Last Judgment Day วันพิพากษาครั้งสุดท้าย

​ภายในป่าที่เขียวชอุ่ม อุดมสมบูรณ์ เต็มไปด้วยพืชนานาพันธุ์ สัตว์มากมายอาศัยในป่าแห่งนี้ แต่ก็มีสัตว์บางตัวที่มีร่างกายเป็นมนุษย์แต่มีร่างกายบางส่วนเป็นสัตว์ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นมิตรกันเพราะโลกนี้ยังมีวงจรห่วงโซ่อาหารเหมือนกัน
 
“ส่งมันมานี้เดี๋ยวนี้ เจ้าหนูโสโครก”เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง
 
“ไม่เอา! มันเป็นของแม่…หนูต้องเอาไปรักษาแม่ของหนู”เสียงของเด็กสาวผู้มีหูใหญ่ หางเล็ก ฟันหน้ายาวออกมาเหมือนกับหนูไม่มีผิด
 
“ฉันบอกให้เอามาไง!”ชายร่างใหญ่ มีหางและหูสีดำเหมือนกับแมว ผู้ดูเหมือนหัวหน้าของกลุ่มแมวกำลังรังแกหนูน้อย
 
“ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้”เด็กสาวกอดตะกร้าที่ใส่สมุนไพรเอาไว้จนแทบจะล้นออกมา มือยังคงจับและกอดเอาไว้แน่น ร่างกายสั่นด้วยความกลัวซึ่งผิดกับดวงตาที่มุ่งมั่น จริงจัง
 
“แกหาเรื่องผิดคนแล้ว เจ้าหนู”ขาของหัวหน้าแมวยกขึ้นเพื่อหมายจะถีบเด็กสาวตรงหน้า
 
“ในที่สุดก็เจอ…”เสียงปริศนาได้ดังขึ้น
 
ฟิ้ว! วัตถุบางอย่างผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว มันได้ถูกปักที่ต้นไม้ข้างๆ ทำให้รู้ได้ทันทีว่ามันคืออะไร สิ่งที่ผ่านไปเมื่อกี้นั้นคือมีดสั้นที่มีความแหลมคม
 
“ใครกัน! ใครกันที่มีขว้าง…ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”เสียงที่โวยวายอย่างหัวเสียขึ้นของผู้เสียหายที่เกือบตายเพียงเสี้ยววินาที
 
“รังแกคนอ่อนแอกว่าคงสนุกมากเลยสินะ”เสียงปริศนาพูดขึ้นอีกครั้ง ภายในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน
 
ตุบ! ร่างของเหล่าลูกน้องนอนหมดสติลงไปอย่างไร้สาเหตุ
 
“บังอาจมาทำร้ายลูกน้องของฉัน…แกเป็นใครกันแน่!”
 
“บอกไปก็เท่านั้น…”เสียงนั้งยังคงพูดต่อโดยที่เจ้าของเสียงยังไม่ปรากฏตัวให้เห็น
 
“เดี๋ยวนะ ฉันจำเสียงนี้แล้ว…แกมันจิ้งจอกเงิน…เป็นไปไม่ได้ จิ้งจอกของแกมาทำอะไรที่นี้…”แมวดำเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร เท้าได้ค่อยๆ ก้าวถอยหนีออกไปเรื่อยๆ
 
“แมวขี้ขลาด”นั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ร่างชายร่างใหญ่จะสลบลงไป
 
สวมหน้ากากสีขาว ผมสีเงินสอยสั้นถึงบ่า ดวงตาเป็นสองสี แดงซ้าย เหลืองขวา มีหูและหางสีเหลืองเหมือนจิ้งจอง สวมชุดที่รัดกุมเพื่อการเคลื่อนไหวที่สะดวก เอวสองข้างมีกล่องใส่มีดข้างละหนึ่ง มีดเล่มแรกที่ถูกปักที่ต้นไม้ได้ถูกดึงออกมาใส่กล่องมีดดั้งเดิม
 
“เอ่อ…คือว่าหนู…”เด็กสาวร่างหนูได้มองเธออย่างกลัวๆ
 
“เป็นอะไรไหม”เธอถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเพื่อลดความกลัวของคู่สนทนา
 
“ไม่เป็นไรค่ะ…แล้วก็ขอบคุณนะคะ พี่สาว”หนูน้อยยิ้มออกมาอย่างร่าเริงก่อนจะหยิบบางอย่างไปให้คนที่มาช่วยตนเองซึ่งเธอก็รับมาโดยดี
 
“ระวังตัวด้วย”สาวจิ้งจอกเอ่ยเตือนขึ้นเมื่อเห็นมาคนที่เธอพึ่งช่วยกำลังจะไป
 
“ลาก่อนค่ะ พี่สาว”เด็กสาวโบกมือลาคนที่ตนเรียกว่า พี่สาว
 
เมื่อเด็กสาวคนนั้นไปแล้ว เธอก็มองของที่ได้มา มันคือเปลือกหอยที่มีสีขาวนวลสะอาด ลวดลายที่เด่นชัด ถูกทำออกมาเป็นจี้ห้อยคอ
 
“ขอบคุณงั้นหรอ…”เธอพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะลากหัวหน้าแมวไปพร้อมกับตนเอง
 
จี้เปลือกหอยที่ได้มาถูกวางแขวนเอาไว้บนกิ้งไม้ข้างๆ เธอเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปพร้อมกับอีกคนนึง
 
หลังจากส่งตัวแมวดำให้เจ้าหน้าที่หน่วยปราบปรามไปให้ก็เดินไปทางสถานที่แห่งนึง รอบด้านมีแต่ความมืด ประตูทางเข้าถูกสลักด้วยหัวกะโหลก มีกลิ่นโชยของเลือด มันคงเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจาก สมาพันธ์นักฆ่า
 
ใช่แล้ว จิ้งจอกเงินเป็นชื่อเรียกที่เหยื่อหรือผู้เกี่ยวข้องมักจะเรียกกัน ตามจริงกลุ่มที่ไปจัดการต้องโดนฆ่าแต่เพราะเบื้องบนให้ไว้ชีวิตและให้ส่งหัวหน้าพวกมันเข้าคุกเพื่อเป็นการเตือนว่าครั้งหน้าถ้ามีจะฆ่าทันที
 
“ข้ากลับมาแล้ว”เด็กสาวนักฆ่าเดินไปทางชายวัยกลางคนผู้มีหูและหางเหมือนหมาป่า
 
“ยินดีต้อนรับกลับ…วินด้า”เขาเอ่ยต้อนรับเด็กสาว
 
“วันนี้มีภารกิจอะไรให้ข้าทำอีกไหม”วินด้าเอ่ยถามขึ้น
 
“วันนี้พอก่อน ไปพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้จะบอกอีกที”เธอพยักหน้าตอบก่อนจะเดินจากไป
 
“เดี๋ยวก่อนสิ…วันนี้ไปได้ยินมาว่าได้รับของบางอย่างจากใครบางคนมาสินะ”
 
“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมายุ่ง”น้ำเสียงที่เรียบนิ่งพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
 
“ของที่อีกฝ่ายให้มาด้วยความเต็มใจควรเก็บรักษาเอาไว้นะ ถ้าคนให้รู้ขึ้นมาจะทำยังไงกัน ไม่กลัวเขาเสียใจหรอ”คำพูดที่เหมือนเป็นคำสั่งสอนที่มักจะพูดออกมาเพื่ออบรมนิสัยของเธอที่ไม่ค่อยจะเข้าใจมนุษยสัมพันธ์ซะเท่าไร
 
“คนให้ควรเข้าใจด้วยตนเอง ไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องแคร์พวกเขา”แหละนั้นคือคำพูดสุดท้ายของนักฆ่าสาวก่อนจะเดินจากไป
 
“ไม่เกี่ยวว่าจะแคร์หรือไม่ มันเกี่ยวกับสามัญสำนึกและความรู้ต่างหากล่ะ”
 
เด็กสาวผมเงินเดินไปที่ห้องพักของตนซึ่งอยู่ในสมาพันธ์นักฆ่า เมื่อเธอเดินไปถึงหน้าประตูก็พบกับจี้เปลือกหอยที่ทิ้งเอาในป่า พร้อมโน๊ตที่วางข้างกัน
 
‘เก็บรักษาให้ดีนี้คือคำสั่ง ยังไงมันก็คงไม่ยากอะไรสำหรับเธอที่จะเก็บรักษาเอาไว้ข้างตัวหรอกนะ…จิ้งจอกเงิน วินด้า’
 
หลังจากอ่านโน๊ตนั้นเธอก็ขย้ำทิ้งด้วยความไม่สบอารมณ์แต่ถ้าถูกสั่งยังไงก็เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งคนๆ นั้นที่เป็นคนดูแลสมาพันธ์ด้วย
 
เธอทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมานานโดยไม่ลืมที่จะถอดหน้ากากเอาไว้ข้างๆ เตียง
 
 
เช้าวันต่อมาเธอได้รับภารกิจให้ไปเข้าร่วมการทดสอบอะไรบางอย่างซึ่งคนสั่งก็พูดเพียงแค่ว่า ‘เธอต้องเข้ารับการทดสอบนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม’ มีการตบท้ายด้วยว่า…ต้องชนะเท่านั้น ถ้าแพ้จะตัดชื่อออกจากสมาพันธ์นักฆ่า…อืม! เอากับมันสิ
 
 
 
เมื่อเดินทางมาได้สักพักก็พบกับสถานที่ทดสอบตามที่ทางนั้นบอกมา ลานกว้างของเผ่าที่เป็นจุดรวมพลเวลามีประชุมหรือปัญหาอะไรสักอย่าง…ลานชิเตโร
 
 
 
“ยินดีต้อนรับ เด็กๆ ทั้งหลาย…ข้าคือ ไคด้า หัวหน้าเผ่าของพวกเจ้า”หญิงสาวผู้มีหาง ปีกและเขาเหมือนมังกรไฟ
 
 
 
“ขอให้มารับเหรียญตราคนละอันด้วยนะ!”นายทหารตะโกนขึ้น เด็กๆ ทุกคนค่อยๆ ต่อไปกันไปเอาเหรียญตรากัน เป็นเหรียญเงินเงาวาวที่ไม่มีการสลักอะไรลงไป มีสายหอยคอเกี่ยวเอาไว้กับเหรียญนั้นด้วย
 
 
 
“การทดสอบคือการชิงเหรียญจากฝ่ายตรงข้ามและเก็บสะสมให้มากที่สุด สถานที่ทดสอบคือในป่าตรงหน้าพวกเธอที่ได้ลงเขตอาคมเอาไว้เรียบร้อย รอสัญญาณเริ่มและฟังสัญญาณจบ…สามารถใช้วิธีไหนก็ได้เพื่อชัยชนะ แต่มีสิ่งเดียวที่ควรจำคือ…ห้ามถึงตาย!”
 
 
 
“การทดสอบเริ่มได้!”ไคด้าประกาศเริ่มการทดสอบขึ้น เหล่าเด็กๆเริ่มทยอยเข้าไปในป่า บางคนเริ่มสำรวจ บางคนเริ่มหาที่ซ่อน บางคนเริ่มวางกับดักและบางคนเริ่มวางแผน
 
 
 
ปัง! ดอกไม้ไฟสีเขียวถูกยิงขึ้นฟ้าเพื่อเป็นสัญญาณเริ่มการทดสอบ หลายคนเริ่มมองหาเหยื่อโดนเลือกเหยื่อที่มั่นใจว่าสามารถจัดการได้เพื่อเลี่ยงปัญหาที่อาจพลาดได้ แต่ทว่านั้นคงไม่ได้อยู่ในความคิดของนักฆ่าสาวแน่นอน เพราะงานที่เธอทำคือการฆ่าไม่ว่าเหยื่อจะเล็กใหญ่หรือสูงศักดิ์แค่ไหน งานคืองาน ฆ่าคือฆ่า พลาดก็เท่ากับจบ
 
 
 
เธอค่อยๆ หาเหยื่อทีละคนอย่างใจเย็น เจอใครก็เอาคนไหน ส่วนวิธีการค่อยคิดทีหลังเพราะแต่ละคนมีสายพันธุ์สัตว์ที่แตกต่างกันก็เหมือนกับมนุษย์ที่มีทักษะหลากหลาย เอลฟ์ที่มีเวทย์คาถามากมาย
 
 
 
สายตาที่แหลมคมของจิ้งจอกได้สะดุดตาเข้ากับคนๆ นั้น ชายหนุ่มผู้มีหูและหางเหมือนสิงโต มีคลื่นผมที่ดูยุ่งๆ เล็กน้อยปล่อยลงมาเหมือนกับขนรอบคอสิงโต
 
 
 
สิงโตตัวนั้นกำลังทรมานเหยื่อตรงหน้าที่เป็นเพียงกวางหนุ่มน้อยเท่านั้น ตามตัวมีรอยข่วนและรอยกัดเต็มตัวไปหมด บาดแผลตามตัวยังมีเลือดไหลซึมออกมา เห็นได้ชัดว่าสิงโตนั้นกำลังเล่นสนุกกับเหยื่อตรงหน้า
 
 
 
“อะ…อย่านะ…อย่าทำผมเลยนะครับ”เสียงที่สั่นออกมาด้วยความหวาดกลัวผู้ตกเป็นเหยื่อให้สิงโตตรงหน้า
 
 
 
“ส่งเหรียญที่แกมีมาทั้งหมดซะ”
 
 
 
“ผะ…ผมให้หมดแล้วครับ”
 
 
 
“ข้าไม่เชื่อ! แกโกหก…เอามันมาเดี๋ยวนี้!”
 
 
 
“มะ…ไม่ก็คือไม่มีสิ จะ…จะเอาอะไรจากผมอีก”
 
 
 
“ข้าเตือนแกแล้ว แกไม่ยอมฟัง งั้นก็ตายซะ!”มือของสิงโตหนุ่มกางเล็บออกมาพร้อมที่จะโจมตีเหยื่อของตน
 
 
 
กึก! โลหะของมีดสั้นได้เข้ามาหยุดการโจมตีนั้นเอาไว้ทันท่วงที
 
 
 
“แกเป็นใครกัน!”คนถูกขัดจังหวะมองผู้มีใหม่ด้วยความไม่สบอารมณ์
 
 
 
“เอาจนได้นะเรา”จิ้งจอกสาวพึมพำกับตัวเองพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ตอนแรกเธอแค่จะมาแอบดูเฉยๆ รู้ตัวอีกที
 
 
 
ร่างกายก็ขยับเอาไปช่วยแล้ว…ช่างน่าขำยิ่งนักที่ร่างกายอยู่เหนือความคิด
 
 
 
“หางและหูเป็นจิ้งจอก…นะ…หน้ากากสีขาว…ตาสองสีกับผมสีเงิน…นะ…นี้มัน จิ้งจอกเงิน”กวางหนุ่มพูดออกมาอย่างสั้นกลัวยิ่งเมื่อรู้ว่าเป็นใครก็ยิ่งกลัวมากเท่านั้น
 
 
 
“จิ้งจอกเงินงั้นหรอ…หึ เมื่ออยู่ต่อหน้าข้ามันก็แค่จิ้งจอกอ่อนแอเท่านั้นแหละ”ชายหนุ่มใช้มืออีกข้างเข้ามาโจมตีแต่ก็พลาดเพราะอีกฝ่ายหลบทัน
 
 
 
“นี้เจ้านะ ข้าแนะนำให้หนีไปแล้วอย่าหันหลังกลับมา รีบไปซะ!”เธอหันไปเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังซึ่งเขาก็ทำตามแต่โดยดีถึงแม้จะเดินทุลักทุเลไปบ้าง
 
 
 
“เหลือแค่ข้ากับแกแล้ว เจ้าจิ้งจอก...ข้าจะฆ่าแกซะ”ชายหนุ่มพุ่งตัวเข้าไปโจมตีเด็กสาวผมเงินตรงหน้าแต่ก็พลาดเหมือนเดิม คราวนี้เธอหายเข้าไปในเงามืดโดยอาศัยเงาจากต้นไม้และทักษะนักฆ่าให้เกิดประโยชน์
 
 
 
“แกอยู่ไหน”
 
 
 
“นี้รู้ไหมว่าการฆ่ามันผิดกฎ”เสียงของเธอดังออกมารอบทิศทำให้ยากต่อการหาตัวมากขึ้น
 
 
 
“ผิดแล้วจะทำไม ข้าจะทำอะไรก็ได้เพราะข้าคือราชสีห์”คำตอบที่แสนจะมั่นใจได้เปล่งออกมา
 
 
 
“ราชสีห์ที่ฆ่าประชาชนก็ไม่ต่างอะไรกับฆาตกร…เจ้าอยากเป็นเช่นนั้นหรือ”
 
 
 
“แกมันก็ฆาตกรไม่ต่างจากข้าหรอก…นักฆ่าที่ฆ่าผู้อื่นอย่างสนุกนะ…ไม่ต่างกันเลยสักนิด”
 
 
 
“คิดงั้นจริงหรือ”
 
 
 
“ก็ใช่ไง…นักฆ่ามันก็คือฆาตกรเหมือนกัน!”
 
 
 
“งั้นข้าจะแสดงให้ดูว่าข้ากับเจ้าต่างกันเช่นยังไง”
 
 
 
จิ้งจอกสาวเริ่มการโจมตีบ้าง ค่อยๆ สร้างบาดแผลทีละจุดอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานร่างกายราชสีห์ก็เต็มไปด้วยบาดแผลก่อนที่จะทรุดลงไป
 
 
 
“กะ…แกมัน…ปีศาจ…จิ้งจอก…”และนั้นคือคำพูดสุดท้ายของเขาก่อนที่จะสลบลงไป เธอรีบเข้าไปค้นตัวเพื่อหาเหรียญ
 
 
 
“เท่านี้น่าจะพอนะ”เหรียญที่เธอค้นเจอนั้นเยอะพอสมควรถ้ารวมของเธอด้วยก็มีความเป็นไปได้ที่จะผ่าน
 
 
 
ปัง! ดอกไม้ไฟสีแดงได้ถูกยิ่งขึ้นฟ้าเพื่อเป็นสัญญาณว่าการทดสอบจบลงแล้ว ทุกคนค่อยๆ ทยอยออกมากัน
 
 
 
“นั้นมันอะไรกันนะ!”เสียงวุ่นวายของผู้เข้ามาดูดังขึ้นซึ่งในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกลัวและตกใจ
 
 
 
“เด็กนั้นต้องฆ่าใครแน่ๆ เลย”
 
 
 
“งั้นก็ทำผิดกฎนะสิ”
 
 
 
“ทำไมพวกเขาไม่ให้เด็กนั้นออกไปนะ”
 
 
 
“น่ากลัว น่าขยะแขยงชะมัด”
 
 
 
สุดท้ายที่ออกมาก็คือนักฆ่าสาวที่ตามตัวเต็มไปด้วยเลือดมากกว่าคนอื่นๆ ยังไม่รวมหน้ากากที่เกือบจะย้อมแดงทั้งหน้ากากทั้งที่ตอนแรกเป็นสีขาวสะอาด แต่เมื่อเธอดีดนิ้ว คราบเลือดที่เคยมีได้สลายหายไปในพริบตา
 
 
 
การทดสอบยังคงดำเนินต่อไป ซึ่งต่อไปเป็นขั้นตอนการนับจำนวนเหรียญที่ผู้เข้าทดสอบได้มาร่วมถึงคัดผู้ทำผิดกฎที่ได้พลาดพลั้งฆ่าคู่แข่งตัวเองทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ เจตนาและไม่เจตนา กฎคือกฎ กฎคือสิ่งที่ต้องรักษาและปฏิบัติ คนที่โดนคัดออกไปอย่างต้ำห้าคนซึ่งในนั้นไม่มีเด็กสาวผมเงินด้วย เพราะเธอไม่ได้ฆ่าแค่ทำให้บาดเจ็บสาหัสเท่านั้น กฎบอกเพียงแค่ห้ามฆ่าเท่านั้น เท่ากับว่าเธอไม่ผิดถึงจะมีเสียงภายนอกค้านก็ตามเพราะเธอเล่นออกจากป่าโดยไม่ทำความสะอาดตัวก่อนก็ถือว่าพลาดเต็มๆ
 
 
 
“ต่อไปจะประกาศผู้ผ่านการทดสอบ…ผู้นั้นคือ…”
 
 
 
“วินด้า!”