ให้เขากินอีก" ฉันค่อยๆเลื่อนจานผลไม้ไปให้พี่ซัน

     " ก็พี่ซันไม่ให้หนูล้างนิ  ใช่ม๊ะๆพี่ซัน"ฉันทำหน้าทำตาใส่

     " ครับ" คงเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าแม่เลยตอบเป็นพระเอก

     " เออ..พี่ซันทำไมพี่ต้องไปเป็นเป็นพระเอกละครเวทีที่โรงเรียนริกะล่ะ มันเล็กนิดเดียวน่ะ "

     " จะเล็กจะใหญ่มันก็เป็นงานที่พี่รัก"ฉันว่าพี่ซันน่ากลัวเพราะมีสองบุคลิก  ฉันแหละคนนึงที่กลัวเขา  แต่บางครั้งพี่เขาก็ดีจนใจหายฉันขี้เกียจคุยกับพี่ซันฉันขึ้นบนห้องดีกว่า   ฉันเข้ามาคุยกับจิโร่ดีกว่า  ไม่ต้องเมื่อยด้วย เพราะจิโร่มีแต่ความจริงใจให้

     " จิโร่อย่าไปรักพี่ซันน่ะ  จิโร่ต้องเกลียดพี่ซัน"ฉันเสี่ยมแม้กระทั่งแมวป็นไงละ

     " เหมียว "" น่าร๊าก"การที่แมวตอบเหมียว ฉันคิดว่ามันตกลง ฉันเลยขอบใจที่จิโร่เชื่อฟังฉัน ฉันเอาหน้าไปถูๆจิโร่  แล้วบอกมันว่าน่ารัก ๆ 

     " ริกะ " ฉันได้ยินเสียงพี่ซันเรียกฉันทำให้ฉันเลิกเล่นกับแมว แล้วเดินไปเปิดประตู

      " มีอะไรค่ะ"

     " ริกะอยากรู้ใช่ไหมเพราะอะไรพี่ถึงรับงานนี้" ทำไมพี่ซันถึงเอาแต่จ้องหน้าฉันมันมีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า ฉันเอามือปัดๆที่หน้าตัวเอง

     " อืม"

     "เพราะพี่อยาก"พี่ซันไม่ยอมพูดต่อเอาแต่จ้องตาหน้าฉันไม่กระพริบเลย แล้วค่อยๆโน้มใบหน้ามาใกล้ๆหน้าฉัน แล้วเริ่มเอามือมาจับที่แก้มฉัน  ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่เนี้ย